Πίνακας συμμετοχής

Καιρό είχα να βγω και να κάνω επίσκεψη απο covid19 αλλά την έκανα αρμένικη και πήγα στον φίλο μου τον Νέστορα να δοκιμάσω πεταλάκια και να ακούσω τον Rivera του με την δεύτερη καμπίνα. Τι να περιγράψω δηλαδή... αφου είναι γνωστός παίκτης και συλλέκτης (με έμφαση στο παίκτης). Θα ανεβάσω 2-3 φωτογραφίες για του λόγου το αληθές. Ο τύπος δεν αφήνει στον εαυτό του ερωτηματικά τύπου: πως να ακούγεται άραγε εκείνο το overdrive... κι ας έχει άλλα δέκα (τουλάχιστον). Σε αντίθεση με εμένα που παρ' ότι μεγαλύτερος (κι ας μη μου φαίνεται!) ποτέ δεν κράτησα κάτι εις διπλούν. Εκείνος πχ έχει 4 stratocaster, 2 Les Paul μια PRS και μια SG. Διαλεχτες φυσικά όπως αρμόζει σε ένα παίκτη. Players instruments δηλαδή. Εγω θα είχα ή έχω απο μια. 1x Les Paul, 1x 335, 1x Strat, 1x 502 Yamaha, 1x Epiphone jazzbox κλπ. Τέτοιους φίλους όμως πρέπει να 'χεις (όπως τους σκαφάτους) για να καθαρίζουν και τ' αυτάκια σου πότε - πότε και να παίζεις κι εσυ σαν παιδάκι με τα όμορφα παιχνίδια. Που μπαίνουν στη διαδικασία να σου στήνουν πεταλάκια και σερβίρουν και καφέ. (Νέστορα δεν έχεις καράφλα, βγάλε το χέρι απο εκεί.) Αυτά ήταν όσα δοκίμασα. Το OD-3 μόνο είναι δικό μου που δεν αλλάξω αλλά ένα Barber ένα Sparkle Drive και ένα Zendrive τα ήθελα ευχαρίστως αν και το τελευταίο το είχα και το έδωσα. Και τα παραπάνω είναι standby μιας και στα live παίρνει μια απο τις 2 έτοιμες βαλίτσες. Μια για humbuckers και μια για Stratocaster. Αλλά είναι ωραία να τα βγάζεις απο τα κουτιά τους μιας στις τόσες. Thank you Nestoras.

Με ένα καλό σετάπ, αλλαγή μαγνητών, κλειδιών, nut και γέφυρας, γίνεται πολύ αξιοπρεπές όργανο.

Ο Yameth? Για 45 τον κόβω.

Γιγαντας. Ίσως ο αγαπημένος μου κιθαρίστας. Τέρας ήχου, songwriter ολκής, anti-celebrity, γούστο στις κιθάρες, guitar layering σε ηχογραφήσεις για σεμινάριο, ευρηματικός σε licks και φωνητικά, βράχος ρυθμικά, χωρίς κιθαριστικά κλισέ. Η επιτομή του εύστοχου και περιεκτικού band member. Για χάρη του πήρα καποτε ένα EHX English Muffin' κι έψαχνα να βρω Ibanez Wah. To εδωσα σε μια εβδομάδα. Σταμάτησα να ψάχνω και το Ibanez και να τρέφω αυταπάτες ότι θα ακουστώ εστω και λιγο σαν κι αυτόν.

Τι ΜΟΥΣΙΚΑΡΑ που ειναι ο κΗρατας.....

