Πίνακας συμμετοχής

Σήμερα είδα στον Νάκα τον Jared James Nichols. Είναι ένας blues-rock παίκτης από την Αμερική, ο οποίος κάνει clinic tours με τη Blackstar και την Epiphone. Πολύ καλός παίκτης με χερούκλες, ωραία τραγούδια, αλλά δε θέλω να σταθώ εκεί. Ο τύπος είναι καταπληκτικό παιδί, χρυσή καρδιά πραγματικά, μπαίνει μέσα σε ένα δωμάτιο και αλλάζει η αύρα. Παίξαμε παρέα on stage, εκείνος δηλαδή γιατί εγώ ήμουν σε ρε φαλτσόρε από το άγχος και στο τέλος αράξαμε λίγο μιλώντας για rock, gear και λοιπά.

Πριν από 12 μέρες, Παρασκευή ήταν, άκουγα από το πρωί ένα κλάμμα μωρού, που ερχόταν από κάπου μακριά. Το απόγευμα πλησίασα προς την κατεύθυνση από την οποία το άκουγα, και κάτω από ένα κλαδί, βρήκα ένα μωρό γατάκι (10-15 ημερών). Ήταν μόνο του, χωρίς μαμά και αδερφάκια, και έχω την εντύπωση ότι το παράτησε εκεί ανθρώπινο χέρι. Δεν μπορούσε να περπατήσει ("άνοιγαν" τα ποδαράκια του), δεν μπορούσε ούτε να στηριχθεί όρθιο. Τα ματάκια της ήταν κατάμαυρα και θολά. Πώς μπορούν άνθρωποι να αφήσουν μόνο του ένα τέτοιο πλασματάκι! Τρόμαξα μήπως μου πεθάνει (έπινε ελάχιστες σταγόνες αγελαδινού γάλακτος που είχα, από σύριγγα). Μόλις πήγε Δευτέρα της πήρα υποκατάστατο μητρικού γάλακτος και μπιμπερό. Έγινε διπλάσια από τότε (ξέχασα να πω ότι είναι κοριτσάκι). Παραπατάει ακόμα, αλλά είναι κανονικό τρακτέρ, ανεβαίνει παντού. Τσιρίζει συνέχεια, εκτός από όταν τρώει, ή κοιμάται. Οι 5χρονες ανηψιές μου τρελλάθηκαν όταν την είδαν, την έβαλαν πάνω στα ποδήλατά τους και τα πατίνια τους και την έκαναν βόλτες. Άλλο που δεν ήθελε κι αυτή. Κουνούσε την ποντικοουρίτσα της, καταευχαριστημένη. Της έβγαλαν και το όνομα cookie. Είναι όντως σαν μπισκοτάκι.

Απο νωρις στα βασανα! Δηλωνω υπερηφανος μπαμπας... ?