Πίνακας συμμετοχής

Προχειρο βραδινο ξεκ@βλωμα με αγαπημενο ριφ EVH. (Τα σολα ειναι ψιλοχυμα). note: Τα εφφε (flanger στη κενη D drop Νοτα και octaver/chorus στα σολο) ειναι του cubase και ανοιγοκλεινουν μεσω automation απο το cubase. Μεγαλη ανεση λεμε. Εχει και μονιμο delay reverb. Το phaser του cubase δεν μου αρεσε και πατησα το δικο μου (στη break down γεφυρα) ΥΓ Το ειχα ξαναπαιξει παλια με την Frankenstrat, αλλα δεν ειχα βαλει τα εφφε. Στo fb ακουγεται καλυτερα νομιζω. Δεν το κομπρεσαρει τοσο πολυ.

Παιδιά το χάσαμε το θέμα, που είναι μουσική παρουσία στην σκηνή και αλκοόλ, και όχι μουσική δημιουργία και ουσίες. Αν θέλετε να το συνεχίσουμε με τις ουσίες και την επίδρασή τους στην μουσική (και όχι μόνο) δημιουργία, σύμφωνοι, αλλά το θέμα αυτό είναι τεράστιο. Για αρχή θα πρέπει να ορίσουμε για ποιες ουσίες μιλάμε (και το αλκοόλ μέσα) , και την επίδραση κάθε μίας (με βάση κάποια κατηγοριοποίηση) στον ανθρώπινο οργανισμό/ψυχισμό/συνείδηση/αίσθηση. Δεν παίζεις/γράφεις ρέγγε πχ με κόκα. Αν θέλετε να το συζητήσουμε εδώ πείτε το, ή ανοίξτε άλλο θέμα. Όπως και να έχει, θεωρώ ότι οι ουσίες γενικότερα έπαιξαν και παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στην αισθητική του κάθε ιδιώματος ανά τις εποχές (και δεν αναφέρομαι μόνο στο rock). Αυτό σαν γενική τοποθέτηση, αλλά όπως προείπα το θέμα είναι τεράστιο. EDIT: Προσέξτε κάτι. Άλλο πράγμα η μουσική πράξη που έχει σχέση με ουσίες, και άλλο πράγμα κάποιοι άνθρωποι/μουσικοί που τις χρησιμοποιούν πια (λόγω έξης, ή και σωματικής εξάρτησης) για να μπορέσουν να λειτουργήσουν γενικά (και όχι μόνο μουσικά). Πχ. υπάρχουν τραγουδιστές στην Ελλάδα, που μπορεί πριν 25 (35, 45) χρόνια να τραγουδούσαν πολύ καλά sober, αλλά πια να μην υπάρχει περίπτωση να μπορούν να κάνουν το ίδιο, απλά γιατί δεν μπορούν να κάνουν σχεδόν τίποτα sober. Είναι "πονηρός" ο χώρος, αλλά αυτό δεν έχει άμεση σχέση με την μουσική παρουσία τους (μάλλον με την γενικότερη παρουσία τους έχει σχέση).

καλά χεστ τον beato που δεν έβαλε καν στην εικοσάδα το dust in the wind αλλά εσείς 3 σελίδες και να μου έχετε ξεχάσει την λυρική τελειότητα του ή του ή του εδιτ ----------------------------------------------------------------- καθώς φαίνεται γράφαμε παράλληλα με τον αγαπητό fusionakis....?

Ένα από τα καλύτερα intros που γράφτηκαν ποτέ κατά την γνώμη μου.

Γιατί; Είναι το ομορφότερο πράγμα που μου έχουν πει ποτέ ?

Ήμουν νέος τότε και είχα ιδέες. ?

Ακούς Κώστα (Πανώριε)?

Να μην ξεχάσουμε και τις επιτυχίες του.... Ο φαντάρος Μια άλλη ζωή Πίσω στο χωριό Ο περιπλανώμενος Ο φόβος είναι το κλειδί Φυγάς Δεν βλέπω τα αισθήματά μου Όχι άλλα ψέμματα κλπ..

