Πίνακας συμμετοχής

Λάκη απαντάς στο αρχικό μου ποστ; Είσαι εκτός θέματος. ?

Φυσικά και χρειάζεστε μπάτσο. Εμεις κλέφτες θα γινουμε; Επι της ουσίας. Μην μαλώνετε εδω. Καντε κάνα βίντεο να πλακωνεστε στο youtube να παρομεν και κανα λάικ.

Κάποτε στα Live, μπορεί να γίνεται ακόμα δεν βλέπω πια, υπήρχε ένα μέρος του show , σαν παρουσίαση της μπάντας, όπου οι μουσικοί ξεκαύλωναν με σολίδια.....με statement μάλλον "δείτε τι μπορώ να κάνω". Ίσως , εκτός των άλλων, να γινόταν αυτό για να "εκτονωθούν" και να μπορούν να παραμένουν πειθαρχημένοι στο υπόλοιπο set, και να το αναπαράγουν ορθά- όπως ηχογραφήθηκε , χωρίς ακροβασίες. Για να το συνδέσω με το αρχικό post του Op. Αυτό το "δείτε τι μπορώ να κάνω¨ ίσως να θέλει να δείξει κάποιος που στέλνει ένα βιογραφικό μέσω youtube video, έχοντας (όχι άδικα) την πεποίθηση ότι εφόσον μπορεί να παίξει τα "περίπλοκα" , τεκμαίρεται ότι μπορεί να παίξει και τα απλά. Τώρα, αν δεν μπορεί να παίξει "τα απλά" , όχι από ικανότητα αλλά από ιδιοσυγκρασία, είναι κάτι που θα φανεί με τον χρόνο και από κοντά (όχι εξ αποστάσεως).

"..... και μια φορά μου φέρνει να παίξω κάτι πένθιμο και είχε χρωματίσει την παρτιτούρα με μαύρο μολύβι και δεν έβλεπα ΧΡΙΣΤΟ" ?

Εννοειται οτι μοιαζει με Κουγκαρ και ειναι και γ...μω. Κανε ενα μινι LP με 4 κομματια,δε θες παραπανω,ας ειναι και επανεκτελεσεις παλαιοτερων σου. Θα γουσταρουμε. Διοτι τελικα το μισο του καλου δισκου εναι το εξωφυλλο.

Ρε σεις, όχι ειρωνείες, προσβολές, κλπ. Και χαλάνε το κλιμα, και δημιουργούν προηγούμενα, και δεν έχουν και νόημα δηλαδή. Μην το μαμήσουμε τελείως το πράγμα. Παρέα κάνουμε εδώ μέσα, κρίμα είναι.

Λάθος John. Αυτό είναι καραμπινάτο LSD.

αυτός που πήρε τον πούλο επειδή δεν ήξερε 5/4 μάλλον είχε παραγγείλει καμμιά φεράρι εκείνη τη μέρα και τα βρόντηξε

ευτυχώς υπάρχει το ιντερνετ και όπως μαθαίνω για τον Νικ Μεισον μαθαίνω τι είναι και το ΓΝΤΜ

Κάποτες, στο παλιό Βελιγράδι, πριν τον πόλεμο, υπήρχε μια σχολή μουσικής, που έπαιρνε τα παιδιά που απορρίπτονταν από τις υπόλοιπες σχολές της Ευρώπης. Μικρά παιδιά. Είχε ένα πρωτοποριακό για την εποχή σύστημα εκπαίδευσης. Τα παιδιά έπαιζαν στα (όχι τα) όργανα, πριν μπουν στην κατ' εξοχήν μουσική εκπαίδευση. Σε κάποια από τα μαθήματα, τους έβαζαν να ακούσουν ένα κομμάτι, και από το άκουσμα, να φτιάξουν μια ιστορία, ένα παραμύθι. Μετά τους έβαζαν να γράψουν μια ιστορία, και να την παίξουν με ήχους στο πιάνο (χωρίς ακόμα να ξέρουν νότες). Τα διαστήματα τους τα μάθαιναν ως εξής. Έπαιζε τα διαστήματα ο δάσκαλος, και ζητούσε από κάθε παιδί, να ζωγραφίσει από ένα χρώμα για κάθε διάστημα. Το ίδιο συνέβαινε και με τις συγχορδίες. Μετά ζητούσαν από τα παιδιά να ζωγραφίσουν κάτι, και να το παίξουν στο πιάνο (με βάση τα χρώματα της κάθε ζωγραφιάς). Η σχολή βομβαρδίστηκε, και .... τέλος. Τι κρίμα!