Για του φίλους που ψάχνονται με τέτοια πράγματα-εσείς οι 3...4....ξέρετε ποιοι είστε ? .... ...Βρήκα αυτήν την καταπληκτική μελέτη-πρόκειται για διδακτορικό-πάνω σε αυτό που γενικά ονομάζεται outside παίξιμο. Είναι σε 3 μέρη. Στο πρώτο εξετάζονται και αναλύονται 20 παραδείγματα-από Bird και Benson μέχρι Sco και Jarrett. Στο δεύτερο,σε βάθος μελέτη του πρώτου μέρους του A Love Supreme, ειδικότερα του σημείου με τη μεταφορά του βασικού μοτίβου σε άλλες τονικότητες-και σύνδεση της σειράς των μεταφορών αυτών με τα Mother και Grandmother Chords από το βιβλίο του Slonimsky-καθώς επίσης και η σχέση του μοτίβου αυτού και των παραγώγων του με το παίξιμο του Dolphy. Στο ίδιο μέρος υπάρχει μια καταπληκτική μελέτη της αρμονίας του Miles στα ηλεκτρικά του 80, αναλύονται κομμάτια από το Man With A Horn, Decoy και You Are Under Arrest.Είναι η πρώτη φορά που βρίσκω κάτι τόσο εκτενές για αυτή την περίοδο, θυμάμαι μόνο μια αναφορά σε μια παλιά συνέντευξη του Roben Ford που μιλούσε για μια τεχνική που του είχε δείξει ο Miles. Η μελέτη αυτή πάει πολύ βαθιά. Το τρίτο μέρος ασχολείται αποκλειστικά με τις τεχνικές του Steve Coleman-και είναι ίσως το πιο δύσκολο, καθώς δεν έχει να κάνει τόσο με γνωστές σκάλες ή ακόρντα, αλλά διαστήματα, μορφές συμμετρίας κλπ κλπ. Συνολικά, πρόκειται για μια καταπληκτική εργασία-μιλάμε για περίπου 700 σελίδες, με πάρα πολλά μουσικά παραδείγματα. https://openaccess.city.ac.uk/id/eprint/8397/?fbclid=IwAR3GI2YGIZFCFsXsd9T67FFMRDN8zEv2bWETQopXXw2hSCl4wO-sUCyk1y0

Μαπα μου ακουγεται. Στειλτο μου να το πετάξω, έχει ειδικούς καδους ανακυκλωσης εδώ, αποκλειστικά για πλαστικά wah.

Μιλάμε για το εξατάξειο γυμνάσιο πάντα φαντάζομαι.

Πω πω ρε Γιάννη, παιχνίδια. Εσύ δεν πήγες στον Νέστορα, στον Ζαχαριά πήγες.

Να η Πάβλοβα θάριχνα μια ματιά και στο https://www.carpathiantonewood.com/

@yameth αφού η καλύτερη strat είναι tele είπαμε, μην μπερδεύεσαι! ?

Παιδιά εγώ διαφωνώ με έντονες αντιδράσεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Το πρόβλημα εδώ δεν είναι ούτε ο ρατσισμός, ούτε ο Cruz κατ' εμέ. Είναι ότι όλοι έχουν πλέον ένα δημόσιο βήμα, στο οποίο είναι απολύτως οκ (και σχεδόν ζητούμενο) να ανεβάσει ο καθένας μας την πνευματική του κλανιά και να τη θαυμάσουν χιλιάδες. Και αυτό συμβαίνει με τέτοια ένταση και συχνότητα, που ο κόσμος έχει εθιστεί στην ηλιθιότητα. Το παράδοξο είναι το εξής όμως: Το ίδιο το μέσο που σε πείθει ότι η κάθε άθλια ανοησία που σου περνάει απ' το μυαλό χρήζει δημοσιοποίησης, θα σε καταδικάσει υπό συνθήκες και ξαφνικά θα σε πάρει στα σοβαρά για την παραπάνω κλανιά που πέταξες μέσα σ' ένα περιβάλλον απόλυτης μη σοβαρότητας και γελοιότητας. Πού καταλήγω: Το ότι συνηθίζουμε την ανοησία και το ότι αρχίζουμε και να την αναζητούμε, το θεωρώ πιο επικίνδυνο από το νόημα της ανοησίας καθεαυτό. Δηλαδή στο παραπάνω σαχλό meme, δε βλέπω έναν ρατσιστή, συντηρητικό, δεξιό, φασίστα κλπ. αλλά έναν άνθρωπο που σε ώριμη ηλικία απέτυχε παταγωδώς να διαχωρίσει το πραγματικά σοβαρό από το ξεκούδουνο χάχανο. Αυτό, θεωρώ ότι είναι η επιτομή της "στραβής" ροπής στην ανθρώπινη φύση.

Μην τις πεταξεις, στειλε τις εδω, θα ξηλώσω την περιέλιξη απο τις wound, θα τις στειλω για γάνωμα και θα ξανατυλιξω τις 3 μπασες, με triple braid μέθοδο ακριβώς την πλέξη του Τερκενλή. Τέλος, τις βοβαρδίζω με organic/βιολογικά ισότοπα και κρατάνε twang μέχρι και -hold you breath- 11 ώρες!

