Πίνακας συμμετοχής

Αυτός! Τραγουδάρα, νότες, ήχος, feel.

Εγώ θα πω ότι επηρεάστηκα αρνητικά από το παρουσιαστικό και στυλάκι με το κουστούμι, το γυαλί, που είναι σαν τον κακό πράκτορα από το MATRIX.. Όμως όταν άκουσα την groova και την εκτέλεσή του σε αυτό το κομμάτι, κάτι άλλαξε μέσα μου ? ΥΓ: Βασικά, ολόκληρος ο συγκεκριμένος δίσκος, μου αρέσει πολύ..

Εσυ ομως φιλε μου Νεστορα με το Stop messin round επιασες το ταβανι σε παιξιμο ηχο και κομματι. Παιζεις εκ του ασφαλους. Αν και εδω που τα λεμε,ο Γκριν εχει ηχαρα οπου και οπως κι αν τον ακουσεις. Ειναι ισως η πεμπτουσια αυτου που λεμε ηχος στα δαχτυλα,πως αγγιζεις δηλ το οργανο. Μεγιστος. Δοθεισης της ευκαιριας να βαλω και του λογου ενα δικο του που γουσταρω πολυ,κατοπινο μεν,εξαιρετο δε.

Πιστεύω θα ταίριαζε σαν "χαλί" σε μοντάζ με ωραία γκολ εξού και το όνομα.

Διαφωνώ Όθωνα. Και εξηγούμαι. Το "πρόβλημα" του Μποναμάσα, είναι ότι παίζει Blues. Με ροκ άποψη βέβαια, αλλά κατά βάση παίζει blues. Μια χιλιοφορεμένη φόρμα μεν, αλλά πολύ ιδιαίτερη δε. Στα blues λοιπόν, ειδικά αν μείνεις εκεί και δεν τα "χρησιμοποιήσεις" προς κάποια σχετική κατεύθυνση, οι υπερκιθαρισταράδες δεν χωράνε, εκτός αν έχουν κάτι νέο να μας πουν. Κάτι φρέσκο για την εποχή, όπως πχ ο SRV. Αυτός όμως (ο Μποναμάσας) δεν τα πήγε προς τα κάπου αλλού, τα άφησε όπως τα βρήκε, στηριζόμενος σε μεγάλο βαθμό στην τεχνική του. Συνταγή (κατά την γνώμη μου) από πριν αποτυχημένη μουσικά. Μπορώ να σου πω παραδείγματα όπως πχ τον Frank Marino. Η εποχή των υπερκιθαρισταράδων απλά, έχει πια περάσει. Στα 80s -90s με τα 15λεπτα σόλο, ίσως είχε περισσότερα να πει. Όχι ότι δεν είναι καλός, ίσα ίσα, σπέρνει. Αλλά όντως μετά από μερικές ακροάσεις, αντιλαμβάνεσαι ότι επαναλαμβάνεται επικίνδυνα, παίζοντας παπάδες μεν, αλλά προβλέψιμους, πράγμα που αφαιρεί όλη την μαγεία από το "παπαδαριό" που ακούς. Δεν είναι κακός, είναι πάρα πολύ καλός, αλλά για κάποιους ίσως να είναι όντως βαρετός. Όσο για τον BB που αναφέρεις, είναι τουλάστιχον ιεροσυλία. Απλά γιατί ο ένας είναι τα blues, και ο άλλος τα παίζει. Για να το κάνω πενηνταράκια, όταν ακούς BB, δεν δε ενδιαφέρει να ακούσεις το σόλο, αυτό μπορεί να είναι δυο νότες, δεν αντιμετωπίζεις το κομμάτι κιθαριστικά δηλαδή. Αν ο Μποναμάσα δεν σόλαρε, ή αν σόλαρε τόσο συχνά όπως ο BB, τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο ξεκάθαρα. Τεσπα, καθένας με τα γούστα του παιδιά, την γνώμη μου είπα.

Προχειροδουλειές, αλλά από το τίποτα...

Ρε είσαστε για ψυχιατρείο όλοι. Εδώ ψάχνουμε κάποιον να θάψουμε, κι εσείς ανεβάζετε αυτά που σας αρέσουν. Ρε ΟΞΩ ....

αυτό μ αρέσει εμένα

όχι, αυτός με άρεζε. Οπότε δεν θα υπάρχει πνεύμα αντιλογίας.