Και πάλι άλλο λέει ο Ρεμπελ (αν μου επιτρεπει να τον ερμηνεύω), Δεν λέει που γεννηθηκε ο φασισμός, αλλά ποιοί...αρκετά χρόνια μετά, θεματολογικά τον χρησιμοποίησαν στη μουσική τους, και αν σε αυτό , έπαιξαν γενεσιουργό ρόλο οι κλιματολογικές συνθήκες.

Να γεννηθεί εγώ πιστεύω πως όχι. Οι Έλληνες είναι γεγονός ότι επηρεάστηκαν πάρα πολύ απ το Black metal των Νορβηγων σε σημείο να έχουμε μεγάλα ονόματα στο "2ο κύμα" πανευρωπαϊκά Υποειδη μεταλ γεννήθηκαν στη Καλιφόρνια γεννήθηκαν στην Σκανδιναβία Πιστεύω ότι οι συνθήκες ήταν ιδανικές και γόνιμες για να αναπτυχθεί "ιδεολογία" περιθωριοποίησης, individualism, μισανθρωπιας και μικρά ψειγματα παγανισμού όπως και νεοναζισμου από παιδιά με βαριά κατάθλιψη, μίσος και τάσεις αυτοκτονίας σε μια περιοχή όπου δεν ξημερώνει για 6 μήνες και που μάλλον τίποτα το ενδιαφέρον δεν συνέβαινε Δεν μπορω να σκεφτώ Ιταλό, Ισπανό κλπ να αναπτύζει σε τέτοιο μεγάλο βαθμό μίσος και κατάθλιψη Αλλά αν επηρεάστηκε όλος ο πλανήτης μουσικά μετά

Θα επαναλάβω αυτό που έγραψα σαν σχόλιο και στο ίδιο το βίντεο... Συμφωνώ με κάποιες από τις επιλογές του Beato, και απλά προσωπικά δεν μπορώ χωρίς αυτά (με πρόλαβε για το "Dust In The Wind" ο Spyros Delta): Αρχίζει στο 1:04, και λατρεύτηκε στην ακουστική του βερσιόν περισσότερο από την ηλεκτρική... Δεν μου λένε τίποτα σαν μπάντα, αλλά πολύ χαρακτηριστικό intro, και όμορφα ενορχηστρωμένο.

Κομματαρα λεμε. Τι θεματα εχει γραψει ο π@στης. Και πως ρεουν, νερακι. Αυτο που με φτιαχνει τρελλά οταν το παιζω, ειναι οι κραυγες του Roth στην εισαγωγη. .

Σούπερ! Το αγαπημένο μου από τον αγαπημένο μου δίσκο τους. Ο ήχος καρφί. Το παίξιμο κορυφή. Μπράβο Σπύρο με έφτιαξες, πάω να το θυμηθώ.

T-shirt killer strikes again. Splendid.

Μπαρουτια!

Και εδώ είναι το λάθος σου. Αφού, πολύ σωστά, δεν ήθελες να μπλέξεις με service Ελληνικού καταστήματος, τότε γιατί πήγες και ψώνισες από ελληνικό κατάστημα; Αν είχες αγοράσει από τα γνωστά διαδικτυακά στέκια τώρα θα ήσουν μια χαρά. Αλλά το λάθος σου επιπλέον είναι και το εξής: Στραβώθηκες και πήρες από εδώ. Και πολύ σωστά το δοκίμασες καπάκι. Και είδες πρόβλημα καπάκι. Ποιο service και μαλακίες, έπρεπε ΚΑΠΑΚΙ να πας στο μαγαζί και να πάρεις ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ μηχάνημα, χωρίς πολλά πολλά, είναι υποχρεωμένοι. Εντάξει μπορεί να σε χτικιάζανε, και για αυτό αποφεύγουμε τους ελληνιόλους για να αποφεύγουμε και το χτικιό, αλλά θα ήταν υποχρεωμένοι άμεσα να στο αντικαταστήσουν. Τώρα έτσι όπως τα έκανες και το άφησες στην τύχη του, καλά ξεμπερδέματα. Την άλλη φορά πια ξέρεις, ίντερνετ και από εδώ πάνε και οι άλλοι.

