Εμένα μου άρεσαν και πολύ μάλιστα.
Δεν είναι συνήχηση (τώρα ίσως με το sustain μπορεί όντως να συνηχούν ελάχιατα), αλλά εντάξει, γούστα είναι αυτά.
Αλλά τι στο διάολα ρε παιδιά.
Δεν μίλησε κανείς γι' αυτή την κιθάρα που κλαίει, για τις δυναμικές του παιξίματος και του κομματιού που σε στέλνουν στον παράδεισο και στην κόλαση ταυτόχρονα, για την φοβερή αρμονική υποστήριξη των πλήκτρων (που πάνε ένα βήμα πιο πέρα απ' τις κιθάρες), για τα μέρη, τις ευφάνταστες αλλαγές διάθεσης από όλη την "μπάντα", την φοβερή εισαγωγή, το καταπληκτικό κλείσιμο με εκείνο το diminished, το, το, κλπ
Για να μην πω δηλαδή για την βασική μελωδία, που με τρεις νότες σε σκίζει πατόκορφα (αυτό είναι κλασσικό χαρακτηριστικό του Γιώργου, μοναδική ικανότητα).
Θα έγραφα κι άλλα τόσα, αλλά μένω στο "ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ".