Πίνακας συμμετοχής

Μια απάντηση από Μυθριδάτη για το πως βγαινουν ευκολα.......... αυτου του ειδους τα ασματα. Γελασα πολύ

Είναι για μικρά παιδιά και καθυστερημένους. Το χιπχοπ είναι(ήταν) έκφραση, το gangster rap στίγμα, το τραπ χέσιμο στο μυαλό. Πολύ χαμηλού επιπέδου αντιαισθητική υποκουλτούρα. Σώστε τα παιδιά σας πριν είναι αργά

ΠαναΓιαμ....

συμφωνώ με @panoriosερχόμενος μια 10ετια μετά. Διαφωνώ με το πόση διαφορά έχει η ραπ από την τραπ, νομίζω δεν είναι πολύ μικρή, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή η προσωπική μου οπτική θέλει να τα βλέπει έτσι. Σχετίζεται με το τι μας επηρέασε στα 20s μας σίγουρα, αλλα σε αυτό το θέμα, θα διάλεγα την πολιτική επίδραση που είχε το ραπ στην αρχή του (όπως τη γνωρίζω από ντοκιμαντέρ, γιατί κι εγώ δεν την πρόλαβα από κοντά) έναντι στην αιτία που δημιουργησε και την επίδραση που έχει το τραπ (που ούτε ξέρω ποιά είναι ούτε μπορώ να την παρακολουθήσω). Στο docuseries hip hop evolution και σε άλλες πηγές έχω διακρίνει ότι μερικές αλλαγές έγιναν γιατί απλά οι νέοι βαρέθηκαν την αυθεντία των παλιών. Σκέτο βαρέθηκαν, τίποτα άλλο, και εμένα μου κάνει για εξήγηση. Στο προσωπικό μου σαβουάρ βιβρ, το 2017 που το ok computer έγινε 20 ετών, μου αφαίρεσα το δικαιωμα να απευθυνθώ σε νεότερο ατομο υποδεικνύοντας του τι είναι καλό να ακούσει, γιατί θυμάμαι ότι όταν εγώ άκουγα τον ίδιο δίσκο ενώ ήταν φρεσκος, βαριόμουν αφόρητα τους 30+ που μου έλεγαν να μην ακούω μαλακίες. Αργοτερα που πήρε τα ηνία η γενιά μου, έκανε ακριβώς το ίδιο και επιμένει ότι είναι ο καλύτερος δίσκος όλων των εποχών. Καλησπέρα, δηλαδή. Στο ερώτημα αν βγαίνει κάτι καλό σήμερα, θα απαντήσω σε συμφωνία με άλλους, ότι ναι, και τους ακούνε οι φίλοι τους και λίγοι παραπερα, με μικρή πιθανότητα να τους δούμε να εκτίθενται σε μεγάλο κοινό, γιατί "η αγορά κανονισε" άλλο πράμα να εννοώ εγώ μουσική, άλλο εσύ, και άλλο η τηλεόραση. (τα εισαγωγικά γιατί δεν είναι η αγορά ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο η αγορά. είναι οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις μαζί με τις οικονομικες, κλπ).

In any case...Όπως και οπουδήποτε στον κόσμο αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πραγματική ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ. Δηλαδή μεγάλες, ή και μικρότερες ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ που με σκοπό το ΚΕΡΔΟΣ από τις ΠΩΛΗΣΕΙΣ των δίσκων να καθορίζουν και να οδηγούν την αγορά . Δουλειά που έκαναν όταν υπήρχε δισκογραφία οι παραγωγοί και οι κυνηγοί ταλέντων... Με άλλα λόγια δεν υπάρχουν πλέον John Hammond,Ahmet Ertegun,Tony Visconti, Αλεκοι Πατσιφαδες,Μίνωας Ματσες,Berry Gordy κτλ που να ξεχωρίσουν αυτούς που αξίζουν... Υπάρχει μια υπερπαραγωγή μετριότητας προσιτη ΔΩΡΕΑΝ σε ΟΛΟΥΣ και κάτω από αυτή θάβονται και τα αρκετά, σίγουρα πολύ καλά, πράγματα που βγαίνουν. Κοινώς δεν υπάρχει πλέον "music industry" ,και χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει και μεγαλειώδης μουσική. Προσέθεσε σε αυτό και ένα κοινό αποχαυνωμένο,με ελαχίστη καλλιτεχνική και κοινωνική παιδεία και το attention span χρυσόψαρου με Alzheimer και έδεσε το γλυκό.... I rest my case

Χωρίς γραπτή συναίνεση ούτε όνομα ούτε φωτογραφίες ή βίντεο δημοσιεύω. ?

Αποσπασματικά τα διάβασα....και διαγώνια. Για εμένα δεν είναι θέμα μελωδίας. Υπάρχουν μουσικές....ατονικές....η free jazz.....που όχι δεν έχουν μελωδία, αλλά αγγίζουν και τον θόρυβο, αλλά τις θεωρώ εξαιρετικές. Νομίζω το πρόβλημα με την τραπ δεν είναι η μουσική είναι κυρίως οι ηλίθιοι στίχοι (η θεματολογία) και οι ηλίθιες φάτσες τους. ?

