Πίνακας συμμετοχής

Πάντως για να απαντήσω και σοβαρά, όχι δεν είναι ότι θα παίξεις καλύτερα στη σκηνή έχοντας πιει. Καταρχάς δεν μιλάμε να είσαι λιωμα, μου έχει τύχει να μην μπορώ να παίξω κομμάτι που μας ζητήθηκε λόγω μεθης και ήξερα ότι δεν έχω καμία ελπίδα να το φέρω εις πέρας οπότε ζήτησα συγνώμη από τον θαμώνα. Όσον αφορά την φυσιολογική κατανάλωση αλκοόλ (δηλαδή σε σημείο που να μην επηρεάζει σε τεράστιο βαθμό τα αντανακλαστικα) δεν νομίζω ότι είναι καλο ή κακό αλλά εξαρτάται από την περίσταση. Αν παίζεις σε κάποιο "διαδικαστικο" live, πχ σε κάποιο ξενοδοχείο ή φιλανθρωπική εκδήλωση που βαριέσαι και δεν βλέπεις την ώρα να τελειώσεις ή τέλος πάντων σε δεν σε πολυνοιάζει και ιδιαίτερα το τι κάνει ο κόσμος, καλύτερα να μην πιεις τίποτα αλκοολουχο. Αν από την άλλη παίζεις κάπου όπου το κοινό έρχεται καθαρά για να ακούσει αυτό που παίζεις και να διασκεδάσει... Ίσως το performance ενός νηφαλιου μουσικού να μην είναι και το πιο "ζωντανό" θέαμα. Νομίζω πολλές φορές εμείς οι μουσικοί το θέμα του performance το αφήνουμε λίγο στο ντουκου και επικεντρωνομαστε πιο πολύ στο εκτελεστικό και ηχητικό κομμάτι. Για παράδειγμα δεν νομίζω ότι οι Nirvana θα είχαν την ίδια επιτυχία αν ο Cobain έβγαινε στα Live νηφαλιος όπως όταν μπήκε στο στούντιο να ηχογραφήσει το Come as you are, σε αυτό το tempo και με σωστά πατήματα στην φωνή. Μην ξεχνάμε ότι εκτός από μουσική πουλούσε και attitude, οπότε μια οργισμενη, φάλτσα φωνή, χοροπηδητα πάνω-κάτω και πράσινα ακκορντα στα Live του μπορεί να τα βλέπουμε εμείς οι μουσικοί και να γελάμε, και όμως το κοινό του αυτό ήθελε να δει στην σκηνή. Το παραπάνω παράδειγμα είναι λίγο ακραίο αλλά θέλω να πω ότι αν δύο-τρια ποτά σε βοηθούν να βελτιώσεις την ΣΚΗΝΙΚΉ σου παρουσία τότε δεν εγινε και τίποτε να χάσεις μισό bpm σε κάποιο σημείο ή αν κάνεις λαθος σε κανα ακκορντο ή κάνεις και ένα φάλτσο bending... Μην ξεχνάτε ότι ο κόσμος δεν ακούει απλά το Live αλλά το βλέπει κιόλας. Η μόνη μπάντα που καποιος πάει να δει με την λογική να μην ακούσει κανένα λάθος είναι κάτι μπάντες τύπου Dream Theater, με τον Petrucci 1000% συγκεντρωμενο να μην κοιτάει καν το κοινό, αλλά την κιθάρα του που θα την έχει σε ύψος σουτιέν. Τέλος, για μουσικούς στους οποίους "πέφτει" και το βάρος του μικροφώνου, και άρα της επικοινωνίας με το κοινό, όσες φορές είμαι νηφαλιος έχω μπερδέψει τα λόγια μου απευθυνομενος στο κοινό, και φαίνομαι ως αμηχανος και ντροπαλος-ξενερωτος μερικές φορές. Δύο τρία ποτά όμως βγάζουν τον "on stage" χαρακτήρα μου - alter ego μου, που είναι πιο άνετος (ίσως και σαρκαστικος με την καλή έννοια) με το κοινό. Με δύο τρία ποτά σίγουρα η μουσική μου επίδοση δεν θα επηρεαστεί σε τεράστιο βαθμό, καθώς όλα είναι αυτοματοποιημενα και "φιξαρισμενα". Από αυτή την έννοια, θεωρώ ότι το ποτό βοηθάει την σκηνική παρουσία που ισως είναι σημαντικότερο από το να μην κάνεις ούτε ένα λάθος στην σκηνή.