γειά στο στόμα σου! http://www.openculture.com/2017/07/watch-12-year-old-joe-bonamassa-shred-the-blues-as-he-opens-for-b-b-king-in-1989.html το ξεσκίσαμε και πάλι. Σ.Σ. ο άλλος φαγώθηκε να ακούσω Dream Theatre... επειδή θα βρεθούν και άλλοι φιλότιμοι προσυλητιστές, σας δηλώνω ότι προσπάθησαν και άλλοι και μόνος μου τουλάχιστον 5-6 φορές στα τελευταία 15 χρόνια να με κάνουν να τους ακούσω. Κάθε φορά άκουγα από 1-2 δίσκους. Αν έλεγα ότι δεν άντεχα περισσότερο από 10 δλ σε κάθε κομμάτι δεν θα ήταν υπερβολή. Η τελευταία φορά έγινε πριν από 2 ώρες. Ευχαριστώ δεν θα προσπαθήσω ποτέ ξανα. (btw πιστεύω ότι όλοι τους είναι μουσικάρες και παιχταράδες)

Είναι ταμάμ. Δηλ. εγώ κάποτε ηλιθιοδώς τον ειπα Gary Moore απτα lidl, μετά τον άκουσα σε καναδυο τρία live και αναθεώρησα σε βαθμό να θεωρώ πως έχει μεγαλύτερο "βάθος" φρασεολογικά απο τον Gary και τελικα κατέληξα να μην ακουω κανένανε απο τους δυο γιατί πλήττω (sorry). Εκτός απο ένα απίστευτο live tribute του Γαρυ στο Jimmi. Δυστυχώς επίσης, κατέληξα ότι η Billie Eilish πχ. εχει περισσότερο ροκ αυτή τη στιγμή από οποιονδηποτε μπαρουτοκαπνισμένο -πιάσε άλλη μια φαντεζί πεντατονικη μάστορα- μεσήλικα κρουαζιερόπληκτο. Καημό το 'χω να ακουσω φρέσκο πράμα σήμερα, που να μην το καταλαβαίνω -ως μεσήλιξ- αλλά να παρασύρει τους νεολαίους στα κλάμπς και στα φεστιβάλς, όπως καλη ώρα ο Νιρβάνας, που ειναι και επικαιρος με την 6million Martin. Και όσο δεν εξιτάρει τίποτα νέο, θα σκάβουμε στα παλιά ξανα και ξανά. Ο Μποναμάσας βγαζει το γούστο του και το κάνει καλά. Στα 60-70s θα ήταν ένας βιοπαλαιστής σεσιονάς και θα ήταν καλός. Ίσως πολύ καλύτερος από αυτό που κάνει τώρα.

Εγώ μαλώνω με τον εαυτό μου. Από τη μια λέω ότι μου είναι συμπαθής και από την άλλη ότι πρέπει να περνάει χορδές στον ... Νομίζω το τερμάτισα. Praise me! ?

Να γιατί η Τelecaster είναι η καλύτερη κιθάρα. Τόση ώρα μαλλώνετε για Στρατοκασερόπιτες και Γκυμπσονσανίδες

Αφού συνεχώς κρίνεται ένας μουσικός - συνθέτης - κιθαρίστας υπό λάθος πρίσμα φυσικά και θα τον αναφέρουμε πάλι Ο Πετρούτσι λοιπόν είναι και συνθέτης , είναι και ουσιαστικός και μελωδικός και συναίσθημα σε τόνους έχει στο παίξιμο του . Δεν είναι ούτε solo artist βιρτουόζος , ούτε φλύαρος , ούτε αυστηρά τεχνικός και γρήγορος και μόνο αυτό Δε νομίζω επουδενί ότι ταιριάζει σε αυτά που συζητάμε και κάποιοι θεωρείτε αρνητικά , μιας και δεν έχει αυτά που του καταλογίζονται . Ούτε έχει νόημα ο αντίλογος να είναι να ακούσουμε έναν άλλου ύφους μουσικό προς επίρρωση των κατα την ταπεινή μου άποψη λανθασμένων εντυπώσεων που υπάρχουν για έναν άλλο ( Πετρούτσι )

Φανταστικός παίχτης αλλά imho στις προσωπικές του συνθέσεις χωλαίνει από θέμα χαρακτήρα κυρίως. Όχι ότι δεν γράφει καλά κομμάτια ή ότι δεν είναι καλός συνθέτης προς θεού. Απλά τα κομμάτια του δεν έχουν κάνει ακόμα το ''μπαμ''. Ποιό είναι το hit του Μποναμάσσα? Το John Henry? Κάποιο άλλο? Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι αν σου έρθει να ακούσεις John Mayer, έχεις πάμπολλα ''χιτ'' να επιλέξεις. SRV, Hendrix, Gallagher κτλ επίσης. Κομμάτια που εκτός από την τεχνική αρτιότητα, έχουν και 100% χαρακτήρα των δημιουργών τους. Bonamassa έχεις την επιλογή είτε να ακούσεις κάποιο συμπαθητικό δικό του κομματάκι (Slow Gin, Happier Times) ή κάποιο πολύ πιο αδιάφορο (drivin' towards the daylght) είτε να παίζει κλασσικά rock-blues τραγούδια, όπως του thread, με την 1756 original Flying V που απέκτησε από το τάδε guitar safari και τα έχει όλα στοκ. Το δικό του ''Summer Song'', ''Slow dancing in a burning room'', ''Pride and joy'' ή ''far beyond the sun'' δεν έχει γράψει ακόμα πάντως.

