Πίνακας συμμετοχής

Ειναι απλο. Αν δεν ξερετε να παιζετε, μου δινετε την κιθαρα, την δοκιμαζω, κι αν μου αρεσει, την αγοραζετε.

Το βιντεο δεν το ειδα, ομως εν γενει ακολουθω τη σειρα που ανεφερε ο Φανης (Πνοη), ματι, αισθηση, βαρος, μπρατσο, "βολεμα". Με τον plugged ηχο δεν πολυασχολουμαι (εκτος εξαιρεσεων) γιατι στο 99% των περιπτωσεων θα πειραξω/αλλαξω ηλεκτρικα - μαγνητες. Παρενθεση. Δεν ειναι ζητημα "σνομπισμου", ομως οταν διαβεις το κατωφλι των καλων/ακριβων/χειποποιητων μαγνητων και ξερεις τι γυρευεις, ειναι σχεδον αδυνατον να γυρισεις πισω. Κλεισιμο παρενθεσης. Εχω ακουσει κιθαρες που χωρις ενισχυτη ειχαν εξαιρετικο ηχο/αισθηση και ενισχυμενες χαλια - και τουμπαλιν. Δεν ειναι νομιζω και πολυ ασφαλες να πουμε το ενα η το αλλο, εξαρταται απο πολλους παραγοντες, το σημειωνουμε αλλα προχωραμε σε περαιτερω δοκιμες, στην τελικη μιλαμε για ηλεκτρικο οργανο, η πρωταρχικη unplugged αισθηση ομως μετραει. Ειμαι κι εγω θιασωτης του μηδενικου ρηλιφ, μου αρεσει και το χαμηλο σχετικα ακσιον, καποιες φορες με ενοχλει το μπαζαριζμα σε μερικα σημεια (και καποιες αλλες το απολαμβανω) αλλα ειναι κατι που "θυσιαζω" για χαρη του γενικοτερου βολεματος μου. Το φυσικο κομπρεσιον που προκυπτει απο τετοιες ρυθμισεις (οπως τονισε ο Σουπερφανκ), μπορει να ειναι και "χρησιμο" οχι μονον σε καθαρους ηχους αλλα και σε παραμορφωμενους. Τα τελευταια χρονια γενικα παιζω με πολυ γκεην απο ενισχυτη/πεταλια, το χαμηλο ακσιον ομως μαζι με το μηδενικο ρηλιφ "φρεναρουν" κατα καποιο τροπο την ανεξελεγκτη βρωμια και τον ογκο, με αποτελεσμα ο τελικος ηχος να δινει την ψευδαισθηση πως ειναι πιο καθαρος, κρατωντας ομως μεγαλο αποθεμα απο διαρκεια/αρμονικες κλπ.. Φυσικα χρησιμοποιω πολυ και το volume pot για καλυτερο ελεγχο. Ειναι ενδιαφερουσα προσεγγιση nevertheless.

Μια χαρά είναι το βίντεο, άιντε Όσοι θέλετε ακούστε ξύλα τριγκι-τράγκα no problems. Eγώ στο τέλος θα βάλω την κιθάρα στον ενισχυτή και θα δω αν "περνάει" ο ήχος για να δικαιολογήσω και να εδραιώσω την οπτικοφυσική οπτικοεφαπτική μου επιλογή. Άσε που, αν πήγαινα σε ένα τέτοιο μαγαζί, που χρειάζεται σκάλα αεροπλάνου για να κατεβάσει μια ρημαδοSquier, θα σκεφτόμουν πολύ πριν αρχίσω να ανεβοκατεβάζω τον υπάλληλο για να μου φέρει κάθε Squier για να της κάνω τζίγκι-τζίγκι.

έχει την ομορφιά του αλλά παίρνω δαγκωτό αυτό εδώ What were once vices are now habits.

