Πίνακας συμμετοχής

Επιτρέψτε μου να κάνω λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου... Το κομμάτι, όπως και κάθε καλοπαιγμένο μπλουζ, είναι θαλπωρή για τ'αυτιά και την ψυχή του ακροατή. Όμως... Κατά την ταπεινή μου άποψη, γέρνει μονόπατα προς την τεχνική απόδοση, εις βάρος της εκφραστικής και τελικά της ουσιαστικής, βαθύτερης αίσθησης του μπλουζ. Φυσικά, το επίπεδο των παικτών είναι παραπάνω απο αρκετό για να "ομορφύνει" το τραγούδι, αλλά να χρειάζεται ΕΚΑΒ είναι υπερβολή. Αν είναι έτσι, τότε θα έπρεπε να είχαμε αυτοκτονήσει μαζικά όταν έπαιζαν ο Mike Bloomfield, Peter Green, SRV, Duane & Dickie, Sean Costello, Ronnie Earl και τόσοι ακόμη - για να αναφέρω μόνον μερικούς λευκούς κιθαρίστες. Σεβασμός και θαυμασμός το λοιπόν, όταν μιλάμε όμως για blues guitar, αυτοσυγκράτηση. Φιλικά.

Angry blues. Δεν το 'χω ξανακουσει, αλλα ετσι που εισαι στην τσιτα, παιζει να ευφηβρες την κατηγορια αυτη... Εισ' ωραιος!

Συμφωνώ με τον Ηλία και εξηγούμαι με τη σειρά μου: Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εδώ έχουμε δύο από τους καλύτερους σύγχρονους ηλεκτρικούς κιθαρίστες, τουλάχιστον στο ευρύτερο είδος. Όμως κατά την ταπεινότατη άποψή μου, κατά περιόδους και οι δυο τους (όπως και πολλοί άλλοι) πάσχουν από αυτό που λέω εγώ "σεσιονίλα". Δηλαδή παίζουν τόσο πολύ και τόσο συχνά (από live και ηχογραφήσεις μέχρι παρουσιάσεις οργάνων/προϊόντων, online μαθήματα κλπ. Βασικά δεν πρέπει να σταματούν ποτέ) που κάποιες φορές το παίξιμο είναι είτε "διαφημιστικού" τύπου, είτε απλά διαδικαστικό. Και είναι απολύτως λογικό βέβαια, κανένας μουσικός δεν έχει τα ψυχικά αποθέματα να αποδίδει στα υψηλότερα επίπεδα (όχι τεχνικά, αυτό το έχουν τερματίσει) έχοντας τέτοιο φόρτο και συχνότητα μουσικών υποχρεώσεων. Αναγκαστικά κάποιες στιγμές θα βάζεις τον "αυτόματο" ή θα "βλακεύεις". Βέβαια συγκρίνω πάντα με τα "καλά" δικά τους show/performances και όχι με το μέσο όρο, προφανώς. Αν δεν τους είχα ξανακούσει ποτέ, θα είχα μείνει με τα σαγόνια στο πάτωμα.

To ειχα ξαναγραψει παλιοτερα..για μερικα χρονια ο λογος που αγοραζα δισκους ηταν η εταιρεια των Grusin / Rosen. H μιση μου δισκοθηκη αποτελειται απο παραγωγες τους με αποκορυφωμα το Masterplan του Weckl που ακομα κ σημερα θεωρω τον υψιστο ντραμιστικο δισκο τοσο απο παιξιμο οσο κ απο ηχο. Απο κει κ περα κ εγω ψηφιζω Rippingtones, Corea, τους προσωπικους δισκους του Mariental, τους προσωπικους του Dave Grusin κ ειδικα τα soundtrack του αλλα κ τους θρυλικους πλεον 2 δισκους της Grp Big Band .