Πίνακας συμμετοχής

Από τα χρόνια που έπαιζα με μπάντες αυτό που μου έρχεται πρώτο στο κεφάλι είναι το εξής: (Δε θα μιλήσω για drunk fails και πρασινάδες , τα έχω σβήσει από τη μνήμη λόγω ντροπής). Έχω πάρει τον Super Champ από Αμερική και με χτυπάει ρεύμα από κακές γειώσεις στα μούτρα - δυνατά όμως. Αποφεύγω να τραγουδήσω ή να ακουμπήσω άλλους συμπαίκτες και αποφασίζω να πάρω από το Ζάχο ένα AKG ασύρματο για κιθάρα. Αναπτύσσω λοιπόν μια περσόνα σιγά-σιγά που πήγαινε πάνω κάτω στο stage και κάτω στον κόσμο να κάνει τα ποζεροκαραγκιοζιλίκια με τη Gretsch. Στην Ξάνθη εκτός έδρας, παίζουμε στην παλιά πόλη σε μια σκηνή τo Americano ala Setzer με τους Εκμέκ , κατεβαίνω στον κόσμο να παίξω σόλο και όπως βιάζομαι να ανέβω ξανά στο stage να τελειώσω τα λόγια, τρώω ένα μπίστο στα σκαλοπάτια και ε κ σ φ ε ν δ ο ν ί ζ ο μ α ι πάνω στην μπάντα οι οποίοι παραμερίζουν και σκάω φαρδύς - πλατύς μπροστά από τα τύμπανα με την κιθάρα προς τα πάνω μην πάθει τίποτα. Επειδή το έπαιζα ροκαμπίλυ -τρομάρα μου - και είχα και σχισμένο τζην , (τα παλιά / φθαρμένα μου τα έδινε η Γιώτα να τα φοράω στα live) κατέληξα να σχίσω το γόνατό μου και να συνεχίσω το υπόλοιπο live ακίνητος, πονεμένος και ντροπιασμένος. Νομίζω ότι από τότε δεν ξανακατέβηκα ποτέ για «σολο στον κόσμο». Επίσης, το τι γέλιο έπεσε με τη γκάφα δεν περιγράφεται. Τα μέλη της μπάντας το χάρηκαν νομίζω πιο πολύ από όλους, εκτός ίσως από τον τρομπετίστα που τον τράβηξα και κοντέψαμε να σκοτωθούμε.

Δεν ηταν κακη στιγμη δικια μου αλλά του κοσμου. Επεσε ανελεητο ξυλο. Ολοι εναντιον ολων. Ειχε ομως πλακα και ανεβαζω φωτο. Η 1η φωτο ειναι μετα το λαιβ (ξημερωματα), τραβηγμενη πανω απο τη γεφυρα που περναει πανω απο την πισινα. Στη 2η και 3η κατεβαζω σταδιακα τη καμερα προς την πισινα.

https://drive.google.com/file/d/1FcZE9zBVimG4M80ZjKK95Oo4oYrvW35p/view?usp=sharing

Βασιλικό θέατρο Θεσσαλονίκης, πίτα από κόσμο, παράσταση με πασίγνωστη καλλιτέχνιδα, με video wall να παίζει μαζι με τα κομματια, το σινεματικό το μεγάλο, και εγώ μπαίνω με 100 κιλά pad (sampled από Νexus 2) σε λάθος κομμάτι από ντο δίεσι μινόρε, να σείονται τα ταβάνια και η σκηνή, και να νιώθω εναν να με σκουντάει και να λέει ρε οχι αυτό, αφού το αλλαξαμε το προγραμμα..?