Η UnXόλη ειναι μια μυστικη ουσια που σε γεμιζει αγχος και τοτε μονο κακα πραγματα συμβαινουν σε σενα η τους γυρω! Μπορει να σημαινει και Ανιερο (Unholy) η διχως χολή...ποιος ξερει; Kαι τελοσπαντων μετα απο ολες αυτες τις χατζηπαπαριές παραθέτω ενα καινουριο κομματακι που δουλευω... καθε κριτικη καλοδεχουμενη... Καλη ακροαση... Gibson Les Paul Classic Custom Antique Natural Boss Gt-100 Cubase 9 EzDrummer 2 H UnΧόλη (alt drums intro bass added).mp3

Παίρνω λίγο το χρόνο μου με το βάψιμο του χεντστοκ... πρόσθεσα κάποιες ακμές σε μαύρο και χρυσό δοκιμαστικά για να δω πώς θα κάτσει ... θέλει ακόμη διορθώσεις αλλά πλησιάζουμε στο τέλος.... Έφτιαξα και ένα προσχέδιο truss rod cover από απλό χαρτί, μάλλον θα βάλω κάτι που να μοιάζει σε firebird cover που ακολουθεί τις ήδη υπάρχουσες καμπύλες.

Thrash διαμάντια, όχι από τα γνωστά

Βρήκα μία ευκαιρία τελευταία και αγόρασα ένα μεταχειρισμένο Helix rack από εξωτερικό. Το πήρα γιατί γίνεται πολύ ντόρος με όλα αυτά τα ψηφιακά, και είπα να το δοκιμάσω, και αν δεν το πουλάω. Παραστράτησα (για καλό μου) ενώ είχα πει ότι δεν θα ξανασχοληθώ με ψηφιακά.. Είχα παίξει με το Helix floor ενός φίλου, αλλά χωρίς να το σκαλήξω, έπαιξα με ότι preset είχε έτσι για το γούστο. Δεν μπορώ να ότι είχα τρελαθεί κιόλας.. its ok λέω και πέρασε χωρίς να ακουμπήσει. Όσες απόπειρες είχα κάνει στο παρελθόν να τα βρω με τον νέο ψηφιακό κόσμο έπεσαν στον κενό. Είχαν περάσει από τα χέρια μου το Kemper (δεν το κράτησα ούτε μήνα) και τα AxeFx Ultra/2, τα οποία μου φαινόταν δύσχρηστα στον τρόπο λειτουργίας τους αλλά αν τα ρύθμιζες έπαιζαν καλά. Παρόλα αυτά έβρισκα τον εαυτό μου περισσότερο να σκαλίζω παρά να παίζω, οπότε έφυγαν και αυτά. Για μεγάλο διάστημα είχα πάρει απόφασει ότι δεν είναι για μένα αυτά τα πράγματα, χάζευα ότι έβγαινε αλλά μέχρι εκεί. Και έρχεται το Helix Rack. Δεν λέω αν ακούγεται καλά ή όχι (στα αφτιά μου είναι το καλύτερο unit τέτοιας φύσης που πέρασε από τα χέρια μου), αλλά το πόσο εύκολο είναι να σετάρεις έναν ήχο. Κυριολεκτικά μέσα σε ελάχιστα λεπτά, από το μηδέν φτιάχνεις έναν καλό ήχο και παίζεις. Μεγάλη οθόνη, εύκολο software, ΟΧΙ τις άπειρες επιλογές που έχει το Axe σε fxs, amps κτλ. Θεωρώ ότι η Line6 πέτυχε κέντρο στο να χωρέσει όλα όσα χρειάζεται ένας κιθαρίστας (και όχι μόνο), ούτε περισσότερα, ούτε λιγότερα. Πανέμορφο unit, εύχρηστο, απλό και κατανοητό. Ποια η γνώμη σας; Πάντως το συγκεκριμένο unit με έκανε να ξανασκεφτώ και να αναθεωρήσω όσα είχα στο μυαλό μου και για το πώς ακούγονται αλλά και για το πόσο χρηστικά είναι αυτού του είδους τα μηχανήματα. Δεν μπαίνω σε λογικές αν είναι καλύτερο από λάμπα κτλ, δεν με ενδιαφέρει καθόλου, αλλά κυρίως το πόσο εύκολα στη χρήση έχουν γίνει πλέον, για τον απλό μέσο καταναλωτή και χρήστη. Πετάω ένα ηχητικό απλά και μόνο για το γούστο. another day intro.mp3

