Πίνακας συμμετοχής

Αυτός! Τραγουδάρα, νότες, ήχος, feel.

Εγώ θα πω ότι επηρεάστηκα αρνητικά από το παρουσιαστικό και στυλάκι με το κουστούμι, το γυαλί, που είναι σαν τον κακό πράκτορα από το MATRIX.. Όμως όταν άκουσα την groova και την εκτέλεσή του σε αυτό το κομμάτι, κάτι άλλαξε μέσα μου ? ΥΓ: Βασικά, ολόκληρος ο συγκεκριμένος δίσκος, μου αρέσει πολύ..

Εσυ ομως φιλε μου Νεστορα με το Stop messin round επιασες το ταβανι σε παιξιμο ηχο και κομματι. Παιζεις εκ του ασφαλους. Αν και εδω που τα λεμε,ο Γκριν εχει ηχαρα οπου και οπως κι αν τον ακουσεις. Ειναι ισως η πεμπτουσια αυτου που λεμε ηχος στα δαχτυλα,πως αγγιζεις δηλ το οργανο. Μεγιστος. Δοθεισης της ευκαιριας να βαλω και του λογου ενα δικο του που γουσταρω πολυ,κατοπινο μεν,εξαιρετο δε.

Πιστεύω θα ταίριαζε σαν "χαλί" σε μοντάζ με ωραία γκολ εξού και το όνομα.

Διαφωνώ Όθωνα. Και εξηγούμαι. Το "πρόβλημα" του Μποναμάσα, είναι ότι παίζει Blues. Με ροκ άποψη βέβαια, αλλά κατά βάση παίζει blues. Μια χιλιοφορεμένη φόρμα μεν, αλλά πολύ ιδιαίτερη δε. Στα blues λοιπόν, ειδικά αν μείνεις εκεί και δεν τα "χρησιμοποιήσεις" προς κάποια σχετική κατεύθυνση, οι υπερκιθαρισταράδες δεν χωράνε, εκτός αν έχουν κάτι νέο να μας πουν. Κάτι φρέσκο για την εποχή, όπως πχ ο SRV. Αυτός όμως (ο Μποναμάσας) δεν τα πήγε προς τα κάπου αλλού, τα άφησε όπως τα βρήκε, στηριζόμενος σε μεγάλο βαθμό στην τεχνική του. Συνταγή (κατά την γνώμη μου) από πριν αποτυχημένη μουσικά. Μπορώ να σου πω παραδείγματα όπως πχ τον Frank Marino. Η εποχή των υπερκιθαρισταράδων απλά, έχει πια περάσει. Στα 80s -90s με τα 15λεπτα σόλο, ίσως είχε περισσότερα να πει. Όχι ότι δεν είναι καλός, ίσα ίσα, σπέρνει. Αλλά όντως μετά από μερικές ακροάσεις, αντιλαμβάνεσαι ότι επαναλαμβάνεται επικίνδυνα, παίζοντας παπάδες μεν, αλλά προβλέψιμους, πράγμα που αφαιρεί όλη την μαγεία από το "παπαδαριό" που ακούς. Δεν είναι κακός, είναι πάρα πολύ καλός, αλλά για κάποιους ίσως να είναι όντως βαρετός. Όσο για τον BB που αναφέρεις, είναι τουλάστιχον ιεροσυλία. Απλά γιατί ο ένας είναι τα blues, και ο άλλος τα παίζει. Για να το κάνω πενηνταράκια, όταν ακούς BB, δεν δε ενδιαφέρει να ακούσεις το σόλο, αυτό μπορεί να είναι δυο νότες, δεν αντιμετωπίζεις το κομμάτι κιθαριστικά δηλαδή. Αν ο Μποναμάσα δεν σόλαρε, ή αν σόλαρε τόσο συχνά όπως ο BB, τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο ξεκάθαρα. Τεσπα, καθένας με τα γούστα του παιδιά, την γνώμη μου είπα.

