Πίνακας συμμετοχής

Όταν είσαι 16 χρονών, ‘επαναστατημένος’, ‘ψαγμένος’, ‘ροκάς’ και δε συμμαζεύεται, και τρως τη σφαλιάρα της Γλυκιάς Συμμορίας στο σινεμά της γειτονιάς σου, είναι βέβαιο ότι η αυτή σφαλιάρα θα πονάει για πάντα. Ο Αργύρης, με το παπούτσι που είναι “ό,τι πρέπει για κλωτσιές”, και τα άλλα τρία γλυκά καθίκια της ταινίας, είναι μέρος της προσωπικής μου μυθολογίας εδώ και τριανταφεύγα χρόνια. Ο Τάκης Μόσχος που τον ζωντάνεψε μας άφησε χθές. Και πάλι χθες, ο εκλεκτός συνάδελφος και αγαπημένος φίλος Σπύρος/pipityri βρήκε τη στιγμή - o παπάρας - να μου στείλει το δικό του tribute, με τον τρόπο που ξέρει. Ήταν μόλις είχα ξαναδεί την ταινία για εκατοστή φορά, φορτισμένος, με ένα φλασκί ουίσκι στο χέρι και ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα. Τι; Κλισέ; Μελοδραματικό; Φυσικά. Γι’ αυτό λέγονται προσωπικοί μύθοι. Της αφήνει το χέρι."Το μάθημα τελείωσε. Μπορείς να πηγαίνεις". Κυρίες και κύριοι, Μάθημα Ανατομίας.

Στο music cognition ασχολούνται συχνά με τις διαφορές μουσικών και μη μουσικών. Σε κάθε έρευνα διευκρινίζεται ακριβώς ποιοι είναι ποιοι: συνήθως οι μουσικοί είναι αυτοί που έχουν πάρει δομημένη μουσική εκπαίδευση για αρκετά έτη. Γιατί χρειάζεται αυτό? Γιατί 1) οι εκπαιδευμένοι έχουν λεπτότερη αντιληπτική ικανότητα και 2) μπορουν να περιγράψουν καλά τις σχετικές έννοιες (σκεφτείτε πόσο ζορικο είναι να ρωτήσεις μη μουσικό αν ένας ήχος του φαίνεται διαφωνος, και να του εξηγήσεις ότι δεν τον ρωτάς αν του αρέσει ή όχι). Btw στο music cognition έχει έρευνες για την "ενδιαφέρουσα" μουσική που -τι έκπληξη!- συνηγορούν ότι οι naive listeners γουστάρουν το αναμενόμενο ενώ οι μουσικοί κρίνουν καλύτερο αυτό που θα τους εκπλήξει. Αυτά στο music cognition. Όχι στα τσαρτς, στις γκαλερί, στην κοινωνιολογία της μουσικής, και τα λοιπά (που συνιστούν την πραγματικότητα). ? Και επειδή υπάρχουν και όλα αυτά τα απρόβλεπτα μεγέθη και σίγουρα λιγότερο μετρήσιμα που καθορίζουν μαζί με τις τάσεις της μόδας ποια μουσική είναι πιο αρεστή, νομίζω ότι η συζήτηση μπορεί να γίνει σε πολλά διαφορετικά επίπεδα και κάθε κουβέντα να καταλήξει σε διαφορετικό αποτέλεσμα, θα προτιμήσω το "Μ αρέσει αυτό γιατί είμαι συνταξιούχος μπιεμεξάς". Εκτός των φιλοσοφικών θεμάτων λοιπον, εγώ κλίνω προς τη θέση ότι ο "ειδικός" μουσικός έχει βαρύτερη άποψη σε θέμα που ρωτήθηκε αν ακούει κάτι λάθος ενώ για την ερώτηση αν είναι κάτι ωραίο θα προτιμήσω τις απαντήσεις των ατόμων που μου αρέσουν τα παπούτσια τους.

Οταν ο μετρονομος της δικής μου απολαυσης χτυπαει allegro molto...

Κανας μηχανοβιος στο site ?? Αντε - δειξτε μας την μηχανη σας μηπως κανονισουμε κ καμια Νοιζμοτοεξορμηση τωρα που ανοιγει ο καιρος.!!? Τα τελευταια 6-7 χρονια οδηγω ενα ΒΜW 1200RT του 06 και εκτος απροοπτου{ να κερδισω το τζοκερ} ειναι η μηχανη που θα με φτασει ως τα βαθια μου γεραματα.{hopefully αν δεν με φαει κανας ταξιτζο-σμαρτακιας.}

ειμαστε τολμηρα αγορια...? Εδω απο την προσφατη μαζωξη - εξορμηση μας που δεν ειχες ερθει γιατι ως γνωστων Μπροστα ειναι ο Yameth πισω δεξια ο Cos, ακριβως απο πισω Dim.{σκληρο αγορι}?