Εγραψε ο @Spyros Delta πριν κανα δυο μερες σε αλλο νημα..κ συμφωνω τοσο πολυ μαζι του. Ολη αυτη η ευκολια του ιντερνετ..η αποψη μου ειναι οτι εχει κανει φυσικα καλο...αλλα σε καποιους τομεις κ τρομερο κακο, ειδικα στο αυτι των νεων μαθητων. Για εναν επαγγελματικα μουσικο το ιντερνετ ειναι εργαλειο κ μαλιστα σοβαρο...αλλα για εναν αρχαριο...θεωρω οτι κρυβει {και}παγιδες. Δεν θελω να ακουστω γραφικος αλλα πραγματικα θεωρω οτι οι μερες που καθομασταν με την κασετα μπρος πισω.., κρατωντας τους δισκους απο το πλαι να πεσει λιγο η ταχυτητα να καταλαβουμε την φραση...μας εκαναν τρομερο καλό σαν μουσικους. Οι νεοι μαθητες προτιμανε να ξοδευσουν 10 ωρες να βρουν μια παρτιτουρα ετοιμη , παρα να κατσουν ενα μισαωρο να την βγαλουν με το αυτι. Και ενω τους εξηγω ποσο σημαντικο ειναι ειδικα στην αρχη να μην "κοβουμε δρομο" , κ εφαρμοζω ακομα κ μαθηματα ear training, υποχρεωτικα transcriptions κλπ , ... οι περισσοτεροι ψαχνουν την ευκολια. Αυτο εχει σαν αποτελεσμα στους δικους μου τουλαχιστον μαθητες , να βλεπω πολυ φτωχο ear-training ακομα κ σε καλους παιχτες. Σαν δασκαλος παιδια..το μονο που μπορω να πω σε οσους διαβαζουν σιωπηλα αυτες τις συζητησεις... Αφηστε τις ταμπλατουρες - αφηστε τις περιττες αναζητησεις στο google..κ προσπαθηστε να καταλαβετε τι ακουτε. Για μενα επισης.. Ολα διδασκονται. Αν δεν εχετε διδαχτει ποτε - ζητηστε απο τον δασκαλο να σας κανει μαθηματα ear training - η παρακολουθηστε σε ενα ωδειο το συγκεκριμενο μαθημα. Καντε transcriptions. Ενα καλο ear training μαζι με transcritions , θεωρω οτι οδηγει σε ενα καλο sight reading. Για μενα, καλος μουσικος δεν ειναι μονο αυτος που παιζει καλα...αλλα κ αυτος που ακουει {αλλα εχει κ την ικανοτητα να αποκωδικοποιει αυτο που ακουει}, την ωρα που παιζει. Οι αποψεις σας?

O Roger Waters πιάστηκε στο μετρό της Ν. Υόρκης να "μελετάει" το κινητό του όπως και οι υπόλοιποι επιβάτες, φορώντας το γυαλί φυσικά, πηγαίνοντας προς το σπίτι που είχε αγοράσει προ καιρού 35 εκ. δολάρια. Ποια είναι η είδηση: ότι πάει ακόμα με το μετρό ή ότι γέρασε;

To έναυσμα για να πιάσω μουσικό όργανο, να πιάσω τη μουσική..................................... Το έχω ξαναπεριγράψει στο forum όταν το φερε η κουβέντα, να το ξαναπώ. Από ψυχαναγκασμό ξεκίνησε . Η μάνα μου με έκανε μικρή, έδινε εξετάσεις για να πάρει το πτυχίο της στο πιάνο και έπαιζε. Την περίοδο που ήμουν στην κοιλιά και μετά έπαιζε. Όλη μέρα άκουγα πιάνο. Πιάνο, πιάνο, κλασσικό πιάνο. Σαν δασκάλα πιάνου, έκανε ιδιαίτερα στο σπίτι και όλη μέρα πιάνο, πιάνο. Πολύ πιάνο. Άρχισα να παίζω κι εγώ, από μόνος μου, μετά μαθήματα. Πιάνο, πιάνο. Άκουγα όμως σε κομμάτια τους συνθετικούς ήχους, καμπανάκια και άλλους και κατάλαβα πως έχουν τονικότητα και παίξιμο ανάλογο με του πιάνου και τη ρώταγα. Πώς γίνεται αυτό? Και μου λέει, αυτό είναι συνθεσάιζερ. Μου έφερνε κομματια του Ζαρ, τέτοια και εγώ προσπαθούσα να φανταστώ πως γίνονται όλα αυτά. Και μια μέρα με πήγαν στο μινιόν και είχε εκεί τα συνθεσάιζερ. Το πρώτο που είδα ποτέ στη ζωή μου ήταν το DXII Kαι έπαιξα. Και τρελάθηκα. Και το ήθελα, αλλα δεν μου το έπαιρναν γιατι ήταν ακριβο. Λεφτά είχαν αλλά δεν μου το έπαιρναν. Βολεύτηκα με ένα αρμόνιο και φυσικά εγώ το έψαχνα και έμαθα από sequencing, έπαιζα καλά και είχα καλό αυτί και έκανα τις πρώτες μου διασκευές, προγραμματισμούς. Όταν μεγάλωσα λίγο ακόμα άρχισα με τα κομπιούτερ και τη μουσική, atari ST, amiga, άλλα συνθεσάιζερ. Μέσα σε αυτά ήταν το έναυσμα, κυρίως όταν είδα συνθεσάιζερ για πρώτη φορά. Στα εναύσματα και οι μουσικές από ταινίες και video games. Ήθελα να βγάζω μουσική όπως σε αυτά που άκουγα σε ταινίες και video games.

