Πίνακας συμμετοχής

Μια απάντηση από Μυθριδάτη για το πως βγαινουν ευκολα.......... αυτου του ειδους τα ασματα. Γελασα πολύ

Είναι για μικρά παιδιά και καθυστερημένους. Το χιπχοπ είναι(ήταν) έκφραση, το gangster rap στίγμα, το τραπ χέσιμο στο μυαλό. Πολύ χαμηλού επιπέδου αντιαισθητική υποκουλτούρα. Σώστε τα παιδιά σας πριν είναι αργά

ΠαναΓιαμ....

συμφωνώ με @panoriosερχόμενος μια 10ετια μετά. Διαφωνώ με το πόση διαφορά έχει η ραπ από την τραπ, νομίζω δεν είναι πολύ μικρή, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή η προσωπική μου οπτική θέλει να τα βλέπει έτσι. Σχετίζεται με το τι μας επηρέασε στα 20s μας σίγουρα, αλλα σε αυτό το θέμα, θα διάλεγα την πολιτική επίδραση που είχε το ραπ στην αρχή του (όπως τη γνωρίζω από ντοκιμαντέρ, γιατί κι εγώ δεν την πρόλαβα από κοντά) έναντι στην αιτία που δημιουργησε και την επίδραση που έχει το τραπ (που ούτε ξέρω ποιά είναι ούτε μπορώ να την παρακολουθήσω). Στο docuseries hip hop evolution και σε άλλες πηγές έχω διακρίνει ότι μερικές αλλαγές έγιναν γιατί απλά οι νέοι βαρέθηκαν την αυθεντία των παλιών. Σκέτο βαρέθηκαν, τίποτα άλλο, και εμένα μου κάνει για εξήγηση. Στο προσωπικό μου σαβουάρ βιβρ, το 2017 που το ok computer έγινε 20 ετών, μου αφαίρεσα το δικαιωμα να απευθυνθώ σε νεότερο ατομο υποδεικνύοντας του τι είναι καλό να ακούσει, γιατί θυμάμαι ότι όταν εγώ άκουγα τον ίδιο δίσκο ενώ ήταν φρεσκος, βαριόμουν αφόρητα τους 30+ που μου έλεγαν να μην ακούω μαλακίες. Αργοτερα που πήρε τα ηνία η γενιά μου, έκανε ακριβώς το ίδιο και επιμένει ότι είναι ο καλύτερος δίσκος όλων των εποχών. Καλησπέρα, δηλαδή. Στο ερώτημα αν βγαίνει κάτι καλό σήμερα, θα απαντήσω σε συμφωνία με άλλους, ότι ναι, και τους ακούνε οι φίλοι τους και λίγοι παραπερα, με μικρή πιθανότητα να τους δούμε να εκτίθενται σε μεγάλο κοινό, γιατί "η αγορά κανονισε" άλλο πράμα να εννοώ εγώ μουσική, άλλο εσύ, και άλλο η τηλεόραση. (τα εισαγωγικά γιατί δεν είναι η αγορά ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο η αγορά. είναι οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις μαζί με τις οικονομικες, κλπ).

In any case...Όπως και οπουδήποτε στον κόσμο αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πραγματική ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ. Δηλαδή μεγάλες, ή και μικρότερες ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ που με σκοπό το ΚΕΡΔΟΣ από τις ΠΩΛΗΣΕΙΣ των δίσκων να καθορίζουν και να οδηγούν την αγορά . Δουλειά που έκαναν όταν υπήρχε δισκογραφία οι παραγωγοί και οι κυνηγοί ταλέντων... Με άλλα λόγια δεν υπάρχουν πλέον John Hammond,Ahmet Ertegun,Tony Visconti, Αλεκοι Πατσιφαδες,Μίνωας Ματσες,Berry Gordy κτλ που να ξεχωρίσουν αυτούς που αξίζουν... Υπάρχει μια υπερπαραγωγή μετριότητας προσιτη ΔΩΡΕΑΝ σε ΟΛΟΥΣ και κάτω από αυτή θάβονται και τα αρκετά, σίγουρα πολύ καλά, πράγματα που βγαίνουν. Κοινώς δεν υπάρχει πλέον "music industry" ,και χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει και μεγαλειώδης μουσική. Προσέθεσε σε αυτό και ένα κοινό αποχαυνωμένο,με ελαχίστη καλλιτεχνική και κοινωνική παιδεία και το attention span χρυσόψαρου με Alzheimer και έδεσε το γλυκό.... I rest my case

Χωρίς γραπτή συναίνεση ούτε όνομα ούτε φωτογραφίες ή βίντεο δημοσιεύω. ?

Αποσπασματικά τα διάβασα....και διαγώνια. Για εμένα δεν είναι θέμα μελωδίας. Υπάρχουν μουσικές....ατονικές....η free jazz.....που όχι δεν έχουν μελωδία, αλλά αγγίζουν και τον θόρυβο, αλλά τις θεωρώ εξαιρετικές. Νομίζω το πρόβλημα με την τραπ δεν είναι η μουσική είναι κυρίως οι ηλίθιοι στίχοι (η θεματολογία) και οι ηλίθιες φάτσες τους. ?