Εμείς σε περιμέναμε να αποφανθείς περί τζέημς μποντ Λάκη! Τι ειναι αυτά;!

Κατ' αρχήν ευχαριστώ πολύ. Αυτός ....

Να πω την αλήθεια, δεν είχα κανένα σκοπό να ηχογραφήσω νέο album.? Η φώτο τραβήχτηκε στo πλαίσio μιας φωτογράφισης που έκανα, και όταν την είδα, μου έκανε τόσο πολυ για εξώφυλλο LP/cd, που σχεδόν με αναγκάζει να ηχοργαφησω ένα.....αρκεί να μοιάζει με John Cougar Mellencamp ??

Προσφατα στο Spectrum video της Hiromi εγραφε η ιδια αυτο... Aν κ δεν εχει σχεση, θυμηθηκα την εννοια της συναισθησιας.https://el.wikipedia.org/wiki/Συναισθησία Υπαρχει καποιος αναμεσα μας που αντιλαμβανεται την μουσικη με αυτο τον τροπο ? Ξερω οτι ο Adam Νeely..εχει καποια μορφη συναισθησιας. https://www.nme.com/blogs/nme-blogs/meet-the-famous-musicians-with-synaesthesia-a-condition-that-means-you-hear-colours-14511

Το ρε είναι κόκκινο και το ντο# είναι κτικιάρικο, κίτρινο,επίσης το 4 είναι κόκκινο και το 2 κίτρινο, αλλά πώς ξέρουμε ότι δεν οφείλεται σε κάποιο παιδικό βιβλίο με εικόνες και χρώματα; Το μί ύφεση είναι νομίζω άσπρο ή στο χρώμα της διαφανούς μάσκας θαλάσσης(είναι περισσότερο σαν ποιότητα παρά σαν χρώμα), παρ'όλ'αυτά η σι μείζονα συγχορδία(με εναρμόνιο ρε#-μιΥ) είναι ενίοτε γρασιδί. Έχω διαβάσει το άλλο όμως για το απόλυτο αυτί, ότι παίζει ρόλο το πως ονομάζεις τη νότα γιατί ο εγκέφαλος πιάνει μόνο το δεύτερο φθόγγο,οπότε λα-φα, μι-σι μπερδεύονται πιο εύκολα σε σχέση με ντο-φα και αυτοί που έχουν το απόλυτο ξεχωρίζουν και το πρώτο σύμφωνο. Οι ερευνητές ήταν νομίζω Ιταλοί,οπότε εν συνεχεία έγραφαν ότι με το αμερικάνικο σύστημα μπι-σι-ντι-η είναι πιο δύσκολο ν΄αναπτύξουν/εκπαιδεύσουν απόλυτο αυτί. edit: εδώ το διάβασα: Vowel Identity between Note Labels Confuses Pitch Identification in Non-Absolute Pitch Possessors, Alfredo Brancucci, * Rosanna Dipinto, Ilaria Mosesso, and Luca Tommasi

καλή μπάντα, αλλά ως συνήθως μπερδεψοδουλειές και αφεντιλίκια... Ευτυχώς ο Walsh ήταν εξ αρχής μισθωτός...

Τι ειναι ο Νιλ Μεισον;Μου τελειωσαν τα gb στο what's uo.