Βρήκα αυτό μήπως βοηθάει κάπου στη συζήτηση. Μακάρι αν γίνεται να το αλλάξεις ως doa https://www.google.com/amp/s/europa.eu/youreurope/citizens/consumers/shopping/guarantees-returns/indexamp_el.htm Εάν το προϊόν που αγοράσατε παρουσιάσει βλάβη μέσα στους πρώτους 6 μήνες, θεωρείται ότι το πρόβλημα υπήρχε όταν το παραλάβατε, εκτός αν ο έμπορος μπορεί να αποδείξει το αντίθετο. Επομένως, δικαιούστε δωρεάν επισκευή και αντικατάσταση, ή αν αυτό αποδειχθεί πολύ δύσκολο ή δαπανηρό, μπορεί να σας προταθεί μείωση της τιμής ή επιστροφή των χρημάτων σας.

Τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Κυρίως γιατί πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα (5 μήνες) από όταν την πήρες μέχρι να τους την πας πίσω, λέγοντας ότι έχει πρόβλημα. Σκέψου ότι έχεις μαγαζί, και πουλάς μια κάρτα ήχου, και έρχεται μετά από 5 μήνες ο αγοραστής και σου λέει ότι η κάρτα έχει πρόβλημα. Οφείλεις να διαπιστώσεις αν όντως έχει πρόβλημα, και μετά να ακολουθηθεί η διαδικασία της εγγύησης (δεν θεωρείται DOA μετά τόσο καιρό, οπότε δεν ισχύει το "άλλη κάρτα ή τα χρήματα πίσω"). Μεγάλο λάθος το ότι δεν σε ενημέρωσαν, αλλά ακόμα και αν σε ενημέρωναν, δεν θα μπορούσες να κάνεις και πολλά.

Και μόνο το flanger της drop D σε απογειώνει. Αμερικάνικο χορευτικό μέταλ....! Σπύρο πολύ ωραίο (και ως cover βγάζει και μια λαϊβίλα.... )

Μη το γελάς καθόλου πριν από τέσσερα χρόνια συλλάβανε ένα ΝΙΓΗΡΙΑΝΟ νεοναζί στο Βερολίνο επειδή ξυλοκόπησε έναν Ραβίνο στο μετρό.... Μη ξεχνάς άλλωστε τι ψήφισε το 10% σχεδόν των συμπατριωτών μας το 2015... (στο ΔΙΣΤΟΜΟ μάλιστα πήρε 1000 ψήφους από ντόπιους)

Πλέον, όπως εχουν γινει τα πράγματα ( παγκοσμιοποίηση-internet) δεν θα μου έκανε εντυπωση και αν έβρισκα μουσκους (προφανώς μιμητές) υμνητές της Κου Κλουξ Κλαν και στη Νιγηρία.?

Την σκηνη death metal της Φλόριντα την θυμάται κανείς? Εκεί γεννήθηκε το death, Obituary, Possessed, Death, Deicide, etc... οσον αφορά ιταλούς ισπανούς και λοιπούς λατίνους, να αναφέρουμε τους υπερ-Βραζιλιάνους Sepultura....

Προφανώς ξέχασες ότι ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ εφευρέθηκε από τους "γεμάτους μπρίο και χαρά"....νοτιους ΙΤΑΛΟΥΣ... Μετά ακολούθησαν οι επίσης...νότιοι ΙΣΠΑΝΟΙ με τον Φράνκο και μετά (και αυστηρά λόγω οικονομικών συνθηκών) οι Γερμανοί. Αν δεν είχε γίνει η πληθωριστική οικονομική καταστροφή ο Χίτλερ δεν θα έβλεπε εξουσία ούτε στο όνειρο του. Επίσης δείτε και ιστορικά ΠΟΙΕΣ χώρες έχουν η είχαν δικτατορία..... Δύσκολα θα βρείτε ψυχρές, βόρειες χώρες στον.... κατάλογο (με εξαίρεση φυσικά το σιδηρούν παραπέτασμα όσο κράτησε ο κομμουνισμός)

Άλλο metal, αλλο black metal. Αντμιν θες φροντιστήρια ? Άλλο να τραγουδάς "girls/girls/girls" και άλλο "at war with Satan" ? YΓ Σε κάθε περίπτωση, σημασία έχει που γεννήθηκε κάτι (και γιατί) και όχι που αναπαράγεται . Παντού μπορεί να αναπαραχθεί. Δεν θα σου πει κανένανας τίποτα αν παίζεις Celtic Frost στην Καραϊβική ?

Σωστός όπως πάντα. Εδώ μιλάμε για σκηνική παρουσία. Ο αλκοολισμός επίσης είναι άλλο θέμα που αφορά αρρώστους που χρίζουν βοηθείας και όχι την πλειοψηφία. Βλέπε παραπάνω περι Amy Winehouse.

Πιστεύετε ότι η ρέγγε θα μπορούσε να γεννηθεί σε παγωμένα κλίματα? Ότι η μουσική ρυθμολογία της Αφρικής και της Ασίας (πχ Ινδία), θα μπορούσε να πρωτοβγεί στην Νορβηγία? Όμως, το κλίμα επιδρά στις κουλτούρες εθνών, και αυτές οι επιδράσεις χάνονται στα βάθη του χρόνου. Αυτές οι κουλτούρες, επιδρούν μετά έμμεσα σε όλες τις εκδηλώσεις των λαών, συμπεριλαμβανομένης της μουσικής δημιουργίας (απλά η άποψή μου).

Μηπως δεν βρισκεται πια εκει το μυαλο σου - μηπως δεν μπορεις να σκεφτεις πια ετσι, επειδη απλα ....μεγαλωνεις? Μεγαλωνεις σημαινει πολλα ξερεις. Εχεις περισσοτερες απαιτησεις , ισχυροτερα φιλτρα, εχει ανεβει πιθανον το επιπεδο σου σαν μουσικος..και σαν ακροατης. Τα ακορντα που χρησιμοποιει ο Stevie Wonder για να στησει τα τραγουδια του πχ..δεν πιστευω οτι ειναι προιον ντοπας.. αλλα καθαρης κ συνειδητης δουλειας. Επηρρεαζεται κ χρησιμοποιει τα ακουσματα του με σκοπο να φτιαξει κατι καινουργιο - κατι συγχρονο που περιεχει το παλιο. Διαφωνω μαζι σου οτι Μουσικη - Δημιουργια η Performance κ drugs & alcohol ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ ειναι ενα τεραστιο κλισε. Συνδεθηκαν ναι...και για πολλα χρονια... αλλα δεν συμφωνω με τον τροπο που το θετεις..οτι αν δεν εχεις κατεβασει ενα μπουκαλι Johnnie. δημιουργια κ πρωτοτυπια ..δεν θα δεις. Tελος.. Ενας πραγματικα ξενερωτος καλλιτεχνης που παρακολουθω ειναι ο Jacob..που τον εχουν παραδεχτει σοβαροι καλλιτεχνες οπως ο Quincy η ο Hancock...δεν νομιζω οτι πινει παραπανω απο...νερακι. Δες τον εδω να αναλυει γιατι ηταν τοσο μεγαλος συνθετης ο Wonder.

Το να βγαλεις τετοιο αποτελεσμα με τοσο χιλιοακουσμενο κομματι.. μονο ευλογημενος για να κανεις αυτη την δουλεια μπορεις να εισαι...

Πριν σας διαβάσω γράφω γνώμη. Δεν πίνω πλέον, χρόνια τώρα. Παιχτικά μιλάμε για πολλά επίπεδα πάνω, μαθαίνω πιο γρήγορα, προσαρμόζομαι σε καινούργια στυλ πιο εύκολα, κάνω λιγότερα λάθη και παίζω πολύ πιο συγκεντρωμένα. Νιώθω το connection με το όργανο καλύτερα. ΑΛΛΑ Έμπνευση, ιδέες, δημιουργικότητα, out of the box thinking και πειραματισμοί, μιλάμε για τη μέρα με τη νύχτα. Δεν είμαι πια "καλλιτέχνης", το μυαλό μου δε βρίσκεται στο παλαβό μήκος κύματος που βρισκόταν, η μουσική μου είναι τετριμμένη. Drugs και μουσική, δυστυχώς πάνε μαζί, ακόμα και για απλούς ακροατές πόσο μάλλον για δημιουργούς. Χωρίς αυτά οι Floyd, Hendrix, Stones ... η λίστα δεν τελειώνει ποτέ ... δε θα γράφανε την ίδια μουσική. Όσοι επέζησαν, κόβοντας τα drugs πατώσανε δημιουργικά, Metallica ας πούμε. Υγεία αλάνια?

