Πίνακας συμμετοχής

Παιδιά επειδή βλέπω να κυκλοφορεί πολλή παραφιλολογία εκεί έξω για τα "καλά κσύλα" των Gibson των 90s και τα "χρέπια" των 10s. Mια απλή studio είναι, στην οποία έχει γίνει (κακό κατά τη γνώμη μου) makeover. Xαρακτηριστικά, έχει και το maple neck (αντί mahogany) που είχαν οι πρώτες studio των 90s. Oι studio έχουν ξύλα Β διαλογής οπτικά (δεν κουρδίζουν ούτε αξιολογούν το stock τους ηχητικά σε αυτό το εργοστασιακό επίπεδο). Δεν είναι σπάνιο όπως είπε ο SF να χρησιμοποιούν πιο φαντεζί maple (όχι όμως ΑΑΑ όπως ειπώθηκε, πάντα κάτι έχει σε επίπεδο αισθητικό όπως ρόζους ή δυσχρωμίες, παρά το γεγονός της ύπαρξης flame). Οπότε η κιθάρα σου δεν είναι τίποτε άλλο από μια Gibson Les Paul Studio του '90 μεταποιημένη (χειρότερη ή καλύτερη θα το κρίνει ο εκάστοτε αγοραστής). Αν θέλεις δίκαιη κοστολόγηση, θα πρέπει να τσεκάρεις και να δηλώσεις τι ακριβώς είναι το hardware, σε τι κατάσταση βρίσκεται το μανίκι/ταστιέρα/τάστα (όπως βλέπω τη φωτό, είναι λίγο ισοπεδωμένα) και τέλος τι εργασίες και με τι αποτέλεσμα αυτές έγιναν. Όσο πιο λεπτομερής και ειλικρινής η περιγραφή, τόσο το καλύτερο. (το "δεν ξέρω" είναι επίσης ειλικρινές, αλλά έχει και αντίκτυπο στην αξιοπιστία της συναλλαγής και το τελικό ποσό) Καλή πώληση

Και μιας και ο λόγος για τον Josco, πάρτε μια φοβερή του εμφάνιση. Κάτι έλεγες για πόνο dim? Εδώ ο Josco δίνει όντως πόνο. Ακούστε και το δεύτερο κομμάτι κι ας κόβεται στο τέλος. ΣΚΟΤΩ.

μετά από αυτό αρνούμαι να διαβάσω άλλο . ? άλλοι καπνίζουν και φυσάνε πάνω της και την παρατάνε σε δωμάτιο διπλά σε τχζαμαρία να την φάει ο ήλιος ή ό,τι τέλος πάντων λένε ότι βοηθάει στο να κιτρινίσει εγκληματία να ουμε ?

Παίζοντας με τα χρώματα και και τις αναλογίες κατέληξα σε αυτό το χρώμα για το μαόνι. Ηαπόχρωση ταιριάζει με αρκετές κιθάρες από το βιβλίου Beauty of the Burst. Αριστερά είναι το ίδιο χρώμα περασμένο δύο φορές πάνω στο μαόνι ενώ δεξιά μόνο μια. Pore filler στο δήγμα έχω περάσει "κόκκινο μαόνι" ,υπ'όψην ότι το χρώμα αλλάζει,γίνεται πιο σκούρο η πιο φωτεινό ανάλογα με τι χρώμα pore filler χρησιμοποιούμε και φυσικά σημαντικό ρόλο παίζει το βερνίκι. Στην φωτογραφία έχει περαστεί βερνίκι νιτρου αλλά όχι παλαιωμενο. Με το παλαιωμενο βερνίκι θα δούμε το χρώμα να σκουραίνει λίγο ακόμα.

Δεν ξέρω τι παραφιλολογίες ακούγονται γενικώς και αορίστως. Έχω παίξει με καμιά 30αριά Studio από το '13 και μετά και καμία δε μου έκανε κλικ να την πάρω, ούτε μου έδωσε την εντύπωση ότι αξίζει τα τετραψήφια ποσά που ζητάει η Gibson. Μην πιάσω τις Faded γιατί θα κλαίμε. Δεν ξέρω αν είναι η ξυλεία, το hardware ή το στήσιμο του οργάνου συνολικά, πάντως δεεεν. Για μένα τουλάχιστον. Μια χαρά κιθάρες είναι, χρέπια δεν τις λες σε καμία περίπτωση, αλλά 1300e για Studio δεν έδινα ούτε αν τα είχα για πέταμα, ειδικά όταν στην ίδια τιμή παίρνεις PRS S2 μεταχειρισμένη.