Δεν ξέρω.. δυστυχώς αυτό το ''δεν είναι το ίδιο'' μου θυμίζει μια υποθετική συζήτηση με τον πατέρα μου, να μου λέει ότι δεν είναι το ίδιο γιατί οι Beatles είχαν αρμονία, μελωδία κοκ ενώ οι Slayer είναι απλά μια βαβούρα. Και στην μάνα μου αρέσει το Nothing else matters, αυτό δεν σημαίνει ότι εκτιμά ιδιαίτερα το kill'em all ή το master of puppets, ή για να μην το πάω μακριά τα υπόλοιπα κομμάτια του black album. Αυτές είναι μικρο-εξαιρέσεις. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον που έχει γεννηθεί πριν το 1950 και να μην θεωρεί τους πχ Slayer το ίδιο χάλια με την τραπ πχ. Απλά τότε που ήταν πιο συντηρητική κοινωνία, οι νέοι άκουγαν ''αυτούς τους μαλλιάδες σατανιστές με τις πεντάλφες και τα ουρλιαχτά'', ή την ''σεξιστική και άσεμνη Μαντόνα'' ή τους ''ταραχοποιούς και πότες Gun n Roses'' 'η τους ''προβληματικούς και φασαριόζους Nirvana'' κ.ο.κ. Την σήμερον εποχή, ο νεανίας δεν χρειάζεται να ακούσει δίσκο με πεντάλφα στο εξώφυλλο για να ''αντιδράσει'' στον συντηρητισμό της κοινωνίας, ούτε ''το αληταριό'' των Guns n Roses, ούτε την''άσεμνη'' Μαντόνα. Το σεξ, η αμφισβήτηση της θρησκείας, το μακάβριο εικαστικό και το να βγαίνεις έξω 4-5 φορές την εβδομάδα να τα πίνεις με φίλους, είναι πλέον κάτι πολύ πιο εδραιωμένο στην κοινωνία, απ' ότι ήταν τότε. Τώρα τι μπορεί να ιντριγκάρει τον νεανία? Το να είναι ''επιτυχημένος'' και ''΄λεφτάς'' με πολλά μοντέλα δίπλα του να τον περιτριγυρίζουν, σε μεγάλα σπίτια με ναρκωτικά κτλ. Τα υπόλοιπα παλιά ''συντηρητικά κάστρα'' έχουν καταληφθεί και δεν σοκάρουν πλέον. Κάθε εποχή με λίγα λόγια έχει τα δικά της ''θέματα'' και είναι απολύτως φυσιολογικό όσο μεγαλώνουμε να συνειδητοποιούμε όχι απλά ότι ήρθε η δικιά μας ώρα να διασχίσουμε το ''χάσμα γενεών'', αλλά ότι ήδη βρισκόμαστε στην άλλη μεριά.

Εγώ προσωπικά δεν έχω γνωρίσει "γνώστη" μουσικής που να του αρέσει η Trap, είτε να ακούει, είτε να φτιάχνει. Αυτοί που φτιάχνουν beats το κάνουν γιατί είναι αρκετά ευκολότερο από άλλες παραγωγές, και σίγουρα γιατί έχει πολλά λεφτά πλέον. Επιπλέον, ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε το ΠΩΣ διάολο γίνεται να σου αρέσει αυτή η μουσική. Ας το σπάσουμε σε κομμάτια: Αρχικά να πούμε γιατί λέγεται Trap: Βγαίνει από τα μέρη που κάνανε deal παράνομες ουσιές στην Αμερική, και πιο συγκεκριμένα στην Ατλάντα, και επειδή ήταν πολύ επικίνδυνα μέρη τα λέγανε traps. - Στίχος: Λεφτά, φήμη, γκόμενες, βρισιές, όπλα, ναρκωτικά, βία, και γενικά μεγάλη φαντασία. Γιατί να σου αρέσει? Γιατί είναι κάτι που ο ακροατής δε το έχει. Και επειδή είναι κατά 99% ακόμα ανώριμος, νομίζει ότι αυτό που βλέπει συνδέεται με την πραγματικότητα. Trap = επιτυχία. Επίσης το να ακούς και να τραγουδάς για "παράνομα" πράγματα είναι πολύ edgy και cool, γιατί μπορείς και το ζεις χωρίς να παρανομείς. Μάλλον. Δε ξέρω. - Μελωδία, μελωδική γραμμή, αισθητική: Τίποτα ιδιαίτερο τεχνικά, αλλά ίσως είναι catchy και memorable. Αποτυπώνεται εύκολα στη μνήμη και ο καθένας μπορεί να το αναπαράγει χωρίς δυσκολία. Μελωδική γραμμή δεν υπάρχει, τα περισσότερα είναι τύπου mumble-rap με autotune. Συνήθως έχουν και αρκετά ατμοσφαιρικά στοιχεία. Γιατί να σου αρέσει? Ίσως για την ατμόσφαιρα, ίσως. Μελωδία κατα κύριο λόγο δεν υπάρχει, αλλά σε κάποιους αρέσει η αμόσφαιρα. - Ρυθμός: Κυρίως το ίδιο beat με τα ίδια hi-hat και 808 copy paste σε κάθε τραγούδι. Αλλιώς είτε hiphop style, είτε reggaeton (γιατί το reggaeton έχει κερδίσει όλο το μουσικό σύμπαν γαμώ την κοινωνία μου δεμπορωαλλορεγκετον). Γενικά είναι απλός, και συνοδεύει τη φωνή δίνοντας κάποιο mood. Γιατί να σου αρέσει? Για την απλότητά του μάλλον. Το ρεγκετόν είναι χορευτικό και ταιριάζει σε όλους. Το hiphop beat είναι τίγκα στο μπάσο, και μπάσο = good music για αρκετούς. Υπάρχει κάτι άλλο? Δε ξέρω, ας με διαφωτίσει κάποιος.

Καλησπερα.Λεγοντας την ιστορια μου στο προηγουμενο thread (με τα παρατραγουδα που εχουν συμβει στον καθενα μας σε live ) σε μια νοτα νοσταλγιας για την τοτε ανεμελια επισκεφτηκα βιντεακια και φωτος απο εκεινο το live που περιεγραψα.Σε μια απο αυτες ηταν γραμμενο το setlist...μεσα λοιπον ηταν και αυτο!!! Η αλλαγη παιξιματος και ακουσματων μου τα τελευταια χρονια με σαφως πιο ηρεμα πραγματα και χαμηλους ρυθους...φανερωνει το σλοπυ πλεον παιξιμο μου σε τετοιες ταχυτητες!!!!Πριν 10 χρνια σιγουρα το εβγαζα καλυτερα...κλαψ!!!! (αληθεια εχει τυχει σε κανεναν αλλο αυτο;Συνηθως μου συμβαινει το αντιθετο...δηλαδη να επιστρεφω σε κομματια που δεν μπορουσα να παιξω και πλεον να μπορω.)Παρολα αυτα ξερω οτι αν ασχοληθω λιγο παραπανω (απο τα 20 λεπτα που ασχοληθηκα τωρα) οπως και τοτε...θα βγει μια χαρα.

Να σου πω την αλήθεια μου at gunpoint αν με αναγκάσεις να ακούσω η Μποφίλιου ή Τάκη Τσαν θα το πΓιοτοπικροποτηριτουτραπ

ειναι απλό. η πίτα ειναι ενα μέγεθος από το οποιο το μεγαλύτερο κομμάτι καταναλώνουν οι συνταξιούχοι του δημοσίου. απλα αγνοήστε με.

Συμφωνοι και όπως τα λες, να προσθέσω όμως ότι από την εποχή που θέλουμε να συγκρίνουμε, π.χ. των Beatles ή της Μοσχολιού, μέχρι σήμερα, έχει περάσει μισός αιώνας και βάλε. Τα μέσα έχουν αλλάξει, πολλά από εκείνα που τότε θεωρούνταν "νεωτερικότητα", νουβέλ βαγκ, νεο κύμα κ.ο.κ. έχουν εφευρεθεί ήδη, έχουν γίνει ήδη. Η βιρτουοζιτέ επίσης, είναι πεπερασμένη. Συνεπώς, ίσως δεν είναι δόκιμο να αναζητούμε π.χ. τον νέο Χατζιδάκη ή το νέο Μανώλη Χιώτη, αλλά να εστιάσουμε στους νέους ανθρώπους (και με αυτό δεν εννοώ τη γενιά τη δική μου που συνεχίζει να παράγει ίσως τα καλύτερα έργα κτγμ τόσο στιχουργικά όσο και συνθετικά/μουσικά - Φοίβος, Παπακωνσταντίνου Θ., Αγελλάκας, Ζάικος, Καπηλίδης τρίο, Παύλος Παυλίδης, Σταμ Κραουνάκης, Παπαδημητρίου, Τάκης Μπαρμπέρης - random ονόματα αλλά κατάλαβες ποια γενιά εννοώ). Εμένα με ενδιαφέρει τι γίνεται με τους νέους μουσικούς και καλλιτέχνες των 25+ (που οπουδήποτε αλλού στον κόσμο θα είχαν ήδη ένα δυο άλμπουμς στο ενεργητικό τους) και στο Ελλαδιστάν είναι αναγκασμένοι να παίζουν στο Γκάζι και στο κάθε μεζεδοπωλείο, ό,τι μπορείς να φανταστείς, για να επιβιώσουν. Ωραίες μουσικές και μουσικούς συναντάς εκεί, αλλά αν τους γνωρίσεις, θα δεις ότι τα aspirations τους και οι μουσικές τους δυνατότητες είναι δυσανάλογα σε σχέση με αυτό που κάνουν. Όλο αυτό, θα πρέπει κάπως να εκφραστεί, να βρει χώρο να επικοινωνηθεί με το κοινό (που υπάρχει και το έχω δει να γεμίζει τα μαγαζιά που παίζουν), αλλά που δεν είναι δυνατόν να τους αναζητά μονίμως μόνο μέσα από τα social media ΄και το bandcamp, μετά και το θάνατο της δισκογραφίας. Υπαρχει girl group που παίζει κέλτικη μουσική (και κάνει συναυλίες στο εξωτερικό), υπάρχει ελληνίδα electro συνθέτρια -φάση Μπγιοργκ και Λώρη Άντερσον, με σπουδές και δισκογραφία που τη βλέπουμε μόνο στο Κακογιάννης, υπάρχουν έθνικ σχήματα πολυεθνικά, με αρμένιους και έλληνες μουσικούς, που δεν θα βγουν ποτέ ούτε καν στην κρατική ΕΡΤ, υπάρχουν φίλοι που έχουν κάνει μουσική για ταινίες στο εξωτερικό - από Ινδία μέχρι Γαλλία και δεν θα τους πα΄ρουν ποτέ συνέντευξη σε μια κυριακάτικη εφημερίδα, θυμάμαι τον Μαραβέγια να μου λέει ότι όταν άλλαξε όλο το γκρουπ του (ασχολίαστο) έμεινε άφωνος με τη στόφα των μουσικών που ανταποκρίθηκαν στις auditions "μιλάμε για ανθρώπους που είχαν σπουδές, γνώση και ερμηνεία σε όργανα που δεν φαντάζεσαι, τρομπόνια και λαούτα, κιθάρες και κρουστά" μου είχε πει... Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και στο "φόρουμ των μουσικών" όπως επιγράφεται το Νοιζ, κανένας τους, ποτέ, από αυτούς που έχω υπόψη μου, δεν έχει νιώσει την ανάγκη να επικοινωνήσει τη δουλειά του.