Δεν ξέρω.. δυστυχώς αυτό το ''δεν είναι το ίδιο'' μου θυμίζει μια υποθετική συζήτηση με τον πατέρα μου, να μου λέει ότι δεν είναι το ίδιο γιατί οι Beatles είχαν αρμονία, μελωδία κοκ ενώ οι Slayer είναι απλά μια βαβούρα. Και στην μάνα μου αρέσει το Nothing else matters, αυτό δεν σημαίνει ότι εκτιμά ιδιαίτερα το kill'em all ή το master of puppets, ή για να μην το πάω μακριά τα υπόλοιπα κομμάτια του black album. Αυτές είναι μικρο-εξαιρέσεις. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον που έχει γεννηθεί πριν το 1950 και να μην θεωρεί τους πχ Slayer το ίδιο χάλια με την τραπ πχ. Απλά τότε που ήταν πιο συντηρητική κοινωνία, οι νέοι άκουγαν ''αυτούς τους μαλλιάδες σατανιστές με τις πεντάλφες και τα ουρλιαχτά'', ή την ''σεξιστική και άσεμνη Μαντόνα'' ή τους ''ταραχοποιούς και πότες Gun n Roses'' 'η τους ''προβληματικούς και φασαριόζους Nirvana'' κ.ο.κ. Την σήμερον εποχή, ο νεανίας δεν χρειάζεται να ακούσει δίσκο με πεντάλφα στο εξώφυλλο για να ''αντιδράσει'' στον συντηρητισμό της κοινωνίας, ούτε ''το αληταριό'' των Guns n Roses, ούτε την''άσεμνη'' Μαντόνα. Το σεξ, η αμφισβήτηση της θρησκείας, το μακάβριο εικαστικό και το να βγαίνεις έξω 4-5 φορές την εβδομάδα να τα πίνεις με φίλους, είναι πλέον κάτι πολύ πιο εδραιωμένο στην κοινωνία, απ' ότι ήταν τότε. Τώρα τι μπορεί να ιντριγκάρει τον νεανία? Το να είναι ''επιτυχημένος'' και ''΄λεφτάς'' με πολλά μοντέλα δίπλα του να τον περιτριγυρίζουν, σε μεγάλα σπίτια με ναρκωτικά κτλ. Τα υπόλοιπα παλιά ''συντηρητικά κάστρα'' έχουν καταληφθεί και δεν σοκάρουν πλέον. Κάθε εποχή με λίγα λόγια έχει τα δικά της ''θέματα'' και είναι απολύτως φυσιολογικό όσο μεγαλώνουμε να συνειδητοποιούμε όχι απλά ότι ήρθε η δικιά μας ώρα να διασχίσουμε το ''χάσμα γενεών'', αλλά ότι ήδη βρισκόμαστε στην άλλη μεριά.

Εγώ προσωπικά δεν έχω γνωρίσει "γνώστη" μουσικής που να του αρέσει η Trap, είτε να ακούει, είτε να φτιάχνει. Αυτοί που φτιάχνουν beats το κάνουν γιατί είναι αρκετά ευκολότερο από άλλες παραγωγές, και σίγουρα γιατί έχει πολλά λεφτά πλέον. Επιπλέον, ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε το ΠΩΣ διάολο γίνεται να σου αρέσει αυτή η μουσική. Ας το σπάσουμε σε κομμάτια: Αρχικά να πούμε γιατί λέγεται Trap: Βγαίνει από τα μέρη που κάνανε deal παράνομες ουσιές στην Αμερική, και πιο συγκεκριμένα στην Ατλάντα, και επειδή ήταν πολύ επικίνδυνα μέρη τα λέγανε traps. - Στίχος: Λεφτά, φήμη, γκόμενες, βρισιές, όπλα, ναρκωτικά, βία, και γενικά μεγάλη φαντασία. Γιατί να σου αρέσει? Γιατί είναι κάτι που ο ακροατής δε το έχει. Και επειδή είναι κατά 99% ακόμα ανώριμος, νομίζει ότι αυτό που βλέπει συνδέεται με την πραγματικότητα. Trap = επιτυχία. Επίσης το να ακούς και να τραγουδάς για "παράνομα" πράγματα είναι πολύ edgy και cool, γιατί μπορείς και το ζεις χωρίς να παρανομείς. Μάλλον. Δε ξέρω. - Μελωδία, μελωδική γραμμή, αισθητική: Τίποτα ιδιαίτερο τεχνικά, αλλά ίσως είναι catchy και memorable. Αποτυπώνεται εύκολα στη μνήμη και ο καθένας μπορεί να το αναπαράγει χωρίς δυσκολία. Μελωδική γραμμή δεν υπάρχει, τα περισσότερα είναι τύπου mumble-rap με autotune. Συνήθως έχουν και αρκετά ατμοσφαιρικά στοιχεία. Γιατί να σου αρέσει? Ίσως για την ατμόσφαιρα, ίσως. Μελωδία κατα κύριο λόγο δεν υπάρχει, αλλά σε κάποιους αρέσει η αμόσφαιρα. - Ρυθμός: Κυρίως το ίδιο beat με τα ίδια hi-hat και 808 copy paste σε κάθε τραγούδι. Αλλιώς είτε hiphop style, είτε reggaeton (γιατί το reggaeton έχει κερδίσει όλο το μουσικό σύμπαν γαμώ την κοινωνία μου δεμπορωαλλορεγκετον). Γενικά είναι απλός, και συνοδεύει τη φωνή δίνοντας κάποιο mood. Γιατί να σου αρέσει? Για την απλότητά του μάλλον. Το ρεγκετόν είναι χορευτικό και ταιριάζει σε όλους. Το hiphop beat είναι τίγκα στο μπάσο, και μπάσο = good music για αρκετούς. Υπάρχει κάτι άλλο? Δε ξέρω, ας με διαφωτίσει κάποιος.