σαν τον γνωστό κιθαρίστα θρύλο στα πανηγύρια με την 335, που παίζει όλο το κομμάτι σε ένα φυσικό λα μινόρε κι όταν του κάνει παρατήρηση ο συνάδελφός του να αλλάξει κάνα ακόρντο απαντάει: - σιγά ρε μην κουραστώ... έτσι κι αλλιώς, πάλι από δω θα περάσετε!... ?

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός (αυτό δα έλειπε) και έχει τις αντοχές και τα σύνορα του σε όλα του. Νομίζω καλά τα είπαν ο Φάνης (Πνοή) και ο Σπύρος (Δέλτα) αλλά και κάποιοι ακόμα. Στην τελική όλα είναι επιλογές (ηθελημένες η αθέλητες) και καλό είναι να μην είμαστε απόλυτοι στην κρίση μας αλλά και να σεβόμαστε την όποια στάση ζωής. Στο κάτω κάτω, για καλλιτέχνες μιλάμε, κάλλιστα μπορούμε να μην τους ακούμε η να μην πληρώνουμε για τις συναυλίες και τους δίσκους τους. Σε σχέση με το αρχικό ερώτημα του νήματος, έχω παίξει με ανθρώπους σε όλο το φάσμα (ντίρλα-λεμονάδα) κι έχω περάσει κι ο ίδιος απο κεί... Δεν υπάρχει σαφής απάντηση, είναι τόσο πολλά εκείνα που επηρεάζουν προς τη μία η την άλλη κατεύθυνση. Θέλω να προσθέσω μία παράμετρο... Οι έμπειροι -και καλοί, συνεπείς- μουσικοί με πολλά χιλιόμετρα επί πάλκου, ένα απο τα πράγματα που εξελίσσουν με τα χρόνια, είναι (ούτως ειπείν) το διαρκές ανέβασμα του επιπέδου του "αυτόματου πιλότου" τους. Καλλιεργούν κι ενδυναμώνουν την ικανότητα να ανεβάζουν τον πήχυ στο κατώτατο του σημείο, άσχετα με το που μπορεί να βρίσκεται το ανώτατο, με αποτέλεσμα πως ανεξάρτητα απο προβλήματα (πιώμα, συνθήκες κλπ.) να κατορθώνουν να μην μεταδίδουν στον ακροατή πως τα πράγματα βγήκαν εκτός ελέγχου. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια σε πρόβα, έλεγα στα παιδιά της μπάντας οτι πρέπει να προσπαθήσουμε στην χειρότερη μας μέρα και στιγμή (ανεξάρτητα απο αιτίες) να ακουγόμαστε αξιοπρεπώς. ΥΓ. Λάκη, τι εκτελεσάρα του Dark Night ήταν αυτή; Δεν τόχα πάρει χαμπάρι κι έπαθα πλάκα, σ' ευχαριστώ!

Χαλάλι τους τα λεφτα. Ας πιουν ένα χυμό στην υγειά μας ?