Kαλά θυμάσαι αλλά δεν ήταν αυτή. Τη δουλειά την είχε κάνει ο @HellFire και ήταν υψηλού επιπέδου το αποτέλεσμα. Και μάλιστα ήταν παρόμοια περίπτωση, wine red με flame maple από κάτω. Κάτσε το βρήκα, να το θυμηθούμε λίγο, αξίζει

Με άγνωστους όμως μαγνήτες, γέφυρα, κλειδιά. Εγω προσωπικά υπό αυτές τις συνθήκες δεν θα εδινα ούτε 300 ευρώ.

Φανταζομαι πως θα καταλαβε τον λογο που δεν πηρε τη θεση μολις θα πηγε στο πρωτο τους λαιβ, με τον νεο ντραμερ. Επισης, ειμαι σιγουρος πως η αξια του ντραμερ "εκ Λαμιας" δεν θα πηγε χαμενη. Καπου θα κατεληξε και αυτος, κανοντας την καριερα που του αρμοζει. Η εργατικοτητα και η σοβαροτητα ειναι δυο χαρακτηριστικα που ανοιγουν σχεδον ολες τις πορτες. Η ταπεινη μου, και πολυ γενικη, αποψη ειναι πως καθενας παιρνει ΠΑΝΤΑ ο,τι του αξιζει.

Τρομερο swing feeling και ονειρικη ατμοσφαιρα.Το παιξιμο των οργανων απο αλλο πλανητη

Δύο πράγματα με εντυπωσίασαν. Το φοβερό θέμα (μέχρι περίπου το 2:10). Και η δομή/χτίσιμο της ατμόσφαιρας για να μπουν τα σόλο. Μπράβο βρε dim, μπράβο ρε παλικάρι. Πολύ ωραίο.

Τι ΗΧΑΡΑ ... Πατριάρχης...

πως γ@μεί ετσι το hammond ο ford απαισιο ηχο, αλλά παιζει θεικα πραματα

Αυτά τα νερού της vernilac, νομίζω αν πάρεις το "μαόνι" βγαίνει ακριβώς το κοκκινοκαφέ που θέλεις (αν έχεις κι ένα κίτρινο και ένα walnut να τα συνδυάσεις για την απόχρωση που θες, είναι ταμάμ). Ωραία δουλειά όπως πάντα.

thanxx a lot..!! ειχα δουλεψει ανιλινη νερου της clou τωρα θα ψαξω κι αυτες που ανεφερες....

Δεν θυμάμαι αν το είχα σχολιάσει παλιά. Το ακούω και 2η φορά τώρα. Αυτό από μόνο του είναι σχόλιο ... . Μ' άρεσε η ατμόσφαιρα, το mood, το παίξιμο, ο Abercrombie που έχεις καλέσει να παίξει μαζί σου κλπ.

Μπραβο Νικο,ωραια δουλεια και παρουσιαση.

Εγώ ως άσχετος, εμπιστεύομαι εσένα τον τεχνικό, δεν έχω και αποδείξεις για κάποια από τις 2 πλευρές. Είμαι 100% σίγουρος πως σε ένα blind test θα ξεβρακωνόμουν. Μου έχει κάνει εντύπωση όμως που καμία Studio δε μου έχει κάτσει καλά, ενώ Edwards/ESP/Tokai μου είχαν φανεί αρκετά ανώτερες. Τα ίδια και με Tele, γι'αυτό και μετά από trial and error 6 μηνών κατέληξα σε Tokai MIJ 2015. Δε βρίσκω κανέναν λόγο πλέον να ψωνίζει κανείς brand new όταν μπορεί να βρει οργανάρα μεταχειρισμένη τουλάχιστον στο -30%.

Απεταξάμην!

σας είπα ότι έχω να πλύνω το δεξί μου χέρι από τις 22.1.06.....

