Πανέμορφο, υπέροχο, με φανταστικές δυναμικές, και ... νομίζω χαρακτηριστικό σου, οι μεγάλες αξίες με sustain, αντί για παύσεις, για να εδραιωθεί ο χώρος, που είναι εμφανής σε όσα δικά σου έχω ακούσει.
Με τι έγραψες Κώστα (εννοώ το πιάνο, ήταν vst ή όχι)?
Μπράβο σου!
πολλές φορές αυτοσαρκάζομαι ή έστω κριτικάρω τον εαυτό μου, όταν θεωρώ ότι κάτι δεν είναι συνθετικά ισχυρό ώστε να κάτσει μόνο του, αλλά πρέπει να αναδειχτεί μέσα από το multiplexing διαφόρων μικροθεμάτων κλπ....
τεσπά....θα το δείτε (ξανά) σε λίγες μέρες...
+1...
Το κορίτσι να κλαίει πάνω απ'το νεκρό αγόρι, μέχρι το 1:30 και μετά από αυτό να σηκώνετε αργά και να απομακρύνετε ρίχνοντας μια τελευταία ματιά πίσω....
Δεν ξέρω γιατί (ξέρω δηλαδή, έχω δει πολυυυυύ Χόλυγουντ...), αλλά το πολύ καλό κομμάτι σου μου "βγάζει" ένα non happy end ταινίας....φυσικά όχι γλυκανάλατης αισθηματικής!
Εμπνευσμένο, αν και κάτι μου θυμίζει....
Θα μείνει έτσι.
Δεν θα το πειράξω.
Χτες καθόμουν και το άκουγα μπροστά στην οθόνη και ήταν ήδη ώριμο,γεμάτο. Δεν άφηνε χώρο για κάποιο άλλο όργανο.
Ήταν και η ψυχολογία τέτοια..
Κάθαρση ήταν και για μένα Σπύρο.