Επέγδυση θα έλεγα ...

Του λογου μου παλι,αρχισε να μου αρεσει πιο πολυ ο Μασσας απο τοτε που τα αλμπουμς του αλλαξαν σε οτι αφορα το συνθετικο κομματι(John Henry,Black rock). Μεχρι τοτε μου φαινοταν πολυ καλος χωρις να με ενθουσιαζει παντα το,οντως,εντυπωσιακο του παιξιμο. Οταν ομως ξεφυγε καπως απο το πιο "κλασσικο" μπλουζ και αποφασισε να γραψει κομματια-και να συμπεριλαμβανει τετοιου τυπου διασκευες στους δισκους του μια και εχει αρκετες-που πατανε μεν εκει αλλα ξεφευγουν και εχουν πιο πολυ τη δικη του σφραγιδα,αρχισε να μου αρεσει πολυ περισσοτερο. Και μεσα σε αυτο το πλαισιο και το ιδιο το παιξιμο του. Αρχισε να εχει,στα δικα μου αυτια παντα,μια κατευθυνση που μου αρεσε. Πραγμα που δε συνεβαινε παντα στα πιο παλια του. Τωρα αν ολα αυτα ηταν θεμα μαρκετινγκ η οχι δε με απασχολει καθολου. Βεβαια δεν ειμαι και ακροατης απαιτησεων,δεν το ψειριζω πολυ,ειμαι ρηχος. Αν μου αρεσει,καλως,αν οχι ΟΚ,δεν καθομαι να σκεφτω πως τι και γιατι. Η αληθεια ειναι οτι με ολους συμβαινει το ιδιο,αν δε μου κανουν συνθετικα,οσο καλα και να παιζουν στο τελος μου προκαλουν βαρεμαρα.Το γμτο παιξιμο με φτιαχνει πολυ οταν το ακουω μεσα σε ενα δυνατο κομματι,αλλιως αρχικα εντυπωσιαζομαι και μετα,κενο. Οσο για το αν παει τα μπλουζ παραπερα,ποιος τα εχει παει τελικα? Μεγαλη συζητηση. Κι ο SRV φρεσκια αποψη,σαν παιξιμο πιο πολυ,εφερε στα πραγματα και αυτο ηταν που χρειαζοταν εκεινη την εποχη. Δεν επαιξε κατι αλλο απο τα ηδη υπαρχοντα,ο τροπος του ηταν τετοιος που αλλαξε το ολο σκηνικο. Και ποιος νοιαζεται τελικα? Εξαιρω απο ολα αυτα μπλουζιστες οπως ο ΒΒ,η ο Freddie King πχ,ειναι μια αλλη ειδικη κατηγορια στο μυαλο μου. Mετα απο αυτα τα ολιγα??,ωραιο το βιντ Αετε,να βαζεις και τετοια και τα αλλα τα της κλασσικης κιθαρας,να γουσταρουμε. Και βεβαιως να καταχραστω και να σκισω το νημα σου,λιγες ωραιες πενιες παρακατω απο δυο γιγάντους παρεα με τους T-Birds:

Εμ με αυτά που γράφεις ? Εγώ πάλι, παρόλο που δε μου αρέσει ο Μποναμάσα ούτε εκτελεστικά ούτε συνθετικά, μόνο τυχαίο παίκτη δεν τον θεωρώ. Τα έχουμε ξαναπεί πολλάκις αλλά κανένας "τυχαίος" δεν κάνει καριέρα σε διάρκεια. "Σπρωξίματα" που γράφει κι ο Δημήτρης, γίνονται άπειρα αλλά δεν αρκούν. Ο Μποναμάς είναι σπουδαίος παίχτης, είτε μας αρέσει είτε όχι και σίγουρα όχι προϊόν μάρκετινγκ αν και το χρησιμοποίησε πολύ καλά ώστε να μπουστάρει την καριέρα του.

Θα ήθελα να μάθω τι συνδυασμούς πεταλιών ή και ενισχυτών χρησιμοποιείτε όσοι παίζετε με την Gibson 335 ή παρόμοιες κιθάρες semi-hollow που έχουν ένα πολύ χαρακτηριστικό ήχο στα χαμηλομεσαία. Οταν δε παραμορφωθεί με κάποιου είδους distortion pedal είναι για κλάματα εκτος και αν παίζεις grundge και West side psychedelia. Βέβαια ο μάστορας του ήχου για τα αυτιά μου πάντα, είναι ο Larry Carlton ο οποίος παίζει με 335. Εκείνος πετυχαίνει τον ήχο του με έναν Dumble ενισχυτή ή πιο πρόσφατα με τον Bloodotone αποκλειστικά όπως λέει ο ίδιος χωρίς πετάλια αλλά και ούτε έχει δείξει κάποια προτίμηση ποτέ σε κάποιο, απο τότε που τον παρακολουθώ. 40 χρόνια τώρα. Τετοιους ενισχυτές δεν είχα ποτέ. Νομίζω όμως πως δεν υπάρχουν άγια δισκοπότηρα και σίγουρα με έναν ενισχυτή του χιλιάρικου με ίδια κύρια χαρακτηριστικά, όπως 12ΑΧ7 και 6L6 ή 5881 λάμπες, κάπου κοντά θα έπεφτε κανείς. Κοντά στον ήχο που ακούω στις ηχογραφήσεις του, έχω βγάλει με Les Paul (solid body) κιθάρες. Με 335, όχι. Οσο και αν ο ήχος αυτός οφείλεται στα χέρια του Carlton σίγουρα, η 335 είναι ένα πολύ δύσκολο όργανο να δαμάσει κανείς στην break-up παραμόρφωση. Απο τα 400Hz μεχρι τα 800, κάτι γίνεται και τονίζονται κάποιες συχνότητες λόγω του σκάφους και οσο και αν δεν απασχολεί κανέναν το θέμα μιας και στα καθαρά αλλά και σε εμφάνιση σκίζει, παραμένει ένας μικρός εφιάλτης. Ακούστε τον Lee Ritenour πχ με 335 σε παλιές ηχογραφήσεις και θα καταλάβετε τι εννοώ. Τελείως διαφορετικός ήχος απο του Larry και με όλα τα αρνητικά που ανέφερα. Γι αυτό και ο άνθρωπος κατέληξε να παίζει με Les Paul για overdrive και L5 για καθαρά αργότερα. Κι έτσι τείνω και εγω να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα πως ο ήχος του Larry Carlton είναι μόνο στα χέρια του και η 335 παίζει διακοσμητικό ρόλο. Δεν είναι συλλέκτης και έχει μια κιθάρα που παίζει απο το 1969. Πριν πάρω λοιπόν για εικοστή φορά Les Paul με humbuckers, ρωτάω μήπως κανένας μάστορας απο εδω μέσα, έχει βρει την προενίσχυση - πετάλι - ενισχυτή που δάμασε την 335.

Τι κομματάρα, τι αλμπουμάρα. Το Then play on το έχω και σε LP (U.S. version) & CD γιατί υπάρχουν κάποια διαφορετικά κομμάτια. Καταλαβαίνεις τι κόλλημα έχω μ' αυτό.

μαζί σου μάστορα. άστους να λένε, άστους να πουν. (το παρακάτω το ξέρεις)

Το διόρθωσα. Τι λέτε, πάμε να σκίσουμε κανέναν SRV τώρα? Να πιάσουμε και κανέναν που να μετράει περισσότερο δηλαδής ...

Part 2?

Συμφωνούμε απολύτως αλλά ο Πετρούτσι δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Τείνεις να βάζεις τους πάντες σε σακιά. Τα καλά και τα κακά ταχτοποιημένα.

αμ δεν είναι δικό του ?

δεν παραδέχτηκα ότι ήταν for free ήταν τρόπος του λέγειν. Ήταν στο πακέτο. Ή όλο ή τίποτα. Εσύ τα δέχεσαι ως bonus Απάντησε όποτε θες. Θα ήταν ενδιαφέρον. Σύγκριση στην δική μου περίπτωση δεν υπήρχε πουθενά. Δεν μου αρέσει διότι δεν έχει φτιάξει τίποτα δικό του που να το θυμάται κάποιος. Ασε τη φωνή που είπε άλλος είναι ψάρι. Ροφός Ξέρεις ότι στα δικά μου νιάτα θεωρούσαμε τον EC ψάρι? Για να καταλάβεις τα μέτρα σύγκρισης. (τώρα κάνω σύγκριση). Ούτε στους yardbirds, ούτε στους cream ούτε στους faith ήταν η φωνή... Αργότερα τον αποδεχτήκαμε... Δεν είναι τυχαίο που ο Μπονυς βγαίνει πάντα με κάποια δευτερο τριτοκλασάτη γυναίκα. και το άλλο που σου είπα, προφανώς κανείς δεν θα τολμήσει να πει δεν μου αρέσει ο Μπονυ. Την άλλη μέρα θα χάσει κάτι εκατομύρια κλικς. Οπότε μ αρέσει ο Μπόνυς μ αρέσει και ο Μπίμπερ γουάι νοτ... που όταν το ακούγαμε το 1975 γελούσαμε με τον George Terry... που να φανταζόμασταν οι δύσμοιροι τι θα μας περίμενε 45 χρόνια μετα

