Πίνακας συμμετοχής

Eνα μικρο τραγουδακι. :) tell_me_why_wvnz.mp3

Για μένα ένα πολύ σημαντικό μέρος της "ταυτότητας" του τι είναι μουσική τελικά, είναι η "κοινωνία" των ανθρώπων που αυτή προκαλεί, είτε σε ένα συναυλιακό χώρο, είτε σε ένα φεστιβάλ, εκκλησία, μπαράκι η σε μια παρέα που ακούει μουσική χορεύει κτλ. Αυτό είναι η πραγματική μουσική, αυτό που φτιάχνουν μαζί παίχτες μπάντα και κοινό, αυτό γεννάει τα διάφορα μουσικά είδη και κάνει τους μουσικούς να αφορούν την κοινωνία και κάποιους από αυτούς να ξεχωρίζουν. Η πραγματική ζητούμενη ικανότητα ενός μουσικού δεν είναι η δεξιοτεχνία του στο όργανο, ούτε η γνώση των μουσικών ειδών, αλλά η ικανότητα του να τα χρησιμοποιεί για να ανοίξει μια πόρτα για τους ανθρώπους που τον ακούνε, να τους βοηθά να φτιάξουν αυτοί "μουσική". Αυτό δεν θα γίνει ποτέ μέσα από μια οθόνη με τρόπο συγκρίσιμο με τον πραγματικό, για πολλούς λόγους (και αυτό ισχύει για οτιδήποτε έχει φυσική υπόσταση τέχνες, αθλητισμό, ακόμα και μιαν απλή συζήτηση - η μεταφορά τους σε μια οθόνη είναι πάντα εντελώς φτωχή). Ένας μουσικός που απλά παίζει μόνος του σπίτι του δεν έχει καν ξεκινήσει αυτό το ταξίδι του να παίξει με άλλους, να παίξει ΜΕ κοινό και ΓΙΑ κοινό, είτε παίζει μέταλ είτε κλασική μουσική το ίδιο είναι. Κατά τη γνώμη μου η ουσία του πράγματος χάνεται, οι άνθρωποι, η μουσική και η ζωή δεν είναι φτιαγμένα για να τα βλέπουμε μόνοι μας μπροστά σε μια οθόνη. Αυτός είναι ο λόγος νομίζω τελικά που προσωπικά, σχεδόν πάντα οπότε βλέπω παίκτες αποκλειστικά του YouTube η ουσία της μουσικής τους συγκρινόμενη με μουσικούς που παίζουν έξω μου φαίνεται εξαιρετικά φτωχή.

Λέτε να έρθει κάποτε η μέρα που θα λέω εγώ " όταν άκουγα εγώ djent γατάκι ..... όχι αυτές τις αηδίες που ακούτε τώρα εσείς οι νέοι " ?

Το δευτερόλεπτο του Gallagher, μου πήρε 20 χρόνια να το αντιληφθώ. Τώρα που το ξέρω, δεν θα αφήσω κάποιον που δεν το ξέρει στην άγνοια. Αν θέλει το παίρνει, αν πάλι όχι, not my fault. Δεν θα συγκρίνω παίκτες, είναι λάθος, πολύ πιθανόν αν ρωτήσεις τον Plini ποια είναι η μεγαλύτερη επιρροή του να απαντήσει τον Gallagher. (όπως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης-τον οποίο εκτιμώ αφάνταστα, αλλά δεν ακούω τη μουσική του-είχε αναφέρει τους AC/DC). Έτερον-εκάτερον. Ας μην αδικούμε τα παιδιά που κάνουν πράματα με τη μουσική. Λόγω δουλειάς, περνούν από το χώρο μου όλες οι ηλικίες και όλα τα είδη μουσικών. Πιτσιρικάδες που παίζουν fingerstyle και ξεπατικώνουν Knopfler για πλάκα μέχρι μεσήλικες που συλλέγουν Kramer Barettas και Peavey Vandenbergs και όλοι έχουν μια ωραία ιστορία να πουν με τη μουσική. Ξέρω επίσης youtubers που είναι σε περιοδεία με μεγάλα ονόματα στο εξωτερικό (ως session), ή οldschoolers που το παλεύουν πάνω στο πάλκο. Το πραγματικό πρόβλημα για εμένα είναι θέμα αισθητικής (αισθητική του ήχου, αισθητική της φράσης, αισθητική της τεχνικής). Κακώς πήγε σε μονοπάτια νέοι-γέροι, οldschool-neohippies κ.ο.κ. Δύσκολο θέμα να αναλυθεί από πληκτρολογίου. Αυτη η αισθητική λοιπόν (του βίντεο με τον τυπά στην αρχή ή της κοπελιάς) δεν με αφορά από άποψη ενδιαφέροντος, αλλά με αφορά από πλευράς εγκυκλοπαιδικής, ότι δηλ. ακούω παιδιά που έχουν αναγάγει σε αισθητική την "τεχνική της συνεχούς έκπληξης και εντυπωσιασμού". Συνεχείς στολισμοί, φτιασίδια, μικροβιμπρατάκια (συμπαθάτε με είμαι αυτοδίδακτος) σε συγκεκριμένους μικροχρόνους, νανοσηκώματα, "παράξενα διαστήματα"- αλλά πάντα εντός comfort zone του μουσικού υπόβαθρου, γκλισαντάκια 2-3 τόνων, αρπετζιομουρμουρητά, τζαζοφανείς κλίμακες, τετράγωνα tempos χωρισμένα σε άνισα μέτρα, γραμμικά σηκώματα, και άλλα πολλά που εμένα προσωπικά μου δείχνουν δύο πράματα. Μουσική ανία (δηλ. κάποιον που έχει προχωρήσει τόσο πολύ και τόσο γρήγορα στη μουσική θεωρία και τεχνική, που πλέον το μόνο που μπορεί και τον ευχαριστεί να κάνει, είναι αυτό) και μουσική πενία (δηλ, κάποιον που έχει εντρυφήσει επιλεκτικά σε είδη μουσικής που αφορούν την εξέλιξή του ως κιθαρίστα και όχι ως μουσικού). Δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω αντιληπτός στο τι με ενοχλεί μουσικά σε αυτά που άκουσα (και άλλα πολλά παρόμοια που ακούω σχεδόν καθημερινά), θα ήταν πιο εύκολο από κοντά με ηχητικες παρομοιώσεις δια στόματος. Ωράιο το θέμα πάντως και διάβασα πολύ ωραίες θέσεις από όλους. Kι ένα δωράκι φρέσκο πράμα. Bιρτουόζος, instrumental, καταιγιστικός, αισθαντικός, γκρουβάτος. Μηχάνημα κι εγκυκλοπαίδεια κιθάρας. Κανονικά, δεν θα μπορούσα να ακούσω πάνω από λεπτό μουσικής του (βαριέμαι τα guitar instrumentals). E, αυτός κατέχει την αισθητική της τεχνικής. Σχολείο.