το boll d'or από το 1981, το ZZR από το 2002 (η photo είναι από το web στη δικιά μου έχω βάλει 4 σε 1 από αριστερά επιφυλάσσομαι για original μόλις την ξε κουκουλώσω)

για να προλάβω ...τις αντιδράσεις ..ως συνεπιβάτης. Θα ήταν αδύνατον να δω τη Βαρκελώνη όπως την είδα χωρίς το εργαλείο αυτό. Αν και το καβάλημα μηχανής γενικά μου προκαλεί αρνητικά συναισθήματα, ομολογώ ότι μ αυτό (και μια αντίστοιχη Goldwing στο Παρίσι πριν περισσότερα χρόνια) ένιωσα ασφάλεια, αν και μεγάλο ποσοστό οφείλεται στους Ισπανούς οδηγούς που ξέρουν να σε υπολογίζουν και να σε σέβονται.

Αυτή. 20 χρόνια. Και για πάντα.

φιλος τι μου θυμησες... 2 απο τις πιο ροκ στιγμες μου σε μηχανη.. Καλοκαιρι του 09...με ενα Beverly 500..εκανα 6000 χλμ..απο Ιταλια.- Νοτια Γαλλια - και τον γυρο της Ισπανιας...Ειδα καταπληκτικες συναυλιες κ το Beverlaki ουτε καν ιδρωσε { με 2 ατομα παρακαλω πανω} Το επομενο καλοκαιρι αγορασα αυτο το χρεπι {125 Honda Bonus} απο τον τυπο που πουλησε τις μηχανες στους Top Gear..και εκανα το Ho chi minh - Hanoi εν μεσω μουσωνα..

Ασπρόμαυρη φωτό: Με τη Ζundapp 125 cc του παππού μου, ο οποίος ήτο μηχανόβιος της εποχής (την πετρελαίωνε, φρόντιζε, επισκεύαζε μόνος του κλπ). Πρώτο μηχανάκι: ένα μπλε Yamaha T50 με στρόφαλο. Σκυλί, αλλά έτρωγε έναν ίππο στην εκκίνηση. Το πούλησα για... 50 ευρώ. Δευτερο μηχανάκι: Ένα παπί Kymco 110 cc, ημιαυτόματο. Το λέγαμε "Che" (είχε κολλημένο επάνω ένα sticker του Red FM με τον Τσε Γκεβάρα). Πλέον έχει γίνει χρέπι ύστερα από άπειρα καλοκαίρια και σκουριές λόγω αρμύρας που εχει φάει στα νησιά, μόλις σήμερα του κατέθεσα τις πινακίδες! Δεν μπορώ πλέον να ούτε να το πουλήσω ούτε να το περάσω ΚΤΕΟ, γιατί, ως νέος και άμυαλος, του έχω αλλάξει μοτέρ και άλλον αριθμό λέει το πλαίσιο και άλλον ο κινητήρας. Ο Τσε πέρασε μια εποχή συνύπαρξης με το αγαπημένο μου ... Τρίτο δίκυκλο: Βeverley 400, το οποίο είναι σούπερ για ταξίδι (ξεκούραστα μαρσπιέ, 150-160 χλμ αν θες, τα έχει για πλάκα, σηκώνει σαμαράκια βαλιτσάκια κ.λπ.), το οποίο αν και έχει κλείσει δεκαετία, θα το κυκλοφορώ όπως υπολογίζω και τα επόμενα χρόνια. Ατυχημα ώς σήμερα: 2-3 ελαφριά με το παπί (από αυτά που σηκώνεσαι και γελάς) και ένα σοβαρό με το Beverley, από αυτά που... σε αφήνουν στο κρεβάτι έξι μήνες (κάταγμα κνήμης, απ΄το γόνατο μέχρι τον αστράγαλο). Ευτυχώς, όλα καλά, ούτε σίδερα έχω ούτε και καμία διάθεση να εγκαταλείψω τις δυο ρόδες, όσο αντέχω. Αυτοκίνητο δικό μου δεν είχα ποτέ. Όλο οδηγούσα της φίλης μου, των γονιών μου, της θείας μου κ.λπ. αλλά δεν το έχω αποφασίσει να αγοράσω ακόμη. Ίσως μετά τα 60... ?