Warning, ακολουθεί σεντόνι Προσωπικά δεν ξέρω από που να πρωτοξεκινήσω! Και νομίζω ότι όσο πάω πιο παλιά, στα 90s, οι συνθήκες στα live ήταν πολύ χειρότερες απ' ότι τα τελευταία χρόνια. Μπορεί να κάνω και λάθος... Έχω άπειρες άτυχες στιγμές με διάφορα συγκροτήματα από: φεστιβάλ (ΚΚΕ μας δείραν επί σκηνης στο Χαλάνδρι οι Κνίτες επειδή δεν παίξαμε "blues" όπως τους είχαμε πει, Πασόκ – η κεντρική εξέδρα ακουγόταν τόσο δυνατά που δεν γινόταν να παίξουμε στην περιφερειακή παρότι παίξαμε με όλους τους ενισχυτές στο 10, ΚΚΕσωτ – έσπασε η χορδή στον leader του γκρουπ και ήρθε και μου πήρε την κιθάρα από τα χερια στη μέση του κομματιού), από επαρχία (Άρτα: παίζαμε πέντε… 20λεπτα σετ και σταματούσαμε γιατί στο ενδιάμεσο 20λεπτο διάλειμμα έπαιζε dj – εννοείται ότι γίναμε τύφλα από το πρώτο «διάλειμμα»), Λάρισα – μέναμε σε ένα ξενοδοχείο όπου την ώρα που γυρνάγαμε τα χαράματα έφευγαν οι κυνηγοί για κυνήγι και οι πόρνες από τα δωμάτια), Λαμία – έσκασε μπάτσος της γεωργικής έκθεσης -εκεί παίζαμε!- με δικηγόρο της ΑΕΠΙ και απαιτούσαν να τους δώσω υπογεγραμμένο το tracklist, έγινε χαμός και αντί να δείρουμε αυτούς δείραμε τον ατζεντη)… Κορυφαίες αλητείες όμως, θεωρώ τις εξής τρεις: α) Στον «Τροχό» στο Μαρούσι. Θεατής που χορεύει μπροστά στη σκηνή , κλωτσάει το μικρόφωνο που τραγουδάω και μου σκίζει το χείλι (ούλο;) Γεμίζω αίματα τη μπλούζα μου. Δεν το καταλαβαίνω παρά όταν έχει τελειώσει το κομμάτι και γυρίζω προς τον ντράμερ γιαν να ξεκινήσουμε το επόμενο. Κανένας από το κοινό δεν έδειξε να εκπλήσσεται όση ώρα μου έτρεχαν τα αίματα! Και να πω ότι παίζαμε πανκ… κλασικό ροκ παίζαμε, Neil Young, Stones και δικά μας β) Δεν θυμάμαι ποιο μαγαζί – θυμάμαι όμως τον μαγαζάτορα, κιθαρίστας επίσης, ο οποίος δεν ζει πια. Εχει γίνει sound-check (είμαστε εκεί από το απόγευμα), η ώρα του gig πλησιάζει, πάμε με τον κιθαρίστα να πάρουμε από μια μπίρα στο μπαρ. Ο bartender μας πληροφορεί ότι δικαιούμαστε δυυο μπίρες κάθε μέλος του γκρουπ και ότι από εκεί και πέρα, τα ποτά θα πρέπει να τα πληρώνουμε. Του λέμε ΄ότι αυτό είναι ανήκουστο, πώς θα βγάλουμε δυο ώρες συναυλία με δυο μπίρες? Και ότι δεν υπήρχε κάτι τέτοιο στην αρχική συμφωνία. Καλέι τον μαγαζάτορα, ο οποίος το επιβεβαιώνει. Τα μαζεύουμε και φεύγουμε αφήνοντας φίλους και γνωστούς μας που είχαν έρθει να μας δουν, συξυλους. γ) σε ένα μαγαζί στα Νέα Λιόσια (που μετά έμαθα ότι έγινε πιτσαρία), Σάββατο βράδυ, στο διάλειμμα πλακώθηκαν η κοπέλα του ντράμερ (που με είχε υιοθετήσει και με θεωρούσε προστατευόμενό της), με μια ελληνοαμερικάνα αλήτισσα που τα είχα εκείνη την εποχή, επειδή η πρώτη θεώρησε ότι η δεύτερη φλέρταρε με έναν φίλο μας! Η αμερικάνα έσπασε ένα ποτήρι και της χύμηξε, η άλλη τη βούτηξε από τα μαλλιά, έπεσε όλο το μαγαζί να τις χωρίσει, και τελικά σπάσαμε τη τζαμαρία, έφεραν τζαμά με΄σα στη νύχτα να το κλέισει γιατί ο μαγαζάτορας δεν δεχόταν να μην συνεχίσουμε, πληρώσαμε τη ζημιά και δεν βγάλαμε και μία!