Με την ζέστη δεν παθαίνει τίποτα. Τσιμέντο. Αλλιώς αν την έβαζες σε πορτ-μπαγκάζ σε περίοδο καύσωνα, θα έβρισκες μόνο τις χορδές ολόκληρες. Θέλει ζεστό υγρό για να μαλακώσει. Και το υγρό δεν πάει εκεί μέσα με τόσα βερνίκια από πάνω. Εκτός αν θέλεις εσύ να το στείλεις εκεί, και αφού φας την μπογιά και τα λούστρα, πολύ προσεκτικά, ζεσταίνεις το μέρος που θέλεις, και ρίχνεις ζεστό υγρό (με πανάκι βρεγμένο, όχι με τον κουβά, και με νερό γίνεται, αλλά ....) να κάνεις την δουλειά σου. Μετά ξαναπερνάς λούστρα, σίλερ, μίλερ ξερωγώ, και μια χαρά όλα. Αυτό από προσωπική εμπειρία με την hot hide glue.

Ναι μπράτσο και πίσω μεριά σώματος.?

Βασίλη, υποβόσκει αυτό το "τότε που τις φτιάχναν καλύτερα" το οποίο φυσικά δεν ισχύει, είναι ένα hype το οποίο γεννάται από τον διακαή πόθο αφ'ενός των ιδιοκτητών κιθαρών των X's να χαρακτηρίσουν "πιο καλό" ένα προϊόν το οποίο ελάχιστα διαφέρει στο πέρασμα του χρόνου και αφ' ετέρου από όλη αυτή τη σαχλαμάρα με τα "κσεραμένα" ή τα "δγιαλεγμένα" κσύλα που τα διαβάζει καλύτερα ο ηλεκτρολυτικός του twin reverb. Όλη αυτή η βιομηχανία tonewood και παλαίωσης είναι ένα παραφουσκωμένο hype (κρύβοντας ένα ψήγμα αλήθειας) όπου τα λογικά άλματα δίνουν και παίρνουν. Μπορώ κι εγώ να σου πω πως έχω παίξει (κι έχω τσεκαρει λιγο πιο βαθιά-λόγω δουλειάς) ένα κάρο όργανα του 90 και ένα κάρο των 00s και των 10s. H ζυγαριά δεν γέρνει προς κάποια δεκαετία. Δεν είναι ούτε καλύτερα ούτε χειρότερα όργανα. Προσωπικά σαν τεχνικός, περισσότερο θα εμπιστευόμουν ένα όργανο των 00s παρά των 90s σε μια υποθετική αγορά με κλειστά μάτια. YΓ, το ίδιο hype έχει εξαπλωθεί και στα "θαυματουργά" Ιαπωνικά όργανα των 70s που "πατάνε" κάτω τα USA κλπ. και βλέπω κάτι Tokai και κάτι Greco στο 1 1μιση χιλιάρικο. Relax, πολύ καλά όργανα, ορισμένα πατάνε USA αλλά μέχρι εκεί(ορισμένα). 500Ε έχουν οι Squier πλέον. Indonesia στο 1000άρικο. Δε λέω να συνειδητοποιήσω κι εγώ ακόμη πως οι τιμές για τα πάντα, από τότε που τις θυμάμαι έχουν περάσει 10-15 χρόνια. Εκπλήσσομαι πολλές φορές γιατί έχω κολλήσει στο 2007 ή στο 08 ή όποτε έχω τσεκάρει τιμή για κάτι, τελευταία φορά. Όλα έχουν πάρει την ανηφόρα, δεν γίνεται οι κιθάρες να μείνουν στα 00s. Ίσως, δεν είμαι σίγουρος, οι USA Fender και Gibson να έχουν μείνει σταθερές στο χρόνο, αν το πάρουμε πληθωριστικά (αυτό για όσους λένε ότι πλέον είναι πολύ ακριβές κλπ.). Εδώ πήγα να ψωνίσω Ziricote για μια κατασκευή και πλησίαζε στο 400άρι το σετ, όταν την τελευταία φορά το είχα πάρει 250 (πριν από 5 χρόνια).

Για αρχάριος,καλούλης είναι...

