Πίνακας συμμετοχής

Lucas Vidal Την ταινία,θα τη βρείτε στα ελληνικά,με τον τίτλο:"Ο Θυρωρός"ή "Κοιμήσου ήσυχα". Την προτείνω ανεπιφύλακτα.

Γιατί βρε; Δεν σ'αρεζει; Την έχω για τα ρέστα. ?

Άργησα λιγο λόγω φόρτου αλλα τελικά κατάφερα να το ταχυδρομήσω. Χαιρομαι που επιτελους βρήκε χρήση. Και τώρα, βγάλε την πενοθήκη από εκεί και ταχυδρόμησέ την μου, να την τοποθετήσω στο νεκροταφείο πενοθηκών που έχω στην πίσω αυλή του εργαστηρίου.?

Ακριβώς. "Ενώ υπήρχε η ΜπριτζιτΕ Μπαρντω και με ήθελε τρελλα,εγώ πήγα και τα εφΚιαξα με την Γεωργία Βασιλειάδου'' ένα πράμα ??

Με τι παίζουμε τόσο καιρό; 10-46 φυσικά.

Tony Gatlif: σκηνοθέτης και σε πολλές ταινίες του και συνθέτης ταυτόχρονα. Ταινίες ανθρώπινες γεμάτες συναίσθημα και συγκίνηση. Vengo (2000) Οι φίλοι της gypsy jazz θα κατ'ευχαριστηθείτε την παρακάτω 100% Swing (2002)

Mετά από σειρά ετών με Daddario XL110 εβαλα τις Fender Voodoo Child Δεν ξέρω αν όντως έπαιζε ο Χέντριξ και οι άλλοι με αυτές και δε με νοιάζει κιολας Υπάρχει πάντως μεγάλη διαφορά (βελτίωση) Το set μου δίνει την αίσθηση μιας ισορροπίας, τόσο στην αφή όσο και στον ήχο Αυτό συμβαίνει και σε σόλο παίξιμο, αλλά κυρίως σε ακκόρντα Δεν είμαι και κανένας σοβαρός παίχτης και να πω την αλήθεια δεν είχα εντοπίσει την έλλειψη αυτης της ισορροπίας Μια χαρά ικανοποιημένος ήμουν με τις Daddario (είχα καταλήξει σε αυτές μετά από πολλές δοκιμές) Τώρα όμως που καταλαβαίνω τη διαφορά φοβάμαι ότι αν επιστρέψω στις παλιές χορδές θα μου κακοφανεί Επίσης οι μπάσες "σκάνε" καλύτερα (κατά τη γνώμη μου) Τώρα το ερώτημα που με απασχολεί είναι τι διαφορά έχουν μεταξύ τους τα διάφορα 10-38 set της αγοράς (fender, ghs, pyramid, τι άλλο υπάρχει;...) Υ.Γ. Είμαι από αυτούς που θεωρώ ότι οι χορδές είναι από τα σημαντικότερα στοιχεία της συνολικής αλυσίδας στον ήχο (φυσικά και στη αίσθηση του παιξίματος).

Συνέχεια με το πέρασμα των τάστων στην 2η για να μπορέσω να λυγίσω τα τάστα στην επιθυμητή καμπύλη έφτιαξα στα γρήγορα αυτό το σύστημα ειναι πολύ εξυπηρετικό και φτιάχνεις την καμπύλη που θέλεις με παραπάνω περάσματα στην προηγούμενη το είχα φτιάξει λυγίζοντας με το πενσάκι αλλά δεν ήταν ομοιόμορφο και κάποια τάστα είχαν λυγίσει έτσι που δυσκολεύτηκα να τα καρφώσω στον έβενο προς γνώση και συμμόρφωση γιατί τα εργαλεία κάνουν τη διαφορά

Ευχαριστω δημοσια τον Φανη (Πνοή και Νύξη). Το ειπε και το εκανε. Ουτε τα εξοδα αποστολης δεν δεχτηκε να αναλαβω. Προ Φανη Μετα Φανη.

Τις μοιράζει στις φαν.

Κατι τετοια ειχαν παλιά οι εισπρακτορες...

Με αφορμή τα παραπάνω έργα με χορωδία θυμήθηκα το εξής. Youth (2015) του μάστορα Paolo Sorrentino (αυτός ο οποίος δημιούργησε το εμβληματικό La Grande Bellezza). Το Youth ενώ πραγματεύεται τελείως γίηνα και ρεαλιστικά θέματα (άμεσα και εύστοχα) στο τέλος μου άφησε την αίσθηση μιας ταινίας στην οποία έχουν τοποθετηθεί με μαεστρία σουρεαλιστικά στοιχεία (όχι Bunuel κλπ, τόσο όσο). Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα θα έλεγα. Το μουσικό κομμάτι που μου έκανε εντύπωση δεν ακούγεται πουθενά στην ταινία παρά στους τίτλους τέλους και σε αυτό το θέμα τους έβγαλα το καπέλο. Ενώ βυθίστηκα πλήρως στην ταινία κατάφεραν και με κράτησαν στην αίθουσα μέχρι να τελειώσουν όλοι οι τίτλοι τέλους. Με ωραίο διακριτικό τρόπο σου προτείνει ο σκηνοθέτης να πάρεις μια στιγμή και να σκεφτείς όσα είδες συνοδεία ενός αμιγώς μινιμαλιστικού έργου διάρκειας σχεδόν 13 λεπτών (κάποιοι θα βαρεθείτε, μινιμαλισμός γαρ). Μέσα στο ψάξιμο ήμουν τυχερός και ανακάλυψα μια εκδοχή με παρτιτούρα (και ένα αρκετά διακριτικό μετρονόμο στο background).

καλά δε συζητάμε μπορεί να πείσει και κουφούς κάλλιστα