Ως επαγγελματίας (όχι μουσικός ?) που δουλεύω τόσο ως μισθωτός όσο και ως freelancer, πολύ συχνά κάνω δουλειές για τις οποίες δεν πληρώνομαι άμεσα αλλά με εξυπηρετούν σε διασυνδέσεις για άλλες καλά πληρωμένες δουλειές. Για παράδειγμα, μπορεί να κάνω δουλειές για να βοηθήσω ανθρώπους με τους οποίους έχω συνεργαστεί πολλές φορές (και θέλω κάποτε να συνεργαστώ ξανά) αλλά μπορεί τώρα να μην έχουν να πληρώσουν. Κάνω επίσης δουλειές που θα με βοηθήσουν να δείξω τη δουλειά μου σε έναν δυνάμει καλό πελάτη ή δουλειές που θεωρώ ότι βοηθούν μια κατάσταση αλλά μπορεί να μην υπάρχουν χρήματα ή τα χρήματα να είναι πολύ λίγα (π.χ. μαθήματα σε μεταπτυχιακό). Ο καθένας σταθμίζει ποιο είναι το όφελος για τον εαυτό του, τη φήμη του αλλά και τους γύρω του σε κάθε περίπτωση. Αποκρούω βέβαια καθημερινά διάφορες παρενοχλήσεις (?) για ανούσιες δουλειές με αμοιβές "θα τα βρούμε" . Ποτέ όμως δεν έχω αρνηθεί από κόμπλεξ μη με εκμεταλλευτούν. Και βέβαια ποτέ δεν έχω βγει να διαφημίσω ότι αρνήθηκα να κάνω κάτι συγκεκριμένο επειδή δεν υπήρχαν λεφτά. Λογικό είναι να υπάρχουν τζαμπατζήδες και λογικό να τους αποφεύγεις με τρόπο.

Τα νέα της Yamaha.

Θα έγραφα κάτι αλλά το γούστο μου στη μουσική πέρασε και δεν ακούμπισε σε σχέση με το τι ακούει ο κόσμος, υποκειμενικά πράγματα. Δεν θα μου λείψει πάντως το πομπώδες ύφος Παπακωνσταντίνου - Μαχαιρίτσα. Δεν γίνεται χωρίς να πούμε ονόματα.

Graffiti Συγγρου?

Το 1998 πάνω που είχα αρχίσει να μιλάω. Τι να λέμε τώρα. ?

Με πεθανες..κλαιω

Άλλο καλό σκηνικό ήταν στο δεύτερο Live μου ever....Πλατεία Ταπητουργειου Βύρωνας 1997....λύκειο... Σε 10 λεπτά βγαίναμε και ο μπασίστας άφαντος...είχε ξεχάσει ότι είχαμε live... Eτρωγε πίτσα σπίτι του...δανειστήκαμε μια βέσπα για να πάμε να τον μαζέψουμε.(Βέβαια ήταν φοβερός μπασίστας αλλά από κάπου υπήρχε διαρροή...ο ίδιος τύπος που του είχαμε πει να βρεθούμε στην Transit (καφετέρια στο Παγκράτι) να συζητήσουμε τα κομμάτια και πήγε στην ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΗΣ FORD στη Συγγρου!!!) Παίξαμε λοιπόν ένα κομμάτι για κλείσιμο που θα το έπαιζε και η μπάντα που ακολουθούσε (κάποιοι είναι ακόμα φίλοι μου και συμφορουμιτες!)αλλά εμείς δεν το ξέραμε...οπότε μόλις τελειώνει η φάση και κατεβαίνουμε μας περιμένουν 2-3 αδερφια γνωστοί ισως της επόμενης μπάντας η απλά μυριστηκαν φασαρία...(φασαριοζοι γραφικοί τύποι οι οποίοι πήγαιναν οπουδήποτε υπήρχε περιπτωση να πέσουν τίποτα ψίλες ... :-) και ξαφνικά αρχίζουν τα μπουνιδια από το πουθενά και να μην ξέρουμε και το γιατί....όσες φάμε κι όσες δώσουμε... Πάλι όλοι εναντίων όλων!!! Τελικά θυμάμαι σκηνή εγώ να είμαι αραχτός σε ένα παγκάκι λίγο πιο δίπλα και να φιλιεμαι μια κοπέλα ΑΓΝΩΣΤΗ και στην άκρη του πλανου τα "3 αδέρφια" τα κάνει ο οχλος ασηκωτα!!!! Σκηνές απείρου κάλλους.... Αισθάνθηκα λίγο Carnation.... Λίγο ρόξταρ....τότενες... :-) Να και ένα ντοκουμέντο από το θρυλικό...παγκάκι...