Φίλος πάντως με Selmer Mark VI κλάφτα σόλο ο saxman. Εδώ θέλει Κeilwerth SX ή ένα Yanagisawa 992. Πού πας με το Cannonball, το κοκκόρι να ούμε. (Άραγε να κάνουν τέτοιες συζητήσεις σε φόρουμ άλλων οργάνων; "Είναι τα Powell τα καλύτερα φλάουτα για φρουλάντο;" "5 φαγκότα που με αναβάθμιση σε τάπες πατάνε κάτω τα Gebrüder Mönnig")

ξΕΡΩΓΩ? Αφτο το μετα-ΣΥΡΙΖΑ που οι πραΧτορες της CIA διδασκουν ΕΓΓΛΕΖΙΚΑ στα πΕδιά για να τα κανουν Μπιλντερμπεργκ. Ο @cos_dr κΣερει λεπτομέρειες.

Ναι γνωστα αυτα. Άλλωστε στη Φαντασια πρωτοπαιξε ο Jimi, στα Δειλινά ο Rory, στο Παγκοσμιο ο David, στο Εννατο ο Eric, στα Σοδομα ο Stevie και στη Νεραιδα ο Richie.

Γιατί όταν είχατε πάει εσείς στον Φάνη (Πνοή), είχατε κιθαροπιτάκια στην σακούλα.

Θα κάνω αλλαγή με τον Superfunk. Ν’ αποκτήσει κι αυτός τη καλύτερη κιθάρα, αφού δεν έχει.

https://www.thomann.de/gr/fender_diamond_legend_cabronita_mbys.htm Δεν άντεξα να μην το ποστάρω? Αλήθεια τώρα, ποιός θα την πάρει???

Εχω γεννηθεί στις ΗΠΑ και έχω ζήσει εκεί κατά το μεγαλύτερο κομμάτι της δεκαετιας του 80 ,την τελευταια φορα που πηγα απλα ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΑ ως χώρα......παρά την ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΗ τάξη και ασφάλεια σε μεγάλες πόλεις (η ΝΥ ας πουμε ειναι πλεον νηπιαγωγείο σε σχεση με τα 80s οπου φοβόσουν να βγείς εξω μετα την δύση του ηλιου σε καποιες περιοχες) υπάρχει μια τρομερη ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ...αταξία στους ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που δεν συνάδει με την ΚΑΜΜΙΑ με αυτο που ΠΡΕΣΒΕΥΕΙ η Αμερική τόσο λόγω της ιστορίας της και της ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ της στην ανθρωποτητα στα πεδία του πολιτισμού ,της δημοκρατίας αλλά και της οικονομίας και παραγωγής, όσο και στα περισσότερα ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ της.... Και ΦΟΒΟΣ.....ΠΟΛΥΣ ΦΟΒΟΣ σε ολα τα μηκη και πλατη (και γεωγραφικα και κοινωνικα) Νομιζω ότι οι δίδυμοι πύργοι υπήρξαν ο καταλύτης για την εγκαθίδρυση ενός ανάλγητου και αστυνομικού κράτους και για εναν ,ανευ προηγουμένου ΤΑΞΙΚΟ διαχωρισμο ο οποιος προφανως αφορά και τις μειονότητες (οχι πως δεν υπηρχε και πριν φυσικα αλλα τωρα η κατασταση έχει ξεφυγει)....τα οποια σε συνδιασμο με την GUN CRAZY κουλτουρα των περισσότερων Αμερικανών και τον ΨΥΧΟΠΑΘΗ που κυβερνα (και παρασύρει στην ψυχοπαθεια τεραστια κομματια του πληθυσμου που τον θεωρουν κάτι σαν τον ΙΗΣΟΥ ΧΡΗΣΤΟ) έχει κανει την κατασταση εκρηκτική... Ενδεικτικά αναφέρω πως στα σχεδόν 10 χρόνια που ζούσα στις ΗΠΑ είχα ..."επαφη" με την αστυνομια 5-6 φορες (τις 2 γιατι ΜΕ ΛΗΣΤΕΨΑΝ ? και τις υπολοιπες γιατι οδηγούσα (και παρκαρα) σαν...Ελληνας ? την τελευταια φορα που πηγα με σταματησαν στον δρομο (στο Μανχαταν) 5 φορες σε 2 εβδομαδες! (ειμαι σκουρος....)

