Πίνακας συμμετοχής

Κάνω μια μίνι νεκρανάσταση γιατί βρήκα χρόνο να γράψω κάτι ολίγον πιο εμπεριστατωμένο ηχητικά:

Συγνώμη να ρωτήσω κάτι; Εσύ που πας σε μια audition που σου έχουν ζητήσει να ξέρεις 2-3 συγκεκριμένα πραγματάκια και από επιλογή πας αδιάβαστος πως να σε χαρακτηρίσουν; Και θυμήσου ότι εσύ ξεκίνησες με τους χαρακτηρισμούς. Ρε φίλε σοβαρά τώρα, τα πιστεύεις αυτά που λες; Και στο κάτω κάτω δε νομίζω να ήρθε κανένας να σε καλέσει να παίξεις στην μπάντα του, εσύ έψαξες την αγγελία και ζήτησες ακρόαση. Αν έκανες υποκριτική θα πήγαινες δηλαδή σε audition να πάρεις ρόλο χωρίς να έχεις μάθει νερό το κείμενο; Το χειρότερο είναι ότι με κάτι τέτοιες συμπεριφορές γίνεται γενικότερη ζημιά στον χώρο κι ένας σοβαρός μουσικός που ψάχνει αγγελίες δεν θα βρίσκει καν γιατί και οι άλλοι σοβαροί μουσικοί δεν θα τις βάζουν καν, αν έχουν πέσει πάνω σε μερικούς biftekas

Να μιλήσω κι εγώ ως μη μουσικός, που έχει πραγματικά απογοητευτεί από τον εαυτό του από τα όσα γράφονται σ' αυτό το νήμα (αν και είναι σωστά), και συνεχώς αναθεωρεί την σχέση του με την μουσική. Η μουσική εκπαίδευση μέσω της γιουτουμπίστικης (από το youtube και ανάλογα sites) αντίληψης είναι άνιση. Έχει περάσει η αντίληψη του ατόμου/μουσικού σε αντίθεση με αυτή του μουσικού που παίζει σε μπάντα. Σύνθεση ελάχιστη, προβολή σολιστικών ικανοτήτων τεράστια, συμμετοχή σε μπάντα μηδενική, ύπαρξη ως μέλος συνόλου μηδενικότερη. Και μιλάω για όλα τα όργανα, ακόμα και για ντράμμερς. Μου θυμίζει τις αλάνες που παίζαμε ποδόσφαιρο. Άναρχο παίξιμο, και προσπάθεια επίδειξης του "ποιός ξέρει καλύτερη μπάλα". Δυσκολία ή και απροθυμία προσαρμογής σε "κανόνες" ομάδας, να βάλω το "εμείς" πάνω από το "εγώ". Δεν λέω, η έλλειψη πια της αλάνας, συντέλεσε στο να μην ξέρει κανείς πια μπάλα. Αλλά μην πάμε και στο άλλο άκρο, "μόνος μου και όλοι σας". Σε youtube και social media υπερπροβάλεται το ατομικό παίξιμο (συνήθως πάνω σε backing tracks που το υποστηρίζουν, χαλί για σόλο). Η γνώμη μου λοιπόν είναι ότι το ρυθμικό παίξιμο, αυτού του είδους που να εξυπηρετεί τις ανάγκες συνόλου, δεν τυγχάνει προβολής, και ελάχιστοι ασχολούνται με αυτό. Οι ντράμμερ γίνανε "επιδειξίες", προσπαθούν να παίξουν Portnoy, χωρίς να ενδιαφέρονται για το πώς θα κρατήσουν ρυθμικά την μπάντα, έστω για να μπορούν μετά να χτίσουν εκεί πάνω. Το ίδιο και οι μπασίστες, αλλά και οι πληκτράδες. Παίρνεις πληκτρά, και δεν μπορεί να κρατήσει ακκόρντα, να είναι μέσα στον χρόνο, να ξέρει που πρέπει να παίξει και που όχι, να μην γεμίζει με τον ήχο του το σύμπαν, να συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν κι άλλοι στην μπάντα που παίζουν, δεν είναι μόνος του. Είμαι ο πρώτος που θεωρώ ίσους τους όρους όλων των οργάνων όσον αφορά στο σολιστικό μέρος μέσα σε μια μπάντα, αλλά όχι ότι να ναι όπου να ναι. Χειρότεροι όλων βέβαια οι κιθαρίστες. Για φαντάσου Σπύρο μου να ψάχνεις blues κιθαρίστα, και να έρχεται ο άλλος στην πρόβα/δοκιμή και να ανεβοκατεβάζει Petrucci. Τεσπα, όλα είναι νομίζω σημεία των καιρών. Καλό κουράγιο σου εύχομαι, και ξέρω ότι θα σου χρειαστεί. Από εκεί και πέρα, άκουσα ότι η Σακίρα έψαχνε ντράμμερ. Α ρε Χάρη, και την δουλειά τσίμπησες, και το γκομενάκι.

Καλή χρονιά να έχουμε και να 'μαστε γεροί και χαρούμενοι να απολαμβάνουμε τη μουσική και όσα αγαπάμε!

Όλες φεντερ είναι κατά βάθος ?