ΟΡΙΣΤΕ ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΝΩΣΤΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΟΥ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΙΑ: "Έως πρόσφατα είχα ελάχιστες φορές την ευκαιρία να δω ως νευρολόγος κάποιον με συναισθησία - δεν είναι κάτι που οδηγεί τον κόσμο στους νευρολόγους.. Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, την έχει περίπου 1 στους 2.000 ανθρώπους.. δεν αποκλείεται όμως να είναι πολύ πιο συνηθισμένη γιατί καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι που τη διαθέτουν δεν την θεωρούν "παθολογική". Σιγά-σιγά ανακάλυψα ότι διάφοροι ασθενείς που έβλεπα για άλλους λόγους, ήταν επίσης συναισθητικοί.." (από το βιβλίο "Μουσικοφιλία" του Oliver Sacks, Κεφάλαιο 14 - "Συναισθησία και Μουσική" (εκδόσεις Άγρα)) Οι συναισθητικοί "ταιριάζουν" διάφορες μουσικές ιδιότητες με αντίστοιχες ιδιότητες άλλων αισθήσεων. Μπορεί να βλέπουν τη ρε ελάσσονα σαν μπλε, την τρίτη μικρή με την αίσθηση του "αλμυρού" κοκ.. Αυτό προφανώς οφείλεται σε κάποια κατασκευαστική ιδιομορφία του εγκεφάλου.. Αν διαβάσει κάποτε κάποιος συναισθητικός αυτό το θέμα θα είχε ενδιαφέρον να γράψει την εμπειρία του..

Μόλις βγάλαμε καινούριο βίντεο στη σειρά PolyTempora. Αυτή τη φορά, ξαναβλέπουμε το rhythm changes vs blues αλλά με μία βασική διαφορά: trades. To κείμενο του βίντεο, για όποιον έχει την περιέργεια, είναι ως εξής: " This is the next phase of the PolyTempora project. Now, there is a new element in the mix: trades! PolyTempora is about two musicians playing polytemporal music with improvisation. In the case of this particular poly-piece, it is different forms with unequal lengths in the same time, one 32-bar form (sax) over two 12-bar forms (piano). So the pulses that the two musicians follow are not the same. Rather, they hold polymetrical relations to each other, Plus, the bars are of unequal length, sections are of unequal length, and to top it off, the forms themselves are not equal, but their starts and ends are synchronized. Trading in this setting is not an easy thing to do. 8 bars for the saxophone is 6 bars for the piano, 4 bars for the saxophone is 3 bars for the piano. But that is not all. Trades is not just about knowing how many bars each will have, but most of all, listening to what each other is playing. This is not a logistics problem; rather, it is of understanding, reaction and interpretation. The end result should not be a mathematical equation, but rather, a musical communication that transcends the differences in forms and, on the contrary, celebrates them. PolyTempora, a project by Phos Duo www.phosduo.com "

ελαφρύ το χώμα.

Την εκανε κι ο Λαρυ. Το τελευταιο χειμωνα επαιζε στο Γυαλινο (εγω ημουν στο απο πανω) και κατερρευσε στη σκηνη απο εξαντληση. Ειχε συναυλια το προηγουμενο βραδι και την επομενη με την επιστροφη καπακι παρασταση στο Γυαλινο. Αλλα ο Λαρυ ζουσε γιαυτο. Η καλυτερη του ηταν να φορτωνει το αυτοκινητο με τους μουσικους του και να τους τρεχει στα βουνα και στα λαγκαδια για συναυλιες. Δεν θα σταματαγε αλλιως.

Ο καλλιτεχνης έχει βγαλει πολλα κοινωνικοπολιτικα αΖματα...τα τελευταια χρονια μια και η καριερα του ως ΤζεΜΗΣ Μποντ διακοπηκε απο τα καπιταλιστικα συμφεροντα των πολυεθνικων και των εχθρων της Ελλαδος εδω στηλιτευει τις καταστροφες που οι αναρχοκομμουνισται προκαλεσαν στα Δεκεμβριανα του 2008 ενω εδω δειχνει την ευαισθητη ερωτικη πλευρα του αλλα και παλι μεσα απο το πριΖμα της σκληρης βιοπαλης του ρακοσυλλεκτη και του παλαιοπωλη

Κρίμα.

δυστυχως αλλο ενα ασχημο νεο.. σιγουρα απο τους κορυφαιους ελληνες τραγουδοποιους.

Πριν ένα μήνα ήμασταν στα backstage και μιλούσαμε στη περιοδία του με τον Πορτοκάλογλου.... rip στον Λαυρέντη έβγαλε πολλά κομάτια και έγραψε μεγάλη ιστορία με τους Τερμίτες....