Ξυσιμο ολη και βαψιμο θα χρειαστει. Εαν δεν σε συμφερει, προτιμησε να αγορασεις μια cv που εχει μεχρι και λουστρο.

Εντάξει, αν δεν έχεις αυτό το ποσό, υπάρχουν και πιό φθηνές ? https://www.thomann.de/gr/fender_clapton_crossraods_strat_set.htm https://www.thomann.de/gr/fender_george_harrison_rocky_mbpw.htm https://www.thomann.de/gr/fender_fender_jimmy_page_mirror_mbpw.htm

Κι εγώ βρηκα το κειμενο απο το θρεντ που ανέφερα πριν, σωσμενο σε mail, απο ανασφαλεια μη χαθεί. Το παραθετω. Αν βρει κανεις και το θρεντ, ευπρόσδεκτο. O Leo Fender (και οι συνεργάτες του) δεν ακολουθούσε το ρητό form follows function αλλά είχε ένα problem solving attitude που έτυχε να γεννήσει, κατά λάθος, όχι απλά ένα όργανο, αλλά τον ορισμό της ηλεκτρικής κιθάρας και ένα είδωλο του παγκόσμιου design. Το form δεν ήταν καν στο μυαλό τους για να το ακολουθήσει το function. Όταν λέω ότι η Strat είναι ένα "εργονομικό χάος" σημαίνει ότι γεννήθηκε από κάτι άλλο και προσαρμόστηκε σε κάτι άλλο για να καταλήξει να χρησιμοποιείται για κάτι άλλο. Είναι ωραία και ρομαντική η ιστορία του μοναχικού οραματιστή που σκάρωνε όργανα με μη συμβατικό τρόπο, αλλά θεωρώ ότι του αποδίδουν, κατόπιν εορτής και ερήμην του, ιδιότητες που ίσως και ο ίδιος δεν ήθελε. Όπως ακριβώς κάνουν οι κριτικοί και οι αναλυτές τέχνης που εικάζουν "τι ήθελε να πει ο ποιητής". Η Strat λοιπόν ήταν η ιδέα να εφαρμοστεί σε κιθάρα, η σημαντικότερη ανακάλυψη του Leo, το ηλεκτρικό μπάσο. Αρχικά αυτό, ήταν Telecaster με μανίκι μπάσου, που δεν μπορούσε να σταθεί (neck heavy) oπότε σκάρωσαν ένα μοντέλο και τράβηξαν ένα κέρατο ως το 12ο τάστο (που είναι και γεωμετρικό κέντρο ενός 34" μπάσου) για να μην πέφτει το μανίκι. Και εγένετο μπάσο. Κι ας θυμώνουν οι φίλοι που τους λέω χιουμοριστικά ότι το μπάσο είναι μια 4-χορδη κιθάρα κουρδισμένη μια οκτάβα κάτω. Νωρίτερα, για να λύσουν το πρόβλημα του neck heaviness στην Τele, είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν βαρύτερα ξύλα (northern ash και pink alder) και τώρα, με το σχέδιο του p-bass στα χέρια τους, θα μπορούσαν να επιστρέψουν σε ελαφρύτερα σώματα αν το προσάρμοζαν σε κιθάρα. Πιο ελαφρύ όργανο, καλύτερη εργονομία, λιγότερη κούραση στο fretting hand αφού δεν χρειάζεται να κουβαλάει και το βάρος του μανικιού. Σε ποιο κοινό απευθυνόταν ο Leo; Country και western παλικάρια, επαγγελματίες του μεροκάματου που γυρνούσαν την επικράτεια παίζοντας 4-5 μέρες την εβδομάδα. Oι ακουστικές κιθάρες ήταν μεν ελαφρύτερες αλλά ήταν πιο ογκώδεις και δεν μπορούσαν να πάρουν το ρόλο και lapsteel. Σε αυτούς έπρεπε να πουλήσει. Τα όργανά του δεν ήταν αποτέλεσμα "σπουδαίου, μακρινού οράματος που θα άλλαζε τον ρου της μουσικής". Lapsteel κιθάρες έφτιαχνε πριν την Tele και ενισχυτές. Tο unique selling proposistion που είχε ο Leo στα χέρια του με την Τele ηταν 2σε1 εμ Electric Spanish εμ Lapsteel. To μόνο του πρόβλημα ήταν το βάρος που όταν το έλυσε του δημιούργησε άλλο, το balance. Με το P-Bass στα χέρια του, ήταν μονόδρομος να το πάει και σε κιθαρομορφή