Εγώ unplugged με ηλεκτρική δεν παίζω για να δοκιμάσω χωρίς να θεωρώ ότι είναι απαραιτήτως άσχετος ο ένας ήχος με τον άλλο (plugged-unplugged). Απλά αν υπάρχει κάποιο ποιοτικό χαρακτηριστικό στον unplugged ήχο, δεν ξέρω να το μεταφράσω σε plugged. Με άλλα λόγια ό,τι κι αν ακούσω το ίδιο μου κάνει. Όμως πριν από οτιδήποτε άλλο θα κουμπώσω την κιθάρα σε ενισχυτή και θα την ακούσω. Πριν από αυτό το βήμα δε με ενδιαφέρει ούτε σετάπ, ούτε μπράτσο, ούτε χρώμα, ούτε τίποτα (δεδομένου βέβαια ότι η κιθάρα δεν είναι εμφανισιακά για άγρια πανηγύρια). Σε περίπτωση που αυτό που θα ακούσω μου κάνει, τότε προχωράω στα επόμενα βήματα και εξετάζω λοιπές παραμέτρους αν και σχεδόν πάντα προσαρμόζομαι αν ο ήχος είναι εκεί. Κι επειδή γίνεται και κουβέντα για fret buzz, δεν ξέρω για άλλες μάρκες/ μοντέλα, αλλά προσωπικά στις στρατ, θέλω να υπάρχει λίγο buzz (και στο ηλεκτρικό σήμα) γιατί το θεωρώ μέρος του χαρακτήρα του οργάνου.

Εγω παιζω ρυθμικη κιθαρα στο 99% του χρονου που παιζω κιθαρα και ζητημα να εχω παιξει single notes πανω απο το 14 5 φορες στη ζωη μου .... Παρολα αυτα εχω σχεδον μηδενικο ή και απολυτως μηδενικο relief (σε 2 κιθαρες μου ειναι μαλιστα και αρνητικο,δηλ,η σολ ΑΚΟΥΜΠΑΕΙ στο 7ο ταστο αν βαλω καπο στο πρωτο και την μετρησω εχοντας πατημενο το 14 ) και δεν εχω απολυτως κανενα προβλημα (ισα ισα η κιθαρα εχει ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ περισσοτερο σκασιμο και ,το σημαντικοτερο,φυσικο compression που ειναι ιδιαιτερα σημαντικο οταν παιζεις σχεδον παντα ΚΑΘΑΡΑ οπως εγω). Ισως ειναι και θεμα παιξιματος (προσωπικα δεν κοπαναω πλεον σχεδον καθολου...αφηνω το....οργανο να μιλησει ΧΑΪΔΕΥΟΝΤΑΣ το ? ) Kαι παιζω και με χορδες πιπουλο (010-038).....ενταξει το action που προτιμω ειναι medium-medium low...το action "σαυρα" με δυσκολευει πολυ στο παιξιμο (εχω βεβαια τωρα που το σκεφτομαι σε ολες τις set neck κιθαρες μου χαμηλο action για καποιο λογο...αλλα ουτε και σε αυτες εχω προβλημα),

καλα, δεν κατάλαβες ότι είναι σαν τα ράφια του Μασούτη? μπροστά τα προμοταρισμένα και οι ευκαιρίες στο βάθος κήπος εγώ ακόμα πιστεύω στα παραμύθια...