Γιατί πρέπει να πηγαίνει συγκριτικά δε το καταλαβαίνω. Δηλαδή αν δεν ειναι τοσο καλός όσο ο Πιτερ Γκριν τι έγινε; Ειναι για να αλλάζει χορδές επειδή δεν ειναι τόσο επιδραστικός όσο ο Χέντριξ. Αυτά βρίσκω υπερβολικά. Τα binary συστήματα τύπου άσπρο μαύρο. Δεν πηγαν στο βρόντο αλλά όπως σου έγραψα, και παραδέχτηκες, ήταν κάπως εκτός θεματος (for free). Θα σου απαντήσω αναλυτικά πιο μετά διότι τώρα ειναι δύσκολη ώρα. Το ίδιο πάντως ισχύει και για τη δική σου απάντηση, δηλαδή δε βλεπω το λόγο να υπάρχει μονιμα μια σύγκριση. Δε μου αρέσει διότι δεν ειναι ο τάδε ή ο δεινα. Μου φαίνεται λίγο παιδικό. Επανέρχομαι αργά.

Η αίσθησή μου πάντως είναι ότι η 335 δεν κάνει (ως πλατφόρμα) για αυτό τον ήχο - οι solidbody τον πετυχαίνουν πιο εύκολα. Οι 335 είναι για να έχουν αυτή την (κατά κάποιο τρόπο) ένρινη ατάκα και την αλληλεπίδραση με τον ενισχυτή (για τις οποίες απαιτείται μεγαλύτερη ένταση και έχει διαφορετικό χαρακτήρα στις solidbody) Αν για κάποιο λόγο *θέλεις* να παίζεις με 335 πρέπει να βρεις τρόπο να αλλοιώσεις το χαρακτήρα της και να την κάνεις να μοιάζει με solidbody. Θα έκοβα το tone και θα έβαζα και ένα ήπιο limiter/compressor. (Αν τα κάνεις αυτά όλες αρχίζουν να ακούγονται ίδιες.) Μετά, θα πήγαινα σε ένα ήπιο drive τύπου barber ltd και μετά θα ξαναπείραζα το eq π.χ. από τον ενισχυτή σπρώχνοντας τα μεσαία και κόβοντας λίγο τα υψηλά.

Γουστα ειναι. Για μενα παιζει ολο τα ιδια και τα ιδια. Δεν ειναι απροβλεπτος, δεν με εκπλησει. Ξερω τι να περιμενω και το βαριεμαι αυτο. Επισης, βαριεμαι διοτι και συνθετικα δεν με εξιταρει. Ισως φταιει που ειναι μπλουζ. Ειναι πολυ συγκρατημενος για τα γουστα μου. Πολυ τυποποιημενος και οχι τοσο original. Οι αλλοι κιθαριστες που ανεφερες, οι μισοι τουλαχιστον (και ο petrucci μεσα) με καθηλωνουν. Δεν ειναι μονο το πως το παιζουν, αλλα και το τι παιζουν. Δεν βαριεμαι να βλεπω κιθαριστες που εχουν μεγαλη ποικιλια σε φρασεις, που ειναι μελωδικοι, απροβλεπτοι, ξεπερνουν μονιμα ή κινουνται στα ορια τους κλπ. Πολλα απο αυτα δεν τα βλεπω στον μασσα. Βλεπω εναν συνθετη, showman, επαγγελματια, βιρτουοζο, αλλα δεν μου φτανουν αυτα για να μου αρεσει. Ειναι θεμα γουστου. Στο ιδιο στυλ βλεπω τον gary moore και κρεμομαι απο καθε του νοτα.

Ναι, pc δυστυχώς. Το warzone είναι cross platform

Σουπερ Σαββατο.... Ανασκόπηση γκολ Σαββατοκύριακου απο Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα... Ο Σταύρος Τσωχος θα ηταν πολυ περηφανος γι αυτο το μουσικό χαλί...

Warzone παίζεις? Αμα σε πετύχω μέσα θα σε γαζώσω να το ξέρεις. Χαχαχαχαχα .

Παρα πολυ μου αρεσε. Ομορφο και με πολυ δυνατο παιξιμο στην κιθαρα.

Τουλαχιστον εβαλα ντηλεη ?