Strat. Στην ουσία η Stratocaster ήταν η λύση στο πρόβλημα βάρους που είχε η Tele. Δεν είναι όργανο που σχεδιάστηκε σε κενό χαρτί. Και μάλιστα τώρα, με το κέρατο να κρατάει τα μπόσικα, μπορούσαν να αφαιρέσουν κι άλλη μάζα από τη Strat χωρίς να έχουν θέμα neck dive. Arm countours, belly contours, μεγάλο cavity, πλαστικά knobs, πιο ελαφριοί μαγνήτες, μεγάλο σκάψιμο για tremolo. Ηoorey, τώρα το USP (unique selling proposition) επεκτάθηκε. Εμ electric spanish εμ lap steel και πλέον και lapsteel hawaian (με το τρεμολο) και βιολάκι. Η τοποθέτηση των controls (εκεί που με ενοχλούν προσωπικά αφάνταστα) έγινε έχοντας στο νου flat παίξιμο πάνω στα γόνατα. Όλα είναι κοντά μεταξύ τους για να μπορεί ο παίκτης λάστιχο, να έχει γρήγορη πρόσβαση στο tremolo bar, να αλλάζει θέση διακόπτη χωρίς να αλλάζει τη ροή του παιξίματος και να κάνει και το βιολάκι του με το μικρό το δάχτυλο την ώρα που πενιάζει. Ο 3θέσιος είναι εκεί για να αλλάζει θέση όταν το slide περνάει από τον neck μαγνήτη, ωστε να μην "διαβάζονται" οι "πίσω από το slide" φασαρίες. Ο μεσαίος μαγνήτης δεν ήταν εκεί για ποικιλία ήχων, αλλά για πρακτικούς λόγους. Μιλάμε ακόμη για εποχή western και country. Έτσι κατάφερε να δημιουργήσει ένα πολυεργαλείο στα χέρια του "χειρωνάκτη" μουσικού όπου αυτός και ο picking buddy του πλέον θα μπορούσαν να ανταλλάσσουν ρόλους παίζοντας κιθάρα, lapsteel, hawaian και μπάντζο (βάζοντας ένα μαντήλι ανάμεσα στις χορδές και το "άχρηστο" ashtray). Το palm muting ήταν rock n roll, δεν υπήρχε ακόμη, οπότε τα βιδάκια των saddles που προεξέχουν (ναι αυτά που μου κόβουν το ρημαδοδεξί όταν πάω να σκάσω reggae chunks και μου φεύγουν chunks στην κυριολεξία από το χέρι). Ή όταν κοπανάω με το δεξί το volume knob και κλείνω κατα λάθος την ένταση. Ή όταν καταλήγω πάντα να παίζω bridge μαγνήτη γιατί ο διακόπτης είναι στο strumming action του δεξιού μου χεριού. Οι country western boys στράμαραν κοντά στο neck άλλωστε, δεν τους ενοχλούσαν αυτά.Και αφού είχε φτιάξει ένα καταπληκτικό USP, oι country & western είπαν "τι σαχλαμάρα" και εξακολουθούσαν να προτιμούν tele. Και τότε ήρθαν οι "αναθεματισμένοι αράπηδες" (Ιke Turner) και οι φλωροκολλεγιόπαιδες (Buddy Holly) να σώσουν τη Strat και να την κάνουν rock n roll icon. Η νεολαία της πόλης γούσταρε αμάξια με πτερύγια και χρώματα και space age και atomic design. Ο Leo δεν είχε τον Hendrix και τον Beck στο μυαλό του όταν έφτιαχνε τη Stratocaster. Ούτε καν τα παιδιά της πόλης. Δεν προέβλεπαν το μέλλον. Δημιουργούσαν με βάση τις ανάγκες του τότε, προσπαθώντας να φτιάξουν ένα προϊόν που θα πουλούσε. Με πρακτικό τρόπο. Δεν υπήρχε σχεδιασμός. Eίχαν προβλήματα να λύσουν κι όχι όνειρα για να ονειρευτούν. Δεν ήταν ιδιοφυίες. Άνθρωποι εργατικοί, πρακτικοί και καταφερτζήδες ήταν. Η πρώτη κιθάρα που μελετήθηκε και σχεδιάστηκε πραγματικά στο χαρτί πριν βγει στο πρωτότυπο ήταν και η καλύτερή τους. JazzmasterΚαι μετά είπε κάποιος: "Τι χάλια, πώς να παίξεις surf και garage σε τέτοιο όργανο;"

Που ακριβώς, μην ψάχνω άδικα δηλαδής.