Κανείς στη συζήτηση δεν είπε ότι μουσική σταμάτησε ή ότι δεν βγαίνουν σπουδαία πράγματα εκτός από τις ιλουστρασιόν φιγουρατζήδικες ορχηστρικές μουσικές που ποστάρει ο Βαγγέλης. Καμία ισοπέδωση λοιπόν, μην το κάνετε καραμελίτσα. Τα τύμπανα στα κομμάτια του Plini ακούγονται σαν να έχουν παιχτεί μόνα τους, έλεος κάπου - το συγκρίνεις με το Do U Read Me? σοβαρά τωρα; Και οι κιθάρες έχουν όλες τον ίδιο ήχο, κομρπέσορα, παραγωγή, ηχόχρωμα. Τι να με κρατήσει; Οι πτώσεις στο sequencer; Υπάρχουν μουσικές και θα υπάρχουν πάντα, που γράφονται με πολύ αγνότερα υλικά και νόστιμα συστατικά. Και θα υπάρχουν πάντα και οι μουσικές fast food. Δεν είναι θέμα ούτε "ισοπέδωσης", ούτε "γυάλας", ούτε ηλικίας, ούτε άλλων προσβλητικών που (μου/μας) απευθύνθηκαν επειδή δεν γουστάρουμε να παρακολουθούμε αθλητές του είδους να ανεβοκατεβαίνουν κλίμακες σε μια οθόνη και σταρλετίτσες να διασκευάζουν metal. Θα έλεγα μάλιστα, ότι συμβαίνει ακρίβώς το αντίθετο. Προσωπικά, θεωρώ δείγμα παιδείας και μουσικής ωριμότητας το να μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει τι κάνει το Do You Read Me ένα larger than life κομμάτι και το πόνημα του Plini καλό μόνο ως backing track άσκηση για προχωρημένους μαθητές ωδείου. Και βαριέμαι διαρκώς να ποστάρουμε ονόματα και παραδείγματα εκατέρωθεν. Καταλάβαμε όλοι νομίζω. (Όσο ποστάρεις δηλαδή Βαγγέλη υποθετικές συγκρίσεις, και αν άκουσες το κομμάτι του DiΜeola που πόσταρα και εξακολουθείς να τους θεωρείς όλους "σρέντερ", τόσο πείθομαι ότι ζουμε σε διαφορετικούς κόσμους). Και δεν θέλω να συνεχίσω γιατί δεν έχω σκοπό να προσβάλλω κανέναν για τα μουσικά γούστα του. Για να βγάζουμε γούστα είμαστε σε αυτή τη ζωή. Απλώς κάποιοι προτιμάμε το σπιτικό φαγητό και κάποιοι το φαστ φουντ - για να χρησιμοποιήσω και μια γαστριμαργική παρομοίωση, στο πνεύμα της πάστας με κιμά που ανάφερες εξαρχής. Edit: εν ολίγοις, αν θέλει να φτιάξει μπάντα κάποιος και έχει πρωτότυπο υλικό , μάλλον θα προτιμήσει μουσικούς που να μπορούν να παίξουν ΚΑΤΙ που να στέκει σε ένα κομμάτι όπως π.χ. το παραπάνω, παρά κάποιον "χερά" που θα παίζει τις κάλτσες του και μόνο για την πάρτη του. Γνώμη μου. Κι αν είχα να διδάξω κάτι σε κάποιον, αυτό θα έκανα (που γράφτηκε και νωρίτερα): θα του έλεγα να προσπαθεί να ακούει όσο περισσότερη μουσική μπορεί -από όλα τα είδη, και όχι μόνο ηχογραφημένες ασκήσεις δεξιοτεχνών. Και για "δεύτερη" άσκηση (μετά την τεχνική), θα του έδινα ένα "αραιό" κομμάτι, ζητώντας του να μου βάλει κιθάρες όπως θα τις φανταζόταν εκείνος. Τα δυο τελευταία χρόνια που ψάχνω lead/rythm κιθαρίστα για το γκρουπ μου εδώ στο Βέλγιο, δεν έχω βρει κανέναν που να αντιλαμβάνεται τι ΔΕΝ πρέπει να κάνει σε ένα κομμάτι. Και δεν θεωρώ ότι είμαι παράξενος - classic rock garage blues παίζουμε, τι να πω. Oι τοπικές αγγελίες πάντως είναι γεμάτες από tribute bands και modern metal , αλλά όσους έχω δει, δεν μπορούν να παίξουν τίποτα άλλο εκτός από αυτό (σε τραγικό βαθμό, που να φαλτσάρουν ή να μην είναι ικανοί να ακολουθήσουν μια jazzy chord ακολουθία, που εγώ, ο αυτοδίδακτος μαλάκας έβαλα σε μια σειρά. Τι να το κάνω που το χέρι τους πάει σφαίρα, αν δεν μπορούν ούτε να αυτοσχεδιάσουν ή να τζαμάρουν/γκρουβάρουν...? Μουσική παίζουμε, δεν είαμστε στρατιωτάκια) Ωστόσο, απ' όσα έχω δει, και από φίλους και φίλες στα 25-30 τους, που παίζουν στην Ελλάδα, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στη χώρα μας έχουμε πολύ υψηλή ποιότητα μουσικών τα τελευταία χρόνια σε όλα τα είδη - αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα). Καλημέρα