Όλα καλά γούστα κλπ αλλά τον Πετρουτσι γιατί τον βάζετε στη συζήτηση λες και είναι ένας σολο βιρτουόζος ;;; Είναι μέλος μπάντας , ΒΑΣΙΚΟΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ και εξυπηρετεί τα κομμάτια ( επειδή αναφέρθηκε το πόσα κομμάτια τους ξέρουμε ως συνθέτες . Απαντάω όλη τη δισκογραφία Dream Theater ) Το αν δεν μπορεί κάποιος να ακούσει ούτε μισό λεπτό Dream Theater οκ απορώ μεν , το σέβομαι δε

Τι file type προσπαθείς να ανοίξεις? cwp ή cwb? Δοκίμασε να κάνεις copy-paste αλλού και να μετονομάσεις το cwb αρχείο. Δοκίμασε να το μετονομάσεις, αλλάζοντας επίσης το file type. Κάπου θα αποθηκεύει το sonar τα σφάλματα, κοίταξε εκεί μπας και γράφει τίποτα.

+1 Τα autosave σώζουν ζωές

Ψάξε στο φάκελο του project πάντως μη βρεις και κανένα ξεχωριστό auto save που να το αναγνωρίζει.

ξεκινώ με disclaimer. Απαντώ επειδή μου ζητήθηκε (διότι έχω τοποθετηθεί πολλές φορές σοβαρά για τον εν λόγω και αφού έγινε αυτό (πολλές φορές) μετά έμεινε η ρετσινιά ότι τρολλάρω). Τι δεν μου αρέσει? Πολλά. 1. Τέτοιοι κιθαρίστες 10 στο σωρό που λενε στο χωριο μου. Αυτά τα πράγματα, συγνώμη που θα το πω τα παίζει οποιοσδήποτε γράφει και φτιάχνει μουσική και ανεβάζει στο νοιζ. Ξέρετε ποιούς λεω. Δεν βάζω τον εαυτό μου μέσα γιατί σταμάτησα να ασχολούμαι με το άθλημα που λεγεται μπλουζ από τότε που κατάλαβα ότι πρέπει να το κάνουν αυτοί που το νιώθουν ή τουλάχιστον έχουν μια μακρυνή συγγένεια με το είδος. Δεν γράφω ονόματα, αλλά πάρτε την μπάντα αυτή, το beacon theatre με τους γραββατωμένους των 100 δολαρίων θεατές, τις μαυρούλες να τραγουδάνε και βάλτε έναν δικό μας απο εδώ, δώστε του ένα κουστούμι στενό αρμάνι, μαύρο τετράγωνο γιαλί, βγείτε προηγουμένως στα κανάλια να λέτε ότι έχει συλλογή 1000 κιθάρες και δεν θέλει να αγοράσει την κιθάρα του Peter Frampton γιατι έχει πολλές gibson και θα τους πάρει τα σώβρακα. Και μη μου πείτε αν ο δικός μας δεν έχει φωνή γιατί κι αυτός δεν έχει. Και μη μου πείτε τα έκανε με τον ιδρώτα του. Γιατί μόνο έτσι δεν τα έκανε. 2. Η επιτήδευση, το όλο σκηνικό, το ντύσιμο, το "κοιτάτε να δείτε" θα σας παίξουμε και γμ το μπλουζ όπως κανείς άλλος. 3. Το σπρώξιμο. Εκ του 0 (μηδενός είναι αυτό) μας ξεφουρνίστηκε ο κιθαριστας. Εχω ενα πιστεύω στα χρονια που ακούω συστηματικά μουσική (δεν γράφω νούμερο, καιρός είναι να πάψω γιατί ορισμένοι με παίρνουν στο ψιλό). Το πιστεύω λέει "ό,τι δεν έχω ανακαλύψει ως καλό μόνος μου, δεν είναι καλό και είναι προϊόν μαρκετινγκ". Τον Μποναμάσα τον βρήκα μπροστά μου μια μέρα ως τον θεό των μπλουζ, το παιδί θαύμα, αυτόν που θαυμάζουν οι μεγάλοι (ξεκινάμε από EC και βάλε - γι αυτούς πιό ύστερα), αυτόν που έχει πουλήσει ..μύρια δίσκοι (σε μια εποχή που δεν υπάρχουν δίσκοι), το παιδί που χωρίς τίποτα, πολύ σοφά πλασαρίστηκε από τα 10 του χρόνια όταν τον πήγαινε ο μπαμπάς στα καμαρίνια του ΒΒ King και όλων των μεγάλων να τους δείξει πόσο καλά παίζει ο γιός του - πόσο καλά δηλαδή χρειάζεται ένας δεκάχρονος να παίξει πεντατονική- και να ψήνει και να παρακαλάει να τον ανεβάσουν στη σκηνη σε πρώτη ευκαιρία. (υπάρχουν βίντεο έξω, γιατί ο μπαμπας τα βιντεοσκοπούσε κι όλας). 