πιτσιρικάς δεν έπινα σε συναυλίες, αλλά και μεγαλύτερος δεν με έπιανε το ποτό στην σκηνή... το ίδιο και σε μαγαζιά αλλά τον πρώτο καιρό μέχρι να αρχίσουν να φεύγουν αυτόματα τα χέρια... ε στην πορεία της σαιζόν που η βαρεμάρα δεν ικανοποιούταν ούτε όταν έπαιζα ναυμαχία με τον αρμονίστα, ούτε καν όταν διάβαζα Λούκι Λουκ από το αναλόγιο, έκανα λίγο κεφαλάκι (σεμνά μη φανταστείτε) αλλά ίσως λόγω και του μη ιδιαίτερα απαιτητικού παικτικά είδους η απόδοση ήταν "φιξαρισμένη"... βέβαια ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση στα όσα χρόνια υπηρέτησα το άθλημα, ήταν ότι οι παθολογικά αλκοολικοί που γνώρισα και συνεργάστηκα, απλά δεν μπορούσαν καν να παίξουν ή να τραγουδήσουν νηφάλιοι... ανεξαιρέτως... μάλιστα πριν πολλά χρόνια είχα μείνει σύξυλος με παλιό γνωστό τραγουδιστή που μου ήρθε στο studio με τον παραγωγό του λιώμα και εκεί που στήνω μικρόφωνα, βουτάει τη βάση κατεβάζει στο ύψος μιας καρέκλας, σωριάζεται χύμα σε αυτή, ανάβει τσιγαριλίκι, με στέλνει βρίζοντας στο control και λέει μια κι έξω το άσμα και φεύγει παραπατώντας χωρίς καν να χαιρετήσει... ακόμα ψάχνω να βρω ψεγάδι στην ερμηνεία του... πως στο διάολο το κανε τι να σας πω...? το κακό που νομίζω δεν αναφέρθηκε, είναι ότι (από ότι ξέρω) στους πραγματικά εθισμένους ουσιαστικά το "πραγματικό" sober δεν "υπάρχει" δημιουργικά (πλην "αποτοξινωμένης" περιόδου)... και ΔΥΣΤΥΧΩΣ (φαντάζομαι) τα προβλήματα στην σκηνή, έρχονταν κάθε που για τον οποιοδήποτε λόγο "στράβωνε" άσχημα το "φτιάξιμο" ή απλά ξεπέρναγαν ένα "όριο" λειτουργικότητας... ΥΓ. τέλη 80ς για κάποιο καιρό παίρνω σβάρνα τα σκυλάδικα... ωραία εμπειρία πραγματικά που ποτέ δεν μετάνοιωσα, αλλά τότε τουλάχιστον (τώρα δεν ξέρω), κάθε βράδυ ερχόταν στο πάλκο ένα μπουκάλι ουίσκι(?) για την "ορχήστρα" μάρκας Wohnny Jalker ή κάτι παρόμοιο ανάλογα το καταγώγιο... μέχρι τότε δεν έπινα καθόλου "σκατς" ο δικός σου... αλλά ανάγκα και οι μουσικοί πείθονται και αφού συνήθισα το αρχικό κάψιμο στα συκώτια μου, έπινα ένα δυο ποτηράκια... ακολούθως στο κυριλέ πιάνο μπαρ που πιάνω δουλειά, πρώτο βράδυ πρόβας ζητάω από τον μαιτρ ένα ουίσκι (τρομάρα μου)... μου φέρνει ο άνθρωπος ένα κανονικό Johnny Walker... τι το θελε?... μου φάνηκε σαν πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό μπροστά στην μπόμπα που με είχαν συνηθίσει... βάζω λοιπόν τις φωνές ότι με "έριξε", αλλά αυτός (και όλοι οι παρόντες) δεν θα ξεχάσουν ποτέ το γέλιο που ρίξανε... όπως κι εγώ την ντροπή μου όταν κατάλαβα την μλκ μου...?

Απλες,μικρες και αγαπημενες οι παρακατω εισαγωγες:

Τρύπες - Αμνησια

@Spyros Delta Έχεις δίκιο, δεν είδα όλο το video.Καίγεται το "Wish you were here".

κορυφαια παρασταση εδω.. και ακομα ενα για τους 40αρηδες να θυμηθουμε λιγο το λυκειο!!!(τονοι δακρυων!!!!)

Ένα ξεχασμένο άσμα...? Και ένα με έναν φανταστικό κιθαρίστα κι όχι μόνο, που μας άφησε πριν λίγες μέρες...

Α! και αυτό :

Rob Marcello μαζί με Satchel ό,τι καλύτερο στο μοντέρνο hard rock

Για να μην ανοίγουμε κι άλλο thread. Ένα νέο entry level arranger από την Roland, συνέχεια των E-X20 και E-X20A. Roland E-X30 Και από την Boss τα ακόλουθα νέα προϊόντα. WL-60 (Wireless System) DD-200 (Digital Delay) EQ-200 (Graphic Equalizer) MD-200 (Modulation) OD-200 (Hybrid Drive) Σημείωση προς τα πιό πάνω πεντάλ διαθέτουν και MIDI, οπότε ο έλεγχος στο live είναι πιό ευέλικτος, αρκεί να υπάρχει και το ανάλογο controller.