Η γνώμη μου είναι πως τις κλασσικές κιθάρες που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε (Tele, Strat, Les Paul κτλ) τις έχουμε συνηθίσει όπως είναι, χωρίς πολλά πολλά "χρυσαφικά" και πέρλες. Ως αποτέλεσμα, μια Strat με π.χ. πέρλα στο σώμα και χρυσό hardware χτυπάει στο μάτι ως Φλωρινιώτης, επειδή σκοτώνει την εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας για τις Strat (για μένα η εικόνα του Gallagher να κοπανάει μια Strat που ούτε καν τι χρώμα ήταν αρχικά δε μπορείς να καταλάβεις).
Με άλλες νεότερες μάρκες (αν και τις PRS δε τις λες και νέες), αυτό δεν ισχύει και τόσο και ως αποτέλεσμα είναι πιο "εύκολο" και για τους κατασκευαστές να βάζουν περισσότερα μπιχλιμπίδια πάνω για να δώσουν την εντύπωση ενός λουξ προϊόντος.
Προσωπικά δε με χαλάνε οι καλοστολισμένες. Αλλά δε παύω να αγαπώ και τις άλλες. Η διαφορά είναι ότι οι στολισμένες ανήκουν περισσότερο στο σπίτι, δίπλα στο Steinway πιάνο και οι άλλες στο γεμάτο καπνό μπαρ. Η κάθε μία έχει μια ιστορία, μια γεύση, μια συγκυρία στην οποία είναι περισσότερο "at home".
Κλείνω με κάποιες στολισμένες που βρήκα πρόχειρα στα σωσμένα μου στο Instagram.