ΘΕΟΣ το ιντερνετ και το youtube ναι μεν αλλα . Μπορει οι παλιοι να καναμε 1 χρονο να βγαλουμε το πρωτο μας σολο με το αυτι, αλλα μετα απο 4-5 χρονια καναμε 1 λεπτο για να βγαλουμε ενα 100 φορες δυσκολοτερο. Θελει μετρο το ετοιμο και το γρηγορο, αλλα ξερω οτι ειναι δυσκολο γιατι το ετοιμο και το γρηγορο ειναι και γλυκο και πολλοι υποκυπτουν. Μια προταση κανω στους νεους, οταν βγαζουν κομματια, να προσπαθουν μονοι τους με το αυτι στην αρχη και μετα να βλεπουν βιντεο και ταμπλατουρες, οταν κολλανε ή για επαληθευση.

Eβαλα Like αλλα το αφαιρεσα για το full sober. E ΟΚ οχι και full. ?

Κάνε και ένα mod να φύγει το απαράδεκτο master volume να αναπνεύσει και ο ενισχυτής,τα πετάλια θα ακούγονται πολύ καλύτερα.

MXR micro amp στο 6 και always on και παιζεις με το vol της κιθαρας .

Τεσσερεις κλασικες επιλογες: 1. Boss od3. Ηχος a la hendrix. Δεν χρωματιζει τον ηχο. Πολυ ποιοτικο 2. Tube screamer. Ηχος a la SRV. Διδει μεσαια και βρωμιζει τον ηχο αρκετα. 3. Ocd. Αλλη γευση κοντα στο od3, πιο marshall γευση. 4. Tc electronics mojo mojo. Οικονομικη λυση, με πολυ καλο eq.

Όταν πρωτοξεκίνησα δεν ήξερα από guitar pro, YouTube και ίντερνετς. Άντε να καταλάβεις ότι ο Dimebag κούρδιζε 1/4 step down, ότι ο Van Halen κούρδιζε Drop D, ότι το Χ σχήμα παιζόταν με Hammer On/Pull Off και όχι μόνο πενιές, κλπ. Απογοήτευση σκέτη. 1-2 χρόνια μετά εξοικειώθηκα με την τεχνολογία που έχουμε διαθέσιμη και επιτέλους άρχισα να καταλαβαίνω λίγο τι παίζει. Το πολύ Guitar Pro όμως χαλάει τα χέρια. Το κατάλαβα αργότερα αυτό. Πλέον παίρνω μια αρχική ιδέα από Guitar Pro ή tabs και όλα τα υπόλοιπα (feel, nuances, dynamics, κλπ) τα κάνω με το αυτί ακούγοντας μπρος-πίσω το original και παίζοντας από πάνω. Μετά αν υπάρχει κάποιο backing track στο internet προσπαθώ να φέρω το part όσο πιο κοντά γίνεται. Όλα χρειάζονται, καλό είναι να παίρνουμε βοήθεια, αλλά τελικά τον "δύσκολο" δρόμο δεν τον γλιτώνεις εντελώς αν θέλεις να έχεις ήχο και χέρια.

Αν θες να γινεις διασημος φραγκα πολλα να βγαλεις τη σουβλέρη μυτούκΛα σου στη σκονη να μη βαλεις Μη πιείς ουισκιΑ ,τσιπουρα, βοτκες ,φτηνη ρετσινα Γιατι πρεπει και το κοινο να την περασει φινα Εδωσε τα λεφτακια του εσενα να ακουσει και οχι να βλεπει να ξερνας σαν τον Μπαρμπαμυτουση Να σεβεσαι τους γυρω σου μα και τον εΑυτο σου γιατι αμα ρεζιλευτείς θα'ναι κακο δικο σου Για αυτο σου λεΓω φιλε μου Κοψε το το ρημαδι Για να'ναι οι νοτες σου σωστες και ο ρυθμος ΑΛΦΑΔΙ

sultan meremet

Έβλεπα τότε (όταν πρωτοπήραμε τηλεόραση) τους Partridge Family και μου μπήκε το μικρόβιο της ηλεκτρικής κιθάρας. Μαντολίνο (της δασκάλας-μαμάς) έπαιζα από τα 5. Την αγάπη μου δε για τη stratocaster την οφείλω στον σουλτάνο του swing.