Βαγγέλη όντως αυτά που τρέφουν το δικό σου μουσικό μυαλό μπορεί κάποιον άλλον απλά να τον ταλαιπωρούν. Ίσως τελικά αυτός που είναι κοντά στην Τέχνη να απομακρύνεται από τον κανονικό κόσμο. Φαντάσου τι παθαίνει αυτός που είναι "μέσα" στην Τέχνη.... Μάλλον χάνεται η "μαγεία" όταν μπορείς και αναλύεις το αντικείμενο. Θυμάμαι μικρός να ακούω μουσική χωρίς να καταλαβαίνω τι ακριβώς ακούω. Θυμάμαι να εισπράττω τον συνολικό ήχο που είτε μου άρεσε ( πολύ ) είτε τον απέρριπτα ( τελείως! ). Αυτό το συναίσθημα πλέον δεν μπορώ να το ξανανιώσω. Ακούω Stevie Wonder και ψάχνω το Clavinet, ακούω Led Zeppelin και ψάχνω την μπότα του Bonham, ακούω Dire Straights και προσπαθώ να μαντέψω αν ο Knopfler παίζει με Strat ή Les Paul... Ο Bob Ross ΔΕΝ λέει "the ART of painting" αλλά "the JOY of painting". Και μου αρέσει πολύ, αν και αναγνωρίζω τον λόγο που οι "κανονικοί" ζωγράφοι γελάνε μαζί του. Είναι όμως αυτό άδικο; Είναι εν μέρει, αφού ο Β.R. έχει καταφέρει να δώσει JOY σε πολύ κόσμο με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Όπως και οι Sex Pistols...

Προσπαθηστε να θυμηθητε ποσο πιο ευχαριστα ακουγατε μουσικη πριν μαθετε να ακουτε "καλα". Κολλαμε στα τεχνικα και στις λεπτομερειες. ΥΓ1 ο Στελιος (ενας ειναι ο Στελιος) οταν ηχογραφουσε ενα καινουριο τραγουδι στην Κολουμπια, το πηγαινε να το ακουσει η κυρουλα που διατηρουσε το ΚΨΜ εκει. ΥΓ2 Οταν ηχογραφουμε ενα δισκο και κανουμε προβλέψεις ποιο θα ειναι το "σουξε", συνηθιζουμε να λεμε οτι απο τη στιγμη που μας αρεσει αυτο, καποιο αλλο θα γινει σιγουρα. (και δεν μιλαω για το εφημερο σουξε, αλλα για το διαχρονικο)

Εγώ παιδιά το μόνο πράγμα που φοβάμαι περισσότερο από τον κομμουνισμό είναι οι μηχανές (και ως οδηγός αυτοκινήτου μια και στην Αθήνα σου πετάγονται από παντού αλλά και ως συνεπιβάτης μηχανής,όσες φορές έχω ανέβει λόγω έκτακτης ανάγκης έχω χάσει χρόνια από τη ζωή μου από το sheer terror αφού και οι ΙΧηδες συναγωνίζονται σε αυνανισμό τους οδηγούς μηχανών ) ? Χαρά στο κουράγιο σας. Αισθητικά πάντως μου αρέσουν οι παλιές Motto Cuzzi ,Norton & Triumph.

Έχω,εντούτοις κάτι να πω για το κομμάτι, κάτι που διαπίστωσα τώρα, καθώς τότε που το έπαιζα στο πιάνο όλη μέρα,στην πραγματικότητα το ψευτόπαιζα-με δικά μου ακόρντα κλπ. Σχετίζεται με αυτό που συζητάμε στο θέμα που άνοιξε ο Στράτος,περί αξιολόγησης κλπ. Το κομμάτι, λοιπόν, όπως και την ταινία, το λάτρεψα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με τα πως και τα γιατί, καθότι 18 και στα παπάρια μου κιόλας, χωρίς-φυσικά-να μειωθεί ποτέ η συγκίνηση που μου προκαλούσε. Χθες, μόλις πληροφορήθηκα τον θάνατο του Μόσχου, έπιασα να θυμάμαι την ταινία, τον Χάρη,ένα βράδυ με τον Γρηγόρη και τον Περικλή, την έτσι, την γιουβέτσι, τα 18 και στα παπάρια μου κιόλας. Και έκατσα στο πιάνο και το (ψευτό)παιξα όπως τότε και ήταν ακριβώς όπως τότε. Και μετά λέω....βρε παπάρα, δεν κάθεσαι να το βγάλεις κανονικά, έτσι, τιμής ένεκεν. Και έκατσα. " Mode Μουσικού On". Και άκουσα το εξής....Το τέλος του θέματος είναι quote από το Air On A G String. Τώρα, όποιος έχει δει την ταινία ξέρει πως ο Bach παίζει κάποιον ρόλο. Επιπλέον, το Air παίζει στην Πρωινή Περίπολο. Και αναρωτιέμαι....ήταν ιδέα του Νικολαίδη ή του ίδιου του Χατζηνάσιου? Τι έχουμε εδώ...το μάθημα ανατομίας του Tennessee Williams λέξη προς λέξη....το πρώτο πρελούδιο για τσέλο του Bach να παίζει στο repeat...ένα θέμα που περιέχει νύξεις σε άλλο κομμάτι του Bach που παίζει στην επόμενη ταινία του ίδιου σκηνοθέτη...η ανακάλυψη ενός ακόμα επιπέδου συσχετισμών ...ανατρίχιασα. Και όχι μόνο. Εκτίμησα το συγκεκριμένο έργο τέχνης σε ακόμα βαθύτερο βάθος και ακόμα πλατύτερο πλάτος.