Αυτό είναι πρόβλημα! Κάποτε τα πιτσιρίκια που ξεκινούσαν να παίζουν μουσική ονειρεύονταν να γίνουν rock stars (μιλάω πάντα για αυτές τις μουσικές). Σήμερα τα όνειρά τους είναι διαφορετικά. Ονειρεύονται να γίνουν youtube περσόνες.

Ούτως ή άλλως ακόμα και ο πιο μεστός παίχτης ρίχνει μέσα σάλτσες και ζογκλερικά !!! Ειδικά οι κιθαρίστες λειτουργούμε με ένα "bag of tricks" στο μυαλό που και που αδειάζουμε τη σακούλα?? Τώρα αυτούς που βαράνε κλίμακες στα 200bpm πάνω κάτω δε νομίζω να τους συμπαθεί κανείς, ούτε να παρουσιάζουν κάποια μουσική πρόταση.

Ένας είμαι? Τον Rory και τους δίσκους του τους αγάπησα όταν πρωτοξεκινούσα στην κιθάρα. Τα τραγούδια, τα παιξίματα, το στυλ. Λίγο αργότερα λόγω αλλαγής πορείας προς το πανκ και την alternative τον ψιλοδιέγραψα ως "δεινόσαυρο". Τώρα πρόσφατα ξανα-ακούω, με "ώριμο αυτί" και ακούω πράγματα που ούτε κατά διάνοια τα είχα ακούσει τότε. Άκουγα την ενεργεια, τη μελωδία, το groove, τα σόλα. Τώρα ακούω τα ηχοχρώματα και την τεχνική του, η οποία μου φαίνεται πολύ πιο ώριμη από πολλούς συγχρονούς του και πιο σταρ κιθαρίστες. Τα αντιλαμβάνομαι πιο εύκολα και μπορώ να καταλάβω τη δυσκολία τους αλλά και την ευφυία πίσω από αυτό. Αυτό το σήκωμα λοιπόν, μου φτιάχνει τη διάθεση γιατί δεν το έχω ξανακούσει σχεδόν πουθενά. Η μουσικότητα που έχει αυτή η μη γραμμική πορεία της νότας, η στιγμή της ανόδου και η καμπύλη μέχρι την κατάληξη είναι εξωγήινη. Είναι κάτι που δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λόγια, ούτε καν σε παρτιτούρα ή ταμπλατούρα. Τσαγανό και μουσική οξυδέρκεια στο ζενίθ. Αυτό είναι.

Αμα με ακουγε οπως και εσυ και ο ΓΙΩΡΓΗΣ και πΣιφιζε ΠΑΤΣΟΚ αντι για ΤΣΙΡΙΖΑ θα ειχαμε γλυτωσει και 5 ,σχεδον,χρονια ΜΠΙΧΛΑΣ στη χωρα....αλλα δεν με ακουσε...τωρα μονο μΕ λεει "είχες δίκιο δια τους κομμουνιστΑς μας εκατεστρεψαν ολοσχερως" Γενικα ειμαι οπαδος φανατικος της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Εχετε ΟΛΟΙ το δικαιωμα να λετε ΕΛΕΥΘΕΡΑ την γνωμη ΜΟΥ ...?

Φυσικα. Ο ΘΕΟΣ κανει λαθη,ο SF ποτέΣ Εντελως ΑΛΛΗ κλαση και οι 2 σε σχεση με τον πιτσιρικα και ,ακομα και αν τους απεχθανομαι μουσικα και αισθητικα,αυτο που παιζουν ΕΧΕΙ ουσια και ειναι αυθεντικο και ειναι και "μουσικη"...αυτο που ακουσα απο τον πιτσιρικα (τον συγκεκριμενο δεν εχω ακουσει και ολους τους...πιτσιρικαδες του γιουτιουμπ) δεν λεει απολυτως τιποτα ως ουσια και μουσικη.

Βασικα αΦτο ηθελα να πω οταν ρώτησα "ΠΟΥ ειναι η ΜΟΥΣΙΚΗ?"....αν είναι να μην καταλαβαινουμε και την μεταφορικη έννοια των φράσεων να το κλεισουμε το μαγαζι.... Και ναι υπαρχει αυτό που λέμε "¨προσωπικό γουστο" ή "περι ορέξεως" υπαρχουν ομως και κλασσικες ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΕΣ αξιες που λειτουργουν ως σταθερες (BENCHMARKS που λεγαμε και το χωριο μου..) Θες να παιξεις ΠΑΝΚ ε,ΘΕΣ δεν ΘΕΣ θα βαλεις σαν benchmark τους Ramones,Clash ,Sex Pistols.. Θες να παίξεις HEAVY METAL? Ε θες δεν θες θα βαλεις τους Judas Priest & τους IRON MAIDEN Θες να παιξεις ROCK & POP? Ε θες δεν θες θα βαλεις τους Stones & τους Beatles Θες να παιξεις FUNK?Ε θες δεν θες θα βαλεις τον James Brown & τους Parliament Θες να παιξεις COUNTRY? Ε θες δεν θες θα βαλεις τον J.Cash,τον W.Jennings & τον.Η.Williams κ.ο.κ.... ΟΛΟΙ οι παραπανω εχουν ΕΝΑ κοινο....οτι παιζουν/επαιζαν έχει/είχε ΟΥΣΙΑ και ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ...βασισμενο σε μια ιστορικη πραγματικοτητα,ΑΝΑΓΚΗ και συνθήκη....κανενας απο αυτους δεν έπαιξε μουσικη επειδη ήθελε να επιτυχει ΒΙΡΤΟΥΟΖΙΤΕ....στο...οργανο του...πολλοι απο αυτους δεν ειχαν καν...βιρτουοζιτε.....και πολυ περισσοτερο κανεις απο αυτους δεν εβαλε την μουσικη του ΚΑΤΩ απο την "οργανοπαιξια".

Γιατί μας γράφεις το αυτονόητο; Απόψεις είναι όλες. (Το λένε και οι Όροι Χρήσης). Αν και η κουβέντα έχει άλλο τίτλο καταλήγουμε να συζητάμε για θεμελιώδεις έννοιες λες και είναι ομιχλώδεις. Καθε τόσο γράφεις π.χ. να ορίσουμε τι είναι μουσική, τι είναι σύνθεση λες και θα καταλήξουμε συζητώντας το 2019. Είναι γραμμένα αυτά. https://en.wikipedia.org/wiki/Musical_composition. Όταν το έχουμε όλοι, τότε συζητάμε. Καταλαβαίνουμε επίσης οι μουσικοί πως χωριζόμαστε σε εκτελεστές και συνθέτες που και οι δύο χρειάζονται ο ένας τον άλλον. Υπάρχουν και αυτοί που είναι και τα δύο. Λιγότεροι. Και ο αυτοσχεδιασμός σύνθεση είναι αλλά όχι ακριβώς. Αν ήταν έτσι ο Charlie Parker θα ήταν ο πολυγραφέστερος. Για να επανέλθω όμως και να στο φέρω στα δικά σου μέτρα πρόκειται για τη σύγκριση Clyde Stubblefield και του Mike Mangini. Αν είχα μια θέση σε μια μπάντα funk, παρα το ότι ο δεύτερος είναι καταξιωμένος και τεχνικός ντράμερ, ο πρώτος είναι ο ογκόλιθος του είδους που μπορεί να μην ξέρει να παίζει metal ή πολκα, έχει όμως το ύφος και την αισθητική του funk. O Mangini είναι session και ελβετικός σουγιάς. Ο Clyde είναι σχεδόν συνθέτης και μέρος της ιστορίας που έμαθε ο Mangini. Και εδω μιλάμε για κορυφές. Φαντάσου τι γίνεται σε καθημερινό επίπεδο μουσικών που μόνο σε φάση μελέτης ακουμπούν κάποια είδη. Κι εμένα η 50ετής δισκοθήκη μου ορίζεται απο τους κορυφαίους μουσικούς της jazz, όμως λίγα είναι τα συνθετικά έργα που θυμάμαι. Εχω ακούσει πολλή μουσική για μουσικούς αλλά και αρκετή σούπα επειδή ήταν ο προσωπικός δίσκος του ταδε sessionman. Εκατοντάδες τέτοιοι δίσκοι. Καλό παίξιμο, σούπα μουσική. Καιρό άκουγα μόνο αυτά. Μια απλή μελωδία όμως μπορει να με ταξιδέψει. Και βέβαια όσο πιο καλοί μουσικοί την εκτελέσουν τόσο πιο μαγευτική είναι.

ένας κιθαρίστας του 19 ίσως δεν ασχοληθεί με ένα κιθαρίστα του 70. Κάποια στιγμή αργότερα θα αντιληφθεί το μεγάλο του λάθος και θα ανατρέξει πίσω να καλύψει το κενό.

Μπορεί να τον εκτιμούσες το ίδιο, δεν αντιλέγω. Όμως η καλλιτεχνική του αξία θα ήταν η ίδια, χωρίς τις κομματάρες που έχει γράψει? Θα στο πω κι αλλιώς. Ο JJ Cale πχ, δεν ήταν κανένας φοβερός κιθαρίστας από την άποψη της τεχνικής (όπως και πολλοί άλλοι της γενιάς του). Δεν ξέρω καν αν θα ανέβαζε τίποτα στο tube (να επιδείξει τι?). Όμως κομμάτια όπως το παρακάτω, έχουν αφήσει εποχή. Δεν είναι κρίμα να μην είχαν γραφτεί?