Προχειροδουλειές, αλλά από το τίποτα...

Ρε είσαστε για ψυχιατρείο όλοι. Εδώ ψάχνουμε κάποιον να θάψουμε, κι εσείς ανεβάζετε αυτά που σας αρέσουν. Ρε ΟΞΩ ....

αυτό μ αρέσει εμένα

όχι, αυτός με άρεζε. Οπότε δεν θα υπάρχει πνεύμα αντιλογίας.

γειά στο στόμα σου! http://www.openculture.com/2017/07/watch-12-year-old-joe-bonamassa-shred-the-blues-as-he-opens-for-b-b-king-in-1989.html το ξεσκίσαμε και πάλι. Σ.Σ. ο άλλος φαγώθηκε να ακούσω Dream Theatre... επειδή θα βρεθούν και άλλοι φιλότιμοι προσυλητιστές, σας δηλώνω ότι προσπάθησαν και άλλοι και μόνος μου τουλάχιστον 5-6 φορές στα τελευταία 15 χρόνια να με κάνουν να τους ακούσω. Κάθε φορά άκουγα από 1-2 δίσκους. Αν έλεγα ότι δεν άντεχα περισσότερο από 10 δλ σε κάθε κομμάτι δεν θα ήταν υπερβολή. Η τελευταία φορά έγινε πριν από 2 ώρες. Ευχαριστώ δεν θα προσπαθήσω ποτέ ξανα. (btw πιστεύω ότι όλοι τους είναι μουσικάρες και παιχταράδες)

Είναι ταμάμ. Δηλ. εγώ κάποτε ηλιθιοδώς τον ειπα Gary Moore απτα lidl, μετά τον άκουσα σε καναδυο τρία live και αναθεώρησα σε βαθμό να θεωρώ πως έχει μεγαλύτερο "βάθος" φρασεολογικά απο τον Gary και τελικα κατέληξα να μην ακουω κανένανε απο τους δυο γιατί πλήττω (sorry). Εκτός απο ένα απίστευτο live tribute του Γαρυ στο Jimmi. Δυστυχώς επίσης, κατέληξα ότι η Billie Eilish πχ. εχει περισσότερο ροκ αυτή τη στιγμή από οποιονδηποτε μπαρουτοκαπνισμένο -πιάσε άλλη μια φαντεζί πεντατονικη μάστορα- μεσήλικα κρουαζιερόπληκτο. Καημό το 'χω να ακουσω φρέσκο πράμα σήμερα, που να μην το καταλαβαίνω -ως μεσήλιξ- αλλά να παρασύρει τους νεολαίους στα κλάμπς και στα φεστιβάλς, όπως καλη ώρα ο Νιρβάνας, που ειναι και επικαιρος με την 6million Martin. Και όσο δεν εξιτάρει τίποτα νέο, θα σκάβουμε στα παλιά ξανα και ξανά. Ο Μποναμάσας βγαζει το γούστο του και το κάνει καλά. Στα 60-70s θα ήταν ένας βιοπαλαιστής σεσιονάς και θα ήταν καλός. Ίσως πολύ καλύτερος από αυτό που κάνει τώρα.

Εγώ μαλώνω με τον εαυτό μου. Από τη μια λέω ότι μου είναι συμπαθής και από την άλλη ότι πρέπει να περνάει χορδές στον ... Νομίζω το τερμάτισα. Praise me! ?

Να γιατί η Τelecaster είναι η καλύτερη κιθάρα. Τόση ώρα μαλλώνετε για Στρατοκασερόπιτες και Γκυμπσονσανίδες