Θυμάμαι πριν δέκα κάτι χρόνια έπαιζα με την μοναδική μπάντα που μου έτυχε να έχουμε την απίστευτη χημεία και οι πρόβες απλά κυλούσαν νερό. Μια μέρα κοιτάζω τον ταλαιπωρημένο ενισχυτή του στούντιο, που αν ήσουν τυχερός θα άναβε, και με λίγη τύχη ακόμα δεν θα παραμόρφωνε την παραμόρφωση με ένα φρικτό στρίγγλισμα, και συνειδητοποίησα πόσο τρομερά πολυέξοδη είναι η μουσική. Και όχι μόνο η ηλεκτρική μουσική. Θέλαμε τότε να κάνουμε λάιβ και να πετύχουμε αναγνωρισιμότητα. Αυτό μου θύμισε το βίντεο Hired Gun. Σούπερ ταλαντούχοι και απίστευτα έμπειροι μουσικοί, μια ζωή στην απόξω και στο αν θα βγουν τα έξοδα. Δεν είμαι καλός κιθαρίστας, καμία σχέση, αλλά κατάλαβα τότε στο στούντιο ότι δεν αρκεί να είσαι μπάντα δεμένη και να παίζεις τέλεια. Χρειάζονται άλλες εκατό+ λεπτομέρειες μπας και κάνεις 2-3 βήματα παραπάνω. Ισχύει προφανώς ο κανόνας : αν πάρεις το δέκα τοις εκατό από όσα επένδυσες, πάλι καλά. Και φυσικά δεν φτάνει μόνο να είσαι παικταράς, μελετηρός, συνενοήσιμος, να κυνηγάς τις δουλειές, να έχεις διάθεση χρόνο και χρήμα για δέκα χρόνια να μπαίνεις μέσα και άλλα πολλά. Όλο κάτι μπορεί να συμβεί, ικανό να σου τινάξει στον αέρα όλη την ζωή σου μέχρι τότε. Όσον αφορά την αγγελία, δύο πράγματα. Πρώτον, μόνο με τηλ θα διευκρινιστεί τι ακριβώς ζητούν και δεύτερον, δυστυχώς ή ευτυχώς, αν σε μία μπάντα δεν υπάρχει μεγάλη πειθαρχία (δεν λέω απόλυτη), τότε δεν θα κρατήσει. Τα έχω φάει στη μάπα πολλές φορές. Μετά από λίγο καιρό, όταν γνωριστούν καλύτερα τα μέλη και ξεθαρέψουν λιγάκι, μέχρι που σου θυμώνουν γιατί έβαλες εκεί ΛΑ και όχι ΝΤΟ!! Απίστευτα πράγματα.

μετά αναρωτιούνται κάποιοι γιατί δεν μπορεί να γίνει καμιά σοβαρή συζήτηση. ζούν ανάμεσά μας...

Πάντως έχει αλλάξει και ο Bond. Ο Craig μου άρεσε γιατί είναι πιο σύγχρονος, όχι τόσο ποζεράς, "τσαλακώνεται" και ρίχνει/τρώει και πιο μοντέρνο βρωμόξυλο. Δεν θα μπορούσε να είναι όπως οι παλιότεροι. Ο Κονερι πάλι μου άρεσε αλλά επειδή ήταν ο Κόνερι. Δεν βρίσκω ότι ταίριαζε ιδιαίτερα στο ρόλο - ήταν περισσότερο διανοούμενος παρά κολόπαιδο. Βεβαια, γέλαγα πολύ και με τον τρόπο που έλεγε τις ατάκες του. - Ι am Miss Moneypenny. - Of course you are, darling. Από τους αγαπημένους μου ήταν ο Μπρόσναν. Και το γεγονός πως όταν του το ξαναπρότειναν, δηλωσε πως δεν θα υποδυθεί τον ΜΠοντ ξανά, με έκανε να τον εκτιμήσω ακόμη περισσότερο. Όχι σαν κάτι άλλους, που πάνε παντού, αρκεί να τους στάξουν κανένα δολάριο... ?

Never liked them.

Φίλε Στράτο @fusiongtr λίγα με τον Καλιντζάκη!Μιλάμε για τον Shredder του κλαδέματος!Έχει ξαπλώσει δύο παίχτες στην ίδια φάση,με ανάποδο ψαλίδι στο κούτελο!