Καλησπερα.Λεγοντας την ιστορια μου στο προηγουμενο thread (με τα παρατραγουδα που εχουν συμβει στον καθενα μας σε live ) σε μια νοτα νοσταλγιας για την τοτε ανεμελια επισκεφτηκα βιντεακια και φωτος απο εκεινο το live που περιεγραψα.Σε μια απο αυτες ηταν γραμμενο το setlist...μεσα λοιπον ηταν και αυτο!!! Η αλλαγη παιξιματος και ακουσματων μου τα τελευταια χρονια με σαφως πιο ηρεμα πραγματα και χαμηλους ρυθους...φανερωνει το σλοπυ πλεον παιξιμο μου σε τετοιες ταχυτητες!!!!Πριν 10 χρνια σιγουρα το εβγαζα καλυτερα...κλαψ!!!! (αληθεια εχει τυχει σε κανεναν αλλο αυτο;Συνηθως μου συμβαινει το αντιθετο...δηλαδη να επιστρεφω σε κομματια που δεν μπορουσα να παιξω και πλεον να μπορω.)Παρολα αυτα ξερω οτι αν ασχοληθω λιγο παραπανω (απο τα 20 λεπτα που ασχοληθηκα τωρα) οπως και τοτε...θα βγει μια χαρα.

Να σου πω την αλήθεια μου at gunpoint αν με αναγκάσεις να ακούσω η Μποφίλιου ή Τάκη Τσαν θα το πΓιοτοπικροποτηριτουτραπ

ειναι απλό. η πίτα ειναι ενα μέγεθος από το οποιο το μεγαλύτερο κομμάτι καταναλώνουν οι συνταξιούχοι του δημοσίου. απλα αγνοήστε με.

Συμφωνοι και όπως τα λες, να προσθέσω όμως ότι από την εποχή που θέλουμε να συγκρίνουμε, π.χ. των Beatles ή της Μοσχολιού, μέχρι σήμερα, έχει περάσει μισός αιώνας και βάλε. Τα μέσα έχουν αλλάξει, πολλά από εκείνα που τότε θεωρούνταν "νεωτερικότητα", νουβέλ βαγκ, νεο κύμα κ.ο.κ. έχουν εφευρεθεί ήδη, έχουν γίνει ήδη. Η βιρτουοζιτέ επίσης, είναι πεπερασμένη. Συνεπώς, ίσως δεν είναι δόκιμο να αναζητούμε π.χ. τον νέο Χατζιδάκη ή το νέο Μανώλη Χιώτη, αλλά να εστιάσουμε στους νέους ανθρώπους (και με αυτό δεν εννοώ τη γενιά τη δική μου που συνεχίζει να παράγει ίσως τα καλύτερα έργα κτγμ τόσο στιχουργικά όσο και συνθετικά/μουσικά - Φοίβος, Παπακωνσταντίνου Θ., Αγελλάκας, Ζάικος, Καπηλίδης τρίο, Παύλος Παυλίδης, Σταμ Κραουνάκης, Παπαδημητρίου, Τάκης Μπαρμπέρης - random ονόματα αλλά κατάλαβες ποια γενιά εννοώ). Εμένα με ενδιαφέρει τι γίνεται με τους νέους μουσικούς και καλλιτέχνες των 25+ (που οπουδήποτε αλλού στον κόσμο θα είχαν ήδη ένα δυο άλμπουμς στο ενεργητικό τους) και στο Ελλαδιστάν είναι αναγκασμένοι να παίζουν στο Γκάζι και στο κάθε μεζεδοπωλείο, ό,τι μπορείς να φανταστείς, για να επιβιώσουν. Ωραίες μουσικές και μουσικούς συναντάς εκεί, αλλά αν τους γνωρίσεις, θα δεις ότι τα aspirations τους και οι μουσικές τους δυνατότητες είναι δυσανάλογα σε σχέση με αυτό που κάνουν. Όλο αυτό, θα πρέπει κάπως να εκφραστεί, να βρει χώρο να επικοινωνηθεί με το κοινό (που υπάρχει και το έχω δει να γεμίζει τα μαγαζιά που παίζουν), αλλά που δεν είναι δυνατόν να τους αναζητά μονίμως μόνο μέσα από τα social media ΄και το bandcamp, μετά και το θάνατο της δισκογραφίας. Υπαρχει girl group που παίζει κέλτικη μουσική (και κάνει συναυλίες στο εξωτερικό), υπάρχει ελληνίδα electro συνθέτρια -φάση Μπγιοργκ και Λώρη Άντερσον, με σπουδές και δισκογραφία που τη βλέπουμε μόνο στο Κακογιάννης, υπάρχουν έθνικ σχήματα πολυεθνικά, με αρμένιους και έλληνες μουσικούς, που δεν θα βγουν ποτέ ούτε καν στην κρατική ΕΡΤ, υπάρχουν φίλοι που έχουν κάνει μουσική για ταινίες στο εξωτερικό - από Ινδία μέχρι Γαλλία και δεν θα τους πα΄ρουν ποτέ συνέντευξη σε μια κυριακάτικη εφημερίδα, θυμάμαι τον Μαραβέγια να μου λέει ότι όταν άλλαξε όλο το γκρουπ του (ασχολίαστο) έμεινε άφωνος με τη στόφα των μουσικών που ανταποκρίθηκαν στις auditions "μιλάμε για ανθρώπους που είχαν σπουδές, γνώση και ερμηνεία σε όργανα που δεν φαντάζεσαι, τρομπόνια και λαούτα, κιθάρες και κρουστά" μου είχε πει... Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και στο "φόρουμ των μουσικών" όπως επιγράφεται το Νοιζ, κανένας τους, ποτέ, από αυτούς που έχω υπόψη μου, δεν έχει νιώσει την ανάγκη να επικοινωνήσει τη δουλειά του.