Αφού συνεχώς κρίνεται ένας μουσικός - συνθέτης - κιθαρίστας υπό λάθος πρίσμα φυσικά και θα τον αναφέρουμε πάλι Ο Πετρούτσι λοιπόν είναι και συνθέτης , είναι και ουσιαστικός και μελωδικός και συναίσθημα σε τόνους έχει στο παίξιμο του . Δεν είναι ούτε solo artist βιρτουόζος , ούτε φλύαρος , ούτε αυστηρά τεχνικός και γρήγορος και μόνο αυτό Δε νομίζω επουδενί ότι ταιριάζει σε αυτά που συζητάμε και κάποιοι θεωρείτε αρνητικά , μιας και δεν έχει αυτά που του καταλογίζονται . Ούτε έχει νόημα ο αντίλογος να είναι να ακούσουμε έναν άλλου ύφους μουσικό προς επίρρωση των κατα την ταπεινή μου άποψη λανθασμένων εντυπώσεων που υπάρχουν για έναν άλλο ( Πετρούτσι )

Φανταστικός παίχτης αλλά imho στις προσωπικές του συνθέσεις χωλαίνει από θέμα χαρακτήρα κυρίως. Όχι ότι δεν γράφει καλά κομμάτια ή ότι δεν είναι καλός συνθέτης προς θεού. Απλά τα κομμάτια του δεν έχουν κάνει ακόμα το ''μπαμ''. Ποιό είναι το hit του Μποναμάσσα? Το John Henry? Κάποιο άλλο? Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι αν σου έρθει να ακούσεις John Mayer, έχεις πάμπολλα ''χιτ'' να επιλέξεις. SRV, Hendrix, Gallagher κτλ επίσης. Κομμάτια που εκτός από την τεχνική αρτιότητα, έχουν και 100% χαρακτήρα των δημιουργών τους. Bonamassa έχεις την επιλογή είτε να ακούσεις κάποιο συμπαθητικό δικό του κομματάκι (Slow Gin, Happier Times) ή κάποιο πολύ πιο αδιάφορο (drivin' towards the daylght) είτε να παίζει κλασσικά rock-blues τραγούδια, όπως του thread, με την 1756 original Flying V που απέκτησε από το τάδε guitar safari και τα έχει όλα στοκ. Το δικό του ''Summer Song'', ''Slow dancing in a burning room'', ''Pride and joy'' ή ''far beyond the sun'' δεν έχει γράψει ακόμα πάντως.

Επέγδυση θα έλεγα ...

Του λογου μου παλι,αρχισε να μου αρεσει πιο πολυ ο Μασσας απο τοτε που τα αλμπουμς του αλλαξαν σε οτι αφορα το συνθετικο κομματι(John Henry,Black rock). Μεχρι τοτε μου φαινοταν πολυ καλος χωρις να με ενθουσιαζει παντα το,οντως,εντυπωσιακο του παιξιμο. Οταν ομως ξεφυγε καπως απο το πιο "κλασσικο" μπλουζ και αποφασισε να γραψει κομματια-και να συμπεριλαμβανει τετοιου τυπου διασκευες στους δισκους του μια και εχει αρκετες-που πατανε μεν εκει αλλα ξεφευγουν και εχουν πιο πολυ τη δικη του σφραγιδα,αρχισε να μου αρεσει πολυ περισσοτερο. Και μεσα σε αυτο το πλαισιο και το ιδιο το παιξιμο του. Αρχισε να εχει,στα δικα μου αυτια παντα,μια κατευθυνση που μου αρεσε. Πραγμα που δε συνεβαινε παντα στα πιο παλια του. Τωρα αν ολα αυτα ηταν θεμα μαρκετινγκ η οχι δε με απασχολει καθολου. Βεβαια δεν ειμαι και ακροατης απαιτησεων,δεν το ψειριζω πολυ,ειμαι ρηχος. Αν μου αρεσει,καλως,αν οχι ΟΚ,δεν καθομαι να σκεφτω πως τι και γιατι. Η αληθεια ειναι οτι με ολους συμβαινει το ιδιο,αν δε μου κανουν συνθετικα,οσο καλα και να παιζουν στο τελος μου προκαλουν βαρεμαρα.Το γμτο παιξιμο με φτιαχνει πολυ οταν το ακουω μεσα σε ενα δυνατο κομματι,αλλιως αρχικα εντυπωσιαζομαι και μετα,κενο. Οσο για το αν παει τα μπλουζ παραπερα,ποιος τα εχει παει τελικα? Μεγαλη συζητηση. Κι ο SRV φρεσκια αποψη,σαν παιξιμο πιο πολυ,εφερε στα πραγματα και αυτο ηταν που χρειαζοταν εκεινη την εποχη. Δεν επαιξε κατι αλλο απο τα ηδη υπαρχοντα,ο τροπος του ηταν τετοιος που αλλαξε το ολο σκηνικο. Και ποιος νοιαζεται τελικα? Εξαιρω απο ολα αυτα μπλουζιστες οπως ο ΒΒ,η ο Freddie King πχ,ειναι μια αλλη ειδικη κατηγορια στο μυαλο μου. Mετα απο αυτα τα ολιγα??,ωραιο το βιντ Αετε,να βαζεις και τετοια και τα αλλα τα της κλασσικης κιθαρας,να γουσταρουμε. Και βεβαιως να καταχραστω και να σκισω το νημα σου,λιγες ωραιες πενιες παρακατω απο δυο γιγάντους παρεα με τους T-Birds:

Εμ με αυτά που γράφεις ? Εγώ πάλι, παρόλο που δε μου αρέσει ο Μποναμάσα ούτε εκτελεστικά ούτε συνθετικά, μόνο τυχαίο παίκτη δεν τον θεωρώ. Τα έχουμε ξαναπεί πολλάκις αλλά κανένας "τυχαίος" δεν κάνει καριέρα σε διάρκεια. "Σπρωξίματα" που γράφει κι ο Δημήτρης, γίνονται άπειρα αλλά δεν αρκούν. Ο Μποναμάς είναι σπουδαίος παίχτης, είτε μας αρέσει είτε όχι και σίγουρα όχι προϊόν μάρκετινγκ αν και το χρησιμοποίησε πολύ καλά ώστε να μπουστάρει την καριέρα του.

Καλησπέρα!! Ένα γρήγορο tone test πάνω στο "Vol. 3 - The Subliminal Verses" των Slipknot. Σκοπός ήταν να φτιάξω έναν ήχο που να πιάνει το vibe του δίσκου, χωρίς post-eq στο daw. Υλικά κατασκευής: Esp Eclipse II, Fractal Audio Axe-Fx II XL, Ownhammer Impulses.

@Φασιον Michael Schenker,Gary Moore. Nταξ,ισως δεν πληρουν απολυτα ολες τις προυποθεσεις,αλλα για να βρουμε αφορμη για τσακωμο ειναι μια χαρα,γινεται δουλεια.? Για παμ.

τα παιξίματα σ αυτό το δίσκο είναι τόσο απλά που είναι πανδύσκολα. Κι απo τον Danny κι απο τον Peter μου είναι αδιανόητο ότι τις μουσικές αυτές τις έφτιαξε ΑΥΤΟΣ ο ΜΠΑΡΜΠΑΣ

Τι κομματάρα, τι αλμπουμάρα. Το Then play on το έχω και σε LP (U.S. version) & CD γιατί υπάρχουν κάποια διαφορετικά κομμάτια. Καταλαβαίνεις τι κόλλημα έχω μ' αυτό.

να πω που μ αρέσει για να τον σκίσετε ή που δεν μ αρέσει για να τον σκίσετε? τώρα βέβαια θυμήθηκα ότι εσένα δεν πρέπει να σε μιλάω

Ωραία, πες ποιον θέλεις .... Να είναι από το πάνω ράφι όμως, μην είναι καμιά δευτεράτζα, από το πανέρι.