Το "ελα μωρε δε βαριεσαι" ειναι γενικο φαινομενο δυστυχως, μεταξυ μουσικων τουλαχιστον. Απο "ελα μωρε 12 μετρο ειναι" μεχρι "ε καπως ετσι παει, θα το τζαμαρουμε και λιγο". Ωστοσο το μονο που μπορει καποιος να κανει, ειναι να φιλτραρει τις συνεργασιες του οσο αυτο ειναι εφικτο. Σιγουρα αυτοι που μπορουν να τα παιξουν ολα καλα ειναι ελαχιστοι, οποτε καλο ειναι ο καθεις να εστιαζει σε καποια ειδη και αυτα να εξελισει. Και κατα συνεπεια με αυτα να ασχολειται. Τελος, οπως ειπε καποιος, το μπλουζ ειναι μια πολυ παρεξηγημενη εννοια, κυριως λογω των 12μετρων κομματιων. Αλλα και λογω αυτων που νομιζουν οτι η μπαντα ειναι απλα το backing track για να κανει σολο ο κιθαριστας. Καλη χρονια να χουμε!

Φτύσ'τα μπούτια σου ρε! Εδιτ: το ξέρω ότι εκφράστηκα "χυδαία", αλλά νισάφι πια!!!

Καταλαβαινω οτι θα εχεις περασει και εσυ τα δικα σου, αλλα πολυ ευκολα θα χασεις μια ευκαιρια για να παιξεις σε καλο γκρουπ, οταν πηγαινεις απροετοιμαστος. (εκτος κι αν δεν σε ενδιαφερει κατι τετοιο) Με την τακτικη σου, το πιο πιθανο ειναι να μπλεκεις παντα με μετριοτητες. ΥΓ Δεν σου μιλαω προσωπικα. Μιλαω σε οποιονδηποτε εχει παρομοια αντιληψη των πραγματων. .

Αυτό είναι η δική σου άποψη και είναι σεβαστή ,στην περίπτωση που η μπάντα έχει διαφορετική άποψη θα πρέπει να το συνεννοηθείς μαζί τους και να μην επιβάλεις την δική σου, έτσι ξεκινάνε καλές συνεργασίες και παρέες. Είναι απλό. -Μπορείς να βγάλεις αυτά τα κομμάτια για να παίξουμε; -Ναι. (σούπερ) -Όχι. (σούπερ) -Ναι, και τελικά πας χωρίς να τα βγάλεις (όχι σούπερ)?

Μαζί σου, αλλά ενημέρωσε, πες, δεν θα ασχοληθώ παιδιά, θα περάσω για έναν καφέ να γνωριστούμε, να μην χάσουν και οι άλλοι τον χρόνο τους για να είναι προετοιμασμένοι. Εκεί είναι το φάουλ. Μπορεί ο άλλος να μην έχει χρόνο για γνωριμίες, να πήρε άδεια από τη δουλειά του, να φώναξε κάποιον να κρατήσει τον μικρό ή απλά να προτιμούσε να δει την κοπέλα του. Καταλαβαίνεις πως το λέω;

Είναι δύσκολο να κάνω μια τέτοια λίστα. Όσο περνάνε τα χρόνια ακούω δίσκους όλο και λιγότερο, παρόλο που αγοράζω πολύ περισσότερη μουσική από όσο πριν πχ 20 χρόνια. Όμως απορροφώ λιγότερα πράγματα ενώ δεν υπάρχει το συναισθηματικό δέσιμο που υπήρχε στα πχ 15 ή 16 μου. Καλώς η κακώς οι περισσότεροι αντλούμε τις αναμνήσεις από αυτές τις ηλικίες. Μερικοί από τους δίσκους που έχω λιώσει: Manowar - Hail to England - Sign of the Hammer - Kings of metal - Triumph of steel Judas Priest - Sreaming for vengance - Defenders of the faith - Painkiller Thin Lizzy - Jailbreak - Johnny the Fox B.O.C. - Spectres - Some enchanted evening Domine - Champion eternal TTD - Isle of the hydra Virgin Steele - The marriage of Heaven and Hell part.1 & 2 - Invictus Hawkwind - Live chronicles Omen - Battle cry - Warning of danger Running Wild - Death or glory - Blazon Stone - Black hand inn - Port royal Blind Guardian - Somewhere far beyond Black Sabbath - Vol.4 - Black Sabbath Uriah Heep - Demons and wizards Cage - Darker than black Doomsword - Doomsword και η λίστα δεν σταματάει...