https://drive.google.com/file/d/1FcZE9zBVimG4M80ZjKK95Oo4oYrvW35p/view?usp=sharing

Το έχω αναρωτηθεί πάρα πολλές φορές. Η μουσική έχει για όλους άλλη σημασία. Είναι ναι μεν σημαντικό κομμάτι στις ζωές μας, αλλά όχι με το ίδιο βάρος. Αυτοί που το ψάχνουν δεν ακούν τραπ γιατί ξέρουν ότι δεν έχει καμία αξία και δε θα τους προσφαίρει τίποτα απολύτως. Αυτοί που το ψάχνουν θέλουν πολυπλοκότητα, μοναδικότητα, και ίσως στίχο και σίγουρα μέσα από αυτά, συναίσθημα. Αλλά αυτοί είμαστε η μειοψηφία. Εγώ πχ ακούω μόνο Prog, γιατί αν δεν αλλάζει το μέτρο, το μυαλό μου βαριέται. Ο άλλος ακούει Jazz, γιατί ακόμα και οι απλές συγχορδίες μεθ 7ης είναι κοινές. Λέμε τώρα. Αρκετός κόσμος ακούει κάτι για να είναι αποδεκτός σε μια κοινωνική ομάδα. Ο rebel θα ακούσει punk, ο outsider θα ακούσει Rock, η πονεμένη ψυχή θα ακούσει έντεχνο, ο πληγωμένος από την κοινωνία θα ακούσει rap, κοκ. Εκεί μπαίνουν και τα σύμβολα, το ντύσιμο, η νοοτροπία, ακόμα και η πολιτική. Η ομάδα της πλειοψηφίας είναι αυτό που προβάλει ο Αμερικάνος παραγωγός σε συνεργασία με τον ραδιοφωνικό σταθμό. Έτσι δημιουργείται το Pop, που συνήθως είναι κάτι ρυθμικό, και έχει και λίγο στίχο. Επίσης προβάλλεται πάρα πολύ από τους παραγωγούς κυρίως σε Αμερική. Το παίρνουν και τα δικά μας ραδιόφωνα και οκ, εφόσον παίζει μόνο αυτό, ο ακροατής μόνο αυτό θα μάθει. Έχουν και catchy μελωδίες, που κυριολεκτικά λέγονται "Hooks", γιατί είναι φτιαγμένα για να σε τσιμπάνε και να σου μένουν στο μυαλό. Η Trap το κάνει αυτό με το να είναι προκλητική, πχ, βλέπε το Caliente, "Αυτή η κωλάρα είναι σαν καρδιά". Το ξέρει και ο παππούς μου πλέον. Οι υπόλοιποι νομίζω μπορούν να μαζευτούν σε μία κατηγορία - στη μουσική της διασκέδασης. Αυτή η κατηγορία μπορεί να χαρακτηριστεί σκουπίδι από κάποιους, γιατί πολύ απλά είναι υπερβολικά απλή, επαναλαμβανόμενη και προβλέψιμη, με αποτέλεσμα να ρωτάμε - γιατί υπάρχει καν. Αυτή η μουσική περνάει γιατί είναι "memorable" που λέμε στο χωριό μου. Δε χρειάζεται να το πολυσκεφτούν. Επ, τσιφτετέλι, ανεβένω στο τραπέζι, χωρεύω μέχρι το πρωί στο ίδιο τραγούδι που είναι 2 συγχορδίες και λέει 5 φορές ένα ρεφρέν. Επ, ζεϊμπέκικο? Κάτσε να δείξω πόσο άντρας είμαι. Σίγουρα υπάρχουν καλά ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια. Σίγουρα υπάρχουν και κακά Prog και Jazz. Καλά trap υπάρχουν? Θέλω να είμαι ανοιχτόμυαλος αλλά... δυσκολεύομαι. Είναι δύσκολη συζήτηση πάντως. Και γω σίγουρα δε τα λέω και ολόσωστα.

Αν είχα μία κιθάρα θα ήταν αυτή ? καμμία άλλη, ή ίσως η επόμενη 335 style κατασκευή μου

Never liked them...?

Τσακάλι είσαι ρε....

ερώτηση παγίδα για να ξετρυπώσει τους πραγματικούς τραπερς

είσαι τραπ ρε φίλε. τέλος. χαχαχαχαχαχααχ

Μένει τώρα να πεις και το όνομα μου....? Κατά τ'άλλα εχεμύθεια έ; ?

Θα σας πω εγώ τι είναι TRAP! Και ναι είναι για παιδιά κάτω των 10 ετων!