ακριβώς έτσι. Σήμερα έρχεται ένας πιτσιρικάς και έχει ξεσηκώσει τον Satriani. Και μετά του βάζεις να παίξει μια μιξολύδια και σε κοιτάζει σα χάνος...

Οτι βάλεις παει! ?

Παναγιωτης Κουρμπης. http://www.kourbismusic.com/

Πολϋ καλό φίλε.

φυσικα - ρυθμικο eartraining. εμεις οι κρουστοι τι ear training νομιζεις οτι κανουμε? διαστηματα?

Είναι κορυφαίος μουσικός και παικτης, συμφωνώ..... Θα μπορούσε σαφώς καλλιτεχνικά να κάνει πολλά αλλά στους Μεταλλικα έχει απίστευτο χρήμα. Και μάλλον και καλό περιβάλλον συνεργασίας

Εγώ πέρα από τις πολύ καλές επιλογές που πρότεινε ο Γιώργος (με αγαπημένη μου το Tubescreamer), θα έλεγα και το Boss SD-1. Γελοία τιμή στα μεταχειρισμένα (30-40 ευρώ) και δίνει αυτά τα μεσαία του Tubescreamer, συν ότι έχει και αρκετά χρηστικό Gain σε όλες τις θέσεις. Επίσης αν θες extra παλέτα ήχων, τσίμπα και ένα Marshall in a box πετάλι, ώστε να βγάλεις το άχτι σου όποτε στη βαράει. Δηλαδή boost-Marshall in a box-Fender Super Reverb.

fixed .

Νομιζω οτι ολα ξεκινανε απο αυτο που κανουμε/ θελουμε να κανουμε: Αν πχ, παιζουμε τη μουσική που γουσταρουμε στο Live δεν χρειαζεται αλκοολ για να φτιαχτεις, ή να ξεαγχωθεις. Μεχρι σημερα, σε καθε live δεν μπορω να πω οτι δεν ειμαι αγχωμενος οταν ξεκιναμε (και μιλαμε για covers). Αλλά αυτο μετα φευγει. Και τοτε δεν χρειαζεται το αλκοολ. Εγω θελω να εχω στη σκηνη το 101% της συνειδησης του τι κανω, και να μην με επηρρεασει μια ουσια πχ αλκοολ. Τα υπολοιπα μελη της μπαντας μου προτεινουν κανενα ποτακι να κατεβασω πριν. Αλλα για δυο λογους δεν το κανω: 1. Ξερένει το λαιμο το αλκοολ 2. Προκαλει διψα, οποτε θες μετα περισσοτερο νερο (που ισως σημαινει και πιο νωρις στην τουαλετα ? 3. Οταν πινω, με πιανει υπνηλια. "Μα εσυ θες να εισαι στην τσιτα!! Και να τα δωσεις ολα" (θα μου πειτε). Οποτε πινοντας αλκοολ που κατευναζει το Κεντρικο Νευρικο Συστημα σου, δεν το βρισκω τοσο καλη ιδεα... Νομιζω οτι το καλυτερο πριν ανεβεις στη σκηνη, ειναι ενα μικρο εσπρεσσακι. 1. Και θα σε κανει τσιτα, 2. και θα βγαλεις τη νυχτα καλυτερα 3. και θα εχεις και την ενεργεια που χρειαζεσαι...

Αν κάναμε την ερώτηση "Νομίζετε πως πίνετε καλά όταν παίζετε λαηβ;" βγάζει νόημα;; Τι λέτε;; ? Πάντως κάτι σπουδαίοι ροκσταρ που πριν 15 χρόνια ήταν λαρδια και τώρα έχουν στρώσει ( είτε τους έκοψε ο γιατρός είτε μόνοι τους) κάνουν εξαιρετικά σόου πλέον.... Λέμε με Zakk Wylde με BLS ( οκ πάντα φοβερός ήταν αυτός αλλά έπινε πάρα πολύ ) στην Αθήνα ή GnR που παίζουν 3ωρα ή Μεταλλικα που επίσης δεν έχουν κακή εμφάνιση ποτέ αλλά ο Τζεημς ήταν αλκοολικός και ο Λαρς δεν έπιανε ρυθμό και τον έσωζε ο Τρουχιγιο ( τώρα τους θεωρώ στα καλύτερα τους σε σχέση με πριν 20 χρόνια πχ)