Επειδή ανήκω σε κείνους τους ευτυχείς "μουσικους μπλουζ στην Ελλάδα", να πω κι εγώ δυο πραγματάκια. Οι ντραμερς εν γένει (και απο κοντά πολλάκις και οι μπασίστες) είναι αυτοί που κατα κανόνα "στραβώνουν" όταν παίζουν μπλουζ, κυρίως γιατι θεωρούν οτι αυτή η μουσική δεν τους παρέχει έδαφος και χώρο για να αναδείξουν το παίξιμο τους, κάτι που θεωρούν πως συμβαίνει για κιθαρίστες, τραγουδιστές, πιανίστες κλπ.. Το να πω οτι αυτό δεν ισχύει είναι περιττό. Αν κάποιος έχει αντίθετη άποψη, στην ευχή της παναγίας και καλό δρόμο. Όπως έχει πεί ο φίλος μου ο Σωτήρης Ζήσης, "ξεκινήσαμε να παίζουμε μουσική, όχι μουσικά όργανα". Ο Αλέξης Αποστολάκης, αναντίρρητα ένας επιφανής ντράμερ της χώρας τα τελευταία χρόνια, είναι κατά την άποψη μου ο μουσικός με την πληρέστερη γνώση του μπλουζ ντραμινγκ στην Ελλάδα. Αυτή η γνώση όμως ήρθε μέσα απο την αγάπη για την ίδια τη μουσική και πέρασε απο αμέτρητες ώρες ακροάσεων δίσκων, παιξιμάτων σε πάλκα κάθε είδους και μεγέθους και φυσικά απο την τύχη να συνοδεύεις ογκόλιθους του ιδιώματος και να μαθαίνεις απο εκείνους και τις γενικότερες συνθήκες. Κοντολογής, το ταλέντο είναι απαραίτητο, η βαθειά όμως ενασχόληση με τη μουσική απαιτεί την ίδια σου τη ζωή. Κι αυτό δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε μπορεί ο καθένας να βρεί τη δύναμη και τον χρόνο να το κάνει, θυσιάζοντας όσα πολύτιμα δεν χωράνε σε μια τέτοια ζωή. Έχει επίσης τη σημασία του το γεγονός πως πολλά - για μας που ξεκινήσαμε να παίζουμε σε εποχές χωρίς κινητά και ιντερνετ - κατακτώνται και μαθαίνονται the hard way...φυσικά και μου αρέσει η σημερινή τεχνολογική ευκολία, μπορεί όμως να γίνει παγίδα για άγουρους χαρακτήρες που ονειρεύονται μουσική καριέρα. Για παράδειγμα, ορίστε ένα χαριτωμένο στιγμιότυπο. Συνοδεύαμε τον Eddie Cambell για πρώτη φορά, κανονίζουμε να παίξουμε 2-3 κομμάτια σαν warm up και μετά να μπούμε σε ένα shuffle και να παρουσιάσω τον καλεσμένο. Όντως έτσι γίνεται, φτάνει η στιγμή της εισόδου του, φωνάζω στο μικρόφωνο τα σχετικά, γυρίζουμε τα κεφάλια μας στην άκρη της σκηνής περιμένοντας τον πρωταγωνιστή, τον βλέπουμε με την κιθάρα στα χέρια να μην κάνει βήμα, να μας κοιτάζει με ορθάνοιχτα αλλαφιασμένα μάτια και να ωρύεται: double shuffle, double shuffle!! Κοιταζόμασταν μεταξύ μας σαν χαμένοι, πρώτη φορά ακούγαμε τον όρο και αγνοούσαμε τη σημασία του. Δεν το ξεχάσαμε ποτέ. Ένα ακόμη μάθημα στην πορεία. 'Οταν προτείναμε στη Νίκη (Γουρζουλίδου, τωρινή ντράμερ του γκρουπ) να παίξουμε μαζί, είχαμε δοκιμάσει με 2-3 εξαιρετικούς ντράμερς το ταίριασμα μας και παρότι η τεχνική και οι γνώσεις τους ήταν σε πολύ ψηλά επίπεδα, η Νίκη "κέρδισε" τη θέση για δυο λόγους. Ο πρώτος ήταν το οτι λατρεύει αυτη τη μουσική και ο δεύτερος γιατί η "γκρουβίλα" που βγάζει στα shuffle επι σκηνής μας κάνουν ευτυχισμένους, μοναδική και πολύτιμη αίσθηση. Κι αυτό με φέρνει στα όσα αναφέρει αρχικά ο Σπύρος. Αγαπημένε μου φίλε, βάλε αγγελία για shuffle drummer, δύσκολα θα φανεί κάποιος, αν και όταν έρθει όμως, πριν τα παιξίματα και τις δοκιμές, πιες ένα καφέ μαζί του και μιλήστε για τη μουσική που αγαπάτε. Θα μάθεις όσα χρειάζεται να ξέρεις. Καλή τύχη.

Η ιδέα ήταν καρφωμένη στο μυαλό εδώ και και τρία τέσσερα χρόνια. Μετά από την κατασκευή μερικών τελε ,Στρατ και μιας Jagstung ήρθε η ώρα. Το σώμα θα γίνει από ένα κομμάτι μαόνι,δωρεά του Νάσου (thanks mate) και τα template είναι αντιγραφή των templates του Θάνου!(Thanks buddy). Όπως καταλάβατε περίμενα τοσα χρόνια μήπως και μου δώσει κάποιος τα υπόλοιπα parts και φτιάξω την κιθάρα τσάμπα,αλλά δεν είδα φώς! To top που σκέφτομαι να χρησιμοποιήσω. Πριν μερικα χρονια ειχα αλλαξει την εμφανιση σε μια Gibson LP ενος φιλου, απο apple red σε burst...

Τελευταίες αναλαμπές .... οι πρόθυμοι ας αναλύσουν το 2ο verse και τις φράσεις των πνευστών στο ρεφραίν

Ξεχνας κατι βασικο. Η μπαντα εχει βαλει την αγγελια και ζηταει μουσικο να περασει για μια δοκιμη (πες το οντισιον), ζητωντας προετοιμασια σε 2-3 κομματια για να εχουν κατι να παιξουν και να μη βαρανε στο γαμο. Αν δεν εχεις κατσει να "βγαλεις νοτα", ποιος ο λογος να απαντησεις στην αγγελια, να κλεισεις ραντεβου και να σπαταλας το χρονο των ανθρωπων? ΥΓ δεν πιστευω να θεωρηθηκε πεσιμο το σχολιο μου?

την πεσατε ολοι στον Μπιφτεκα αλλα για μενα εχει δικιο. Εκτος κι αν καποιος μου πει θα παιξουμε εκει κ εκει..κ θα παρεις τοσα...δεν καθομαι να βγαλω κυριολεκτικα.... ΝΟΤΑ!! Αν με παρουν τηλ και για μια ερασιτεχνικη φαση με μηδεν κλεισμενα live...ειναι τοσοι πολλοι οι λογοι που θα με κανουν να αποφασισω αν θελω να συμμετεχω σε αυτο προτζεκτ. Ενα μισαωρο Jam ειναι υπεραρκετο για να δειξει σε εμενα αλλα κ στους αλλους..τι ψαρια πιανω..αλλα κ τι ψαρια πιανουν..αν γκρουβαρει, αν γουσταρω τα μουτρα τους κ αν γουσταρουν τα δικα μου κλπ. Δεν χρειαζομαστε να δαπανησουμε ωρες μελετης για αυτο. Και ενα 12μετρο μπλουζ δεν ειναι καμια κβαντικη επιστημη εκτος κι αν μιλαμε για αρχαριους. Τα τελευταια 10 χρονια λοιπον..παω σε studio για προβα - γνωριμια μονο για Jam. Θυμηθηκα ενα Jam που ειχαμε κανει με τον συγχωρεμενο τον audiokosta. Δεν ειχα ακουσει ουτε ενα κομματι απο το ρεπερτοριο της μπαντας του και απλα τζαμαραμε. Καποια στιγμη αρχισε να παιζει καποια απο τα κομματια τους και εγω απλα ακολουθουσα. μετα απο 10 λεπτα γυρναει στον κιθαριστα του κ λεει... - μαλακα αυτος σε 2 προβες εχει ολο μας το ρεπερτοριο... Η χημεια , η σοβαροτητα κ φυσικα ο σεβασμος αναμεσα στα μελη για μενα ειναι ολα τα λεφτα. Αυτο θα με κανει να πω το ναι αν δεν παιζουν φραγκα. και φυσικα να παραμεινω σε αυτο το σχημα..γιατι καμια φορα, αλλα λεμε στην 1η προβα που ειμαστε αγνωστοι κ αλλα στην 10η. Κατα τα αλλα συμφωνω εκτος απο τον Μπιφτεκα κ με την αρχικη κ πιο ψυχραιμη απο ολους κατ εμε τοποθετηση του fusion.

Poor man's Beirach, φυσικά, αλλά ναι. Στην πραγματικότητα τα voicings έχουν την μορφή, για παράδειγμα, E/Dm Faug/Dm ( για το DmMaj7#11) κλπ, αλλά δεν ήθελα να τρομάξω τον Φώτη. Για το τελευταίο μέρος, ήθελα ένα σόλο που να μην είναι σόλο-αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Το πραγματικό σόλο στο κομμάτι είναι το θέμα στο τρίτο μέρος-πάνω στις αλλαγές που προανέφερα-το οποίο ήταν impro πάνω στα ακόρντα με το guitar synth, και που στη συνέχεια το έκανα θέμα μοιράζοντας το στα διαφορετικά όργανα. Ευχαριστώ φίλε μου για τα σχόλια.

H αναγέννηση του Odyssey Analog Synthesizer των 80's απο την Behringer. 2 γεννήτριες ήχου και ring modulation, oscillator sync, sample and hold και 2 envelope generators. Προσθέστε και sequencer και μονάδα εφέ της Klark Teknik καθώς και ένα LFO και VCA drive circuit. Διαθέτει και USB/MIDI.

Lydian-apolis η χώρα καταγωγής σου? Μου άρεσε πολύ το όλον, ειδικά όμως το 2ο μέρος, που είναι πολύ Beirach-ικό με τις μινόρε/μεγάλες έβδομες, είναι το καλύτερο για τα γούστα μου. Το 1ο επίσης πολύ όμορφο με πολύ ωραίο θέμα και εξαιρετική αρμονία στην ορχήστρα. Για κάποιο λόγο (θέμα γούστου καθαρά) μου φαίνεται "αδύναμη" η παρουσία της κιθάρας στο τελευταίο μέρος, ίσως είναι και θέμα ήχου εδώ, που δεν είναι πολύ του γούστου μου. Λεπτομέρειες παλικάρι μου όμως είναι αυτές. Η ουσία είναι, ότι είναι άλλη μια κομματάρα που παίζει με το μυαλό και το συναίσθημα του ακροατή. Φυσικά υποκλίνομαι.