σε νοιωθω. το σκέφτηκα κι εγώ ότι ακούγεται σαν ρετρό αφορισμός. η διαφορά όμως είναι εμφανής. δε χρειάζεται καν να συγκρίνω. επίσης ο πατέρας μου έβαζε queen, deep purple, gary moore και led zeppelin στο αμάξι. έτσι έμαθα να τους ακούω. όταν δε άκουσε τους maiden (που δε τους ήξερε) εντυπωσιαστηκε πολύ από τον drummer (επειδή έπαιζε κι ο ίδιος στα νιάτα του). Εντάξει δε ξετρελάθηκε με τον Eddie αλλα δεν έκανε και χαμο. από το τραπ τι ωραίο μπορείς να βρεις για να πιαστείς; ακομα και καλοπιστα να πας σαν τον cos, υπάρχουν κομμάτια που έχουν ακριβώς ίδια μουσική. εννοώ ακριβώς ίδια, οχι παρόμοια σα τα ροκ.

Από Roland, VR-730 και VR-09B, στα 1238 και 675 αντίστοιχα. Επίσης πολύ καλό είναι το Combo J7 της Dexibell. Άλλη επιλογή είναι το Fantom αλλά ανεβαίνεις αρκετά σε χρήματα, βέβαια έχει και άλλες δυνατότητες. Διαφορετικά κοιτάς κάτι άλλο σε Yamaha, Korg, κλπ. Δες και το καινούργια Yamaha YC61, YC73, YC88.

Η άποψη μου δεν έχει αλλάξει, τα έχω γράψει εδώ. προσθέτω μόνο την ανησυχία που εξέφρασε αυτό το κομμάτι καμιά 20αριά χρόνια πριν Porcupine Tree - The Sound Of Muzak

Κάτι ψιλοάσχετο με το θέμα αλλά παρεμφερές. Θυμήθηκα μετά από καιρό το radiogarden, και λέω κάτσε ρε φίλε να πατήσω έτσι μια βόλτα στον κόσμο να ακούσω πράγματα ξένα, καινούργια στο αυτί. Πατάω Ρωσία, τουμπ-τς τουμπ-τς τουμπ-τς τουμπ-τς. Έτυχε λέω. Πατάω παραδίπλα Μογγολία. Τουμπ-τς τουμπ-τς. Κίνα, σιγή. Για να μην τα πολυλογώ, εκτός από έναν άσχετο Μπετόβεν κάπου στη Μαχαράστρα της Ινδίας, άκουσα μία (1) σάλσα στην Κοσταρίκα, και στη Τζαμάικα κάτι ρεγγετόν τουρλοκώλικα, περίπου σαν τα δικά μας σκυλάδικα. Παραδοσιακή μουσική (εκτός της σάλσα, που κι αυτή μοντέρνα παραγωγή ήταν) δεν πέτυχα πουθενά, ή έστω κάποια παραγωγή που να διαφέρει αισθητά από το 4 του δε φλορ και αυτό το μοντέρνο ίσωμα. Θα μου πεις δεν έψαξες καλά. Συμφωνοι, αλλά κι αυτό από μόνο του είναι μια ένδειξη· ότι το δημοφιλές πλέον είναι αυτό. Είναι και τα εργαλεία που καμιά φορά επηρρεάζουν τη μουσική.

Καλημέρα Μια μικρή σκέψη, αιρετική ίσως αλλα δεν την γραφω προβοκατόρικα: μήπως ζητάμε όχι μόνο παρουσία αλλά και παραγωγή τοπ επιπέδου από νεκρά μουσικά είδη; Ρεμπέτικο, Λαϊκο τύπου Στρ. Διονυσίου, Ροκ, Μέταλ, έχουν και ζήσει και την ακμή και την παρακμή τους προ πολλού (άλλο αν για κάποια είδη μπορεί ακόμα να εμφανιζονται που και που καλα τραγούδια). Τώρα θα μου πεις... κι έτσι να είναι εμείς τί φταίμε που έχουμε μείνει με τη Φωτεινή Βελεσιώτου ή τους τράπηδες; Δε φταίμε αλλά και τί να γίνει. Η δισκογραφία όπως ηταν καποτε ηταν και ένα φίλτρο. Τώρα που ουτε χαρτογιακαδες να σε διαλεξουν υπάρχουν ούτε η ηχογράφηση μουσικής ειναι πια κλειστο κύκλωμα που να απαιτεί τεραστια οικονιομική επενδυση... λογικο είναι να είναι και το ποσοστό της αξιόλογης μουσικής πολύ πολύ μικρότερο... Ωραιο thread παίδες

Προσωπικά δεν με αφορά καθόλου το είδος και δεν το ψάχνω παραπέρα. Το τι είναι μουσική όμως πιστεύω δεν μπορεί να απαντηθεί. Αν πούμε ότι η τραπ δεν είναι μουσική, τότε το πρώτο σολο άλμπουμ του frusciante με τα ουρλιαχτά, τις στριγκλιές και τις ξεκούρδιστες κιθάρες είναι μουσική; disclaimer: αναφέρω τον frusci μόνο και μόνο επειδή τον υπεραγαπώ, είμαι θετικά προκατειλημμένος και έχω εντρυφήσει στην ακρόαση του ώστε να μπορώ να σχηματίσω σφαιρική άποψη Που θέλω να καταλήξω; ότι τελικά για μένα μουσική είναι οτιδήποτε σημαίνει για τον καθένα η έννοια μουσική και ας μην με αφορά. Live and let live