Να υποθεσω Γιαννη οτι στο ακολουθο δεν σου αρεσει καθολου ο ηχος...ειμαι σιγουρος δε οτι εκει στο 2:30 βρισκεται ο απολυτος εφιαλτης σου... Το αστειο της υποθεσης (ξερεις... περι ορεξεως) ειναι οτι αυτος ο φαζοηχος ειναι ο λογος που ψαχτηκα να αγορασω ξανα 335. Νομιζω οτι τον ηχο που θελεις να πετυχεις, μπορω να τον πετυχω σπιτι μου με την συγκεκριμενη 335 που εχω, δηλαδη κυριως με τους μαγνητες, στον cornell romany μου στη θεση eq cut, και παΙζοντας με τα ρυθμιστικα της κιθαρας. Θα τσεκαρω το Σαββατο που θα χω λιγο χρονο. τι μαγνητες εχει η 335 σου? Χωρις overdrive _ καρφι!

μαζί σου μάστορα. άστους να λένε, άστους να πουν. (το παρακάτω το ξέρεις)

Γιατί πρέπει να πηγαίνει συγκριτικά δε το καταλαβαίνω. Δηλαδή αν δεν ειναι τοσο καλός όσο ο Πιτερ Γκριν τι έγινε; Ειναι για να αλλάζει χορδές επειδή δεν ειναι τόσο επιδραστικός όσο ο Χέντριξ. Αυτά βρίσκω υπερβολικά. Τα binary συστήματα τύπου άσπρο μαύρο. Δεν πηγαν στο βρόντο αλλά όπως σου έγραψα, και παραδέχτηκες, ήταν κάπως εκτός θεματος (for free). Θα σου απαντήσω αναλυτικά πιο μετά διότι τώρα ειναι δύσκολη ώρα. Το ίδιο πάντως ισχύει και για τη δική σου απάντηση, δηλαδή δε βλεπω το λόγο να υπάρχει μονιμα μια σύγκριση. Δε μου αρέσει διότι δεν ειναι ο τάδε ή ο δεινα. Μου φαίνεται λίγο παιδικό. Επανέρχομαι αργά.

Τα αλλα ειναι free of charge

Η αίσθησή μου πάντως είναι ότι η 335 δεν κάνει (ως πλατφόρμα) για αυτό τον ήχο - οι solidbody τον πετυχαίνουν πιο εύκολα. Οι 335 είναι για να έχουν αυτή την (κατά κάποιο τρόπο) ένρινη ατάκα και την αλληλεπίδραση με τον ενισχυτή (για τις οποίες απαιτείται μεγαλύτερη ένταση και έχει διαφορετικό χαρακτήρα στις solidbody) Αν για κάποιο λόγο *θέλεις* να παίζεις με 335 πρέπει να βρεις τρόπο να αλλοιώσεις το χαρακτήρα της και να την κάνεις να μοιάζει με solidbody. Θα έκοβα το tone και θα έβαζα και ένα ήπιο limiter/compressor. (Αν τα κάνεις αυτά όλες αρχίζουν να ακούγονται ίδιες.) Μετά, θα πήγαινα σε ένα ήπιο drive τύπου barber ltd και μετά θα ξαναπείραζα το eq π.χ. από τον ενισχυτή σπρώχνοντας τα μεσαία και κόβοντας λίγο τα υψηλά.

Μόλις το είδα. Επισήμως η πιο ακριβή κιθάρα που δημοπρατήθηκε ποτέ. Αγοραστής ο Peter Freedman ιδρυτής της RODE Microphones LLC. Υποθέτω ότι ο Kurt θα χειροκροτούσε ολίγον τι ειρωνικά, αλλά όπως και να έχει είναι μία από τις ιστορικότερες κιθάρες. https://www.bloomberg.com/news/articles/2020-06-21/kurt-cobain-s-mtv-unplugged-guitar-rakes-in-6-million

Όλα καλά γούστα κλπ αλλά τον Πετρουτσι γιατί τον βάζετε στη συζήτηση λες και είναι ένας σολο βιρτουόζος ;;; Είναι μέλος μπάντας , ΒΑΣΙΚΟΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ και εξυπηρετεί τα κομμάτια ( επειδή αναφέρθηκε το πόσα κομμάτια τους ξέρουμε ως συνθέτες . Απαντάω όλη τη δισκογραφία Dream Theater ) Το αν δεν μπορεί κάποιος να ακούσει ούτε μισό λεπτό Dream Theater οκ απορώ μεν , το σέβομαι δε