Βρε σεις, δεν βλέπετε ότι άλλαξαν οι καιροί? Δεν φταίνε τα σόσιαλ μύδια. Κάποτε υπήρχαν δισκογραφικές, μεγάλες μπάντες, αγορά, δίσκοι, cd, μύριζε χρήμα η δουλειά. Τώρα πολλά από αυτά πέθαναν. Τι θα κάνει ο νέος μουσικός, που έχει βγάλει τα σηκώτια του να παίξει "καλύτερα"/διαφορετικά από την πεπατημένη? Πώς θα ζήσει ο Govan? Ο Quale? Θα φτιάξει μπάντα? Αλλού είναι πια τα φράγκα. Εδώ μπαίνουν τα social media στην εξίσωση. Επίδειξη, τι άλλο? Backing track και άγιος ο θεός. Να κάτσω να γράψω κομμάτι? Να το παίξει ποιός, να κάνει τι? Μόνος μου είμαι. Τι κάνω λοιπόν? Επίδειξη, promotion, clinics ανά τον κόσμο, διαφήμιση εξοπλισμού. Εκεί είναι πια τα φράγκα. Οι μπάντες πέθαναν. Και έτσι, μια ολόκληρη γενιά μουσικών, έχει δώσει τα πάντα στην τεχνική τελειοποίηση. Δεν είναι κακό, το κακό είναι ότι οι περισσότεροι δεν έχουν τι να την κάνουν μουσικά μιλώντας. Είναι σημεία των καιρών. Όμως κάποια από τις επόμενες γενιές μουσικών θα πάρει πράγματα από αυτούς (τεχνικά). Και θα τα πάει παραπέρα. Και αν κάποτε οι καιροί αλλάξουν πάλι, και υπάρξει φαί στην έννοια μπάντα (γιατί ακόμα και οι Snarky Puppy είναι ένα είδος σύγχρονων σεσσιονάδων- τρομεροί μουσικοί που έφτιαξαν και μια μπάντα, αλλά ο καθένας έχει τον δικό του δρόμο), θα υπάρχουν περισσότερα όπλα στα οπλοστάσια των τότε μουσικών, που θα τους ενδιαφέρει να γράψουν κομμάτια με απίδια.

σρεντ=δεξιά

Μπέρδεμα το πράμα και νομίζω βάζουμε όλοι υποκειμενικά κριτήρια. Πάντως ούτε και αυτό της κοπελιάς μου άρεσε. Δηλ. πέρασε και δεν ακούμπησε που λένε. Το έκλεισα στο 1ο λεπτό. Γιατί έκλεισα τα μάτια και άκουσα ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο πράγμα που παίζουν όλοι οι σύγχρονοι παικταράδες και ηχητικά και φρασεολογικά. (και δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά τείνει να ομοιογενοποιηθεί και με τα σύγχρονα φωνητικά-ala Sia). Όλα ίδια. Τώρα, αν θες ένα παράδειγμα όσον αφορά το υποκειμενικό μου κριτήριο το δευτερόλεπτο μεταξύ 0:51 και 0:52 στο παρακάτω βίντεο μου αρκεί για να κατατάξω τον Rory πχ στο πάνθεον των κιθαριστών με τεχνική οξυδέρκεια που ξεπερνάει 15 λεπτά οποιασδήποτε θεωρητικής και τεχνικής αρτιότητας των youtube σεσιονάδων. Kαι αν υπάρχει κιθαρίστας που δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό, όσο και να μην του αρέσει το είδος, όσο και να μην ακούει τέτοια πράματα τότε ή είναι ή πολύ νέος, ή αμόρφωτος ή είναι παραμορφωμένος και έχει χάσει το δρόμο του. Η μουσική είναι αισθητική της τεχνικής. Και η εκτελεστική δεινότητα ενός μουσικούς δεν κρίνεται μόνο από χριστουγεννιάτικα στολίδια, τι να τα κάνει αν το δέντρο είναι μαραμένο;