4. Το ότι το σπρώξιμο απέδωσε. 5. Το σπρώξιμο από τους peers. Εν τάξει όχι ακριβώς peers, μην τρελλαθούμε κι όλας, αλλά σίγουρα peers στο we're only in it for the money. Πχ ο EC που έλεγα, στη δύση της καριέρας τους και της ζωής του. Γεμίζει χωρίς προσπάθεια γήπεδα, αλλά δε βλάπτει οικονομικά να συμβαδίζει με τον εκλεκτό του συστήματος. 6. Το κάνουμε την τρίχα τριχιά. Ο μεγάλος Big Jim Sullivan (για όσους δεν ξέρουν ήταν ο κιθαρίστας του Tom Jones, δάσκαλος του Ritchie Blackmore κλπ) , που πάντα θαύμαζα, σε όλη του τη ζωή και καριέρα που ήταν μεγάλη (όσο μεγάλη είναι μια καριέρα ενός sideman) ήταν χολωμένος με τον Page (που στις αρχές του 60 ήταν οι δυό μόνοι session players στο Λονδίνο) γιατί πήρε τα μπλουζ και τα γιγάντωσε και τα έκανε μια τεράστια money making machine. Δεν συμφώνησα ποτέ 100% μαζί του, γιατί οι Zep ήταν πραγματικά ευρηματικοί, αλλά είχε ένα δίκιο. Και αυτό το δίκιο που είχε το βλέπουμε στην περίπτωση του Μποναμασα. 7. κατά τα άλλα το να παίζει κανείς εξαιρετικά δεν αρκεί (πέραν κάθε αμφισβήτησης - αλλά επαναλαμβάνω το να παίζει κανείς κιθάρα σήμερα είναι πάρα μα πάρα πολύ απλό. Οι πλατφόρμες έξω έχουν χιλιάδες, χιλιάδες κιθαρίστες που ανεβάζουν απίστευτα πράγματα. Ποιός τους ακούει και ποιός τους ξέρει? Κανείς. Τι λείπει? Βλέπε 3. και 4. Τα ονόματα τα είπατε μόνοι σας και τα κάνω copy paste, Σατριανι, Βαι, Τζονσον, Γκιλμπερτ, Μαλμστιν, Πετρουτσι εξαιρετικοί όλοι πλην (για μένα) αδιάφοροι. Χτες θυμήθηκα κατα τύχη τον Steve Khan που άκουσα τυχαία επίσης το 1978-79 σε ένα μόνο κομμάτι με τους Blood Sweat and tears και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και άκουσα σερί 4-5 δίσκους του. Κάθε κομμάτι ...ευτυχία. Λυπάμαι που το λέω, μ αυτούς όλους δεν αντέχω μισό λεπτό. Δεν είναι τυχαίο που στην μουσική βιομηχανία οι συνθέτες - στιχουργοί παίρνουν το κομμάτι από την πίτα και οι εκτελεστές τα ψίχουλα. Απο νωρίς καταλάβανε ότι πολλοί παίζουν αλλά λίγοι συνθέτουν. Πόσα ξέρετε από Clapton, Rory, Beck, Page, Allman, κ.α. ως συνθέτες και πόσα από τους παραπάνω? Βιρτουόζοι πολλοί υπήρξαν αλλά δεν έμειναν στην ιστορία αν δεν είχαν περάσει κι από τη σύνθεση. Ο φούζιος τα είπε πιό πάνω πιό πολιτισμένα και συμφωνώ 100%. Εγώ πάλι θα φάω το ξύλο.

Ένα piano cover του come to me, μουσική Βαγγέλη Παπαθανασίου (Voices) Enjoy!

Aγιουζ κι άγιος ο θεός. Πανάλαφρη, resonant -σε πραγματικής Λεσπόλ επίπεδα, μανίκι κουπί αλλά ευχάριστο. Την ένιωθες να δονείται παντού. Δυστυχώς ήμασταν σε ώρα κοινής ησυχίας και δεν τσιτώθηκε ως έπρεπε. Ωραία τα Steinberger, αν και εγώ θα πετούσα καραβίντατζ επάνω, στο 1/3 του βάρους. Το χρώμα ελαφρώς με απογοήτευσε γιατί το περίμενα με πιο μπλε hue από κοντά, αλλά τελικά είναι πράσινο γήινο. Νομίζω με κρέμες πλαστικά θα μου άρεζε περισσότερο. Σύντομα θα επανέλθω και για ρηβγιού-πεταλιού, φρεσκοψημένου που έφερε ο Alderbody και το δοκιμάσαμε ντροπαλά. Next time, θενξ για την παρέα παιδιά.