Τρομερό σκηνικό ...Lucky Luck φάση!!!! Εδώ βέβαια στην Κρήτη είμαστε συνηθισμένοι σε κάτι τέτοια με τη διαφορά ότι στην πισίνα δε βρίσκεις καρέκλες το πρωί αλλά μουστακαληδες!!!!

Παιδιά τι είναι αυτό;; Έσκασε το κεφάλι μου πραγματικά. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ

Δεν θυμάμαι ποτε κακή στιγμή on stage. Of stage όμως, όταν μου είπε ο κυρ΄ Αντρέας "σήμερα πουλήσαμε τέχνη και όχι ποτά".

Πρωτο live σε μαγαζι με καινουργια μπαντα φιλαρακια μετρια προβαρισμενη. Ο τραγουδιστης εργαζονταν στην ενοικιαση σκαφων αναψυχης ηταν καλοκαιρακι, ηταν και Σαββατο που ειναι η μερα που αλλαζουν οι τουριστες στα ιστιοπλοικα, να μην τα πολυλογω στις 10 που σχολασε ηταν ηδη κατακοπος και θα αρχιζαμε κατα τις 11. Ε κατσαμε και στο γειτονικο ταβερνακι φαγαμε κατι μπριζολαρες, ηπιαμε και δυο τρια κρασακια.........ο τυπος μετα απο αυτο δεν εβλεπε που ειναι η εξοδος, και δεν ειχε δυναμη να σηκωσει ουτε το φρυδι του. Τεσπα βγαλαμε το πρωτο μισο κακην κακως και καναμε διαλειμμα ελπιζοντας σε ανασυνταξη δυναμεων. Παμε να ανεβουμε στο "παλκο" για το δευτερο μισο, ο τραγουδιστης αφαντος, τον ψαχναμε παντου μεσα στο μαγαζι εξω απο αυτο, στην ταβερνα, μεχρι κ τη γυναικα του πηραμε τηλεφωνο. Καποια στιγμη μια τυπισσα φωναζε στον μαγαζατορα οτι θελει να παει στο μπανιο και οτι πηγε μεσα και βρηκε εναν πεθαμενο....παμε και βλεπουμε τον φιλαρακο να κοιμαται στη λεκανη του καλου καιρου......χρειαστηκε δεκαλεπτο για να τον ξυπνησουμε. Απο εδω και μετα τα πραγματα εγιναν εφιαλτης. Να του πεφτουν οι παρτιτουρες, να μην ξερει ποιο τραγουδι ειναι μετα, να ξεχναει λογια, εμεις απο το σοκ να παιζουμε αλλου για αλλου..........Μαζεψαμε τα συμπραγαλα μας στο τελος και εξαφανιστηκαμε αρον αρον......

Αυτή. Jazzmaster AVRI με Lollar Charlie Christian για neck και επίσης κάποιον Lollar για bridge που τώρα ξεχνάω ποιος είναι. Αυτή θα μπορούσε άνετα να ειναι η μόνη κιθάρα που έχω.

Έχουν περάσει μερικές κιθάρες απ'τα χέρια μου την περασμένη δεκαετία, είχα φτάσει να έχω 3-4 κάποια στιγμή. Εν τέλει έμεινα με μία (προσωρινά ελπίζω), αλλά αυτή είναι η κιθάρα μου, χωρίς να εξηγείται το γιατί. Είναι η πρώτη μου Τέλε, ενώ πέρασα πολλά χρόνια ως Στρατοκαστεράκιας. Κάτι έγινε όμως με αυτή την κιθάρα και με το που την έπιασα κουμπώσαμε. Έχει vintage specs/parts εκτός από 2 πράγματα, το 9.5 radius και τον Dimarzio Chopper T στη γέφυρα (μαγνήτης συνδεδεμένος με τον Richie Kotzen). Δυστυχώς την κιθάρα αυτή την πήρα σε περίοδο που πλέον δεν έπαιζα live και όσο περνάει ο καιρός το βλέπω όλο και πιο απίθανο να συμβεί. Ούτως ή άλλως νιώθω πιο άνετα πίσω από το home studio, παρά μπροστά στη σκηνή. Ορίστε και μία γιορτινή φωτό. Tokai TTE-50, εξ Ιαπωνίας.