να προσθέσω ότι εδώ το Maximum SPL Output αναφέρεται σε peak στάθμη... δηλαδή πόσα db σε στιγμιαίες κορυφές σήματος μπορεί να αντέξει το ηχείο... οπότε τα db ως μέση τιμή σε συνεχές πρόγραμμα θα είναι πολύ πιο χαμηλά (και "μεταβάλονται" και ανάλογα το συχνοτικό περιεχόμενο)... στην περίπτωσή μας αν συνυπολογίσουμε ότι το peak SPL στη μια περίπτωση υπολογίζεται σε φουλ εύρος συχνοτήτων 42.9 Hz - 19.5 kHz και στην άλλη μεταξύ 36 Hz - 98 Hz, μόνο ως ΄'ένδειξη" (δυστυχώς μάλλον και "παραπλανητική" συγκριτικά) μπορούμε να το θεωρήσουμε... για την συνδεσμολογία όπως λέει κι ο Γιάννης ο θεωρητικά "σωστός" (μη μπακάλικος) τρόπος είναι ο 1.... επί της ζητούμενης έντασης χαμηλά, το sub σου στα ±3 dB που πρακτικά μας ενδιαφέρουν, κατεβαίνει στα 40 Hz (-10 στα 36 Hz )... ο δορυφόρος σου στα 58.1 Hz (-10 στα 42.9 Hz)... αν λοιπόν τα βάλεις να παίξουν χωρίς να ενεργοποιήσεις το high pass φίλτρο (με τον όποιο τρόπο), είναι λογικό στην περιοχή που "επικαλύπτονται" συχνοτικά (μεταξύ 43 και 98 hz) να πάρεις κάποια db παραπάνω δημιουργώντας την "ψευδαίσθηση" του περισσότερου μπάσου... του "λάθος" όμως μπάσου όπως προείπατε και οι δύο...? προσωπικά σου προτείνω, με το φίλτρο on, για να ρυθμίσεις τις εντάσεις μεταξύ τους αν όντως σου φαίνονται "χαμηλά" *, σε ένα χώρο αρκετά μεγάλο (ή έξω) για να αποφευχθούν στάσιμα, άσε "τέρμα" το sub και χρησιμοποιώντας αρχικά ένα ροζ θόρυβο ως αναφορά, ξεκίνα να ανεβάζεις σταθερά την ένταση στο δορυφόρο, μέχρι σε έναν αναλυτή φάσματος να δεις ότι "ισορροπεί" (κατά το δυνατόν) σε "ευθεία" η περιοχή των χαμηλών με τις μεσοχαμηλές (μπορείς να το κάνεις και με ένα καλόηχο comercial κομάτι που κατεβαίνει χαμηλά, αλλά χρειάζεται επιπλέον εμπειρία για να πετύχεις ουδέτερη ρύθμιση)... εκεί που θα "καταλήξεις" είναι αυτό που μπορεί να σου προσφέρει εν δυνάμει το σύστημά σου... από κει και πέρα οι "πραγματικές" εντάσεις θα καθοριστούν "απόλυτα" από τις προενισχυτικές σου ρυθμίσεις στην κονσόλα... αν και αυτές είναι "σωστές" ως προς τα "κέρδη σήματος" για το κάθε όργανο αρχικά και της post επεξεργασίας - μίξης τους κατόπι, το headroom των μόνιτορ εξόδων της θα σου βάλει το όριο στο απαραμόρφωτο επίπεδο του τελικού SPL output... αν δεν σε "ικανοποιεί" και τότε, αναζητείς άλλες λύσεις... * Γιάννη (κι εσύ να υποθέσω από το johnwow13), δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι εννοείς όταν λες ότι ακούς "τα sub να παίζουν κάπως χαμηλά σε σχέση με τους δορυφόρους" με ροκ μουσική στην εν λόγω περιοχή 40 με 80 Hz (που μετά έτσι κι αλλιώς κόβει το 24άρι φίλτρο του dsp)... λογικά η "αίσθηση" του ελεγχόμενου πάντα "μπάσου" παίζοντας η μπάντα σου, θα κινείται κυρίως γύρω στα 80-120 που παραμένουν στους δορυφόρους... το sub έναν "όγκο" και μια αίσθηση "σώματος" πρέπει να προσθέτει όχι να "ακούγεται" διακριτά... εκτός αν εννοείς ότι παίζοντας οι δορυφόροι μόνοι τους "ακούγονται" στη περιοχή συγκριτικά δυνατότερα από το να προσθέσεις τα sub μέσω high pass (που κι αυτό περίεργο μου φαίνεται)... ΥΓ. σε νορμάλ κλειστούς χώρους πιστεύω κι εγώ ότι μια χαρά θα έκανες την δουλειά σου και με ένα από τα μεγαλύτερα μοντέλα της JBL κλείνω με τον επίλογο του σοφού γέροντα συμφωνώντας μέχρι κεραίας

Δύο πράγματα να συμπληρώσω στα προλεχθέντα: - Δεν υπάρχει πολλή ψυχή και λιγότερη ψυχή. Ή έχει ή δεν έχει. Υποκειμενικό σε κάθε περίπτωση βέβαια. - Η τεχνική αρτιότητα στη μουσική είναι εργαλείο/μέσον. Αν γίνει αυτοσκοπός και αντικείμενο προβολής τότε η δραστηριότητα πλησιάζει περισσότερο το επάγγελμα του ακροβάτη ή ταχυδακτυλουργού. Τίποτε το επιλήψιμο φυσικά. Απλά πρόκειται περί διαφορετικού τομέα. Ωραίο το παράδειγμα με τους Χάρλεμ.

Ιδιοφυές. Ωραία πραγματα παντού και ωραίες επιλογές ήχων .Μπράβο Δημήτρη.Πολϋ καλό.Τα pads τι εϊναι?

Σρεντας Νο2 διχως μελωδια ρυθμο κ με σαπια συνθεση.

Φέρε τον έλεγχο και το στυλό σου να σου βάλω άριστα. "Ζορίζετε" όχι "ζορίζεται" ? Πάλι κόλλησες στη λέξη και όχι στην ουσία. Goodbye Βαγγέλη. Στη μακαρονάδα βάλε και κανένα από τα πολλά στυλό σου να νοστιμίσει.

Είναι κομματάρα. Σε κάποια σημεία υπήρχαν κάποια άστοχα περάσματα (κιθάρας) αλλά δεν μου μείωσε την ευχαρίστηση.

να τον χαίρονται! ευχαριστώ δε θα πάρω. προτιμώ ezdrummer...

δεν εκπλήσσομαι. έχω πουλήσει 3 της elektrik band του Corea γιατί δεν ακούγονταν.

πες τα ρε μάστορα....ποιό αδιάφορη μηχανή απ αυτόν δεν υπάρχει στον πλανήτη. Απορώ ποιοί τον προσλαμβάνουν. Ίσως δεν είναι τυχαίο που πλέον μπορεί να τον προσλάβει ο πάσα ένας....