https://drive.google.com/file/d/1FcZE9zBVimG4M80ZjKK95Oo4oYrvW35p/view?usp=sharing

Το έχω αναρωτηθεί πάρα πολλές φορές. Η μουσική έχει για όλους άλλη σημασία. Είναι ναι μεν σημαντικό κομμάτι στις ζωές μας, αλλά όχι με το ίδιο βάρος. Αυτοί που το ψάχνουν δεν ακούν τραπ γιατί ξέρουν ότι δεν έχει καμία αξία και δε θα τους προσφαίρει τίποτα απολύτως. Αυτοί που το ψάχνουν θέλουν πολυπλοκότητα, μοναδικότητα, και ίσως στίχο και σίγουρα μέσα από αυτά, συναίσθημα. Αλλά αυτοί είμαστε η μειοψηφία. Εγώ πχ ακούω μόνο Prog, γιατί αν δεν αλλάζει το μέτρο, το μυαλό μου βαριέται. Ο άλλος ακούει Jazz, γιατί ακόμα και οι απλές συγχορδίες μεθ 7ης είναι κοινές. Λέμε τώρα. Αρκετός κόσμος ακούει κάτι για να είναι αποδεκτός σε μια κοινωνική ομάδα. Ο rebel θα ακούσει punk, ο outsider θα ακούσει Rock, η πονεμένη ψυχή θα ακούσει έντεχνο, ο πληγωμένος από την κοινωνία θα ακούσει rap, κοκ. Εκεί μπαίνουν και τα σύμβολα, το ντύσιμο, η νοοτροπία, ακόμα και η πολιτική. Η ομάδα της πλειοψηφίας είναι αυτό που προβάλει ο Αμερικάνος παραγωγός σε συνεργασία με τον ραδιοφωνικό σταθμό. Έτσι δημιουργείται το Pop, που συνήθως είναι κάτι ρυθμικό, και έχει και λίγο στίχο. Επίσης προβάλλεται πάρα πολύ από τους παραγωγούς κυρίως σε Αμερική. Το παίρνουν και τα δικά μας ραδιόφωνα και οκ, εφόσον παίζει μόνο αυτό, ο ακροατής μόνο αυτό θα μάθει. Έχουν και catchy μελωδίες, που κυριολεκτικά λέγονται "Hooks", γιατί είναι φτιαγμένα για να σε τσιμπάνε και να σου μένουν στο μυαλό. Η Trap το κάνει αυτό με το να είναι προκλητική, πχ, βλέπε το Caliente, "Αυτή η κωλάρα είναι σαν καρδιά". Το ξέρει και ο παππούς μου πλέον. Οι υπόλοιποι νομίζω μπορούν να μαζευτούν σε μία κατηγορία - στη μουσική της διασκέδασης. Αυτή η κατηγορία μπορεί να χαρακτηριστεί σκουπίδι από κάποιους, γιατί πολύ απλά είναι υπερβολικά απλή, επαναλαμβανόμενη και προβλέψιμη, με αποτέλεσμα να ρωτάμε - γιατί υπάρχει καν. Αυτή η μουσική περνάει γιατί είναι "memorable" που λέμε στο χωριό μου. Δε χρειάζεται να το πολυσκεφτούν. Επ, τσιφτετέλι, ανεβένω στο τραπέζι, χωρεύω μέχρι το πρωί στο ίδιο τραγούδι που είναι 2 συγχορδίες και λέει 5 φορές ένα ρεφρέν. Επ, ζεϊμπέκικο? Κάτσε να δείξω πόσο άντρας είμαι. Σίγουρα υπάρχουν καλά ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια. Σίγουρα υπάρχουν και κακά Prog και Jazz. Καλά trap υπάρχουν? Θέλω να είμαι ανοιχτόμυαλος αλλά... δυσκολεύομαι. Είναι δύσκολη συζήτηση πάντως. Και γω σίγουρα δε τα λέω και ολόσωστα.

Αν είχα μία κιθάρα θα ήταν αυτή ? καμμία άλλη, ή ίσως η επόμενη 335 style κατασκευή μου

Never liked them...?

Τσακάλι είσαι ρε....

ερώτηση παγίδα για να ξετρυπώσει τους πραγματικούς τραπερς

είσαι τραπ ρε φίλε. τέλος. χαχαχαχαχαχααχ

Μένει τώρα να πεις και το όνομα μου....? Κατά τ'άλλα εχεμύθεια έ; ?

Θα σας πω εγώ τι είναι TRAP! Και ναι είναι για παιδιά κάτω των 10 ετων!