Εμένα σε πρώτο άκουσμα με τράβηξε όπως σχεδόν πάντα, αλλά δεν είναι από τα κομμάτια (ίσως και λόγω διάρκειας και πολυπλοκότητας) που σου φτάνουν τα λίγα ακούσματα. Ήδη στο τέταρτο ανακαλύπτω και βρίσκω πράγματα που δεν μπόρεσα στις προηγούμενες. Συνεπώς θα πρέπει να επανέλθω αρκετές φορές, γιατί θα το αδικήσω. Well done!

DmMaj7(#11) Eb/E A7b9(13) DmMaj7(#11) Bbm9(#11) Bbm9(#11)/Ab F#7(b9 #11) Bm7b5(9) G7b9(#11)/CMaj7 EmMaj7(#11) CMaj7#5(#11) Το μέρος που ακολουθεί-campus malfunction- βασίζεται στα ίδια ακόρντα, μέχρι το Bm7b5, ένα 7μετρο που παίζεται δύο φορές. Ευχαριστώ Φώτη για τα καλά σου λόγια.

Γεια χαρα σε ολους και καλη χρονιά! Πρώτο μου σχόλιο στα φόρουμ μετα απο πολλάααα... χρόνια που ειμαι στο νοιζ. Πολυ όμορφη η δουλειά ως προς το εικαστικό που βλέπω και καταλαβαίνω. Θελω να γράψω εδώ εναν τρόπο που ανακάλυψα τυχαία για "φυσικο" look μαυρίσματος στο γυμνό ξύλο που θέλουμε να κάνουμε relic. Το πυρωμα δίνει εναν συγκεκριμένο τόνο που δε μοιάζει να προήλθε από ιδρώτα ή φυσική κακουχία κατ'εμέ! Μια φορά έκανα γυάλισμα ταστων με μια metal polish αλοιφή.. η γνωστή διαδικασία που τα τρίβεις οσο πιο δυνατά μπορείς κι αν το κάνεις με το χερι σε 6-7 όργανα, σε τρεις μερες δεν εχεις αγκώνα! Αυτο το τρίψιμο λοιπόν, αφήνει μια μαυρίλα να το πω απλα στο πανί οπως πολλοί μάλλον θα έχετε δει. Κατά τη διαδικασία του setup χρησιμοποιώ πολλα διαφορετικά πανακια για την εκάστοτε διεργασία, ομως εκείνη τη φορά, απρόσεκτος κι ενω κοιτούσα παράλληλα ενα λάιβ του Roben Ford στο λάπτοπ, παίρνω το ιδιο πανι και ξεκινάω να τρίβω την maple ταστιερα του φίλου η οποία ειχε ήδη διώξει το coating της στα σημεία που γινόταν το έντονο βιμπρατο με συνέπεια να μαυρίσει μόνο σε αυτα αφού προφανώς και η μεταφορά απο πανί θα μπορούσε να συμβεί μόνο οπου αυτο συναντούσε πορώδες ξύλο. Αφου αγχωμένος του έστειλα φωτό και τον Ρώτησα αν θέλει να βρω τρόπο να επαναφέρω το look της ταστιερας εκείνος απεναντίας μου ειπε να κανω ετσι και την πισω μεριά του μπράτσου. Εγω ακόμα δοκιμάζω την τεχνοτροπία αυτη στα διάφορα ρεταλια μου που προφανώς αποδίδει διαφορετικά ανάλογα τον πόρο του ξύλου. Το καλο ειναι ομως οτι δεν μπορει να σου "ξεφύγει" το μαύρισμα. Φαινόταν πολύ φυσικό και όμορφο το αποτέλεσμα και μπορώ να πω οτι μου έλυσε κι εναν προβληματισμό για τη σκέψη χρήσης water based stain σε όργανο που δεν έφτιαξα ο ίδιος ωστε να μπορω να ελέγχω εξαρχής την υγρασία του, απο που ξεκινάει και πού αυτή καταλήγει. Κατα τον νόμο του equilibrium η υγρασία στο τέλος διαδίδεται παντού μεσα στο ξυλο μέχρι να κατανεμηθεί ομοιόμορφα. Αρα απ τη στιγμή που παλεύουμε για ενα όργανο να κρατηθεί μέσα στο 6-8% υγρασία κατά την κατασκευή και πριν τη θωράκιση απ τους εξωγενείς παράγοντες, γιατί να ρίξεις επιπλέον νερο στα σημεία που μένουν αθωρακιστα πριν το τελικό coating? Θα μπορούσε να πει κάποιος οτι κακώς μοιράζομαι κάτι τέτοιο απ τη στιγμή που εχω μια επαφή με ανακατασκευές κλπ, όμως επειδή οι ιδέες ειναι πολλές και λίγες μόνο απο αυτές αφορούν όργανα που υπάρχουν απ το τέλος του εμφυλίου, προτιμώ να δω ενα νέο βιντεάκι απο Ελληνα τεχνικό που θα εξελίξει δική του τεχνοτροπία. Φιλικά, Νίκος Μ.

Δεν θα διαφωνήσω εδώ....?, γιατί ποτέ δεν μου άρεσαν οι Talking Heads.... μου τους θυμίζει σφόδρα η ερμηνεία σου! Κατά τ'άλλα ομολόγησε που παίζετε νά'ρθω να σας πετάξω λουλούδια!