Eιδη αγιογραφίας συνήθως. Αν θες πιο ενημερωμένη αγορά, εξωτερικό. 192gram strength είναι αρκετή για οργανοποιία. Εγώ χρησιμοποιώ άνω των 250gram strength Ιαπωνική Cowskin (Mαυρομουστάκης, Hosco,) σε εργασίες που δεν έχουν μεγάλο χρόνο δουλέματος (σπασίματα, κολλήσεις bridge, cracks, συρραφές εσωτερικά). Με καλή προετοιμασία, είναι τσιμέντο. Aν δεν την προλάβεις πριν γίνει τζελ, θέλει επανενεργοποίηση και ξανα-δούλεμα. Νομίζω τα θερμαντικά για μπιμπερό είναι ταμάμ για μπεν μαρί. Εγώ έχω ένα επαγγελματικό ιατρικό paraffin-pitcher που βρήκα σε παλιατζίδικο. Sorry από τον op για το "καβάλημα" του θρεντ.

Διαφημιστικό μήνυμα ενάντια στις αμβλώσεις στο μετρό του Συντάγματος..... Καληνύχτα σ(μ)ας!

Εξηγούμαι: Είναι σημείο που δέχεται πιέσεις σε όλους τους άξονες και μεσολαβούν και σκληρότερα υλικά (βίδες). Είναι πιθανό να ξανανοίξει, κι αν γίνει αυτό, η PVA ή η Titebond δεν βγαίνει από κει ούτε με laser. Aκόμη και "καθαρισμένες" δύο επιφάνειες από PVA, αυτή έχει κλείσει πόρους που θα ήταν χρήσιμοι σε τυχόν επανακόλληση. Όταν λέω αντιστρέψιμη, αυτό εννοώ και όχι να την ξεκολλήσω τεχνητά για να δουλέψω κάτι, όπως τα βιολιά. Έχω κάνει αμέτρητες κολλήσεις-δομικού χαρακτήρα και κάποιες ήταν καμένο χαρτί λόγω πρότερης χρήσης PVA/aliphatic για να μην πως για περιπτώσεις superglue. Κάθε κόλλα έχει τη χρήση της στο εργαστήριο και κάθε κόλληση έχει την κόλλα της. Δυστυχώς, η ζωική αποφεύγεται ακόμη και απο επαγγελματίες, λόγω φόβου ή ελλιπούς εμπειρίας. (το ξέρω από πρώτο χέρι, υπήρξα κι εγώ στην άγνοια για χρόνια). Ωραιότατη η Κρουτσιανέλι. Οι Ιταλοί το λυγάνε το σελουλόιντ. Τη σμιλεύουν την ασετόπαστα Νάσο εξήγησα λίγο πιο πάνω γιατί χρησιμοποιώ HHG (hot hide glue). Σε επαγγελματικό επίπεδο, όταν εγγυάσαι μια κόλληση, μπορεί να κληθείς να την επαναλάβεις, είτε λόγω αστοχίας υλικού είτε κακής χρήσης του μουσικού. Όπως και να έχει, αν ξέρω ότι δούλεψα με HHG, το μόνο που θα χρειαστεί είναι να ζεστάνω λίγο τα σημεία και να ρίξω λίγη ακόμη HHG, ωστε να επανενεργοποιηθεί η προηγούμενη και να ξανακολλήσουν τα μέρη. Με οποιαδήποτε άλλη, κλάφτα...ή κάνε προσευχή. Κάθε κόλλα στον χώρο της. Ταστιέρα θα κολλούσα με Titebond, είναι εύκολο να την αποξέσεις από τέτοια επιφάνεια, σε περίπτωση επισκευής. Και δύσκολο να δουλέψεις HHG για τόσο χρονοβόρα κόλληση (όχι ακατόρθωτο)

Ευχαριστώ για την πάσα φιλάρα. Δεν το ήξερα. Θυμϊζει μείγμα πολλών ...Θα τον μελετήσω. Πολύ καλός. Όσο για το τσίπουρο αξίζει η δοκιμή. Θα το φροντίσω! 21,5 c είναι αυτοί αντί για 18c. Πολλά τα "οκτάνια" απο την τριπλή ....και το κρϋο κάνει πέρα!

Μ' έφτιαξες Λουκά μου, και με τα παραπάνω που γράφεις, και με τον Wes. Κιθάρα έβαλες, πιάνο βάζω, fair έτσι? Ένας από τους αγαπημένους μου πιανίστες της νέας γενιάς, ο Gwilym Simcock, ο οποίος ανακατεύει κλασσικό παίξιμο, με jazz παίξιμο, με ... με ....