το ακούω, και είναι φρικτό. Και όταν λέω φρικτό εννοω με παραμόρφωση. Καθαρό είναι κάτι χειρότερο απο φρικτό - αηδία. Οπότε ... relief (έστω και λίγο). Σκέψου metal, rock, djent, σκαστές μονές στις μπάσες χορδές, κτλ. Και φαντάσου οτι ανήκω στην σχολή shredding, ελάχιστο action, κτλ... αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να θυσιάσω τα ρυθμικά.

ούτε εγώ το ήξερα μέχρι το 2014, παίζοντας χρόνια μια vintage glossy. Νόμιζα ότι όλες έτσι θα είναι. Ήταν ένα από σημεία που με τράβηξαν στην πρώτη affinity. Επίσης εγώ επιμένω στον ήχο unplugged / plugged. Σίγουρα ο δεύτερος αλλάζει ανά πάσα στιγμή, αλλά ο πρώτος δείχνει τι μπορεί να βγάλει προς τα έξω η κιθάρα. Πολλές φορές κολλάω αυτί στο σώμα ή το πηγούνι να νιώσω τι βγάζει. Επίσης πάντα ψάχνω τι περιθώριο έχουν οι ακριανές χορδές μην σου πετάγονται έξω στα σηκώματα. Ιδίως η μπάσα μι, αν και πολλές φορές παίζω μ εκείνη και την ρίχνω επίτηδες έξω... Θεώρησα το όλο βίντεο πολύ εκλαϊκευμένο και πολύ..."wow"

Που το ακούς μωρέ το buzz στο power riff? Να μου 'λεγες ταστάρουν τα crystal clear αρπίσματα και alternate να πω οκ, δώσε λίγο ακόμη ρελιέφ, αν και , εξακολουθώ να προτιμώ το παχύ σαστέην στα ψιλάδια κι ας έχω και buzz και στα καθαρά. Βάλτε να ακούσετε ηχογραφήσεις isolated guitar ή bass από γνωστά κομμάτια και θα εκπλαγείτε από το μέγεθος του buzz

Mια χαρά εξαιρετικό video. Δεν είναι επιμορφωτικό, δηλ. δεν μας λέει τι "πρέπει να προσέξουμε" αλλά διαλέγει με βάση τη δική του θεώρηση. Διάλεξε με λογική σειρά (μάτι, feel-όχι setup, ψιλοχέστηκε για τον ήχο, αλλά ξέρει τι να περιμένει από μια βαριά ή μια ελαφριά κιθάρα). Επισήμανε τα βασικά σημεία τσεκαρίσματος, έδωσε ένα ωραίο tip για γλιστράδα σε gloss neck, για όποιον δεν θέλει να "ματάρει" με σύρματα. Εγώ δεν το ήξερα πάντως. Mπερδέυτηκα, τι εννοείς action στο μηδέν; Δεν χρειάζεται να αποδείχθεί κάτι. Η βέργα δεν αλλάζει τη γεωμετρία TOY MANIKIOY στα πρώτα και στα τελευταία τάστα είναι απλό. Αλλάζει όμως τη σχέση που έχει το μανίκι με την απόσταση χορδών. Case study: Μανίκι dead straight, action στο 12 1.5mm, στο 21 1.7mm. Xαλαρώνω βέργα/δίνω relief και επαναφέρω το action μέσω γέφυρας στο 1.5mm στο 12ο τάστο. Τώρα, ανάλογα το πόσο relief έχουμε, το action στο 21 θα είναι μικρότερο η το πολύ ίσο του 1.5mm. Σφίγγω βέργα δίνω ενα ελαφρύ αντισκέβρωμα, επαναφερω το action μέσω γέφυρας στο 1.5mm στο 12ο. Τώρα το action στο 21 έχει πάει στα 2mm. Όσον αφορά το setup, o Thorn εστίασε στο ότι εκ κατασκευής η CV δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει τη δική του θεώρηση για το ύψος χορδών λόγω fboard radius και ότι θα έπρεπε να σηκώσει action για να μην έχει θέματα και έτσι είναι. Προφανώς το relief που "βλέπει" δεν είναι τόξο και προφανώς ξέρει πως και μετά το tweak δεν θα του ρθει εκεί που θέλει ΑΥΤΟΣ. Επίσης, μια κιθάρα η οποία έχει κακό setup στο σημείο πώλησης, είναι πολύ πιθανόν να κρύβει πίσω της τυχόν προβλήματα (σε ταστοδουλειές, σε γεωμετρία ταστιέρας, σε ύψη nut κλπ.) Αυξάνω relief σημαίνει πνίξιμο στα ψηλά. Ισιώνω μανίκι σημαίνει έχω περισσότερο αέρα για τα σηκώματά μου και φυσικά περισσότερο σουστέην εκεί που το χρειάζομαι και περισσότερο. Η ρύθμιση του rod επηρεάζει το action και στο nut και στη μέση και στην άλλη άκρη της ταστιέρας (22-24 τάστο). Embrace the buzz, people, believe in zero relief! ΥΓ. Έλα δεν θέλω "δάσκαλε" και "master" και τέτοια χαζά. Δεν είναι αυτό που φαίνεται...εδώ μιλάμε για τηγάνια ας πούμε...