To 1972 ευτυχώς είχα ένα πικαπ που είχε εκτός από 33, 45 και 78 (ξέρω οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν τι είναι) στροφές, είχε και 16. Αυτό σήμαινε ότι έναν δίσκο μπορούσες να τον ακούσεις στη μισή ταχύτητα. Ωρες ατελείωτες για ένα σολο. Για να βγάλεις ένα σόλο 1. έπρεπε να έχεις το δίσκο (ή αντίγραφο σε κασέτα) 2. έπρεπε να προσπαθείς μόνο με το αυτί να καταλάβεις τι παίζεται 3. λίγο αργότερα σε κατι ξενόγλωσσα βιβλιοπωλεία εύρισκες τα πρώτα NME, MM (και πιό πριν Hit parader ή το γερμανικό pop) όπου σπάνια έπεφτε μέσα μια κλίμακα ή να διαβάζεις συνεντεύξεις πχ του Clapton πως έπαιζε το τάδε και με τί έπαιζε. 4. Κάποια βιβλιοπωλεία έφερναν και βιβλία με κλίμακες κλπ. Ακόμα πιό σπάνια ήταν τα transcriptions ή songbooks όπου σε ένα βιβλίο για κάθε δίσκο υπήρχαν lyrics και ακόρντα. Πιό αντιπροσωπευτικό το The Beatles Complete. Από ΕΚΕΙ βασικά έμαθα όλα τα ακόρντα (και jazz και τα πάντα) διότι στα τραγούδια τους υπάρχουν όλα. 5. Πολύ πιό μετά σχεδόν 7-8 χρόνια ήρθαν τα guitar player όπου πλέον σκάγανε μύτη πιό σοβαρά πράγματα. 6. αλλιώς έπρεπε να ταξιδέψεις εκεί που θα έπαιζε ο τάδε που κάποιος άλλος είπε ότι ξέρει το χ ακόρντο μπας και τον δεις να παίζει και να το ξεσηκώσεις. προγράμματα σαν το riffstation πριν 40 χρόνια ούτε στα όνειρά μας.

Θεωρώ την ισοπέδωση άδικη. Δηλ. επειδή εγώ έμαθα να ακούω με κασέτα ή τεντώνοντας τ' αυτιά μου, δεν σημαίνει ότι και κάποιος άλλος είναι το ίδιο δεκτικός ή αποτελεσματικός σε αυτή τη μέθοδο. Υπάρχουν διαβαθμίσεις στη μουσική αντίληψη του καθενός και εξαρτώνται από την εμπειρία και την κλίση. Κάποιοι άνθρωποι χρειάζεται να προσπαθήσουν περισσότερο στο μηχανικό μέρος της μουσικής (τεχνική, ακρίβεια πχ) ενώ κάποιοι θέλουν περισσότερη δουλειά στο θεωρητικό (αντίληψη, οξυδέρκεια). Το σίγουρο είναι ότι όλοι, χρειάζονται μελέτη. Σίγουρα οι δάσκαλοι και οι μουσικοί, έχουν πιο σωστή εικόνα του τι συμβαίνει με τους μαθητές τους

Eχοντας και γω προλάβει και τις δυο αυτες εποχες... δηλαδή και την περίοδο του μπρος-πισω σε κασσέτες και δίσκους αλλά και της ευκολίας -μασημενης τροφής που μεταγενέστερα προσέφερε το ίντερνετ έχω να πω οτι τα pros-cons είναι αναμεικτα με σαφές προβάδισμα της τωρινής εποχής.Για ποιο λογο να μην "κόψω δρόμο" απο τη στιγμη που μου προσφέρει ως κέρδος χρονο;;;Εστω οτι κάθομαι στο πικ απ όπως παλιά για να βγάλω ενα σόλο... Γιατι να κολλησω 10 λεπτα ώστε να ακούσω το αναθεματισμενο lick ενω αν το έχω έτοιμο θα έχω βγάλει όλο το σόλο στον ίδιο χρονο θα εχω βρει κλιμακα και πάμε για αλλά;Το αυτι ακούει και μαθαινει και όταν παίζεις όχι μονο όταν ακούς. Θα συμφωνησω οτι εκπαιδεύεται πιο αργά με τη μασημένη τροφη αλλά εκπαιδεύεται...και απο ενα σημείο και μετα αυτό τελειώνει.... Τερματίζει... Δηλαδή ακούς-καταλαβαίνεις τι ακους-το παίζεις. Με τον ενα η με τον αλλο τροπο αργά γρήγορα θα φτάσεις εκει. Αλλα όταν καταλαβαίνεις τι ακούς... Να μπορείς και να το παίξεις κιόλας ... Όλα αυτά είναι όπλα στη φαρέτρα.... Βγαζεις 100.licks και ακούς το 101 και λες ωχ... Αυτό είναι ίδιο με εκεινο... Ωχ... Αυτό είναι απλα η blues minor... Ωχ... Αυτό είναι εκεινο το ριφ με διαφορετική ουρά και παει λεγοντας...

αυτα εγω τα λεω βρωμικα

Όταν άκουσα αυτόν το δίσκο, είπα θα παίξω μπάσο σαν αυτόν …σιγά σιγά τα καταφέρνω. Βέβαια πριν είχα ακούσει αυτόν …. Αλλά κάτι έλειπε από το μπάσο του και δεν ασχολήθηκα.