Γιατί seaside..? Άσε ξέρω, ξανοίγεσαι κολυμπώντας στα βαθιά και δεν ξαναβγαίνεις, μένεις εκεί μέχρι τέλους....? Ρε μπαγάσα θέλω να μου πεις τα ακόρντα από το 2ο μέρος (σκηνή...), έτσι για να έχω κάτι πρόχειρο να σολάρω πάνω του!? ...είσαι μουσικάρα...τέλος!!

Αρκει να μην ζητουσες επιστροφη στο τριτο σολο... ? Κουραστηκα λιγο παραπανω κατα τη διαρκεια της ημερας, και ειπε (ο μπασιστας) να με ξεκουρασει....

Mαλλον στο τζακι το βλεπω μας εχει παγωσει η Ζηνοβια ! ?

Γιατί δεν είμαι μουσικός, μόνο wannabe μουσικός. Έχω τα περισσότερα αρνητικά από όσα περιγράφετε εδώ, κι ακόμα περισσότερα. Όσο για την Σακίρα σε παραδέχομαι ρε Χάρη. Άπαξ και την ξαπόστειλες, don't look back again.

έχεις ένα α δίκιο. Όμως όταν υπάρχει συγκεκριμένη απαίτηση: αυτά και αυτά τα κομμάτια...αυτό λέει πολλά. Σου λέει τι είδους ρεπερτόριο. Σου λέει τι επίπεδο απαιτείται (από σένα) Σου λέει σε τί επίπεδο είναι οι υπόλοιποι. Δεν μπορείς εκ των προτέρων να τα θεωρήσεις όλα αυτά Χ επειδή βαρέθηκες να στρωθείς να μάθεις 2 πράγματα.

Αυτο κατι λεει.

Ευχαριστώ για το feedback! Θεώρησα πως το μεγαλύτερος "όγκος" του ήχου της κιθάρας θα περνούσε μέσω του πιέζο (που αντιπαθώ σφόδρα και θα χαρώ να ακούσω προτάσεις για εναλλακτικό τρόπο amplification της ακουστικής, τελευταία ζαχαρώνω την transducer προσέγγιση). Αν είχα κάνει την ηχογράφηση σε κάποιο DAW ομολογώ πως θα πείραζα εν τέλει λίγο έως πολύ τη μίξη αλλά και το panning. Μετά από κάποια χρόνια και έχοντας βρεθεί σε live καταστάσεις με διάφορα σχήματα και ελάχιστες μόνος, ποτέ δε θα φανταζόμουν ότι υπάρχει το "ακούω τον εαυτό μου πιο δυνατά απ' όσο πρέπει" αλλά νομίζω πως έχεις δίκιο Jazzjoker. Λίγο και το διαμέρισμα(εντάσεις), λίγο και το γεγονός ότι φοβήθηκα να μη γρεζάρω(κακομεταχειρίζομαι την προενίσχυση και αρπάζει από χαμηλά πια ? ), λίγο και το κόμπλεξ μου με τις εξωστρεφείς ερμηνείες. Ευχαριστώ και πάλι.