σε νοιωθω. το σκέφτηκα κι εγώ ότι ακούγεται σαν ρετρό αφορισμός. η διαφορά όμως είναι εμφανής. δε χρειάζεται καν να συγκρίνω. επίσης ο πατέρας μου έβαζε queen, deep purple, gary moore και led zeppelin στο αμάξι. έτσι έμαθα να τους ακούω. όταν δε άκουσε τους maiden (που δε τους ήξερε) εντυπωσιαστηκε πολύ από τον drummer (επειδή έπαιζε κι ο ίδιος στα νιάτα του). Εντάξει δε ξετρελάθηκε με τον Eddie αλλα δεν έκανε και χαμο. από το τραπ τι ωραίο μπορείς να βρεις για να πιαστείς; ακομα και καλοπιστα να πας σαν τον cos, υπάρχουν κομμάτια που έχουν ακριβώς ίδια μουσική. εννοώ ακριβώς ίδια, οχι παρόμοια σα τα ροκ.

Από Roland, VR-730 και VR-09B, στα 1238 και 675 αντίστοιχα. Επίσης πολύ καλό είναι το Combo J7 της Dexibell. Άλλη επιλογή είναι το Fantom αλλά ανεβαίνεις αρκετά σε χρήματα, βέβαια έχει και άλλες δυνατότητες. Διαφορετικά κοιτάς κάτι άλλο σε Yamaha, Korg, κλπ. Δες και το καινούργια Yamaha YC61, YC73, YC88.

Η άποψη μου δεν έχει αλλάξει, τα έχω γράψει εδώ. προσθέτω μόνο την ανησυχία που εξέφρασε αυτό το κομμάτι καμιά 20αριά χρόνια πριν Porcupine Tree - The Sound Of Muzak

Κάτι ψιλοάσχετο με το θέμα αλλά παρεμφερές. Θυμήθηκα μετά από καιρό το radiogarden, και λέω κάτσε ρε φίλε να πατήσω έτσι μια βόλτα στον κόσμο να ακούσω πράγματα ξένα, καινούργια στο αυτί. Πατάω Ρωσία, τουμπ-τς τουμπ-τς τουμπ-τς τουμπ-τς. Έτυχε λέω. Πατάω παραδίπλα Μογγολία. Τουμπ-τς τουμπ-τς. Κίνα, σιγή. Για να μην τα πολυλογώ, εκτός από έναν άσχετο Μπετόβεν κάπου στη Μαχαράστρα της Ινδίας, άκουσα μία (1) σάλσα στην Κοσταρίκα, και στη Τζαμάικα κάτι ρεγγετόν τουρλοκώλικα, περίπου σαν τα δικά μας σκυλάδικα. Παραδοσιακή μουσική (εκτός της σάλσα, που κι αυτή μοντέρνα παραγωγή ήταν) δεν πέτυχα πουθενά, ή έστω κάποια παραγωγή που να διαφέρει αισθητά από το 4 του δε φλορ και αυτό το μοντέρνο ίσωμα. Θα μου πεις δεν έψαξες καλά. Συμφωνοι, αλλά κι αυτό από μόνο του είναι μια ένδειξη· ότι το δημοφιλές πλέον είναι αυτό. Είναι και τα εργαλεία που καμιά φορά επηρρεάζουν τη μουσική.

Καλημέρα Μια μικρή σκέψη, αιρετική ίσως αλλα δεν την γραφω προβοκατόρικα: μήπως ζητάμε όχι μόνο παρουσία αλλά και παραγωγή τοπ επιπέδου από νεκρά μουσικά είδη; Ρεμπέτικο, Λαϊκο τύπου Στρ. Διονυσίου, Ροκ, Μέταλ, έχουν και ζήσει και την ακμή και την παρακμή τους προ πολλού (άλλο αν για κάποια είδη μπορεί ακόμα να εμφανιζονται που και που καλα τραγούδια). Τώρα θα μου πεις... κι έτσι να είναι εμείς τί φταίμε που έχουμε μείνει με τη Φωτεινή Βελεσιώτου ή τους τράπηδες; Δε φταίμε αλλά και τί να γίνει. Η δισκογραφία όπως ηταν καποτε ηταν και ένα φίλτρο. Τώρα που ουτε χαρτογιακαδες να σε διαλεξουν υπάρχουν ούτε η ηχογράφηση μουσικής ειναι πια κλειστο κύκλωμα που να απαιτεί τεραστια οικονιομική επενδυση... λογικο είναι να είναι και το ποσοστό της αξιόλογης μουσικής πολύ πολύ μικρότερο... Ωραιο thread παίδες

Προσωπικά δεν με αφορά καθόλου το είδος και δεν το ψάχνω παραπέρα. Το τι είναι μουσική όμως πιστεύω δεν μπορεί να απαντηθεί. Αν πούμε ότι η τραπ δεν είναι μουσική, τότε το πρώτο σολο άλμπουμ του frusciante με τα ουρλιαχτά, τις στριγκλιές και τις ξεκούρδιστες κιθάρες είναι μουσική; disclaimer: αναφέρω τον frusci μόνο και μόνο επειδή τον υπεραγαπώ, είμαι θετικά προκατειλημμένος και έχω εντρυφήσει στην ακρόαση του ώστε να μπορώ να σχηματίσω σφαιρική άποψη Που θέλω να καταλήξω; ότι τελικά για μένα μουσική είναι οτιδήποτε σημαίνει για τον καθένα η έννοια μουσική και ας μην με αφορά. Live and let live