Μερικές σκόρπιες σκέψεις. Στα 70s-80s που μεγάλωσα δύο πράγματα μπορούσες να καταναλώσεις με το μυαλό σου, βιβλία και μουσική. Σε συνδυασμό πήγαιναν μούρλια και δεν είχαν μεγάλο κόστος. Σίγουρα, μπορούσες να πας σινεμά ή θέατρο αλλά με τα χρήματα αυτά είχες πολύ περισσότερες ώρες χαράς διαβάζοντας ή ακούγοντας μουσική. Κάπου εκεί εμφανίστηκε η tv και πήρε ένα αρκετά σημαντικό μέρος του χρόνου μου όταν κάπου στα 80ς άρχισε να έχει κάποιο ενδιαφέρον. Μετά ήρθε το δίκτυο και όλα τα καλά και ήταν τρέλα. Σήμερα το διάβασμα και η μουσική δεν έχουν για μένα την ίδια θέση που είχαν παλιά. Και δεν ντρέπομαι καθόλου γι' αυτό. Τα σκουπίδια που διάβασα και άκουσα γιατί απλά αυτά έφτασαν στα χέρια μου δεν είναι απαραίτητα αριστουργήματα για όλους, άσχετα εάν έγραψαν μέσα μου και με διαμόρφωσαν. Ο συνομήλικός μου στο Περού δεν έχει να ζηλέψει τίποτα που δεν τα άκουσε ή διάβασε ποτέ. Σήμερα τα 9 στα δέκα πράγματα που μπορώ να διαβάσω τα παρατάω στο δεύτερο λεπτό για να μην μιλήσω για την μουσική. Υπάρχουν καινούργια πράγματα που μου αρέσουν και σήμερα, κάποια, λίγα από αυτά είναι Ελληνικά αλλά γενικά δεν έχουν την σημασία που είχαν. Και αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να έχουν για τους πιτσιρικάδες. Μια ακόμα σκέψη. Δεν θυμάμαι τον πολύ κόσμο να διασκεδάζει με πολύ διαφορετικά πράγματα τα παλιά τα χρόνια, νησιώτικα χόρευε. Αντίστοιχα πράγματα χορεύει και τώρα. Κάπου στα 80ς μου άρεσε και η χιπ χοπ και το μπρέικ ντάνς μετά στα 90ς μου άρεσε και ο σνούπ ντόγκ και πέρναγα καλά, σχεδόν όσο καλά περνούσα με τους λέντ τους ζέπελιν και δεν είναι πολύ διαφορετικά αυτά από την τράπ. Εντάξει είναι λίγο, αλλά πολύ λίγο ? Και με όλα αυτά δεν ξέρω τι θέλω να πω αλλά να, ίσως ο κόσμος μας να γίνεται καλύτερος και επειδή μεγαλώνουμε να μας αρέσουν αυτά που αγαπήσαμε νεότεροι και να μην μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι όμορφο σήμερα ή τι έχει πλάκα. Και ίσως τελικά να μην έχει και μεγάλη σημασία. Δεν ξέρω.

To 60 η μουσική δεν ήταν ένα "χαλί" που έπαιζε στο background. To 60 η μουσική ήταν η ίδια η ζωή. Α,και δεν έβγαζε δισκο και η κουτσή Μαρία, μόνο αυτοί που άξιζαν. Και στην τελική τα 60s ήταν 60s,τίποτα δεν θα μπορέσει ποτέ να συγκριθεί με τις μουσικές που γράφτηκαν, παγκοσμίως, τότε. Never,ever. Η μουσική άλλωστε πάντα αντικατοπτρίζει την ΕΠΟΧΗ...και η εποχή μας έχει ακριβώς την μουσική που της αξίζει.

Εδώ λοιπόν σε αυτό το κανάλι κάνουμε Metal Διασκευές σε ελληνικά λαικο-ποπ κομμάτια! Ελπίζω να το βρείτε ενδιαφέρον και περιμένω γνώμες!

Στράτε φαντάζομαι γελάς με το μπέρδεμα μου με την παράθεση-επεξεργασία...;

Τι είναι το Skunk ρε παιδιά...; https://www.usay.gr/3-top-dexia/sok-synelifthi-14chronos-me-narkotika/

ναι, πολλές φορές είναι το ίδιο και το αυτό. Συμφωνώ μαζί σου. Και μερικές έχουν από τα καλύτερα soundtrack που έχω ακούσει. Ιδιαίτερα κάποιες που έβαζε το alter και τέτοια μικρά κανάλια παλιά είχαν κάτι κομματάρες, είχα πάθει πλάκα. Ηταν ένα κομμάτι που μου είχε μείνει και ήθελα να το κάνω διασκευή, πολύ ωραίο, σε μια φάση που έβλεπε μια τον εργάτη κάτω στο δρόμο από το γραφείο της στον ουρανοξύστη και τον φαντασιωνόταν μετα, ένας τύπος με κοιλιακούς παιδαράς........................και εγώ θα τον πήδαγα αυτόν χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχααχαχχαχα Μαλακία που δεν πάτησα record, είχα τη δυνατότητα να γράψω τη μουσική.

1. Το ίδιο είναι αυτά τα δύο. 2, Τρεις το ξέραμε ήδη. Εσύ, αυτός, και όλο το noiz.