Τρελός είσαι? Θα τις βάλω σε μια άλλη που έχω. Έχουνε μια πενταετία ζωή ακόμα χαλαρά. Μετά βέβαια, άμα θέλεις ... στις στέλνω.

Έχει παίξει σ΄έναν από τους all time αγαπημένους μου δίσκους, το Extensions του Holland και το παίξιμο του εκεί είναι σίγουρα ένας από τους λόγους η συγκεκριμένη δουλεία μου αρέσει τόσο πολύ. Δεν ξέρω αν οι θεωρίες του θα μπορούσαν ποτέ να βρούν μεγάλη απήχηση, είναι και απόρροια των φιλοσοφικών του αναζητήσεων και κάπως esoteric, αλλά σίγουρα παρουσιάζουν ενδιαφέρον.

@pipityri πραγματικά τη κατάλληλη στιγμή σαν απο μηχανής θεός. φχαριστούμε!!!

Η έννοια του τονικού κέντρου για τον Coleman, είναι εντελώς διαφορετική, καθώς και η χρήση αυτού. Κάτι σαν διαστηματικός καθρέφτης ας πούμε. Και έτσι η αρμονία που προκύπτει είναι τελείως έξω από γνωστές φόρμες. Τεράστιος μουσικός επαναστάτης ο Steve. Προσωπικά τον βάζω δίπλα σε Miles, Coltrane, Dolphy, Sun Ra, George Adams, κλπ.. EDIT: Ευχαριστώ πολύ, εννοείται ότι κατέβηκαν ήδη.

Και πολύ καλά έκανες. Το wh10 είναι το πιο άτιμο αλλά και αγαπημένο μου πετάλι. Το έχω αγοράσει 3 φορές, το έχω πουλήσει 1 και μου έχουν μείνει ένα stock v2 και ένα heavily moded v2 (ξέρω είμαι βλαμμένος). Ο τρόπος που διαχειρίζεται τα fuzz και γενικά τα high gain πετάλια όταν το βάζεις τελευταίο απ’ όλα είναι μοναδικός και δεν συγκρίνεται με κανένα crybaby στυλ που έχω δοκιμάσει. ΑΛΛΑ το volume boost ειδικά με το depth στις 11:00’ και μετά είναι θηριώδες που και αυτό το «πρόβλημα» είναι μικρό σε σχέση με το τρισάθλιο buffer που έχει και ισοπεδώνει τα πάντα. Άντε βγάλε άκρη

Είχε και στην Μαβίλη παλιά ένα μαγαζί που την έφτιαχνε κόλαση, είχα παρει και με κάστανο ήταν απίθανη..

Μην ανησυχείς. Θα σε βοηθήσει καμιά ωραία συμμαθήτρια.

Έχω ακούσει ότι οι μονές τάξεις του γυμνασίου είναι δύσκολες. Μήπως δυσκολευτώ στην 1η;

Οταν λεω εγω οτι κρατας σημειωσεις...

κιθαροκεφτέδες > κιθαροκαφέδες

Αυτοί οι κιθαροκαφέδες είναι οι καλύτερες καταστάσεις @Nestoras ''μοιάζουμε'' επικίνδυνα... αλλά μήπως μια από τις στρατ να την έκανες Telecaster? Λέω εγώ τώρα...

Από την περιγραφή της κιθάρας στον Thomann ... "Studded with 377 diamonds (8.5 carats)" Το είπατε στο άλλο θρεντ εξάλλου. Η απλότητα της tele ... χωρίς φρου φρου κι αρώματα ... Εγώ πάντως αν την έπαιρνα, δεν θα της άλλαζα μαγνήτες. Θα κατέβαινα λίγο σε καράτια, γιατί τονίζουν πολύ τα πρίμα. Θα δοκίμαζα δηλαδή ανάμεσα στο 1 και τα 3 καράτια. Θα γινόταν και ελαφρύτερη, να αναπνέει καλύτερα το όργανο. Εννοείται γέφυρα και κλειδιά από πλατίνα. Και ίσως έβαζα και toneriders, που είναι value for money.