Τι file type προσπαθείς να ανοίξεις? cwp ή cwb? Δοκίμασε να κάνεις copy-paste αλλού και να μετονομάσεις το cwb αρχείο. Δοκίμασε να το μετονομάσεις, αλλάζοντας επίσης το file type. Κάπου θα αποθηκεύει το sonar τα σφάλματα, κοίταξε εκεί μπας και γράφει τίποτα.

Ψάξε στο φάκελο του project πάντως μη βρεις και κανένα ξεχωριστό auto save που να το αναγνωρίζει.

Μάλλον επένδυση έκανε ο άνθρωπος...

Σιγά μην έβαλες....Ημίμετρα! Αυτό με τον βήχα πάντως πρέπει να το κοιτάξεις! Δεν τ'άφήνουν αυτά...? Έλα κι ετοιμάζω bluesάκι στα 6/8. Ετοιμάσου...Χωρίς πλάκα!

Εβαλα. Αλλα το μυστικο ειναι στο σιροπακι για τον βηχα, που ηπια λιγο πριν τα βαλω.

Πολλοί μιλάνε για άνοιγμα σε safe mode, δες παρακάτω εδώ: https://www.cakewalk.com/Documentation?product=SONAR X2&language=3&help=Troubleshooting.13.html και εδώ: http://forum.cakewalk.com/Advice-on-a-corrupted-project-m3395310.aspx Στο δεύτερο σύνδεσμο δε, κάποιος αναφέρεται και σε αντιγραφή του project (αν καταλαβα καλά, το cwp) σε διαφορετικό μέρος, (φαντάζομαι για να αποκλείσει τυχών bad sectors του δίσκου;)

Το στάνταρ που κάνω πλέον με κάθε κιθάρα που παίζω, συμπεριλαμβανομένης και μια κουφωτής epiphone dot με dimarzio PAF, είναι να χρησιμοποιώ ένα booster ή το boss eq πάντα ανοιχτό, μετά από οποιοδήποτε overdrive. Με αυτό τον τρόπο αυξάνεις το headroom και μειώνεις το κλιπάρισμα του drive, έχοντας φυσικά το drive χαμηλά. Αν έχεις αρκετά μεσαία, μπορείς να χρησιμοποιήσεις κάποιο πετάλι με flat μεσαία, όπως το boss blues driver ή το EHX Soul food, αντί για πετάλια που τονίζουν τα μεσαία, όπως το tubescreamer ή το sd-1. Επίσης μπορείς αντί για overdrive να χρησιμοποιήσεις δύο booster μαζί ή έναν κομπρέσσορα κι ένα boost, ώστε να πετύχεις το break up. Σε μια τέλε έβαλα το tubescreamer πρώτο μονίμως ανοιχτό με χαμηλό drive και μετά το soul food για να παραμορφώνει τον breakup ήχο. Μπορείς βέβαια να χρησιμοποιήσεις και το boss sd-1 και να αλλάξεις το eq μ' ένα πετάλι eq. Έχει ο Wampler ένα τέτοιο βίντεο. Τέλος, μπορείς να αλλάξεις και το ύψος των μαγνητών, ειδικά στον neck, ώστε να μην έχει τόσα μπάσα

Τι να πω καλέ μου ΦΑΣΙΟΝ; Θεωρώ πως δίνει μια ροκ χροια και πως κάπου το πηγε παραπέρα. ΒΒ Κινγκ και SRV δε ξαναβγαίνει οποτε μη περιμένουμε άδικα. Οπως λες και είπα κι εγώ πιο πανω, γούστα είναι αυτά. Δε θα τα χαλάσουμε.