Early 80s. Mολις εχουμε βγαλει το πρωτο μας maxi single σε εγχωρια Πολυεθνικη με τρελλο προμοσιον....(από Μανινα,Κατερινα,μεχρι δημοσιευσεις στον ημερησιο τυπο και στα πιο κουλτουριαρικα περιοδικα της εποχης π.χ. για τους αρχαιους "Προσωπα")...ενα καρο μανατζαρεοι προμοταρουν τΣι "Ελληνες Duran-Duran" (Τρομαρα μας...?).. Μας εχουν κλεισει και τουρνε....μαζι με αλλα pop φυντάνιαια της εποχης ... Ενα απο τα κΛΕμπσ που μας εχουν κλεισει ειναι στην ΚΥΜΗ......στου διαολου τη μανα με ενα δρομο καρμανιολα που για να φτασεις απο Αθηνα θες 5 ωρες.... Φορτωνουμε λοιπον το βαν με τα οργανα και κΣεκιναμε.... Φτανουμε ξεθεωμενοι και μπαινουμε στο μαγαζι... "Γεια σας παλικαρια" λεει ο μαγαζατορας... "Τι ειναι ολα αυτα?" (για τα οργανα ρωταγε).. "Οργανα" του λεμε,"για να παιξουμε"... "Μα δεν εχω μικορφωνικη...εδω ολοι playback παιζουν".... "δεν εχετε φερει ΚΑΣΣΕΤΑ? " ? Ειχαμε μια απο τις προβες.....και το maxi single μαζι μας .....σας πΛεροφοΡο οτι ετσι "παιξαμε" και δεν καταλανε κανεις μια.....?

Καλές γιορτές σε όλους! Με υγεία! Το πρώτο βήμα ήταν η αγιουζ μονοκόμματη firebird. Το δεύτερο η 1958-1959 Korina Flying V. (Χρωστάω κλιπς - μου άρεσε ΠΑΡΑ πολύ). Σε κάθε ένα έμαθα και κάτι για την κατασκευή Gibsonοειδών οργάνων, κυρίως όσον αφορά στις γωνίες σώματος μανικιού, κατασκευή traditional truss rod κλπ. Το τρίτο βήμα είναι να κατασκευάσω μανίκι με την κλασική mortise and tenon ένωση. Η ευκαιρία θα δωθεί με την κατασκευή μιας άλλης θρυλικής και αγαπημένης μου κιθάρας. 1958 Gibson Korina Explorer Allen Collins inspired. Specs: Gold hardware 24.625” scale 12” radius korina body and neck madagascar rosewood fretboard 1/4” pearl dot inlays Maestro tremolo Halon steel guitar abr-1 bridge with brass saddles GAS Legend 58 Humbuckers (rock!) emerson cts pro pots 500k pio .022μF cap Switchcraft right angle switch DIY pickguard Kluson explorer tulip tuners (έχει βελτιωθεί πολύ τελευταία η μάρκα αυτή). traditional single acting truss rod Δεν θα είναι ακριβές αντίγραφο της κιθάρας του Collins, αν και λογικά θα μπορεί να μετατραπεί σε κάτι τέτοιο, αν βάλω τη Schaller roller γέφυρα που είχε ή τα κλειδιά που δεν ήταν original. Το πρότζεκτ ξεκίνησε πριν 9 μήνες και σιγά - σιγά φτάνει στο τέλος του.

Σκλια του πολέμου

Σήμερα η μουσική δεν αφήνει τόσα λεφτά όσο παλαιότερα (μιλάω για την Ελλάδα), οπότε γιατί να ασχοληθούν οι διάφοροι μάνατζερς και σία....; Έσοδα από που; Από πωλήσεις ή από συναυλίες και μαγαζά;

Λένα Ζευγαρά και πολύ σου είναι

Μόνο.

θα έλεγα να πάρεις δίσκο δίσκο και να χωνεύεις λίγο τον προηγούμενο πριν προχωρήσεις. Αλλιώς δεν καταλαβαίνεις γιατί γίνεται ότι γίνεται.

H virtual παρουσίαση των νεων προιόντων Boss.