Εγώ μια φορά είχα μπερδέψει τα κομμάτια και ενώ η μπάντα ξεκίνησε να παίζει το Α, εγώ μπήκα στο ριφ του Β. (ευτυχώς ήταν από το ίδιο κλειδί και το μάζεψα ? Αυτό όμως δεν είναι τίποτα... Μου έχει τύχει στα παρασκήνια του Ρόδον, σε κάποιο φεστιβάλ, να δω άνθρωπο να του μαθαίνουν τα άλλα μέλη της μπάντας, λίγο πριν βγει στη σκηνή, το δικό του κομμάτι - αυτό δηλαδή που είχε συνθέσει ο ίδιος, τι να λέμε τώρα. Κατάντια.

Σε εκείνο το live στο Ρόδο πάντως (όπως και στο πιο πάνω βίντεο), ήταν σαν να είχε σνιφάρει ένα χιλιόμετρο κόκα. Ίσως όντως να το είχε κάνει ή, όπως λες, να ήταν το "νεύρο και ο τσαμπουκάς" του χαρακτήρα του - και η αντοχή του οργανισμού του θα πρόσθετα. Σε κάθε περίπτωση, όπως γράφτηκε πολλές φορές και πιο πάνω, θα πρέπει να ξέρουμε τα όριά μας, διαφορετικά το trainwreck είναι αναπόφευκτο.

Εγώ ευτυχώς δεν έχω τέτοια προβλήματα, μια χαρά χάλια παίζω και νηφαλιος, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα να πιω ?

Θα ήθελα να ακούσω, αν κάποιος γνωρίζει, τι συνέβαινε με τους μουσικούς π.χ. από τον 16-17ο αιώνα και έπειτα, αν είναι αυτή η "φύση" του ανθρώπου ή αν ξεκίνησε υπό τη μορφή ροκ-σταριλικιού πιο πρόσφατα (on topic), καθώς και κατά πόσο επηρεάστηκε η δημιουργικότητα από την απουσία τέτοιων ουσιών - όχι μόνο του αλκοόλ - και κατά πόσο θα μπορούσαμε να είχαμε τους Pink Floyd ή τους "Insertname" από τον 17ο αιώνα αν είχανε από τότε τα καλά τα μαντζούνια (off topic). Προσωπικά δεν πίνω ποτέ και παίζω πάντα χάλια αλλά αν είναι να αρχίσω να πίνω, απότι διαβάζω, γιατί βαριέμαι κιόλας να κάθομαι και να μελετάω...

Καρφί στην κάρτα ήχου. Η version 2 των tech21 character είχαν ένα κουμπί για να απενεργοποιείς την εξομοίωση καμπίνας ώστε να δουλεύει καλά ως drive πετάλι-προενισχυτης (που το χρησιμοποιούν οι περισσότεροι)

Δεν νομιζω να υπαρχει απαντηση σ' αυτο. Το ποτο λειτουργει διαφορετικα στον καθενα. Πολλες οι παραμετροι. Αντοχη στο ποτο, απαιτησεις στη μπαντα, δεξιοτητα του καλλιτεχνη,......

Μεχρι τα 15-16 μου ειχα σχεδον ανυπαρκτη σχεση με την "ξενη" μουσικη. Εκει γυρω μου πηραν οι γονεις το πρωτο πικαπ και μαζι με τα ηχεια, τον ενισχυτη κλπ. αγοραστηκαν και μερικοι δισκοι να συμπληρωθει το πακετο. Τους θυμαμαι μεχρι σημερα... Ηταν ενας του Barry White, μια συλλογη με πρωτιες της Γιουροβιζιον, το Love to love you baby/Donna Summer και απο ενας των Christophe & Joe Dassin...Στο μεταξυ ειχα ηδη αρχισει ν'ακουω μουσικη με συνεπεια και λαχταρα. Ο επομενος δισκος που αγορασα (κατ ουσιαν ο πρωτος που επελεξα μονος μου) ηταν το Trick of the tail-Genesis. Ημουν συμμαθητης με μερικους θαυμασιους μουσικους, η παρεα μαζι τους με οδηγησε στο να ενδιαφερθω για τα μουσικα οργανα και την εκφραση μεσω αυτων, ασχοληθηκα λιγακι με τα τυμπανα που μου αρεσαν πολυ, τελικα γυρω στα 20 πρωτοπιασα για τα καλα την κιθαρα, οχι επειδη ονειρευομουνα τον εαυτο μου κιθαριστα αλλα επειδη ειχα την αναγκη να γραψω δικα μου τραγουδια.

Τρεις δίσκοι: Beatles - διπλή συλλογή, Queen - Α Νight at the Opera, Ritchie Blackmore's Rainbow. Ένας παραγωγός: Γιάννης Πετρίδης. Σημείωνα τίτλους από τα τραγούδια που έπαιζε, και μετά πήγαινα στο δισκάδικο και ζητούσα να μου γράψουν κασέτα με αυτά. Από Air Supply και Toto μέχρι Rocky Ericson. Ένα συμμαθητής: ο Βασίλης που κάθε εβδομαδα μου έγραφε σε κασέτα και από ένα άλμπουμ του Elvis Presley. (ο μπαμπάς του τα είχε όλα) Mια ξαδέλφη: η Κάτια, μεγαλύτερή μου που επέμενε να μου φέρνει να ακούω Peter Hammill, Βob Dylan και Tim Buckley. Ο πρώτος δίσκος -άλμπουμ βινυλίου που αγόρασα μόνος μου ήταν το Outlandos d' Amour των Police. Οι γονείς μου είχαν φρίξει με τις γκαρίδες του Sting και τα επαναλμβανόμενα ρεφρέν. Μπορεί να μην ήταν το αγαπημένο μου συγρότημα, (είχα λιώσει ό,τι υπήρχε από Rainbow, Queen, CSN&Y, Led Zep, Skynyrd κλπ) αλλά σε σχέση με τη μουσική που ήθελα να κάνω από τ πρώτα μου βήματα μέχρι σήμερα βρίσκω ότι το μίγμα ρέγκε-πανκ-ροκ ενορχήστρωσης, στο παρακάτω κομμάτι καθόρισε αισθητικά όλη μου την πορεία.

Το έναυσμα μου για να πιάσω ηλεκτρική κιθάρα στα 13-14 μου ήταν το smoke on the water. Το έναυσμα όμως για να πιάσω την κλασική ήταν αυτό:

Φοβερό comeback album από CoB, θυμήθηκα τις πρώτες μέρες της μπάντας.

Εμενα το εναυσμα να πιασω μουσικο οργανο, ηταν τα μουσικα οργανα τα ιδια. Στην αρχη οταν ημουν 4 ετων ηρθε ενα τριχορδο μπουζουκι στο σπιτι, μετα ντραμς στο σπιτι του θειου και μετα ηλεκτρικη κιθαρα η οποια μετακομισε στο σπιτι μου μονιμα. Μετα και μπασο. Μετα, στο ναυτικο, πηγα στη μουσικη και ημουν μες τα οργανα, ασχοληθηκα λιγο και με το πιανο, το σαξοφωνο και την τρομπετα (φλικορνο για την ακριβεια). Τα ντραμς θυμαμαι τα επαιζα πιτσιρικος 7-8 ετων, εχοντας δεμενο με επιδεσμο στο κεφαλι μου ενα παλιο τρανζιστορ ακουγοντας τον αμερικανικο σταθμο στα μεσαια, ο οποιος ηταν ο μονος τροπος να αντλησεις πληροφοριες για την ξενη μουσικη. Μετα ηρθε και ο Πετριδης στην ΕΡΑ. Και μετα οι δισκοι και οι κασσετες. Πλεον μπορουσαμε να μαγνητοφωνησουμε και τις εκπομπες για μελετη. Πηρα και κανονικα ακουστικα απο τον Κορασιδη. Akai. Εναμιση χιλιαρικο, πολλα λεφτα τοτε. Εβλεπα και τον Σπαθα να παιζει οποτε ερχοταν στον ξαδερφο μου, στο σπιτι μου απεναντι στην Ευαγγελιστρια στον Πειραια, οπως και τον Ψαροκολα (Βατικιωτη) και εμπαινα στο νοημα. Μετα ηρθε το youtube και οι ταμπλατουρες και ο κοσμος εχασε το αυτι του. .

Παιδιά το χάσαμε το θέμα, που είναι μουσική παρουσία στην σκηνή και αλκοόλ, και όχι μουσική δημιουργία και ουσίες. Αν θέλετε να το συνεχίσουμε με τις ουσίες και την επίδρασή τους στην μουσική (και όχι μόνο) δημιουργία, σύμφωνοι, αλλά το θέμα αυτό είναι τεράστιο. Για αρχή θα πρέπει να ορίσουμε για ποιες ουσίες μιλάμε (και το αλκοόλ μέσα) , και την επίδραση κάθε μίας (με βάση κάποια κατηγοριοποίηση) στον ανθρώπινο οργανισμό/ψυχισμό/συνείδηση/αίσθηση. Δεν παίζεις/γράφεις ρέγγε πχ με κόκα. Αν θέλετε να το συζητήσουμε εδώ πείτε το, ή ανοίξτε άλλο θέμα. Όπως και να έχει, θεωρώ ότι οι ουσίες γενικότερα έπαιξαν και παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στην αισθητική του κάθε ιδιώματος ανά τις εποχές (και δεν αναφέρομαι μόνο στο rock). Αυτό σαν γενική τοποθέτηση, αλλά όπως προείπα το θέμα είναι τεράστιο. EDIT: Προσέξτε κάτι. Άλλο πράγμα η μουσική πράξη που έχει σχέση με ουσίες, και άλλο πράγμα κάποιοι άνθρωποι/μουσικοί που τις χρησιμοποιούν πια (λόγω έξης, ή και σωματικής εξάρτησης) για να μπορέσουν να λειτουργήσουν γενικά (και όχι μόνο μουσικά). Πχ. υπάρχουν τραγουδιστές στην Ελλάδα, που μπορεί πριν 25 (35, 45) χρόνια να τραγουδούσαν πολύ καλά sober, αλλά πια να μην υπάρχει περίπτωση να μπορούν να κάνουν το ίδιο, απλά γιατί δεν μπορούν να κάνουν σχεδόν τίποτα sober. Είναι "πονηρός" ο χώρος, αλλά αυτό δεν έχει άμεση σχέση με την μουσική παρουσία τους (μάλλον με την γενικότερη παρουσία τους έχει σχέση).