(Όταν ο Lou έκραζε τον Τραμπ, εμείς πίναμε τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι) Μικρή ιστορία γιατί έγινε αγαπημένη μου κιθάρα η Telecaster κατα λάθος Η εντελώς ανεπιτήδευτη παραγωγή και το εντελώς ανεπιτήδευτο παίξιμο κιθάρας σε αυτόν τον δίσκο αριστούργημα. Αυτή η δύναμη που έβγαινε από τον -ala solid state- καθαρό και αφτιασίδωτο ήχο. Στο προ-κιθαριστικό μυαλό μου (δεν είχα ακόμη πιάσει κιθάρα) αυτόν τον ήχο θα έπρεπε να έχει μια Telecaster και είναι η αιτία που έγινε η αγαπημένη μου κιθάρα, ακόμη κι αν τελικά δεν ήταν Tele αυτή που άκουγα στον δίσκο. Στην προ-βιντεοκλιπ εποχή, φανταζόμουν τον Λου Ρηντ να παίζει καθιστός μια Tele. Πρόσφατα, καμιά 25 χρόνια μετά από τότε που τον πρωτοάκουσα, έμαθα και το όνομα του κιθαρίστα: Mike Rathke. Aυτός είναι νομίζω ο δίσκος-σταθμός στην διαμόρφωση της Telecaster-ιακής μου συνείδησης. Mόνο Butterscotch, μόνο maple-one piece. Σε κάθε άλλη περίπτωση χρώματος ή configuration, η Tele πρέπει να έχει DB (double binding) για να μου κλικάρει οπτικά.

Φανταστικός! Και τι μπάντα!

Όλη η εκτέλεση, είναι φανταστική.

Έγινε το πρώτο σέσχιον με ολα τα απαραιτητα μετρα οπως ζωνες από δερμα φιδγιού και το να μην πίνουμε ο ένας απ τον καφέ του άλλου! Πνοή και Νύξη fine industries. Προηγήθηκε ιστορικό / θερμομέτρηση.

Dark Eyes Oh, the gentlemen are talking and the midnight moon is on the riversideThey’re drinking up and walking and it is time for me to slideI live in another world where life and death are memorizedWhere the earth is strung with lovers’ pearls and all I see are dark eyesA cock is crowing far away and another soldier’s deep in prayerSome mother’s child has gone astray, she can’t find him anywhereBut I can hear another drum beating for the dead that riseWhom nature’s beast fears as they come and all I see are dark eyesThey tell me to be discreet for all intended purposesThey tell me revenge is sweet and from where they stand, I’m sure it isBut I feel nothing for their game where beauty goes unrecognizedAll I feel is heat and flame and all I see are dark eyesOh, the French girl, she’s in paradise and a drunken man is at the wheelHunger pays a heavy price to the falling gods of speed and steelOh, time is short and the days are sweet and passion rules the arrow that fliesA million faces at my feet but all I see are dark eyes T' αντρειωμένου τ' άρματα Τ’ αντρειωμένου τ’ άρματα δε πρέπει να πουλιώνται, μόν’ πρέπει μπρος στην εκκλησιά και εκεί να λειτουργιώνται Πρέπει να κρέμονται ψηλά σε πύργο αραχνιασμένο, να τρώει σκουριά το σίδερο κι η γη τον αντρειωμένο

Αφου με πιεζετε ?θα βαλω και εγω κάποιες δικες μου που μου λείπουν, και ας εχουν περασει χρονια από τότε που τις έδωσα....

The History and Evolution of the Blues p.2 [18th-19thcentury] Σε αυτό το επεισόδιο θα μιλήσουμε για την γέννηση των Spirituals μετά τον εκχριστιανισμό πολλών σκλάβων στα τέλη του 18ου αιώνα. Επίσης θα δούμε πως η αναπόφευκτη μουσική ανταλλαγή μεταξύ διάφορων λαών κατά τη διάρκεια αυτών των αιώνων είχε ως αποτέλεσμα η μαύρη και η λευκή παραδοσιακή μουσική να εξελιχθούν πλάι πλάι.