Εχω κάνει εκατοντάδες συναλλαγές χωρίς πρόβλημα και απαντώ πάντα στα μηνύματα, ακόμη και τα πιο άκυρα. Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις και αγένεια (μάλλον γενικευμένη αυτή), καμιά φορά κουτοπονηριά, αλλά κι αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι - είμαι σίγουρος ότι κι εμένα θα υπαρχουν καποιοι που με θεώρησαν μαλάκα, επειδή λόγου χάρη χρειαζόμουν τα χρήματα άμεσα και εξηγήθηκα ότι προτιμώ να το πουλήσω στην πόλη μου αντί να το στείλω αντικαταβολή και να λάβω τα χρήματα μετά από 15-20 μέρες. Από εκεί και πέρα, εχω αντιμετωπίσει σχεδόν κάθε πιθανή και απίθανη περίπτωση συναλλαγής: - να αγοράσω πετάλι και να έχει πρόβλημα το footswitch και όταν του το γράφεις ευγενικά -αφού πλέον τίποτα δεν μπορεί να γίνει γιατί έχω φύγει από τη χώρα, να σου λέει "σόρι φίλε, κι εγώ όπως το πήρα από άλλον πωλητή στο έδωσα, δεν το έπαιξα" (Δεν μαλώσαμε, όμως, τον έχω σιωπηρώς στο black list -με τη μία, δεν πα να πουλάει αύριο το αντικείμενο των ονείρων μου) - να στείλω με αντικαταβολή στην Ορεστιάδα και ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος κύριος ταδε, να μην παέι ποτέ να το παραλάβει. Να μιλήσω τηλεφωνικά με το ταχυδρομείο της Ορεστειάδας προκειμένου να μου επιστραφεί και να μου πουν ότι "ο τύπος είναι γνωστός που αφήνει πακέτα έτσι χωρίς να τα παίρνει ποτέ" (το νου σας - black list και αυτός) - να πάω στο σπίτι του πιθανού αγοραστή με το πετάλι μου, για να το δοκιμάσει στον ενισχυτή του και τελικά αφού το έπαιξε κανένα μισάωρο και μου έκανε show off για το συγκρότημά του, να μου πει, ότι δεν του αρέσει και να το πάρω να φύγω (παιδια, σόρι αλλά δεν το ξανακάνω το λάθος των κατ' οίκον επισκέψεων) - να πουλάω catalinbread 120 ευρώ -τη στιγμή που είναι discontinued και αν τύχει να το βρεις κοστίζει 170-190 χωρίς μεταφορικά) και να λαμβάνω μνμ "φίλε αν το αφήσεις 110 το παίρνω σήμερα κιόλας" (απάντησα: δεν υπάρχει βιάση, μπορώ να περιμένω να μαζέψεις τα 10 ευρώ - black list επίσης, δεδομένου ότι μετά μου έγραψε "ΟΚ, έρχομαι να το πάρω 120" και απορησε διότι προτίμησα να το κρατήσω και να μην του το δώσω) - ξηγημένος τύπος με τον οποίο έχω κάνει τουλάχιστον δυο τρεις συναλλαγές και άλλες τόσες ανταλλαγές, να ανακαλύπτω ότι δεν μου απαντάει στα μηνυματα όταν δεν τον ενδιαφέρει αυτό που προτείνω! = αγένεια? - να πουλάω ένα mxr phaser 60 ευρώ, να μου γράφει "κόψε κάτι, ξέρω γω στα 50 ευρώ", απάντησα όχι λυπάμαι, και μετά το έδωσα σε κάποιον που το πήρε στην ζητούμενη τιμή. Όταν το είδε ο αρχικός, μου έστειλε ένα υβριστικό μέηλ, λέγοντας ότι αυτός το είχε ζητήσει πρώτος και που ξέρω ότι δεν θα το έπαιρνε και τέτχοια. Η πλάκα είναι ότι μέχρι και σήμερα έχει αγγελία όπου ψάχνει phaser και προσφέρει 60 ευρώ - το ποσό δηλαδή που εμένα ήθελε να μου παζαρέψει στο 5ευρο.... - Α ναι, υπήρχε και ένας απίθανος (πιστεύω ότι θα είχε γράψει και σε άλλους από εδώ) που πρόσφερε ανταλλαγή με μια ... κάμερα επώνυμης εταιρίας , στην οποία όπως διαπίστωσα εργαζόταν ως τεχνικός διευθυντής, χα χα χα Εχω κάνει και συναλλαγές όμως, με τύπους ειλικρινείς, σταθερούς, φιλικούς , που μου άνοιξαν το σπίτι τους και πήγα, και που μέχρι και σήμερα, αν τύχει να ξανασυναντηθούμε σε κάποια συναλλαγή προσφωνούμαστε με τα μικρά μας ονόματα. Κι έχω χαρίσει και πράγματα που κάποιος ζητούσε απεγνωσμένα και έχω ανταλλάξει πετάλια όπου αυτό που λάμβανα ήταν κάτω της αξίας αυτού που έδινα 10-20 ευρώ χωρίς να τα ζητήσω ποτέ (περιμένοντας πιθανά μήπως ο άλλος φιλοτιμηθεί από μόνος του, αλλά και θεωρώντας το πολύ φτηνό όταν ανταλλάσσεις κάτι που τυχαίνει να έχει 180 με κάτι άλλο που τυχαίνει να έχει 160 καινουριο, να ζητας διαφορά). Νομίζω ότι το ποσοστό σωστων συναλλαγών VS αμφίβολων -για να το πω ευγενικά, είναι 60 με 40% . Ο χώρος είναι σχετικά μικρός και η γνώμη μου είναι ότι δεν σε παίρνει να κοροϊδεύεις τους άλλους γιατί το ξεβράκωμα δεν θα αργήσει αργά η γρήγορα.