Δελτίο Τύπου JACART «Θέλω να Ταξιδέψω» Οι jacart κυκλοφορούν το παρθενικό του τραγούδι με τίτλο “Θέλω να ταξιδέψω” από τον επερχόμενο δίσκο τους με τίτλο “Σταγόνες της Βροχής” που θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο του 2021. Οι jacart σχηματίστηκαν το 2019 στην πόλη των Ιωαννίνων μεταξύ δύο φίλων, από την Κατερίνα και τον James, ενώ τον Νοέμβριο του 2020 κατά τη διαδικασία παραγωγής του debut Album τους προστέθηκε στα κρουστά ο Νικόδημος. Σε μία δύσκολη εποχή όπως αυτή του 2020, βρέθηκε μια καλή ευκαιρία να ζωντανέψουν και να ηχογραφηθούν τραγούδια που για χρόνια ήταν σκονισμένα σε ένα συρτάρι. Μια συνεργασία φίλων, ένα project ηχογραφημένο στο σαλόνι ενός σπιτιού, με διάθεση μιας δημιουργικής ατμόσφαιρας και συναισθημάτων μέσα από νότες, loops, ρυθμούς και μελωδικούς σκοπούς από την ελληνική παράδοση μέχρι το ροκ. Το τραγούδι «Θέλω να Ταξιδέψω» είναι μία ιδιαίτερα ατμοσφαιρική και σύγχρονη διασκευή σε ένα από τα λίγα Παραδοσιακά τραγούδια του Πηλίου. Η επιλογή του τραγουδιού δεν είναι τυχαία, αφού το Νότιο Πήλιο είναι ο τόπος καταγωγής του γνωστού κιθαρίστα και μουσικοσυνθέτη και μέλος των jacart Δημήτρη Μπασδάνη (γνωστός και ως James Basdanis). Κατά τα λεγόμενα του στόχος του είναι να βρει μία φόρμουλα να διασώσει και να “ξανα συστήσει” με μια σύγχρονη ματιά και μουσική φρεσκάδα αυτά τα λιγοστά τραγούδια του τόπου του. Το “Θέλω να ταξιδέψω” ίσως να προμηνύει την αρχή αυτού του ταξιδιού! Θέλω να ταξιδέψω, Θέλω να ταξιδέψω Θέλω να ταξιδέψω στην Αίγυπτο να πάω Να φέρω το πουλί μου, να φέρω το πουλί μου Να φέρω το πουλί μου, πού ‘ναι στην ξενιτιά Έλα πουλί μου έλα, να τα μιλήσουμε γιατί είδα στο όνειρό μου πως θα χωρίσουμε. Πουλί μου αγαπημένο μα πώς τα πίστεψες της γειτονιάς τα λόγια και μ' απαρνήθηκες Πολύ με βασανίζεις, μα τι μπορώ να πω Όλα τα υποφέρω, γιατί σε αγαπώ Στίχοι / Μουσική: Παραδοσιακό Πηλίου Διασκευή: Δημήτρης 'James' Μπασδάνης Ηχογράφηση / Επεξεργασία / Ενορχήστρωση: James Μπασδάνης Μίξη / Mastering: Κώστας Μπασδάνης οι jacart: Φωνή - Κατερίνα Βασιλείου Κιθάρα / Loops - Δημήτρης 'James' Μπασδάνης Κρουστά - Νικόδημος Παπουτσής Οι ηχογραφήσεις πραγματοποιήθηκαν στο σαλόνι του σπιτιού του James. Κατά τη διαδικασία ηχογράφηση των κρουστών βοήθησε ο Μιχάλης Καρπουζίδης. Πολλές ευχαριστίες στον Κώστα Μπασδάνη για την τελική μίξη των τραγουδιών του άλμπουμ. Facebook: https://www.facebook.com/jacartband Ακούστε το τραγούδι στο Youtube σε ένα Lyric Video:

Καλη επιτυχια παιδια.Με το καλο.

Εν μέσω καραντίνας και με τα live σε αναστολή μέχρι νεωτέρας, εκτός από το να αναπολούμε τις ευχάριστες στιγμές, τι θα λέγατε να το διασκεδάζαμε και λίγο, ανακαλώντας τις χειρότερες/χειρότερη στιγμή που είχαμε ποτέ on stage?Το thread δεν έχει σκοπό σε καμία περίπτωση να μιζεριάσουμε, αλλά να το διασκεδάσουμε, και ίσως να συναγωνιστούμε στο ποιος είχε την πιο άτυχη - κακή στιγμή του στο stage, σε συναυλία που έπαιξε ο ίδιος. Ατυχήμα ηχητικό, κακή συνεννόηση με τον ηχολήπτη, καυγάς των μελών της μπάντας, κακός ήχος, μεθύσι, καυγάς με κάποιον από το κοινό, ό,τι αναποδιά κι αν σας έχει συμβεί - you name it!