μερικές ακόμα σκέψεις σκόρπιες. Οι maiden και οι μετάλλικα άντεξαν 20-30 χρόνια. Ο "τραπίστ" (καλό; σαν τις μπύρες τις μοναστηριακές) πόσο θα αντέξει; Ακόμα και συναυλίες να δίνει για 10 χρόνια, θα πηγαίνει κανείς; 'Ενα άλλο είναι η αστειότητα του να μεταφέρεις την γκάνγκστα αμερικάνικη υποκουλτούρα των projects στα Λιόσια. Που πας ρε καραμήτρο; Γελοιότητες. Και στη τελική, φυσικά και είναι μουσική το τραπ. Και ένα ξύλο να βαράς και να βγάζεις κραυγές μουσική είναι. Το θέμα είναι αν είναι κάτι άξιο λόγου. Επίσης δε σας προβληματίζει το γεγονός ότι σε ένα μουσικό φόρουμ όπως το νόιζ μόνο ένας βρέθηκε που κάπως να του αρέσει η τραπ (o cos dr χαχαχαχαχαχαχα);

Εγώ θα το έγραφα, "αν είσαι φτωχός πήγαινε γλύψε, ρουφιάνεψε, πούλα το κορμί σου και την ψυχή σου και έχει ο Θεός, μπρος τη ferrari τι είναι ο πόνος, θα πας διακοπές στο Περού με όχημα το χρήμα του παππού και όχι τον κόπο των σπουδών και της παραγωγικότητας μέσω της καινοτομίας. yo! πουτάνα θα κονομήσεις στην πλάτη της καθωσπρέπει κοινωνίας. " χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Καλά τα λέει ο ΣΦ. Ούτε δισκογραφία υπάρχει πλέον να προωθήσει τους αξιόλογους (που υπάρχουν αλλά δεν τους ξέρει κανείς) και η απερίγραπτη πληθώρα μουσικής δημιουργεί ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης και θέλει τρομερή επιμονή και χρόνο πλέον για να ανακαλύψεις τα καλά μες στη μετριότητα και τη σαβούρα. Αλλά το πιο σημαντικό απ' όλα είναι ότι ο κόσμος δεν ακούει μουσική πλέον. Έχει τελειώσει η έννοια "βάζω να ακούσω μουσική". Η μουσική είναι πια μια εύπεπτη συνοδεία για να κάνουμε κάτι άλλο. Όσον αφορά ειδικά την ελληνική popular μουσική, προσπαθεί να σώσει ό,τι σώζεται (οικονομικά) από την τεράστια σφαλιάρα της οικονομικής κρίσης γενικότερα και την ακόμα μεγαλύτερη του κορονοϊού τον τελευταίο χρόνο. Οπότε προωθείται απεγνωσμένα ό,τι δημοφιλέστερο εμπορικά χωρίς χώρο/χρόνο/λεφτά για εναλλακτικές προτάσεις.

Μα κανείς δεν διαφωνεί με την πραγματικότητα. Και είναι όπως τα περιγράφεις. Αλλά δεν γίνεται να μιλάμε την εποχή του Spotify με όρους της δεκαετίας του '70 (Bohemian Rhapsody). Άρα; Δεν περιμένουμε από μια δισκογραφική / ραδιόφωνο / μαγαζάτορα / να προωθήσει στο κοινό τη δουλειά ενός καλλιτέχνη. Αυτό, κτγμ, σημαίνει ότι α) πρέπει ο ίδιος ο καλλιτέχνης να το κάνει β) το ίδιο το κοινό να ενδιαφερθεί και το κυριότερο να στηρίξει. Σε άλλες χώρες της πολιτισμένης ευρώπης, τα Υπουργεία Πολιτισμού στηρίζουν ενεργά τους καλλιτέχνες τους, με διαθεση χώρων, πόρων και διοργάνωση θεματικών φεστιβάλ. Εδώ δεν είχαμε ποτέ κάτι τέτοιο (με εξαίρεση ίσως την εποχή του Φεστιβάλ της Πάτρας επί Θάνου Μικρούτσικου και τη Γιορτή της Μουσικής - που όμως είναι παγκόσμιο Franchise και συμβαίνει μαι φορά το χρόνο). Οπότε, το μόνο που μας μένει, είναι να ψάχνουμε, να μιλάμε και να επικοινωνούμε μεταξύ μας, να γίνουν κινήσεις πολλών μαζί, να δημιουργηθούν χώροι αν θες από τους ίδιους τους καλλιτέχνες - δυο τρεις μαζί να προωθούν τη δουλειά τους κ.λπ. Και ξαναλέω: να στηρίζουμε τις local bands μας - η σκηνή υπάρχει όσο εμείς στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον. Τότε θα έρθει και ο κόσμος (ο οποίος επίσης υπα΄ρχει, αλλά τρώει πλύση εγκεφάλου από όλα ανεξαιρέτως τα media - ούτε τα "ροκ ραδιόφωνα" δεν παίζουν ελληνικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες - είναι ακόμη κολλημένα ακόμη στους Depeche Mode). Προσωπικά, αυτό κάνω, τα άλμπουμς ας πούμε των δυο συγκροτημάτων που ποσταρα παραπάνω - τα έχω αγοράσει και είναι τόσο σούπερ που μερικές φορές σκέφτομαι ότι αν είχαν κυκλοφορήσει σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της ΕΕ, θα είχαν άλλη προβολή και προφανώς καλύτερη τύχη.