Μερικές σκόρπιες σκέψεις. Στα 70s-80s που μεγάλωσα δύο πράγματα μπορούσες να καταναλώσεις με το μυαλό σου, βιβλία και μουσική. Σε συνδυασμό πήγαιναν μούρλια και δεν είχαν μεγάλο κόστος. Σίγουρα, μπορούσες να πας σινεμά ή θέατρο αλλά με τα χρήματα αυτά είχες πολύ περισσότερες ώρες χαράς διαβάζοντας ή ακούγοντας μουσική. Κάπου εκεί εμφανίστηκε η tv και πήρε ένα αρκετά σημαντικό μέρος του χρόνου μου όταν κάπου στα 80ς άρχισε να έχει κάποιο ενδιαφέρον. Μετά ήρθε το δίκτυο και όλα τα καλά και ήταν τρέλα. Σήμερα το διάβασμα και η μουσική δεν έχουν για μένα την ίδια θέση που είχαν παλιά. Και δεν ντρέπομαι καθόλου γι' αυτό. Τα σκουπίδια που διάβασα και άκουσα γιατί απλά αυτά έφτασαν στα χέρια μου δεν είναι απαραίτητα αριστουργήματα για όλους, άσχετα εάν έγραψαν μέσα μου και με διαμόρφωσαν. Ο συνομήλικός μου στο Περού δεν έχει να ζηλέψει τίποτα που δεν τα άκουσε ή διάβασε ποτέ. Σήμερα τα 9 στα δέκα πράγματα που μπορώ να διαβάσω τα παρατάω στο δεύτερο λεπτό για να μην μιλήσω για την μουσική. Υπάρχουν καινούργια πράγματα που μου αρέσουν και σήμερα, κάποια, λίγα από αυτά είναι Ελληνικά αλλά γενικά δεν έχουν την σημασία που είχαν. Και αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να έχουν για τους πιτσιρικάδες. Μια ακόμα σκέψη. Δεν θυμάμαι τον πολύ κόσμο να διασκεδάζει με πολύ διαφορετικά πράγματα τα παλιά τα χρόνια, νησιώτικα χόρευε. Αντίστοιχα πράγματα χορεύει και τώρα. Κάπου στα 80ς μου άρεσε και η χιπ χοπ και το μπρέικ ντάνς μετά στα 90ς μου άρεσε και ο σνούπ ντόγκ και πέρναγα καλά, σχεδόν όσο καλά περνούσα με τους λέντ τους ζέπελιν και δεν είναι πολύ διαφορετικά αυτά από την τράπ. Εντάξει είναι λίγο, αλλά πολύ λίγο ? Και με όλα αυτά δεν ξέρω τι θέλω να πω αλλά να, ίσως ο κόσμος μας να γίνεται καλύτερος και επειδή μεγαλώνουμε να μας αρέσουν αυτά που αγαπήσαμε νεότεροι και να μην μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι όμορφο σήμερα ή τι έχει πλάκα. Και ίσως τελικά να μην έχει και μεγάλη σημασία. Δεν ξέρω.

To 60 η μουσική δεν ήταν ένα "χαλί" που έπαιζε στο background. To 60 η μουσική ήταν η ίδια η ζωή. Α,και δεν έβγαζε δισκο και η κουτσή Μαρία, μόνο αυτοί που άξιζαν. Και στην τελική τα 60s ήταν 60s,τίποτα δεν θα μπορέσει ποτέ να συγκριθεί με τις μουσικές που γράφτηκαν, παγκοσμίως, τότε. Never,ever. Η μουσική άλλωστε πάντα αντικατοπτρίζει την ΕΠΟΧΗ...και η εποχή μας έχει ακριβώς την μουσική που της αξίζει.

δε θα 'ταν πασόκος. κκες πιστεύω θα ταν.

Δεν μου κάνει καμία αίσθηση. Το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης μουσικής στηρίζεται στην πρόκληση. Από το rock n roll και το punk έως το black metal και το grindcore η αισθητική της σύγχρονης μουσικής είναι παρόμοια: πρόκληση της κοινωνικής ηθικής, αντικειμενοποίηση του ανθρώπινου σώματος, εξάρσεις βίας και παραβατική συμπεριφορά. Μέχρι ενός σημείου είναι θεμιτό, δλδ καλώς η κακώς πουλάει το αίμα. Το ζήτημα είναι κατά πόσο ένας έφηβος μπορεί να τραβά τις κόκκινες γραμμές του στο βαθμό που θα αντιγράψει το ίνδαλμα του. Δλδ και εμείς αγαπάμε King Diamond, δεν κάναμε καμία θυσία στο σατανά όμως. Τώρα στην περίπτωση του τράπ αυτό συνδέεται και με χάλια μουσική (στα αυτιά μου) αλλά υπάρχει μια λογική: οι τράπερς είναι οι παλιοί ρόκσταρ, δλδ αρκετοί χτίζουν μύθο γύρω από το πρόσωπο τους (ακόμα και μούφα να είναι) με τα ναρκωτικά και τις γκόμενες την στιγμή οι οι ροκ-μεταλλάδες ανεβάζουν φωτογραφίες με την οικογένεια τα Χριστούγεννα.