Το θέμα είναι κατά την γνώμη μου, να δεις την ταινία μαζί με τον σκηνοθέτη, να σου μιλάει σε κάθε σκηνή για το πώς φαντάζεται τα συναισθήματα που θέλει να δώσει. Ηχογραφείς την συνομιλία, και βλέπεις πολλές φορές την ταινία μόνος σου, ακούγοντας ξανά και ξανά, την ηχογραφημένη φωνή να δίνει το εσωτερικό τοπίο κάθε σκηνής.

πέραν όλων όσων σου προείπαν οι φίλοι μας, το σημαντικότερο για μένα είναι να "παντρευτείς" τον σκηνοθέτη καθ όλη την διάρκεια της συνεργασίας σας... στόχος να μοιραστείς το "όραμά" του και το έργο σου να λειτουργήσει ως "θετική συνιστώσα" στο αποτέλεσμα κι όχι, όπως πολλές φορές συμβαίνει, ως ένα απλά ωραίο μουσικό θέμα ξεκομμένο από τα δρώμενα της ταινίας... γι αυτόν τον λόγο πρέπει να εμπλακείς συναισθηματικά με τον οποιοδήποτε τρόπο στο στόρυ.... αξιοποίησε συχνές κατά το δυνατόν "συζητήσεις" με τον σκηνοθέτη (πέραν από τα απλά briefing ξεπέτα) κι αν δεν τον βλέπεις πρόθυμο, "κυνήγα" τον... πέραν των τεχνικών στάνταρ που καλό θα ήταν εξαρχής να συμβαδίσεις (όπως σου είπε ο φίλος μας παραπάνω), αναζήτησε όλους τους τυχόν υπάρχοντες "πιλότους", παρακολούθα επισταμένα το αμοντάριστο υλικό για να μπαίνεις και στο εικαστικό κλίμα που δεν θα σου δώσει το σενάριο και δούλευε παράλληλα... προσωπικά θα σου πρότεινα να παρίστασαι και σε γυρίσματα κατά το δυνατόν, ώστε να ενσωματωθείς στο team και στο όλο κλίμα της παραγωγής... είναι επίσης σημαντικό πριν φτάσετε στο post production να έχεις ήδη συνθέσει το βασικό θέμα (και όσα ανεξάρτητα sub themes από την βασική μελωδία τυχόν χρειαστούν), για να επικεντρώσεις στο τέλος στις διαδραστικές παραλλαγές που θα "τονίζουν" τις όποιες σκηνές θα τις χρειάζονται μια και σε αυτές τις περιπτώσεις το "χειρουργικό καστομάρισμα" θα ναι πολύ απαιτητικό και στους χρόνους και στις δυναμικές... για την απειρία μην πολυανησυχείς μια και θέλω να πιστεύω ότι θα σε βοηθήσουν οι τεχνικοί (φρόντισε καλού κακού να τα έχεις καλά και μαζί τους και μην ντρέπεσαι να τους γίνεσαι φορτικός μια και το καλό αποτέλεσμα δεν το αφορά το τακτ σου)...? τώρα για τις ώρες που θα απαιτηθούν να αφιερώσεις για ένα καλό αποτέλεσμα (πόσω μάλλον αν είσαι "πρωτάρης"), βρίσκω πολύ αισιόδοξο τον Σταύρο... μάλλον δεν θέλει να σε τρομάξει...? καλή τύχη αλλά κυρίως έμπνευση και όρεξη...