(Όταν ο Lou έκραζε τον Τραμπ, εμείς πίναμε τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι) Μικρή ιστορία γιατί έγινε αγαπημένη μου κιθάρα η Telecaster κατα λάθος Η εντελώς ανεπιτήδευτη παραγωγή και το εντελώς ανεπιτήδευτο παίξιμο κιθάρας σε αυτόν τον δίσκο αριστούργημα. Αυτή η δύναμη που έβγαινε από τον -ala solid state- καθαρό και αφτιασίδωτο ήχο. Στο προ-κιθαριστικό μυαλό μου (δεν είχα ακόμη πιάσει κιθάρα) αυτόν τον ήχο θα έπρεπε να έχει μια Telecaster και είναι η αιτία που έγινε η αγαπημένη μου κιθάρα, ακόμη κι αν τελικά δεν ήταν Tele αυτή που άκουγα στον δίσκο. Στην προ-βιντεοκλιπ εποχή, φανταζόμουν τον Λου Ρηντ να παίζει καθιστός μια Tele. Πρόσφατα, καμιά 25 χρόνια μετά από τότε που τον πρωτοάκουσα, έμαθα και το όνομα του κιθαρίστα: Mike Rathke. Aυτός είναι νομίζω ο δίσκος-σταθμός στην διαμόρφωση της Telecaster-ιακής μου συνείδησης. Mόνο Butterscotch, μόνο maple-one piece. Σε κάθε άλλη περίπτωση χρώματος ή configuration, η Tele πρέπει να έχει DB (double binding) για να μου κλικάρει οπτικά.

Παντως το overdrive που θα δωσει ενας καλος λαμπατος σε εντασεις, ειδικα χωρις master volume, δε θα το δωσει ποτε κανενα πεταλι. Εγω τους πιο απολαυστικους ηχους με την 335 τους βγαζω στα λαιβ καρφι στον ενισχυτη, κανοντας το ολο απο την κιθαρα. Το μισο ειναι ο ηχος, το αλλο μισο η αποκριση, το πως καθαριζει, δυναμικες, κτλ. Μετα απο χρονια παιζοντας ετσι, ποτε δεν ευχαριστηθηκα πεταλι πραγματικα, και εχω δοκιμασει πολλα (εχω και ενα σωρο). Ωραια ειναι διαφορα, αλλα αισθανεσαι σαν να μπαινει κατι αναμεσα στην κιθαρα και στον ηχο σου..

Όλη η εκτέλεση, είναι φανταστική.

Αγαπητέ Leo. Με τόσο κακό ήχο τι να καταλάβουμε. Υπάρχουν σημεία που (υποθέτω) παίζεις καλά, αλλά και άχρονα και ατυχή.

Γεια χαρά! Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια σειρά από βίντεο που έφτιαξα σχετικά με την ιστορία και την εξέλιξη των Μπλουζ (και γενικά της Αφροαμερικάνικης μουσικής) μέσα στους αιώνες. Έχω δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην περίοδο πριν την γέννηση των Μπλουζ (16ος-19ος αιώνας) και στον τρόπο που διαφορετικές μουσικές παραδόσεις αλληλεπίδρασαν και εξελίχθηκαν εν μέσω των κοινωνικο-οικονομικών εξελίξεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Βέβαια πολλά επεισόδια αφορούν στη γέννηση και εξέλιξη της Μπλουζ μουσικής καθώς και στις εμβληματικότερες μορφές της, ξεκινώντας από το Proto-Blues στυλ που αναπτύχθηκε στον Αμερικάνικο Νότο, μέχρι τα “ηλεκτρικά” Μπλουζ του Σικάγο που έδωσαν ζωή σε νέα είδη μουσικής και στις δυο πλευρές του ωκεανού. Ελπίζω να βρείτε κάτι χρήσιμο σε αυτή την εργασία! Πάνος Χαραλαμπίδης Σε αυτό το πρώτο επεισόδιο τη σειράς “Η Ιστορία και Εξέλιξη των Μπλουζ”, θα εστιάσουμε στη ζωή και τις μουσικές παραδόσεις κατά τους πρώτους δυο αιώνες της αποίκησης του Νέου Κόσμου. Θα δούμε τον ρόλο που έπαιξαν τα “Work Songs” και τα “Field Hollers” τη περίοδο της σκλαβιάς, και πως αυτές οι μουσικές εκφράσεις βοήθησαν να κρατηθούν κάποιες Αφρικάνικες παραδόσεις ζωντανές. Υ.Γ. Αγγλικοί και ελληνικοί υπότιτλοι είναι διαθέσιμοι