Στην αρχή το ακκορντεόν και το πνευστό είναι λίγο out of time μεταξύ τους.
Όταν μπαίνει ακκορντεόν (μαζί με το πιάνο) καλό θα ήταν το πιάνο να χαμηλώνει.
Καλό θα ήταν όταν παίζουν μελωδικά ταυτόχρονα παραπάνω από ένα όργανα, να βγαίνει μπροστά το ένα μόνο (αυτό ισχύει και για την φωνή, που όταν υπάρχει, αυτή θα πρέπει να υπερισχύει μελωδικά, αν της βάλεις ανταγωνιστές άλλα όργανα, διασπάς την προσοχή του ακροατή, που δεν μπορεί να εστιαστεί στην φωνή).
Σε κάποιο ρεφραίν μάλιστα (σε αυτό μετά το σόλο του πνευστού), τραγουδάς, και το πνευστό συνεχίζει και παίζει πάνω στην φωνή.
Ξέρεις τι θα γινόταν αν ο τραγουδιστής ήταν φίρμα, και το έκανε αυτό ο φυσερός?
Της π#%^νας.
Σε γενικές γραμμές, θεωρώ ότι υπάρχουν υπερβολικά πολλές μελωδίες ταυτόχρονα, για ένα τραγούδι που περιμένει να μπει και φωνή.
Υπάρχει δηλαδή η λογική του ορχηστρικού κομματιού, σε ένα τραγούδι.
Γι' αυτό σου έγραψα και πιο πριν .... χαλινάρι.