Μου ήταν, πολύ συμπαθής φυσιογνωμία. Τον θυμάμαι από τη σειρά "Το κάμπινγκ". Κι αλήθεια η σύνθεση σου,ήταν σαν ένας ψίθυρος στ'αυτί,σαν ένα θρόίσμα των φύλλων."Ήρθε η ώρα σου ρε μάγκα...Κάντην.Το κάμπινγκ έκλεισε..."

Αν υποθέσουμε πως δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με τη μουσική σε εκτελεστικό, συνθετικό, παραγωγικό κλπ. επίπεδο, πιστεύω πως θα αξιολογούσα τη μουσική με τον ίδιο τρόπο. Το γεγονός ότι έχω ασχοληθεί δεν με επηρεάζει. Το ότι έχω αποκτήσει κάποιες γνώσεις μπορεί να βοηθά π.χ. στο ότι έχω γνωρίσει κάποια ήδη μουσικής που πιθανώς δεν θα τα άκουγα. Αλλά αυτό θα γινόταν και απλά ως άκουσμα. Είτε τα άκουγα τυχαία, είτε μου τα πρότεινε κάποιος. Αυτό θα διαμόρφωνε και τις προτιμήσεις μου και την άποψη μου. Τώρα αξιολογώ ως μουσικός........... Είναι θέμα τι κριτήρια θα βάλεις και αυτά μπορεί να είναι στάνταρ, μπορεί και να μην είναι. Τι κριτήρια αξιολόγησης θα βάλουμε. Για την εμπορική μουσική, για τις ερασιτεχνικές προσπάθειες. Η εμπορική μουσική που έχει κάποια στάνταρ, δεν μπορεί να είναι κακή μουσική. Καλή θα είναι σίγουρα. Μπορεί να μην αρέσει υποκειμενικά αν σε κάποιον δεν αρέσει το στύλ. Αλλά για το στύλ θα έχει μια καλή βάση. Αλλιώς δεν θα μπορούσε να είναι εμπορική. Ε? Κάπως έτσι. Αν υποθέσουμε τώρα πως αξιολογούμε σαν μουσικοί μια προσπάθεια κάποιου να εκτελέσει και να παράξει μουσική ή να αξιολογήσουμε μια live παράσταση, η διαφορά μας με έναν που δεν ασχολείται με τη μουσική, την οργανοπαιξία κλπ. δεν θα είναι τόσο στην αξιολόγηση. Το λάθος, το κακό συνολικό αποτέλεσμα θα το εντοπίσουμε όλοι. Οι ασχολούμενοι με τη μουσική απλά θα μπορούν να ονομάσουν με μουσικούς όρους το τι φταίει και με μουσικούς όρους να αποτυπώσουν, να προτείνουν και λύσεις. Κάπως έτσι το βλέπω με ελεύθερο σκεπτικό. Αυτή είναι η διαφορά της αξιολόγησης κάποιου που ξέρει μουσική με κάποιον που δεν ξέρει.

Μου θυμησες το χταποδι που προβλεπει τον νικητη του μουντιαλ, την ωρα που τοσοι και τοσοι ειδικοι αναλυτες πεφτουν εξω. Περα απο την πλακα, ενα απαιδευτο, και ξεκουραστο αυτι μπορει να μας "δωσει" απο την πλευρα του. Εχει την "ικανοτητα" να αξιολογει ολο το δασος να μη "μενει" στο δεντρο. Ειναι πολλες φορες που γυναικα μου ή και η κορη μου ακομα, μου εχουν πει οτι τους αρεσει οπως τραγουδω ενα Χ τραγουδι. Και η ιστορια ειναι οτι συνηθως εχουν δικιο, χωρις να μπορουν να το εξηγησουν περαιτερω. Επισης αληθεια ειναι και εγω, διδοντας σημασια σε λεπτομερειες, χανω συχνα το δασος και τελικα προσεγγιζω διαφορετικα καποια πραγματα.