VangelisV, έγραψε ένα μεγάλο σχόλιο. Από ΌΛΟ το ενδιαφερον σχόλιο του, βρήκες να σχολιάσεις αυτό, σου εξήγησε πώς το εννούσε, μην το συνεχίζεις, για χάρη της συζήτησης. Vangelism κάτι τύποι σαν τον Stanley Jordan και τον SRV δεν είχαν 150 συμμετοχές ή άλμπουμς για να τους ανοίξουν οι πόρτες των παραγωγών. Υπάρχουν κι άλλοι βέβαια... αλλα ήταν οι πρώτοι που μου ήρθαν στο μυαλό. yameth, μα δεν διαφωνώ σε αυτό που θέτεις στο τραπέζι, για αποφυγή περιπλοκής της συζήτησης το σχολίασα. Ξεκινάω λοιπόν (και μετά πάω για νοικυριό): το παρακάτω "ναϊφ" συνθετικά αριστούγημα, απαιτεί τι; Τεχνική, ταλέντο, γνώση του κανόνα -με σκοπό να τον απορρίψεις κατόπιν; Και σε ποια μουσική θα το κατατάσσαμε, για ποιο κοινό (αφού μπορεί να το ακούσει ευχάριστα και η λόλα την ώρα που κάνει μασάζ χαλάρωσης και ο πιουρίστας με το hi-fi και τη συλλογή κλασικής μουσικής σε δίσκους); Εγώ στην παρακάτω σύνθεση "νεορομαντικής-πες-την-οπως-θες" μουσικής, διακρίνω 5000% τέχνη και -5000% τεχνική. Κι αν όχι έτσι απόλυτα, τουλάχιστον τέτοια χαώδη διαφορά. Δεν σχολιάζω καν το γεγονός ότι ένας ερμηνευτής θα χρειαστεί καντάρια τεχνικής κατάρτισης για να ερμηνεύσει αυτό το κομμάτι. Λιγάκι οξύμωρο, όχι;

Πιστευω οτι δεν υπαρχει στην τεχνη αντικειμενικη αξια. Μονο υποκειμενικη. "Ενας μουσικος που εχει παιξει σε 1500 δισκους" ειναι ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ γιατι αρεσε στους παραγωγους των 1500 δισκων.

Μιλησα στο Facebook στο Tonerider Official και μου απάντησαν στο πεντάλεπτο. Μου πρότειναν να μου έτοιμάσουν το Set με 2 single και 1 humbucker που θα τους παραγγείλω και να μου το στείλουν οι ίδιοι (πληρωμή PAYPAL). Thanks again.

Έχω μόνο μια Tele με 3 saddle vintage style γέφυρα ??? Κάτι έκανα τελικά, θα το ακούσετε σύντομα.

θα μας πει τώρα ο Νέστορας αν τον βάλανε να πληρώσει τα έξοδα οι Νορβηγοί...

εμενα η αγγελία μου θυμίζει αυτο που λεμε κερατας και δαρμενος

Το σκυλί για εμένα εκτός εξαιρέσεων που πάντα υπάρχουν δεν πρόκειται να σε πειράξει αν το μεγαλώσεις σωστά. Αν εγω που είμαι άσχετος πάρω ένα τσιουάουα και το μεγαλώσω να είναι νευρικό,ακόμα και αν επιτεθεί σε κάποιον δεν θα του κάνει ζημιά.Αν τώρα πάλι σαν άσχετος πάρω ενα ροτβάιλερ,θα κάνει ζημιά σε κάποιον. Για τα μεγάλα σκυλιά θα έπρεπε να υπάρχει έλεγχος και να περνάνε και οι ιδιοκτήτες εκπαιδευση πως να τα μεγαλώνουν.

Ο σκύλος είναι ότι είναι το αφεντικό του. Πιτμπουλ ή Μπουλπιτ. Αν είναι αυτός μαλάκας, επιπόλαιος, επιθετικός, αμόρφωτος άλλο τόσο θα γίνει και ο σκύλος του. Απλά είναι πιο ανώδυνο και ακίνδυνο όταν αυτό είναι Τσιουάουα. Στην ευρύτερη οικογένεια μας υπάρχει Πιτμπουλ συντροφιάς μέσα στο διαμέρισμα, 14 χρόνια τώρα. Για να μην παρεξηγηθώ με όσα έγραψα αρχικά, δεν θεωρώ πως είναι σωστό να αφήνει κανείς ελεύθερο τον σκύλο του όλη μέρα. Μπορεί να ενοχλεί ή και να θεωρηθεί αδέσποτος με κάθε δικαίωμα, ενω πρέπει να τηρούνται οι νόμοι. Τους σκύλους μου τους εκπαίδευα πάντα να περπατούν δίπλα μου στο πεζοδρόμιο (αφου περπατούσα και εγω εκεί) και τους είχα πάντα εμπιστοσύνη σε μικρή βόλτα το πολύ δεκάλεπτο ελεύθερο, μια στις τόσες. Στον δρόμο δεν κατέβαιναν ποτέ και πάντα επέστρεφαν στο σπίτι ΤΟΥΣ. Δεν θέλω να φανταστώ σκηνή τώρα να περνάει κυρία με το σύνδρομο Μεσία και να μαζεύει σκύλο με λουράκι και ταυτότητα ως... χαμένο. Τον απομακρύνει απο την γειτονιά και την οικογένεια του για να τον... σώσει! Κλασική περίπτωση απαγωγής που όμως συμβαίνει. Και έχουμε φτάσει να συζητάμε το ποιός είναι πιο ζωόφιλος και ποιός ξέρει καλύτερα τι είναι το σωστό για το ζώο. Αστειότητες απο ανερμάτιστους ανθρώπους που βρήκαν νόημα στην ζωή τους κάνοντας τον Μεσία των οικόσιτων.