Μακάρι να υπήρχε ο χρόνος και η άνεση Ηλία μου. Δυστυχώς, η οργάνωση του να συγκεντρώσει κανείς 4-5 ανθρώπους που ο καθένας έχει τις υποχρεώσεις του (δουλειές, παιδιά, οικογένειες, ταξίδια κλπ.) είναι από μόνη της ένας γολγοθάς. Το ιδανικό θα ήταν να γνωρίζουμε τους ανθρώπους πριν τους ακούσουμε αλλά αυτό είναι αδύνατο. Το μόνο που προλαβαίνουμε είναι μερικές κουβέντες πριν ή/και μετά την audition αλλά κι εκεί τα πράγματα μπορεί να είναι αμήχανα αν ο επόμενος είναι ήδη παρών. Σχετικά με αυτά τα ωραία που γράφει ο Στράτος, τα έχουμε ξανασυζητήσει εδώ και ειδικά το γεγονός ότι ζούμε στην εποχή της απόλυτης ποζεριάς. Όχι βέβαια ότι ο χώρος των μοντέρνων μουσικών συνόλων τουλάχιστον, δεν είχε πάντοτε μεγάλη δόση ματαιοδοξίας. Απλά τα πράγματα έχουν πλέον ξεφύγει σε σημείο που έχει αλλάξει όλη η κατεύθυνση του χώρου. Απόλυτη προτεραιότητα η εικόνα. Η μουσική συνοδεύει το βίντεο και αν δεν έχεις βίντεο, δεν έχεις τίποτα ουσιαστικά. Επί του πρακταίου: Αποφασισα(με) ότι αυτό με τις audition, δε θα συνεχιστεί. Δεν έχουμε πια ούτε το χρόνο, ούτε την υπομονή, παρόλο που στο παρελθόν η μπάντα είχε βρει μόνιμα μέλη από αγγελία, οι οποίοι ήταν εξαιρετικοί μουσικοί. Το φιλτράρισμα και η διαχείριση των ανθρώπων βέβαια είναι κάτι που θέλει και την ανάλογη ενασχόληση και χρόνο. Τέλος γράφω και μια ιστοριούλα που αποδεικνύει βασικά πόσο ανώμαλη ψυχοσύνθεση έχουμε οι μουσικοί σα σύνολο αλλά και πόσο γοητευτικό τελικά μπορεί να είναι όλο αυτό: Πριν μερικούς μήνες, είμαστε με την μπάντα στο στούντιο και παίζουμε ένα δικό μας κομμάτι. Έχει γίνει και μια ψιλοευθυγράμμιση πλανητών και το κομμάτι βγαίνει πολύ καλά και η μπάντα είναι ολίγον σε transition κατάσταση όπου νιώθεις αυτή την ψυχική ανάταση η οποία είναι και ο λόγος του όλου εθισμού ουσιαστικά. Παίζουμε λοιπόν ο καθένας στο σύμπαν του αλλά και όλοι μαζί στο ίδιο κατά κάποιον τρόπο. Φτάνει το φινάλε, γίνεται η πρέπουσα φασαρία, οι εντάσεις χτυπάνε κόκκινο, βασιλεύει το χάος για κάτι δέκατα αλλά το μαζεύεις και το φέρνεις για να μη σε καταπιεί η αταξία. Κλείνει το κομμάτι και ξαφνικά βλέπουμε όλοι με μικρή χρονική καθυστέρηση, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς γίνεται, τον (πρώην) μπασίστα μας να κοπανάει το μπάσο στο πάτωμα με απερίγραπτη σωματική ένταση και να το κάνει σανίδια. Μετά άρχισε να ανασαίνει γρήγορα σα να πνίγεται και χωρίς να προλάβουμε να πούμε κάτι, μας σκυλόβρισε με τρυφερότητα που δεν την ξέραμε από εκείνον και πανηγυρικά κατέκτησε το δικαίωμα στην καταστροφή του μέσου, όταν ο σκοπός έχει επιτευχθεί στο τέρμα: "να πάτε να γαμηθείτε, έτσι ήθελα και το έσπασα." Οι γροθιές του ήταν τόσο σφιγμένες που φαντάζομαι ότι το κενό ανάμεσα ήταν αρνητικό. Από το παραπάνω περιστατικό έχω ηχητικό ντοκουμέντο το οποίο φυλάσσεται σε 5 μπακάπ και το έχουν ακούσει μόνο τα (τότε) μέλη της μπάντας που το είδαν κι όλας. Το κρατάω ως αναφορά για αν και όταν ποτέ ξεχάσω το γιατί παίζω μουσική.

Απλά θεά!

Φωτιά !!! Έπος !!!

Εγώ θα ντρεπόμουν να πάω έτσι σε πρόβα, πόσο μάλλον σε audition. Μου φαίνεται αδιανόητο αυτό που λες @Jazzjoker. Καλή τύχη στην αναζήτησή σου.

Ναι, το σουφλέ είναι πρόβλημα.? Είχα ακριβώς την ίδια εμπειρία πρόσφατα, σε σημείο που έχω σχεδόν αποφασίσει να μην φτιάξω σύνολο με ντραμερ... Ισως είναι οι λιγότερο συνειδητοποιημένοι μουσικοί συνόλου στην χώρα μας.

Το πρόβλημα είναι πως έχει γεμίσει ο τόπος με ανθρώπους που νομίζουν πως είναι μουσικοί, ενώ πολύ απλά δεν είναι. Αντιμετωπίζουν αυτό που για μας είναι η ζωή μας με επιπολαιότητα που συνάδει με κάτι δεύτερο, με πάρεργο. Έλα μωρέ, ντούκου ντούκου ντρίγκι ντρίγκι.

Εδω μεχρι να βγει το "ντερνετ" (και να μαθουμε για το πως κουρδιζει ο Κιθ) σχεδον ΟΛΟΙ έπαιζαν τα κομμάτια των Stones σε κανονικο κούρδισμα με 6 χορδές και δεν έτρεχε τσαϊ ...το να παιχτούν 100% σωστά μας μάρανε...

Blue monk το πρόβλημα με τους ανορθόγραφους είναι ότι γράφουν ποιο ενώ θέλουν να γράψουν πιο και οι υπόλοιποι πρέπει να ξαναδιαβάσουμε για να καταλάβουμε τι στον μπούτσο θέλουν να πούνε.

Του χρονου παλι, αν και λιγο μακρια σου πεφτω... Edit: Κρητη ειμαι και παιζουμε μια φορα το διμηνο. Εαν κατεβεις καποια στιγμη, θα οργανωσω λαιβ για την παρτη σου!!