Αυτό που είπε ο Σπύρος ήταν. Νομίζω ότι το είχε ο Πέτρος ο Σκούταρης

όταν είχα αρχίσει να μιλάω άκουγα αυτό. Τουλάχιστον αυτό ακουγόταν στο σπίτι. (Το έχω ακόμα, σώζεται!) 6η Δημοτικού αυτό

1ο χειροτερο: επεσε το ποτο πανω στο πληκτρο ενω επαιζα, η κατω οκταβα ολη ανοιγμα και καθαρισμα 2ο χειροτερο: κατι πατησα ( δεν θυμαμαι) και δεν ειχα ηχο ενω εμπενα σε εισαγωγη 3ο χειροτερο: ηταν να παιξω σολο και ξεχασα τι επρεπε να παιξω.... ??? να και μια φωτο αναμνηστικια αν κ δεν φαινομαι πολυ καλα....

η διαφορά ηλικίας.... λίγο πριν είχε προηγηθεί αυτό που έδειχνε πού θα πάνε τα πράγματα. Πολύ μεταβατικός δίσκος... φυσικά μετά ήρθε το roots...

Αν 6η δημοτικού άκουγα αυτό θα είχαν πάει σε ψυχίατρο οι γονείς μου (γι'αυτούς, για μένα;.....ποιος ξέρει)

Show biz.....άλλοι κανόνες. :p

Ότι ισχύει για εκτελωνισμο από τρίτες χώρες.....ως γνωστόν κάτι FEDEX,UPS και DHL είναι πανάκριβες, τα ΕΛΤΑ λιγότερο...τιμοκατάλογοι πάντως υπάρχουν παντού. Αλλά να σου πω και κάτι? Ποιος τσι μαμει τσι Ενγκλεζοι τσι αποικιοκράτες? Θα ψωνίζουμε από τσι Γερμανοί που είναι και φίλοι μας.. Αχαχαχα Προσωπικά μόνο το Bookdepository με πόνεσε που δεν στέλνει πλέον στην ΕΕ.... Σε τίποτα άλλο δεν έβρισκα τιμές της προκοπής στο UK.

Πρρ

Αλλά θα τους φέρει στην επικαιρότητα θα έλεγε ένας public relations manager.

Διασκευαζαμε το California Dreamin σε πιο "βρώμικη" εκδοχή...από Λα το κομμάτι εμείς βάζαμε κάποταστο στο 4....εγώ ο ΘΕΟΣ το έβαλα στο 3....και είναι η φάση που ξεκινάω την εισαγωγή μόνος μου...ολα ωραια όλα καλά μέχρι που έσκασαν και οι άλλοι όλοι μαζί ..ακουγόταν λες και έχει ΜΑΣΗΣΕΙ Η ΚΑΣΣΕΤΑ...μετά από 3 sec υπερηφάνειας που γ@#@€σα όλη τη μπάντα το ξαναπήγαμε από την αρχή κανονικά .... :-)

Πρώτο live ever, 14-15 χρόνων, σε σχολικό χορό με 150-200 άτομα. Setlist ιδιαίτερα απαιτητικό γιατί είχαμε άγνοια κινδύνου. Βαρούσαμε στον γάμο του καραγκιόζη, τουλάχιστον όχι άχρονα, αλλά άκουγα τις πρασινάδες και θυμάμαι να ντρέπομαι τόσο που τα μάγουλα καίγανε. Τελικά και από κάτω δεν καταλάβανε τίποτα και γκομενάκι έβγαλα και έγινε το βάΦτισμα του πυρός. Βρήκα και μια φωτό από τότε.

νομίζω ότι σε κάλυψαν ήδη οι φίλοι μας ως προς αυτό...

δεν ήθελα να μπερδέψω τον φίλο, βασικά γράφω έχοντας υπόψη ότι έχω καμια 10ριά ζευγάρια ακουστικά υπερπολλαπλάσιας αξίας, αλλά πάντα ήθελα ένα βασικό AT, τουλάχιστον 20άρι. Αλλά πιστεύω ότι η δουλειά του όντως θα γίνει και μ αυτό.

δεν θα έχεις θέμα και με τα 20 ή 30. Οι διαφορές είναι μικρές.