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εγώ θα μιλήσω για μια δική μου εμπειρία. Ζω στην εξοχή, και ο γείτονας του διπλανού σπιτιού βρήκε και περιμάζεψε μια ημίαιμη πιτμπουλίνα. Πολύ ήρεμο, φιλικό και τρυφερό σκυλί. Κάποια στιγμή έμεινε έγκυος (έχει κι άλλα σκυλιά ο γείτονας). Ήταν άνοιξη, και είχε σκάψει μια γούβα στο χώμα στην αυλή, την γέμισε με ξερά φύλλα και μαλακά κλαδάκια, και κάθησε εκεί να γεννήσει. Της πήρε πάνω από μια μέρα η γέννα, ταλαιπωρήθηκε πολύ, και γέννησε νομίζω εννιά κουταβάκια. Το ένα πέθανε στη γέννα, το πήρε μακριά από τα άλλα και το έγλυφε συνέχεια καταλαβαίνοντας ότι κάτι δεν πάει καλά. Μερικές μέρες αργότερα, όταν τα μικρά μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους, βάλαμε το χέρι μας μέσα από την μάντρα, και πήραμε το ένα κουταβάκι να το δούμε από κοντά. Το πήραμε μέσα από τα πόδια της καθώς θήλαζε. Ξέρετε τι είναι για μια σκυλίτσα να της πάρεις το μικρό? Μπορεί να σου κόψει φέτες το χέρι, ακόμα και κανίς να είναι. Η πιτμπουλίνα μόνο μας κοιτούσε με τα μεγάλα εκφραστικά μάτια της, και κάποια στιγμή μας έγλυψε το χέρι. Αργότερα βάλαμε πίσω το μωρό, και αυτή ήρθε δίπλα στην μάντρα και έσκυψε να την χαϊδέψουμε. Απίθανη σκυλίτσα.

Έχετε σκεφτεί άραγε ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τα pit bull ως τα καλύτερα σκυλιά που υπάρχουν; Ότι ήταν σύντροφοί τους για πάρα πολλά χρόνια; Ότι μεγαλώσανε με οικογένειες, μικρά παιδάκια χωρίς να τα γρατζουνίσουν ούτε στο παιχνίδι; Το σκέφτηκα πάρα πολύ να γράψω έστω και αυτές τις λίγες γραμμές... πόσο μάλλον να αναλύσω έρθω σε αντιπαράθεση με ανθρώπους που το λιγότερο και ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ είναι παντελώς άσχετοι με τα σκυλιά. Απλά το χρωστάω στον καλύτερο μου "φίλο" που έζησε δίπλα μου σχεδόν 16 χρόνια, μεγάλωσε τα παιδιά μου. Αν ποτέ ξανάπαιρνα σκύλο θα ήταν μόνο από αυτή τη ράτσα. Τα πιο αξιαγάπητα σκυλιά για μένα....

Καλά αυτο το κανάλι πρέπει να το τσεκάρετε ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΔΗΠΟΤΕ. Σαν παλιός gamer μπορώ να σας διαβεβαιώσω οτι ο τύπος δεν έχει κάνει απλά πετυχημένες μεταφορές αλλά σε πολλές περιπτώσεις έχει απογειώσει τα ορίτζιναλ κομμάτια! Και εκεί θα προτείνω το Big Blue στο οποίο κελαηδάει η κιθάρα του αλλά και το Street Fighter II - Guile's Theme που ανέβασε και ο fusiongtr. Άπαιχτος!