Πίνακας συμμετοχής

Το σολο με "πηρε μαζι του". Ενας μικρος γκιταρ χιροου αναμεσα μας! Και το "μικρος" το βαζω απλα ως ενδειξη σεβασμου στον Γκαρυ Μουρ. Αλλιως θα σε χαρακτηριζα στεγνα γκιταρ χιροου, γιατι δεν ακουσα απλα σολο αλλα εισεπραξα ενεργεια. Μπραβο!

Προσωπικά δεν με ενόχλησαν τα bends. Είναι πολύ δύσκολο να τα πετύχεις όλα ακριβώς. Έκανες σπουδαία δουλειά εκεί. Περισσότερο έδωσα σημασία στα γρήγορα μέρη που, ενώ έπαιξες τις νότες, δεν είχαν την ροή που θα έπρεπε να έχουν. Κάπως "μασημένα" όπως το λες και εσύ. Το καλό είναι ότι στο επίπεδο που είσαι, εύκολα τα φτιάχνεις αυτά τα μικροπροβλήματα και εύκολα το αποδίδεις άριστα, αρκεί να στρωθείς λίγο παραπάνω. Όμως όλα αυτά είναι λεπτομέρειες.... Σημασία έχει ότι μετέδωσες το feel που πρέπει.

"Μασημένα" γρήγορα μέρη.. "Ψιλοξεκουρδιστα" κάποια bends ? Καλά ρε μεγάλε και γιατί το ανέβασες; Γιατί το solo είναι σκέτη κ@$(α και ΑΝ μπόρεσα να βγάλω έστω και λίγη μέσα από το παίξιμο μου, προς το παρόν μου είναι αρκετό! P.S. Πολλή ζέστη απόψε! Story of the Blues - Solo cover.mp3

ok ξέρεις, έχει ξαναφτιάξει "μόνος" του τα περισσότερα genesis

Ώρα για neck pickup route Έτοιμος. Mockup! Ωραία με φαίνεται! Την έβαλα με στράπ pegs και ζυγάει ωραία! Βάρος συνολικό με hardware γύρω στα 3.5 κιλά. Νομίζω καλά για Γιβσον. Πλάνισμα τάστων. Shaping του pickguard.

τι διαβάζει και βλέπει κανείς στα φοβερά News sites

Μερικές πληροφορίες που βρήκα για τον τόνο του Gilmour. The secrets behind David Gilmour's tone on Pink Floyd's Comfortably Numb. Gilmour’s performance on the song’s two solos are master classes in phrasing and tone, showing how something that seems simple on the surface can actually be quite sophisticated and complex when one analyzes the finer essential details. While the solos are the main focal guitar parts of the song (and hence this article as well), acoustic and pedal steel guitar tracks also contribute notable roles. Gilmour played a ZB SS10 10-string pedal steel processed with a long, repeating delay and reverb for the intro and first verse, and an Ovation Custom Legend 1619-4 with modified “Nashville” tuning (with a high E replacing the low E and octave-up A, D and G strings replacing the regular A, D and G) provides the acoustic guitar rhythm track on the choruses and remaining verses after the first. For the solos, Gilmour played his iconic black 1969 Fender Strat into an amp setup that was essentially a smaller version of his stage performance rig, consisting of a 100-watt Hiwatt half stack and a Yamaha RA-200 revolving speaker system, with the Hiwatt and Yamaha run in parallel. The Strat and Hiwatt head had custom modifications that shape much of the distinctive tonal character of both solos. The Strat’s DiMarzio FS-1 bridge pickup provided hotter output than stock Strat pickups, and a separate toggle switch that engages the neck pickup allowed Gilmour to use the bridge and neck pickup together for the first solo for added body and sustain. Gilmour’s Hiwatts also have custom linked inputs that combine the Normal and Brilliant channels in parallel, similar to jumping the channel inputs on a four-input model or using a Y-cable. The Yamaha rotating speaker cabinet provides subtle modulation and also adds body to the throaty midrange tones produced by the Electro-Harmonix Big Muff Pi [fuzz pedal]. The key to Gilmour’s smooth, singing sustain is to provide a strong signal up front (courtesy of the hot FS-1 pickup and MXR Dyna Comp [compressor]) while also stacking gain via the Big Muff and Hiwatt, each set to moderate volume levels that combine into something bigger than the sum of their individual parts. Automatic double tracking, distant room miking and a subtle hint of long delay added during mixing polish the final performance with ethereal ambience. https://www.guitarworld.com/features/the-secrets-behind-david-gilmours-tone-on-pink-floyds-comfortably-numb

Η γενικη αντίληψη λέει σε μικρούς χώρους και near field ακρόαση, δηλαδή απόσταση μεταξύ ηχείων έως 2 μέτρα και απόσταση ακρόασης επίσης γύρω στα 2, χρειάζεται να στρίψεις τα ηχεία προς τα μέσα, έτσι ώστε να βλέπεις μόνο την μπάφλα. Αν τα έχεις χαμηλότερα από το αυτί λόγω καρέκλας θα βάλεις σφουγγαρένιες βάσεις ή πιό ακριβές ώστε να τα στρίψεις προς τα πάνω. Με ένα μέτρο και έναν βοηθό το κάνεις εύκολα. Ακόμα και πάνω από το κεφάλι σου τα βάζεις, αλλά εκεί θα χρειαστείς ρυθμιζόμενες βάσεις τοίχου ή άλλη κατασκευή. Αν το πετύχεις, τότε βρίσκεις το sweet spot, και ηχητικά εξαφανίζονται τα ηχεία και ακούς από τον ενδιάμεσό τους χώρο.

Φρόντισε γενικά ο χώρος να είναι συμμετρικός (έπιπλα, τοίχοι) και στην περιοχή της πρώτης ανάκλασης να υπάρχει η ίδια σχεδόν απορροφητική επιφάνεια. Την περιοχή της πρώτης ανάκλασης την βρίσκεις με έναν βοηθό που θα σου κρατάει έναν καθρέφτη παράλληλο ή κολλημένο στους διπλανούς τοίχους. Θα πηγαίνει τον καθρέφτη μπρος πίσω μέχρι να δεις στον καθρέφτη το ηχείο από τη θέση ακρόασης. Το 1.20 δεν ισχύει. Και ψηλότερα απο το κεφάλι σου μπορούν να μπουν. Όμως τότε θα τους δώσεις κλίση (την ίδια) προς τη θέση ακρόασης (toe in). Συνήθως στρίβεις τα ηχεία προς την θέση ακρόασης έτσι ώστε να μην βλέπεις τα "μάγουλά" τους

θεωρητικά το αυτί στο κέντρο ανάμεσα από τις μονάδες του ηχείου. Γούφερ τουήτερ. Όχι μόνο τουήτερ.

ονειρεύομαι πρωϊνιάτικα

βρήκα το καινούργιο μου delay Ίσως βέβαια θα χρειαστώ νέα πεταλιέρα γιατί δεν θα χωράει στην παλιά....

Ταλαιπωρημενος οσο λιγοι. Προσφερε ομως με το παραπανω

έγινε και πλατίνα προσφατα..

Ο Scott Henderson, στο album του Vibe Station, διασκευάζει ένα jazz standard, το Chelsea Bridge του Billy Strayhorn. Εδώ μας δίνονται όλα στο πιάτο, και τι πιάτο! Transcription με tabs κύριοι, από μια πολύ όμορφη και ιδιαίτερη εκτέλεση ενός standard όπως το ακούει ο Scott. Μέσα θα βρείτε τα πάντα όλα, από κλασσικές blues φράσεις, μέχρι της παναγιάς the eyes (φοβερά voicings συγχορδιών, πώς μπορεί να λειτουργήσει μια κιθάρα σε ένα trio αρμονικά και μελωδικά ταυτόχρονα, κλπ). Όσοι πιστοί λοιπόν .... ορμάτε.

... με το δεξί όλα αυτά, γιατί με το αριστερό έπινα την μπύρα μου.