τι να πεις....Τι να πεις..... δεν περνούν οι μέρες

Στα συγκεκριμένα όμως αξίζει το κάτι παραπάνω.

Κάνε ένα μάθημα ρε συ στον sharpshooter σχετικά με τα της δομής ενός κομματιού. Έτσι ακριβώς όπως τα είπες είναι. Πολύ δυνατό!

Επίσης υπάρχουν και τα Dexibel που είναι σχετικά προσιτά σε τιμή αναλόγως των ηχητικών και όχι μόνο δυνατοτήτων τους. Για παράδειγμα κάποια οικονομικά όπως: S1, P3, P7.

Πολυ μου αρεσει. Ωραιος ηχος και δυνατο παιξιμο.

αυριο θα το ακουσω παλι

-"Έχουμε προβλήματα στη σχέση μας." -"Γιατί το λές αυτό, Μαρία μου;" -"Έφη με λένε,Δημήτρη." -"Ο Σταύρος είμαι..."

Εχω την εντύπωση πως ο master builder επέλεξε με την κατασταλαγμένη γνώση του έμπειρου luthier αλλά σαν απλός καταναλωτής. Ανάφερε πολλά σημαντικά κρυφά σημεία που μπορεί να ταλαιπωρούν κάποιον κιθαρίστα όπως π.χ. το πλάτος της γέφυρας και τα πλεονεκτήματα - μειονεκτήματα που προσφέρει το κάθε ένα ή το βερνίκι στο μπράτσο. Στην ουσία η κιθάρα που διάλεξε είναι ένα working mans' instrument για να παίζεται. Αφού έχει τις απαραίτητες προδιαγραφές για να παίζει εύκολα, με λίγο ρύθμισμα στο σεταπ όπως είπε, θα γίνει τουφέκι. Οι δε μαγνήτες έτυχε να ειναι του γούστου του αλλά και να μην ήταν, είναι αυτό που αλλάζει ευκολότερα. Μου άρεσε.