Που να παιξεις RHP με Les Paul (εστω και εξελιγμενη οπως η SG2000)....ακομα και τον μεταλα έκεινον που ειχαν σε καποια φαση (ξεχναω το ονομα του) strat τον βαλανε να παιζει.....

Γύρισε προ καραντίνας το γκαντεμόσκυλο, γιατί τού 'φαγε τα φράγκα η γκόμενα...:P

Τριχες. ΚΑΜΜΙΑ καινουργια strat δεν αξιζει 45.000 ευρω ,ακομα και αν συνοδευεται απο εναν handwired tweed twin οπως η λινκαρισμενη. Και την stock Eric Clapton να παρεις το ιδιο πραγμα θα ειναι. Ετσι κι αλλιως ΜΑΓΝΗΤΕΣ θα ΑΛΛΑΞΕΙΣ και στις 2 γιατι ειναι η ΑΠΟΛΥΤΗ ΜΑΠΑ .

Toσα θα ζητουσα να με πληρωσουν για να παιξω με κατι τετοιες......

Αυτό είναι σίγουρο. Πρόκειται (για το ηλεΧτρικο μπασο μιλάω) για ΤΟΝ ακρογωνιαίο λίθο της "popular" μουσικής οπως την γνωρίζουμε τα τελευταια 70 χρόνια. Φαντάσου τον Hendrix ,τους Zeppelin,τους Clash,τους U2 & τους Metallica με....κοντραμπάσο ?

έλα φτιάξε με και με έψησε το χθεσινό θρεντ να πάρω μια tele κι εγώ

Αχ... αυτή η νεολαία...η Tele μέχρι το 53 pickup blend pot είχε... Τα ΕΙΠΑΜΕ και τα ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΑΜΕ... ΜΙΑ είναι η κιθάρα: Tele ,οι υπόλοιπες είναι για την ΓΚΑΡΝΤΑΡΌΜΠΑ....σαν τα λαχανι πΟκαμισο με τους γιακαδες προπέλα που σου πήρε η μαμά σου όταν ήσουν επτά χρονών και απλά το έχεις και το κοιτάς ?

Αυτο

Να κάνουμε μια μικρή παρένθεση? σας αρέσουν οι ιστορίες από το παρελθόν? Αρχισα να ασχολούμαι με ηλεκτρικές κιθάρες (δηλαδή να προσέχω τι ακριβώς εχουν πάνω τους και όχι ότι είναι ένα ξύλο πάνω σε ένα ταψί) γύρω στο 1968-69. Τότε ήμουν κοντά 12. Για 2-3 χρόνια μετά αναγνώριζα μόνο δυο τύπους. Στρατ και λες. Όλες οι άλλες ήταν οι άλλες. Ήδη από τότε ήξερα ποια θέλω, αν και ήξερα ότι αυτή που ήθελα έκανε ακριβώς όσο σχεδόν το μισό που έκανε το αυτοκίνητο που είχαμε. Ήθελα τη στρατ. Τελε έβλεπα, αλλα ήταν απο τις άλλες. Όπως πχ έβλεπα Status Quo. Τους απεχθανόμουν. Προφανώς και τις τελε. Αγόρασα τον δεύτερο δίσκο του Roy. Είδα στο πίσω εξώφυλλο την τελε....Παραδέχτηκα ότι ήταν όμορφη και απλή. Αλλά αυτά που έπαιζε ο Roy ήταν ΝΟ ΝΟ.....οπότε .....την ξέχασα. Κάπου εκεί μπήκα στο Πολυτεχνείο και ο πατήρ έκανε την υπόσχεση πραγματικότητα και πήρα μια απομίμηση στρατ. Ευτυχία.... Μετά είδα το εξώφυλλο του Boss... Κλονίστηκα ξανά. Αλλά...δυό μαγνήτες ρε συ....τσ τσ.... Ήμουν σε γκρουπ. Μπροστά ανοιγόταν οι δρόμοι για "καριέρες". Ξόδεψα ό,τι είχα και έτρεξα να αγοράσω β χέρι την κιθάρα των ονείρων μου. Μια blacky... Ο πωλητής πουλούσε και ένα τέρας δίπλα της. Telecaster Deluxe.... Το τέρας άστραψε στα μάτια μου και θόλωσα. Η blacky έγινε σύννεφο και διαλύθηκε. Η σπανιότητα και το εξωπραγματικό της Deluxe με έφαγε. Το απωθημένο έμεινε στον πάγο. 35 χρόνια μετά, πήρα την στρατ που δεν πήρα τότε, που δεν πήρα ποτέ όταν ήθελα. Συνειδητοποιημένα, οικονομικά και με σύνεση. Λίγες μόλις εβδομάδες μετά πήρα και την std tele που επίσης δεν θα έπαιρνα ποτέ. Ποτέ δεν είναι αργά. Case closed.