@Lord_Goumis, δίκιο στον πατέρα, η μελωδία ειναι μελωδία, και καλώς ή κακώς, οι Slayer όπως και να το κάνουμε ΔΕΝ την είχαν, ακόμα και οι sepultura είχαν μεγαλύτερη επαφή με το σπόρ. Δηλ αν στην υποθετική συζήτηση ο πατέρας σου σου έλεγε αυτο το πράγμα, δίκιο θα είχε και το ξέρει και ο πατέρας και εσύ και οι beatles και oi slayer. Οσον αφορά master of puppets, δεν θα αναγνώριζε η μάνα το μεγαλείο στο Orion? ή στο Sanatorium? Επίσης δεν καταλαβαίνω σήμερα που είναι η αντίδραση του νεανία, 50 χρόνια τώρα μας βομβαρδίζουν με την κουλτούρα του χρηματος απο παντού, σε τι διαφέρει ο τραπερ του σήμερα απο τον τραπεζίτη? Ο τραπερ ειναι το ίδιο το σύστημα, μάλιστα ο τραπερ το υπηρετεί με μεγαλύτερο πάθος ακόμα και σε σχέση με τον στρατηγό του ***** που επιβάλει δια του σιδερου την .... ντεμοκρασυ σε κάποια δύστυχη χώρα... Και σαν νεαρός ροκας, μεταλας, θρασας, αυτα που θυμάμαι δεν είναι κανενα σεξ, και καμία αμφισβήτηση της θρησκείας, αυτο που μου έμεινε ειναι τα συναισθηματα, οι σκέψεις, η ελευθερία, η μελωδία, η ομορφιά. Κατι καθόλου εδραιωμένο σήμερα, ίσα ίσα, αυτο ειναι εντελώς εξαφανισμένο. Μιλάμε για χάσμα γενεων... σαν η εξέλιξη και η νομοτελειακή γραμμική μονότονη σχέση μεταξύ "ποιότητας" και "χρόνου" να είναι θέσφατη αλήθεια. Δεν νομίζω οτι υπάρχει τέτοια καθολική αλήθεια. Μπορεί το πέρισυ να ειναι καλύτερα , μπορει και χειρότερα.

δε διαφωνώ στα περισσότερα που γράφεις αλλα επειδή ακούω πολύ ραδιόφωνο ολο τα ίδια παίζουν. σιγά τα 700. Από νεότερους μόνο Μποφιλιου παιζει ολη μερα.

Ωραιο παίξιμο, δυνατό, δεν έπαιζε απλά πράματα ο Κιρκ (όπως δεν έπαιζε και ο Νταν Σπιτζ) αλλα δεν τους φαινόταν. Στην ουσία έπαιζαν δύσκολα και δομημένα σόλο.

Μη φύγετε αν δεν ακούσετε από το 1:28 μεχρι 2:10 DJ Blyatman & XS Project - How We Party

ολη η συζήτηση προφανώς γίνεται για την ελληνόφωνη μουσική αν κατάλαβα καλά Παρόλα αυτά , επειδή ακούω μόνο hard rock & metal , προσωπικά είμαι απόλυτα ευχαριστημένος και καλυμμένος από την εγχώρια σκηνή μας ( και έχω ακούσει και πολύ σπουδαίο νέο αίμα και σε άλλα είδη μουσικής ) Αλλά όλοι τους , σαφώς είναι περιορισμένοι στη σκηνή που απευθύνονται ( παρόλο που ακούγονταικαι παίζουν και στο εξωτερικό ) για μένα , ναι , επισκιάζονται καθώς ουδεμία προβολή υπάρχει

1. Όθωνά μου καταλαβαίνεις ότι το "καλή μουσική" όταν μάλιστα το "μουσική" είναι ανοιχτό σε όλα τα είδη, είναι λίγο "αμφιλεγόμενος" όρος. 2. Ακριβώς επειδή έχω μαύρα μεσάνυχτα από το είδος, δεν μπορώ ούτε θετικά αλλά ούτε και αρνητικά να βρώ, αφορίζοντας τους πάντες. Κάποιοι που το ακούνε, θα μπορούσαν να σου πουν περισσότερα. Το θέμα που έθεσες όμως, είναι άλλο, όχι η trap. Αν λοιπόν απαντήσετε (ο καθένας για τον εαυτό του) ορισμένα "απλά" ερωτήματα, τότε ίσως μπορεί να γίνει κάτι. - Ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία αξιολογεί ο κόσμος τι του αρέσει να ακούει? - Σε τι διαφέρουν από παλαιότερα (αν διαφέρουν)? - Ποια είναι η κοινωνική κατάσταση στον καλλιτεχνικό χώρο? - Ποια είναι η κοινωνικοοικονομική κατάσταση σε όλη την κοινότητα? - Τι αντιπροσωπεύει ένα τραγούδι ή ένας δημιουργός για τους ακροατές του και μη ακροατές του? - Ποια είναι τα μέσα επικοινωνίας ενός καλλιτεχνικού έργου? - Ποιες ήταν ανέκαθεν οι προτιμήσεις του κόσμου (και γιατί) σε σχέση με την τέχνη (κατ' επέκταση και με την μουσική)? - Τι αντιπροσωπεύει η μουσική για τον πολύ κόσμο? - Γιατί την ακούει, τι του προσφέρει? Είναι κι άλλα, αλλά δεν μπορώ να τα γράψω όλα. Το πνεύμα νομίζω ότι το καταλαβαίνετε πάντως.

