Πίνακας συμμετοχής

Οπουδήποτε και αν ζουσα στην ύπαιθρο (και σκοπεύω να το κάνω) θα το προτιμούσα απο μεγάλη πόλη. ...τις οποίες ειρήσθω εν παρώδο, πλέον σιχαίνομαι. Το σπίτι δεν μου αρεσε καθόλου, κλασσική αδιαφορη αμερικανια. Η μουσική της ειναι ενδιαφέρουσα για το στυλ. Οταν σκέφτομαι ύπαιθρο στο μυαλό μου έρχεται περισσότερο η Βρετανική και υπο συνθήκας η Ελληνική.

Φτάνει να είσαι τόσο καλή (ος) όσο η Crow. Αλλιώς μένεις Ελλάδα και παρακαλάς να σε διορίσουν στο δημόσιο για να πάρεις σύνταξη στα 45 και να διαδηλωνεις μετά για "αναδρομικά" κλείνοντας το κέντρο της Αθήνας (τι τραβήξαμε και σήμερα πάλι....)

Κι αν η απόσταση χωρίζει, το ίντερνετ ενώνει... Η αλήθεια είναι ότι έχω περισσότερους φίλους (και κάνω ακόμα περισσότερους) που έφτιαξα από τα 45 και πέρα (δηλαδή τα τελευταία 15 κάτι χρόνια).. Κάτι για τον δίσκο που δεν έγραψα, είναι η συλλογική δουλειά. Τα είπα ίσως περισσότερο (κι αυτά chat-ικώς) με τον Νέστορα, ότι εντυπωσιάστηκα από τον λιτό και ουσιαστικό ρόλο του, γιατί γνωρίζοντάς τον μέσα από τα διαδίκτυα θα τον περίμενα (όπως όλοι περιμένουν έναν κιθαρίστα) να σκοπεύει στο σόλο. Κάτι που δεν γίνεται. Εντάξει, όταν χρειάζεται γίνεται. Όταν δεν χρειάζεται το σόλο...δεν χρειάζεται να δείχνεις ότι ξέρεις να σολάρεις. Όταν δεν χρειάζεται το σόλο πρέπει να παίζεις τα άλλα, που συνήθως είναι πιό ουσιαστικά. Όλα τα παιδιά παίζουν καλά, πάρα πολύ καλά, και απο δώ μέσα έχω γνωρίσει τον Κώστα τουλάχιστον που γράφει με το όνομά του. Εκείνο που μετράει είναι ότι όλοι έχουν το ουσιαστικό παίξιμο, αυτό που χρειάζεται για να αναδείξει την έστω απλή ιδέα και να την μετατρέψει απο κάτι απλά παρουσιάσιμο, σε καλό κομμάτι ή τραγουδι με αξιώσεις. Αυτό το καλό είδα στον δίσκο αυτό, ότι κανείς δεν έσπρωξε τους άλλους για να βγεί μπροστά, αλλά υπήρξε ένας κοινός στόχος. Υπήρχε και μια αφετηρία βέβαια. Η μαγιά για να φτιαχτεί το γλυκό. Το ότι δεν απευθύνεται στην νεολαία, ως fact, καθώς μια καλή μουσική απευθύνεται σε ευρύτερο κοινό, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να την αγγίξει ή ότι δεν πρέπει να γίνει τέτοια προσπάθεια. Ελεγα στον Νέστορα ότι η κόρη μου, καθώς τον άκουγα, με ρώτησε, επίμονα, δυό φορές, τι είναι αυτό που ακούω. Για δυό λόγους (είμαι σίγουρος)...διότι της άρεσε (ξέρω, ρωτάει μόνο αν κάτι της αρέσει) και διότι όταν ακούω δυνατά κάτι που δεν είναι jazz ή 70ς και μάλιστα ελληνικό ...κάτι τρέχει.. Ξέρω γιατί φτιάχτηκε. Για τον ίδιο λόγο που φτιάχνω εδώ και 10 χρόνια, αυτά που δεν έφτιαξα πριν 30-40. Όμως του αξίζει μια θέση εκεί έξω. Είναι από τα καλύτερα πράγματα που άκουσα στην ελληνική μουσική εδώ και πολλά χρόνια. Με τα ελάχιστα μέσα που έχω να επηρρεάσω γνώμες θα δοκιμάσω την τύχη μου, όπως το κάνω για κάθε τέτοια τίμια προσέγγιση στη μουσική. υγ δεν θέλω να υποβαθμίσω την προσπάθεια κανενός από τα παιδιά, (νομίζω έδωσα εξηγήσεις) όπως έπίσης και για την παραγωγή που λίγο υστερεί από την επαγγελματική.

Παζάρια παίζουν; ? όχι ότι δεν αξίζουν τα cd τόσα αλλά και πολύ παραπάνω, αλλά ένεκεν η κρίση.....

Δηλαδής με τελωνείο πόσο θα μας έρθει ασούμε?