Με τιποτα δεν θα χασω ουτε πεντε λεπτα απ τη ζωη μου να μου λέει ενας γελαδαρης γιατί το τάδε πράμα είναι το καλύτερο. Να έλεγε και καμια πληροφορία της προκοπής δηλ. πάει στα διάλα. Ρηχότητες και κοινοτοπίες. Υπαρχει ενα θρεντ (δεν θυμαμαι ξαν ποιο, μόλις το βρω θα το παραθέσω) όπου φωτίζω μερικές λεπτομέρειες που αφορουν το σκεπτικο πισω απ τα σχέδια των tele και των strat.

αποριας αξιον ...δεν αναφερθηκε καθολου.......https://www.youtube.com/watch?v=DDOIL5OqvYs&list=PL48C5F3F74CD09188

Όλοι οι μαγνήτες καλοί είναι και παίζουν .... μέχρι να δοκιμάσεις αυτόν που σου αρεσει περισσότερο ή έχει τον ήχο που ονειρευόσουν. Αν τώρα αυτός τυχαίνει να έχει την τριπλάσια τιμή από τον προηγούμενο σου μαγνητη, την έκατσες. Αρχίζεις να πιστεύεις αυτά τα κλισέ του τύπου "ότι πληρώνεις παιρνεις" κλπ και τον τσιμπας? ή μήπως αρχίζεις να σκέφτεσαι "τα αξίζουν τα τριπλά λεφτά αυτές οι διαφορές που άκουσα?" και μένεις στη σκέψη? Ανάλογα την αρρώστια του ο καθένας πάει ή στο πρώτο ή στο δεύτερο. .

Den eho zisi sto athinaϊstan kardia mou. Den gzero ti eidous endoia yparkei. Ον δι αδερ χαντ, αν ισχύει αυτό που λες, οτι δηλαδη δεν βρίσκεις υλικά οργανοποιίας στην Αθήνα, ισχύει γενικά για την Ελλάδα. Τώρα, αν υπαρχει μαγαζί που να "πεταχτείς" να παρεις κανα κόκκαλο, κανα κλειδί, κανα καπάκι ή καμια πλάτη/πλαϊνα, εγώ την καταβρίσκω που ειμαι downtown thessalonika και έχω στα 7λεπτά περπάτημα διαμέσου (άκακων) πρεζονίων, τον Μαυρομουστάκη, από τον οποιο έχω παρει υπέροχη (αλλά περιορισμένου εύρους) ξυλεία, και φυσικά αρκετά αναλώσιμα από celluloid μεχρι stainless steel ταστόσυρμα, hide glue μεχρι template για floyd rose routing, κλειδιά για μπάντζο μέχρι διαφόρων σκληροτήτων ελατήρια για τρέμολο. Επίσης στην ιδια περιοχή λιγο πιο περα (φραγκομαχαλάς) βρίσκω hardwarestores με σχεδόν τα πάντα, στη Χαλκεων στα 3' χαλκωματάδες που μπορώ να ζητήσω κανα κομμάτι μπρούντζο για nut ξερωγώ, στη γιαννιτσών στο σταθμό δέρματα, κόλλες, τροχείο με αναλώσιμα και custom ιμάντες λείανσης, 3 x προμηθευτές χρυσοχόων. Δεν ξέρω αν είναι διαφορετικα στην Αθηνα, εγω παντως δεν τα εμαθα όλα απο την πρώτη μέρα. Σταδιακα μου σύστηναν μαγαζια η τα εβρισκα διαδικτυακα η περπατώντας απλά. Υποθέτω ότι και στην Αθήνα θα υπαρχει τέτοιου είδους "εμπορική κοινότητα" οπότε πιο αρμόδιος θα ήταν κάποιος που ασχολείται με οργανοποιία εκεί χάμου.

Έχω ακούσει ότι μπορεί να φάει ακόμα και τέσσερα πιτόγυρα στα καπάκια.