Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο που να έχει σημασία, στην τελική. Βγάλε αυτά τα δύο συστατικά και έχεις, ας πούμε, τον Beato. Και ο Levin, που στα δικά του είναι πρωτότυπος και δημιουργικός, εδώ είναι φλατ, το παίξιμο είναι μαθητικό.
Πόσο σημασία έχει το ύφος και η προσωπικότητα ....
Και ο τύπος με την κουφιοτέλε κάνει το ίδιο και πιο έντονα μάλιστα.
Δίνει χαρακτήρα.
Δεν συμφωνώ.
Απλά κλιμακώνει όμορφα.
Δεν θεωρώ ότι έπρεπε να αρχίσει όπως παίζει από την μέση και μετά.
Για μένα είναι πολύ ωραίος και ολοκληρωμένος ο τρόπος που λέει την ιστορία του σε ελέχιστο χρόνο.
Επιπλέον, καταφέρνει να αναδείξει το backing track ως κάτι περισσότερο από μουσική επένδυση διαφήμησης γισ σερβιέτες. Τους άλλους τους καταπίνει. Οχι όλους, τους περισσότερους.
Το ξέρω.
Εδώ όμως υπάρχει μια διαφορά.
Τα takes δεν έχουν να κάνουν (όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι) με καλύτερο παίξιμο, δεν έχουν να κάνουν με παιχτική αρτιότητα, αλλά με την μεγαλύτερη κινητοποίηση εγκεφαλοσυναισθηματικών νημάτων.
Για κάτι τέτοιο δέχομαι και χίλια takes.
Εξάλλου δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, άλλοι θέλουν περισσότερο εσωτερικό σπρώξιμο και δεν το θεωρώ κακό.
Μου αρέσει όμως πολύ αυτή η κουβέντα και η ανταλλαγή απόψεων.
Νομίζω πως ο Thorn είναι μερικά levels πιο πάνω, εφευρετικότητα και delivery, κλείδωμα πάνω στο rhythm section, story telling Α κατηγορίας. Ο τελευταίος, πολύ καλός αλλά δεν μου άρεσε. Ακούγεται προβαρισμένο αυτό που παίζει. Και ο τυπάκος με την thin line, τρομερός. Μόνο πεντατονική αλλά. Αλλά...