Σκλια του πολέμου

Βρε Όθωνα, μου αρέσει που ρωτάς για Ελλάδα. Για πες μου εσύ που είσαι στα εξωτερικά, υπάρχει κάτι έξω, που θα επιζήσει σε 10 - 20 χρόνια? Αλλάξανε τα κόζα φίλε μου.

Και "σκουπίδια" όπως Οικονομόπουλο, Βέρτη και σία.... τέλος πάντων, αυτά τα πως τα λένε.., λαικοποπροκ! +1 Όθωνα, ότι ζητάει ο λαός, παίρνει...?

Μ'άρεσε που το έκανες δικό σου, όσο γίνεται πάντα, γιατί είναι iconic solo. Είναι πολύ ωραίο να απεικονίζεται ο παίκτης μέσα από τις ίδιες νότες με το original.

Ήθελε να πει Satti*ρε. * https://el.wikipedia.org/wiki/Μαρίνα_Σάττι

Ψάχνοντας τα κσύλα διάλεξα την Κορίνα που θα χρησιμοποιούσα. Αποφάσισα να έχω ένα κεντρικό κομμάτι μεγάλο και μικρότερα φτερά. Ο ήχος λένε είναι στα μονά... Άρχισα να κολλάω. Σημάδεψα για τους μαγνήτες στο σχέδιο 1: 1 που είχα εκτυπώσει στον γνωστό τοπογράφο της περιοχής Γιάννη Τσακούλη και ξάδερφο του JohnPs , ο οποίος έχει plotter και στηρίζει τη φάση. Μανίκι. Σημαδεύω προσεκτικά τη γωνία (17 μοίρες) και κόβω με το Κατάμπα τζαπανοπρίονο. Έπειτα φτιάχνω τζιγκ για να σκάψω το κανάλι του τρας ροντ με καμπύλη. Με τη φιλιέρα φτιάχνω τα πάσα που χρειάζομαι στη βέργα. (Και αρκετή υπομονή...) Αυτή τη φορά δεν βγήκα στο χεντστοκ αλλά κράτησα μέρος του ξύλου ώστε να μη σηκώνεται το φιλέτο όπως έπαθα την πρώτη φορά στη firebird και πέταξα το φιλέτο και το ξανακόλλησα. Το χεντστοκ σύμφωνα με το σχέδιο είναι σε τρία κομμάτια. Για γκαρντ έχω και μαύρο και λευκό υλικό. Δεν ξέρω ακόμη τι θα κάνω, θα δούμε.

Κανονικά δεν μπορώ να απαντήσω σε παρόμοια δι(πολυ)λήμματα αλλά επειδή είναι στατιστικό το ερώτημα... BOC - Fire of Unknown Origin BOC - On your Feet or on your Knees Springsteen - Darkness on the Edge of Town Sprngsteen - River Θ. Μικρούτσικος - Σταυρός του Νότου Π. Σιδηρόπουλος - Φλου Π. Σιδηρόπουλος - Εν Λευκώ Black Sabbath - Mob Rules Black Sabbath - Heaven and Hell Deep Purple - Made in Japan Deep Purple - Burn Rainbow - Rising Χατζιδάκις - Το Χαμόγελο της Τζοκόντας Clash - London Calling SOAD - Toxicity Nirvana - Nevermind UFO - Strangers in the Night B. Cobham - Spectrum Rolling Stones - Let it Bleed James Brown - 20 All Time Greatest Hits Joy Division - Closer Metallica - Black Album Έλλη Πασπαλά - Στο Μέγαρο Μουσικής Jack Dejohnette - Parallel Realities John Campbell - Howling Mercy Dire Straits - Making Movies... Ας με σταματήσει κάποιος. Μα μόνο 10; Η σειρά τυχαία. Edit: Ορίστε, τώρα έγραψε ο Γιώργης από κάτω και πρέπει να βάλω κι άλλα γιατί μου τα θύμισε. Motorhead - Overkill Motorhead - Ace of Spades Motorhead - No Sleep till Hammersmith Dr. Feelgood - Be Seeing You Dr. Feelgood - Supidity Dr. Feelgood - γενικά Rory Gallagher - Calling Card Rory Gallagher- Photo Finish AC/DC - For Those About to Rock AC/DC - If you want Blood Μπορώ να φάω όλη τη μέρα ενθυμούμενος. Δεν περιγράφω άλλο.

Τα πολύ δύσκολα 10 που θα έπαιρνα μαζί σε ακατοίκητο νησί. Ολα αυτά έχουν κομμάτια που μου σηκώνουν την τρίχα. Περισσεύουν δεκάδες φυσικά μιας κι όσο μεγαλώνεις μετράς δεκαετίες κι όχι χρόνια. Mountain - Flowers of evil Bad Company - Bad Co Pink Floyd - Wish you were here Paul Carrack - Groove approved Michael Mc Donald - If that's what it takes James Taylor - Live Steely Dan - Gaucho Stevie Wonder - Songs in the key of life Doobie Brothers - The captain and me Al Jarreau - Jarreau

1. Queen - Queen II 2. Queen - Queen I 3. Queen - Sheer Heart Attack 4. Queen -The Game 5. AC/DC - Powerage 6. AC/DC - Dirty Deeds Done Dirt Cheap 7. AC/DC - Highway to Hell 8. Dire Straits - Communique 9. Dire Straits - Dire Straits 10. RHCP - Stadium Arcadium