Στην χειρότερη το πρόγραμμα στον αέρα πρέπει να είναι πάνω απο το 50%. Αυτός ειναι ο ορισμός της επαγγελματικής απόδοσης. Κάτι που επίσης εφάρμοζα στο ραδιόφωνο ως Δ. Προγράμματος με προτάσεις και έτοιμες λύσεις... αμερικανιές μιας και ο μέντορας μου είναι παλιός Αμερικάνος ραδιοφωνατζής. Και κάτι μου λέει πως απο κάπου απο εκεί μπορεί να τσίμπησες κι εσύ Ηλία. Για πες. Το θέμα πάντως είναι πως αν θες να είσαι επαγγελματίας και το αντιμετωπίζεις έτσι, δεν αφήνεις πολλά στην τύχη. Και το επαγγελματίας δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα πληρωθείς στην έξοδο. Ισχύει και για συμπεριφορά. Τα πάντα πρέπει να γίνονται με μέτρο. Και ενα ποτό να πιείς για να λυθείς κάπως είναι ΟΚ και αν γίνεται να είναι long drink τύπου μπύρα, ακόμα καλύτερα. Ο καθένας μας ξέρει τα προσωπικά του όρια. Ο απο κάτω δικαιούται να χαλαρώσει όσο γουστάρει. Αυτός που είναι πάνω στη σκηνή, μιλάει.

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός (αυτό δα έλειπε) και έχει τις αντοχές και τα σύνορα του σε όλα του. Νομίζω καλά τα είπαν ο Φάνης (Πνοή) και ο Σπύρος (Δέλτα) αλλά και κάποιοι ακόμα. Στην τελική όλα είναι επιλογές (ηθελημένες η αθέλητες) και καλό είναι να μην είμαστε απόλυτοι στην κρίση μας αλλά και να σεβόμαστε την όποια στάση ζωής. Στο κάτω κάτω, για καλλιτέχνες μιλάμε, κάλλιστα μπορούμε να μην τους ακούμε η να μην πληρώνουμε για τις συναυλίες και τους δίσκους τους. Σε σχέση με το αρχικό ερώτημα του νήματος, έχω παίξει με ανθρώπους σε όλο το φάσμα (ντίρλα-λεμονάδα) κι έχω περάσει κι ο ίδιος απο κεί... Δεν υπάρχει σαφής απάντηση, είναι τόσο πολλά εκείνα που επηρεάζουν προς τη μία η την άλλη κατεύθυνση. Θέλω να προσθέσω μία παράμετρο... Οι έμπειροι -και καλοί, συνεπείς- μουσικοί με πολλά χιλιόμετρα επί πάλκου, ένα απο τα πράγματα που εξελίσσουν με τα χρόνια, είναι (ούτως ειπείν) το διαρκές ανέβασμα του επιπέδου του "αυτόματου πιλότου" τους. Καλλιεργούν κι ενδυναμώνουν την ικανότητα να ανεβάζουν τον πήχυ στο κατώτατο του σημείο, άσχετα με το που μπορεί να βρίσκεται το ανώτατο, με αποτέλεσμα πως ανεξάρτητα απο προβλήματα (πιώμα, συνθήκες κλπ.) να κατορθώνουν να μην μεταδίδουν στον ακροατή πως τα πράγματα βγήκαν εκτός ελέγχου. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια σε πρόβα, έλεγα στα παιδιά της μπάντας οτι πρέπει να προσπαθήσουμε στην χειρότερη μας μέρα και στιγμή (ανεξάρτητα απο αιτίες) να ακουγόμαστε αξιοπρεπώς. ΥΓ. Λάκη, τι εκτελεσάρα του Dark Night ήταν αυτή; Δεν τόχα πάρει χαμπάρι κι έπαθα πλάκα, σ' ευχαριστώ!