Τώρα με τα κρύα η γομολάκα έκανε ένα πολύ ωραίο checking που ταιριάζει πολύ στον vintage χαρακτήρα του οργάνου! Ούτε νίτρο να ήταν! Ξέρω χρωστάω κλιπάκι!

Τρελό κρύο!! Κι όσο ψάχνουμε τα μυστικά του καορίτη για τις κουφωτές , το παρακάτω βίντεο με βοήθησε να κάνω το τζιγκ για την πολυπόθητη κόλληση mortise and tenon! Οπότε έκανα και εγώ τη δική μου εκδοχή: Το «μυστικό» εδώ είναι να έχεις ένα Flush πριόνι. Το γιαπωνέζικο kataba εδώ δούλεψε ΜΙΑ ΧΑΡΑ και είχα γωνίες σωστές σε δευτερόλεπτα! Πλέον το μανίκι είναι πάνω στο σώμα! Αλφάδιασμα / κόλληση ταστιέρας και ψιλοτελειώσαμε!

καλός?... καλός!...

Πολύ ωραίο θέμα. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει κοινός παρονομαστής όχι μόνο στην μουσική αλλά στην σύγχρονη κουλτούρα γενικότερα. Αυτό συμβαίνει γιατί στον leisure time είναι καλό να συγκλίνουν τα μουσικά αλλά και άλλα ψυχαγωγικά γούστα (σειρές, ταινίες κτλ). Πχ εγώ με την σύντροφο έχουμε κοινά γούστα ως βάση, απο εκεί και πέρα τα γούστα του ενός συμπληρώνουν τα κενά του άλλου, πχ αυτή είναι τρελαμένη με τον Springsteen και Bowie που ποτέ δεν ήμουν κάνας τρελός fan αλλά τους εκτίμησα καλύτερα από τότε που είμαι μαζί της και τους απολαμβάνω περισσότερο, ενώ αντίστοιχα το ίδιο συμβαίνει από την μεριά της με τους Deep Purple κτλ. Αλλά η βάση μας είναι κοινή, Alice Cooper, Maiden, Thunder είναι μπάντες που άνετα θα κάτσουμε να δούμε ένα DVD αντί να δούμε Netflix, ενώ το να σας κάνει δώρο η σύντροφός σας εισιτήρια για τους Steel Panther είναι κάτι που εύχομαι να βιώσετε όλοι ?. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να συνυπάρξω με κάποια που δεν έχει ιδέα από αυτά, πχ να ακούγεται στο σπίτι Ρέμος και Sin boy και να βλέπει Bachelor στον Alpha, χωρίς να θέλω να θίξω καμία κοπέλα-σύντροφο που αρέσκεται σε αυτά και πολύ καλά κάνει, απλά καταλαβαίνετε που το πάω. Άλλο πλεονέκτημα είναι φυσικά ότι απολαμβάνετε τα ίδια μαγαζιά. Δεν χρειάζεται να ''της κάνεις το χατήρι'' να την πας στα μπουζούκια, ώστε την επόμενη φορά να πάτε στο ροκάδικο. Πιο πολύ χρειάζεται να κάνω αυτή την χάρη σε φίλους μου, αλλά όχι ευτυχώς στην σύντροφο. Εν κατακλείδι ναι, θεωρώ ότι είναι σημαντικό, αλλά από την άλλη αυτά δεν γίνεται να μπουν σε καλούπια και σε ''κανόνες'', το θέμα είναι να είσαι με ένα άτομο που να σε γεμίζει.

Ένα μόνο θα πω.... Η γυναίκα μου πήγε σε συναυλία του Χατζηγιάννη, με είχε πρήξει βέβαια τις προηγούμενες μέρες να την πάω εγώ στην Σαλονίκη, 45 χιλ. από την πόλη μου. Εννοείτε βέβαια ότι δεν την πήγα, πήγε με φίλες της με τον ΟΣΕ.... Μετά από 5 χρόνια από τότε είμαστε μαζί...... ακόμα...? Εάν υπάρχει έρωτας (2 παιδιά και προίκα...) ποιός τις γ@μεί τις μουσικές.....

Καλός ο OP..... Έπος! Μ'αρέσει που τα ανεβάζει στο facebook η κοράκλα του, γιατί εάν περιμέναμε απ'τον ίδιο μάλλον δεν....