Έγραψα ότι, σίγουρα υπάρχουν καλοί και άξιοι, αλλά με βάση τα τωρινά δεδομένα, δεν έχουν καν την ευκαιρία να έρθουν στα αυτιά και στα μάτια μας. Ποιος θα τους προβάλλει? Τζάμπα θα βγουν? Ποιός θα τους πληρώσει? Στο YouTube δε θα πάρεις traffic. Θα πρέπει να πληρώσεις social media για να βγεις σε κάποιους, αλλά θα φύγεις απαρατήρητος μιας και η πλειοψηφία θα σε αγνοήσει. Δες το πρακτικά. Πες μου λοιπόν. Έστω ότι εγώ είμαι ένας συνθέτης διαμάντι. Πώς θα με δει ο κόσμος? Το άλμπουμ μου το πόσταρα παντού και έχει με το ζόρι 400 προβολές. Εγώ που θέλω να μπω κινηματογράφο - πώς διάολο θα μπω? Η απάντηση σε όλα είναι, είτε γίνε mainstream, είτε βρες βύσμα.

Σοβάρα τώρα, υπάρχουν σίγουρα πολλοί καλοί μουσικοί και γενικά καλλιτέχνες εκεί έξω. Αλλά επειδή αυτό που παράγουν δεν έχει θέση σε αυτό που λέμε pop κουλτούρα, δεν πρόκειται να βγουν για να τους δούμε. Πλέον τα λεφτά είναι σε σπόνσορες, views, merchandise και (όταν είναι ανοιχτά) κανα live. Θέλουμε δε θέλουμε, η Trap έχει νικήσει τα πάντα τα τελευταία χρόνια, και οι νέοι ακούν ή trap, ή σκύλους, ή άντε κανα ελαφρολαϊκό. Σίγουρα στην Trap δε θα βρεις ταλέντα. Gang members με εγκληματικό background και ποινικό μητρώο, ναι. Ψωνάρες που έκαναν ότι έχουν φράγκα με εκτυπωμένα χαρτιά και πλέον έχουν πραγματικά, ναι. Ταλέντα, όχι. Υ.Γ. Ρωτάω τον μικρό αδερφό μου γιατί ακούει τραπ, αφού ούτε τον αντιπροσωπεύουν οι στίχοι, ούτε η κουλτούρα που δείχνουν στα βίντεο, ούτε η μουσική προσφέρει κάτι μιας και είναι το ίδιο επαναλαμβανόμενο beat. Η απάντηση είναι "ε απλά μου αρέσει, τι θες?"

Η κότα το αυγό! ? Μην τα ρίχνουμε όλα στον λαό! ?

Προτιμώ το "σάτυρος", με εκφράζει μια χαρά.

Βασικα για να μην γραψω 600 αλμπουμ εβαλα και καλα best.?

Εγώ δεν έπαιρνα ποτέ τα best of. Έπαιρνα τα greatest hits. ?

προτείνω αλλαγή του νήματος από 10 σε 100... ίσως έτσι βρούμε κάποια άκρη...

?Camel - "The Snow Goose" ?Oscar Peterson - "Night Train" ?Jon Lord - "Sarabande" ?Bobby Blue Bland ‎– "Sad Street" ?Dire Straits - ''Dire Straits'' ?J.J. Cale - "Shades" ?Eloy - "Power and the passion" ?Supertramp - "Breakfast in America" ?Canned Heat - "Boogie With Canned Heat" ?Esperanto - "Last Tango" κάποια από τα LP's που είχα λιώσει αλλά και ακόμα μπορώ να τα ακούω μονορούφι όποτε λάχει...

10 με τιποτα Αυτα κι εχω κοψει πολυ πραμα AC/DC: discography Billy Cobham: Spectrum Black Sabbath: Black Sabbath, Paranoid, Master of Reality Deep Purple: Machine Head, Made in Japan Derek Trucks: Already Free, Revelator , Everybody's Talkin Dire Straits: Dire Straits, Communique, Making Movies, Brothers in Arms Iron Maiden: The Number of the Beast Dio: discography James Brown: Best Jamiroquai: discography Jeff Beck: Blow by Blow, Wired, Guitar Shop Jethro Tull : Bursting Out (live) Jimi Hendrix: Band of Gypsys, Are You Experienced Joe Satriani: discography Judas Priest: Sad Wings of Destiny Led Zeppelin: I, II, III, IV, Houses of the Holy Lynyrd Skynyrd: Pronounced 'Leh-'nerd 'Skin-'nerd, Second Helping Ozzy: Blizzard of Ozz, Bark at the Moon Pantera: Far Beyond Driven Pearl Jam: Ten Peter Frampton: Frampton Comes Alive Pink Floyd: Dark Side of the Moon, Wish you were here, The Wall, Animals Porcupine Tree: Coma Divine, In Absentia, Deadwing, Rockpalast Prince: Lovesexy, Diamonds and Pearls, Love Symbol RATM: Rage Against the Machine RHCP: Blood Sugar Sex Magik Rory Gallagher: Calling Card, Photo-Finish, Top Priority Rush: Moving Pictures, Permanent Waves Sex Pistols: Never Mind the Bollocks Socrates: Waiting for Something, On The Wings Soundgarden: A-Sides Stevie Ray Vaughan: Couldn't Stand the Weather, In Step, The Sky Is Crying The Beatles: White Album, Abbey Road The Police: Outlandos d'Amour, Reggatta de Blanc Thin Lizzy: Live and Dangerous Tower of Power: Tower of Power, Back to Oakland U2: War, The Unforgettable Fire Van Halen: discography ZZ Top :Tres Hombres