Διαρκώς ερμηνεύεις τις απαντήσεις των άλλων κατά το δοκούν. Δεν είναι φιλικό στον διάλογο αυτό. Δεν πανα ξέρεις και τι δεν είναι κλάσικ ροκ. Classic rock garage blues πάντως (χωρις κόμματα) είναι άλλο πράγμα από αυτό που έγραψες επίτηδες. Θέλεις να σε παρεξηγούν μάλλον και το κάνεις σκόπιμα, αλλιώς θα απαντούσες σε αυτό που διάβαζες και όχι σε ό,τι θα ήθελες. Πάσο, δεν θα επιμείνω. Οσο για το quantize, έτσι είναι αν έτσι πιστεύεις (λες και θα το παραδεχόταν ποτέ κανένας από αυτούς). Λυπάμαι, αλλά είσαι βαθιά νυχτωμένος. Δεν υπάρχει στούντιο ή παραγωγή που να μην γίνεται αυτό από τα 90s και μετά - ειδικά στο είδος που σου αρέσει. Και δεν έχει να κάνει με τις δυνατότητες του ντράμερ, οι οποίοι σε αυτή την κλάση για την οποία μιλάμε, συμφωνώ ότι δεν το χρειάζονται. Εχει να κάνει με τις πρακτικές των στούντιο και των παραγωγών της συγκεκριμένης ιλουστρασιόν μουσικής. Υπάρχει βέβαια και η "άλλη", η αγνότερη μουσική, όπου κάτι τύποι σαν τον Weckl (ο αντίστοιχος σρέντερ στα ντραμς) δεν βλέπουν ούτε μπορούν να σταθούν ποτέ.

Περίπου αυτό σκέφτηκα και εγώ σαν πρωτοξεκίνησε. Θα μπορούσε να ήταν συνοδευτική μουσική σε κάποια εικονογραφημένη μικρή ιστορία.

Ωραιοι ηχοι, Ωραιες κιθαρες, Φανταστικα ρυθμικα, Σα παραμύθι.

εντάξει...δεν είσαι ένας..... κάπως έτσι όλοι μας. για σένα ένα κομματάκι από τον Ρόρυ που γνώρισα, όπως τον γνώρισα και αγάπησα

Και αναρωτιόμουν,πόσο ακόμα θα αντέξεις ?

Και ιδού τα νέα Fantom-6/7/8. Σχετικό link εδώ. Επίσης το νέο JUPITER-X και JUPITER-Xm Σχετικά link εδώ και εδώ. Επίσης το νέο JUPITER-X και JUPITER-Xm Σχετικά link εδώ και εδώ. Το νέο JU-06A. Σχετικό link εδώ.

Δοκίμαστε να στείλεις μήνυμα στο f/b το site της εταιρίας δεν φαίνεται να ανανεώνεται συχνά. Εγώ πήρα τον octane 8 απευθείας με επικοινωνία από f/b και έχω την εντύπωση ότι έχουν τα μοντέλα τους και σε άλλες εκδόσεις (μαύρο χρώμα κ.α.). Ήταν πάντως πολύ εξυπηρετικοί και οι μαγνήτες ΜΠΟΜΠΑ.

Να κλεισει το Thread παρακαλω

Η σοφία, ίσως και να έρχεται με τα χρόνια. Κανείς δεν ξέρει, γιατί κανείς δεν έζησε (ούτε θα ζήσει) τόσο πολύ ώστε να την αποκτήσει πραγματικά. Οπότε το "σοφότεροι" είναι άκυρο. Μια παρέα είμαστε όλοι, με τα καλά και τα στραβά μας.

Όσον αφορά εμένα το ξεχνάς αυτό. Καταλαβαίνεις πιστεύω ότι δεν παίρνω το μέρος της μιας ή της άλλης άποψης όπως αναπτύχθηκαν εδώ, αλλά έχω μια προσωπική άποψη σχετικά με το θέμα, και προσπάθησα να δώσω κάποιους προβληματισμούς μου στις χαζές αρχικές μου ερωτήσεις στα πρώτα μου ποστ πάνω στο θέμα. EDIT: Να πω επίσης ότι το youtube και όλα τα σόσιαλ μύδια, είναι ευχή και κατάρα. Μπορεί να σε προμοτάρουν, αλλά πρέπει να έχεις πάντα τις κεραίες σου τεντωμένες, για το αν κάποιος ανεβάσει ένα live σου από το κινητό με χάλια ήχο, ή και κακό παίξιμο από σένα (που δεν θα ήθελες να ανέβει), καθώς και κομμάτια από album σου (ή και ολόκληρο το album), που αποτελεί έναν πλάγιο τρόπο πειρατείας.

Αρχίσανε τα οπαδικά,σε λίγο θα μπουν και τα πολιτικά στην μέση και θα ισιώσουμε ?

Ξαναπετάγομαι σαν την βούρτσα, και λέω. Τα πετάξαμε όλα τα υλικά σε μια τεράστια κατσαρόλα και τα βράζουμε. Από εκεί και πέρα στην δοκιμή, βάζει ο ένας την κουτάλα μέσα και πιάνει πατάτα και μανιτάρι. Ο άλλος πιάνει κρεατάκι, ο άλλος φασόλια. Ο καθένας πιάνει και δοκιμάζει ότι του αρέσει και λέει την γνώμη του για το φαί. Κανένας όμως δεν δοκιμάζει όλο το φαί, απλά ότι αρέσει στον καθένα. Πώς διάολο να έχει μετά άποψη αν το φαί είναι νόστιμο?

Πολώνουμε το πράγμα χωρίς να είναι έτσι. Δεν ειναι οι μεν και οι δε. Συζητάμε για την τάση των καινούργιων μουσικών για υπερκατανάλωση πληροφοριών σε κάθε παίξιμό τους. Δεν τους αδικώ, η νέα γενιά είναι πιο έξυπνη, πιο γρήγορη, πιο αδίστακτη. Φτάνουν (τεχνικά)στα επιτεύγματα των προηγούμενων πολύ πιο νωρίς και βαριούνται πολύ πιο γρήγορα. Ο διαρκής εμπλουτισμός του παιξίματος, σε ενοχλητικο βαθμό, τιθασεύει την ανία τους.

Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις, αλλά δεν ειναι αυτό το ζήτημα εδώ, αλλά η σύνθεση. Δημιουργικά, το Sultans of Swing, είναι σύνθεση (στίχοι, μουσική και συναίσθημα). Οι μελωδίες δεν συνιστούν μοτίβα στο αριστερό χέρι ούτε ασκήσεις αναπνοής. Και ο ερμηνευτής, μπορεί να συναρπάζει χωρίς να δίνει την εντύπωση ότι κάνει show off (αυτό κάνουν συνήθως οι μεγάλοι). Οσο κι αν το έχουμε σκυλοβαρεθεί, όσο κι αν είμαστε ανοιχτοί σε άλλα ακούσματα, ανήκει σε άλλη κατηγορία από ένα μη-τραγούδι εντυπωσιασμού που αύριο δεν θα το θυμάται κανείς πιθανόν, και θα είναι χρήσιμο μόνο για να διδάσκεται σε ωδεία. Τα είπαν και άλλοι καλύτερα - δεν είναι προσωπικό το σχόλιό μου στην τσουβαλοποίηση που υπονοείς (περί φανατικών), είναι τοποθέτηση.

Ωραιος κιθαριστας. Η ΜΟΥΣΙΚΗ που ειναι ομως? (σαν etude heavy metal κιθαρας μου ακουγεται)

H μουσικη εξελισσεται κυριοι. Αν οτι δεν μπορουμε να καταλαβουμε - το βαφτιζουμε αψυχη κ φτηνη επιδειξη τεχνικης, το μονο που κανουμε ειναι να αφηνουμε το δικο μας αυτι πισω. Ναι υπαρχουν ΚΑΙ αυτοι...Οι ζογκλερς... Παντα υπηρχαν κ παντα θα υπαρχουν. Αλλα δεν ειναι ο κανονας οτι οποιος παιζει ετσι ειναι κ ρηχος επιδειξιομανης με σκοπο να μας πουλησει προιοντα. Προσωπκα στο "τι μουσικη ακουω" εχω ακουσει νεους - διαμαντια που εχουν ποσταρει 2-3 συναδερφοι απο εδω{οχι απο σενα Dim}? με εξαιρετικη τεχνικη κ καταπληκτικες συνθετικες ικανοτητες. Πραγματικα καταπληκτικες. ....τωρα αν καποιος επιμενει να εχει σαν σημειο αναφορας τους Rory Gallaher κ Jimmie Hentrix....τι να πω..

Παιδιά sorry αλλά κι εγώ βλέπω μια εξύψωση της τεχνικής μέσω της πολυπλοκότητας, της "δυσκολίας", της επίδειξης επιτεύγματος και μόχθου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια, αλλά όσο απίστευτα άρτια και εξελιγμένη είναι πλέον η τεχνική των κιθαριστών (θα μείνω σε αυτούς γιατί αυτούς καταλαβαίνω περισσότερο), άλλο τόσο με απωθεί η ίδια αυτή η αρτιότητα αισθητικά. Φυσικά υπάρχει ένα bias λόγω προτίμησης ή μη, ειδών, αλλά προσπαθώ να δω όσο πιο αντικειμενικά γίνεται και αυτό που βλέπω είναι αυτό. Πως ήταν οι Harlem Globetrotters πχ, που μόνοι τους ήταν παιχταράδες με απίστευτες ικανότητες, σαν ομάδα επίσης προσέφεραν απίστευτο θέαμα και κάναν εξαιρετικά πολύπλοκα-ομαδικά stunts αλλά αν τους εβαζες να παίξουν με μια ομάδα της Α2 πιθανόν να έχαναν. Επίσης, για κάθε Rory Gallagher που υπήρξε εκεί έξω και τον μάθαμε, υπήρχαν άλλοι 100 Rory Gallagher στον κόσμο που δεν τους μάθαμε ποτέ και που δεν τους έλαχε να γίνουν οι Rory Gallagher που θα ήθελαν. (Το όνομα δεν είναι τυχαίο). Απλά τώρα η πληροφορία φτάνει στο πιάτο μας χωρίς πολλές φορές καν να πεινάμε.

δεν συμφωνω κ εγω μαζι σου Βαγγελη. Γενικευεις επικινδυνα. Μπορεις να ακουσεις αυτο κ να πεις οτι σαν συνθεση , αυτο το παιδι εχει δωσει λιγοτερη ψυχουλα απο ton Κnopfler και το δικο του sultans of swing? Υπαρχουν ακομα συνθετες νεοι που δυστυχως πλεον δεν παιζουν η βαριουνται να παιξουν 3 ακορντα. Αν λογω ηλικιας ακομα σε εκφραζει ο Angus..μια χαρα..αλλα δεν ισχυει για ολους μας. Σε καμια περιπτωση δεν αναιρω την αξια του Angus...αλλα εγω προσωπικα βλεπω εξαιρετικες μουσικες να συμβαινουν σημερα που με αγγιζουν το ιδιο η περισσοτερο με το Sultans..

Μπορείς βέβαια και να αγοράσεις ένα μεγάφωνο της αρεσκείας σου (απο 30 ευρώ) και να το αφήσεις μόνιμα εκεί. Ετσι θα μπορείς στο εξής να προσθέτεις το isobox ως έξτρα καμπίνα σε κάποια απο τις εξόδους speaker του όποιου ενισχυτή.