περιμενω αποψης και αν ειναι χρησημω, θα ανεβασω και αλλα

Κρίμα η καημένη η Studio. Αυτές που βγήκαν από το '90 μέχρι το 2012-13 είναι πάρα πολύ καλά όργανα για την τιμή που πωλούνται μεταχειρισμένα. Λευκο-κιτρινισμένη θα ήθελα να πάρω μια μέρα, αφού βρω μια καλή Strat.

Φϊλοι μου ακοϋστε: Εγώ δεν πϊνω και τεκϊλα δεν έχω. Έχω τσίπουρο τριπλής αποσταξης. απο τον μερακλή πεθερο μου σκετος δυναμϊτης για το κρϋο. Μαζί με τον Wes σε αυτό το άσμα άστε με να το κατεβάσω μέχρι το πρωί....

Από την στιγμή που η κιθάρα σου έχει ΕΒΕΝΙΝΗ ταστιέρα ΔΕΝ είναι standard. Δεν έχει βγει ΠΟΤΕ std με ΕΒΕΝΙΝΗ ταστιέρα. Custom δεν είναι επίσης σίγουρα. Είναι λοιπόν μια πτωχή μεν πλην τίμια studio. Για το καπάκι μη παίρνεις και όρκο ότι δεν είναι το original ,έχω δει figured maple καπάκια κάτω από solid χρώματα αρκετές φορές , από λάθος φυσικά του προσωπικού στο εργοστάσιο.

H κιθάρα της φωτογραφίας, όπως μας την περιγράφεις, είναι μια studio les paul άσπρη, της δεκαετίας του 1990, κάτι που αποδεικνύεται με την ebony (μαύρη) ταστιέρα που συνήθιζαν να έχουν οι άσπρες les paul studio (τυγχάνει να έχω και εγώ μια τέτοια, κιτρινισμένη πλέον). Από εκεί και πέρα, η κιθάρα σου έχει υποστεί ολικό refinish, και μάλιστα όχι μόνο ξαναβάφτηκε αλλά τοποθετήθηκε έξτρα maple καπάκι, ίσως και καπλαμάς, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση η κιθάρα από μόνη της να είχε τέτοιο tiger stripe maple top. Συνήθως στις κιθάρες αυτής της κατηγορίας βάζουν plain maple top. Aυτό το extra maple καπάκι δημιούργησε πιθανότατα και αυτό το φυσικό biding περιμετρικά της κιθάρας. Καταλήγω στο συμπέρασμα λοιπόν ότι η κιθάρα σου είναι Gibson Les Paul Studio 90's με ebony ταστιέρα.

Αν και πάμε offtopic, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Στη ζωή, είτε μιλάμε για επαγγελματική δραστηριότητα είτε για ό,τι άλλο, σε πολύ λίγους σχετικά τομείς υφίσταται μετρήσιμη και αντικειμενική αξία για το άτομο. Ο καθένας παίρνει, κυρίως, αυτό που πιστεύει ότι αξίζει και διεκδικεί καλύτερα από τον ανταγωνισμό. Αυτό εντός κάποιων ορίων λογικής προφανώς, δηλαδή αν εγώ πιστεύω ότι αξίζω να γίνω πρόεδρος των ΗΠΑ, όσο κι αν το διεκδικήσω, δε θα το πετύχω ποτέ. Απλά η εικόνα της αξίας που έχουμε για τους ανθρώπους είναι, σε πλειοψηφικό βαθμό, καθρέπτισμα της αξίας που πιστεύουν ότι έχουν. Να το πω και λίγο μπακάλικα, πιο προσανατολισμένα στο μουσικό πεδίο. Πολύ συχνά, ο καλύτερος μουσικός, δε θα πάρει τη θέση. Θα την πάρει ο λίγο χειρότερος ο οποίος όμως προωθεί τον εαυτό του αποτελεσματικότερα. Γενικά ως είδος, δεν έχουμε πολύ καλή σχέση με την ουσία των πραγμάτων (αντικειμενικότητα). Είμαστε συναισθηματικά όντα που σημαίνει ότι εντυπωσιαζόμαστε, συγκινούμαστε, παθιαζόμαστε και κυρίως πιστεύουμε με ένταση πράγματα που δε βασίζονται πουθενά. Ωραία όλα αυτά αλλά απ' την άλλη θολώνουν τα νερά.