Ο καθένας μας διαλέγει προφανώς διαφορετικά, its totally fine και λογικό. Άλλα κριτήρια θέτει ο καθένας ως προτεραιότητα, αλλιώς ακούμε κτλ κτλ. Τον ακουστικό ήχο δεν τον λαμβάνω υπόψη μου ποτέ προσωπικά. Θα κουμπώσω μόνο ένα όργανο το οποίο πληρεί τις 2 πρώτες προδιαγραφές. Μου αρέσει οπτικά, άρα με έκανε να το πιάσω στα χέρια μου, και δεύτερον με βολεύει το μανίκι. Μετά κάνω ένα βασικό inspection αναφορικά με ταστοδουλειά, φινίρισμα, αίσθηση γενικά. Αν όλα με βρίσκουν θετικό, τότε την κουμπώνω. 99% των φορών, για να μην πω 100%, όταν περνούσε μία κιθάρα αυτά τα κριτήρια ποτέ δεν με απογοήτευσε ως ήχο. Από εκεί και πέρα, ο ήχος για μένα, είναι το πιο εύκολο να αλλάξω/τροποποιήσω, ειδικά όταν αγοράζω μία budget κιθάρα. Για αυτό δεν δίνω και πολύ σημασία σε αυτό το κομμάτι. Αν θέλω μπορώ να αλλάξω ένα μαγνήτη, να βάλω ποιοτικά ηλεκτρικά και να το φέρω εκεί που θέλω, αν λέω αν, πετύχω μία εξαιρετική κιθάρα στο χέρι και στην αίσθηση που για κάποιο λόγο δεν με ικανοποιεί απόλυτα ως προς τον ήχο. Αλλά το θέμα είναι ότι πλέον ακόμα και όργανα των 200 ευρώ παίζουν και μάλιστα πολύ καλά (το setup το θεωρώ απαραίτητα σε όλα τα όργανα που αγοράζονται καινούργια) εν αντιθέσει 10-15 χρόνια πριν, και προφανώς παλιότερα, που τα πράγματα ήταν πιο προς τη μαύρη περιοχή της ποιότητας.

εγω ψωνισα 2 σκουαιερ διαλέγοντας καθε φορα αναμεσα απο καμια 10ρια τη φορα. Τι πρόσεξα; 1. Αισθηση μανικιου ταστων 2. ηχο unplugged 3. ηχο plugged 4. βαρος 5. πρωτο σεταπ αν και πηγε περιπατο μολις γυρισα σπιτι. απορω πως αυτοι οι δυο ιδιως ο μαστερ αδιαφορουν για τα 2 και 3 εκτος αν ουτως ή αλλως το 3 δεν το εξεταζουν καν για πολλους λογους

Θεωρώ ότι σκοπός του βίντεο είναι να αναδείξει το πόσο τα φθηνότερα μοντέλα των εταιριών, και γενικά αν θέλετε, οι πιο budget κιθάρες έχουν ανέβει ποιοτικά τα τελευταία χρόνια σε σχέση με το παρελθόν. Όπως αναφέρεται και στο βίντεο, όταν αυτοί ήταν πιτσιρικάδες, αλλά και εγώ που δεν έχω την ηλικία τους, ξεκινούσαμε τα entry level ή budget όργανα ήταν: 1. Ελάχιστα ως προς την ποικιλία (δεν μιλάω για άπειρα χρώματα, σχέδια, επιλογή ηλεκτρικών, neck shapes, τάστα κτλ που υπάρχουν τώρα, ούτε καν) 2. Είχαν τρομερά θέματα σε quality control και κάποια ήταν σχεδόν ακατάλληλα προς χρήση. 3. Κόστιζαν πολύ παραπάνω Το ότι ένας master builder της Fender δίνει κάποια βασικά tips ως προς το πώς διαλέγει ανάμεσα σε 20-30 κιθάρες το βρήκα ενδιαφέρον. Όπως και να το κάνουμε, πρώτος παράγοντας είναι το μάτι, μετά το χέρι και μετά ο ήχος (τουλάχιστον για μένα), οπότε συμφωνώ μαζί του (όχι απόλυτα για το setup γιατί αυτό το φτιάχνεις και είναι και προσωπικό θέμα). Βέβαια εκτός αυτού, αποτελεί και μία ωραία διαφήμιση για τη Squier, θυγατρική της Fender της οποίας υπάλληλος είναι ο συγκεκριμένος κύριος. Όλα θεμιτά από εμένα, πάντα μου αρέσει το περιεχόμενο του Phillip McKnight άλλωστε.