Εγώ είμαι ολίγον αιρετικός στα μουσικά θέματα. Σε αντίθεση με τις περισσότερες απόψεις που διάβασα, προσωπικά με ενδιαφέρει περισσότερο η άποψη του απλού κοινού και όχι του μουσικού. Επίσης έχω καταφέρει να διατηρήσω τα αυτιά του ακροατή σε πρώτο πλάνο. Δηλαδή όταν ακούω ένα μουσικό κομμάτι, το ακούω πρώτα σαν απλός ακροατής και μετά σαν μουσικός ή και καθόλου το δεύτερο. Βέβαια αν μου ζητηθεί επί τούτου μια "ειδική" άποψη, θα μπω σε άλλο mode και θα προσπαθήσω να ακούσω αποστασιοποιημένος. Αν ένα κομμάτι με "πιάσει" (που αυτό είναι και το απώτερο ζητούμενο για εμένα) ουδόλως με ενδιαφέρει αν οι μουσικοί που έπαιξαν είναι άρτιοι τεχνικά, αν είναι απολύτως πάνω στο μπιτ ή αν έχουν τρομερό ήχο. Βέβαια υπάρχει πάντα ένα όριο. Δηλαδή όσο ωραίο κι αν είναι ένα κομμάτι, αν είναι κακοπαιγμένο πέραν αυτού του ορίου ή αν ο ήχος του rec είναι πανάθλιος, θα με ενοχλήσει γιατί εν τέλει μου στερεί την ικανοποίηση του να το ακούσω. Το όριό μου είναι αρκετά χαμηλά θα έλεγα τουλάχιστον σε σχέση με αυτό του μέσου μουσικού (επαγγελματία ή ερασιτέχνη). Γενικά δε με εντυπωσιάζουν (πια) τα "πυροτεχνήματα" και αυτό ισχύει και στη μουσική και γενικότερα στην αντιμετώπιση απέναντι στα πράγματα. Φυσικά ως μουσικός, θα πάρω χαμπάρι έναν τρομερό μπασίστα π.χ. που παίζει τις κάλτσες του αλλά μετά από μία εβδομάδα θα τον έχω ξεχάσει. Ενώ αν το κομμάτι στο οποίο τον άκουσα μου έκανε γκελ, αυτό θα μείνει. Το αυτό και για τους κιθαρίστες που είναι το πεδίο μου. Όσο τερματισμένος τεχνικά και να είναι κάποιος, όσο κι αν μπορεί να παίζει με τα πόδια, τα φρύδια και τη μύτη του υπερπολύπλοκα θέματα σε κλίμακες που δεν έχω ξανακούσει ποτέ και με ταχύτητες και ακρίβεια που δεν υπάρχει, θα πω ένα "πωωω τι λες τώρα" το οποίο σαν εφέκτ θα διαρκέσει κανά δυο 24ωρα και μετά θα εξαφανιστεί όπως ήρθε.

Οι διαφορές είναι μηδενικές,για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι : Heavier gauge=better tone = pipes ? (Έχω υπάρξει για δεκαετίες θύμα αυτού του μύθου ευτυχώς πλέον από 12-54 που ξεκίνησα έχω πέσει σε 10-38 και ποτέ μου δεν είχα καλύτερο ήχο.) Συμπέρασμα: παίζουμε με τις χορδές που μας ΒΟΛΕΥΟΥΝ και φτιάχνουμε τον ήχο μας όπως μας αρέσει από τον ενισχυτή και τα πετάλια μας.

Δεν ήμουν ποτέ της κουλτούρας της μηχανής. Την πήρα μάλλον από παρατεταμένη εφηβεία και σε σχετικά μεγάλη ηλικία ήτοι στα 34 και την κράτησα μέχρι τα 40άντα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το εξής. Σε ένα ταξίδι μου με αυτή, μόνος, αν έχει σημασία, δεν υπήρξε "ομάδα μηχανόβιων" που είτε ήταν στο αντίθετο ρεύμα είτε με προσπερνούσαν .....που να μην με κόρναρε...σαν χαιρετισμό. Και μιλάμε συνάντησα από όλα τα είδη.....goldwin κουστοδία, street .......supersports......όλοι μα όλοι χαιρετούρες. Το εξέλαβα σαν....μην μασάς που είσαι μόνος....είμαστε εμείς εδώ.....θα μας βρεις παρακάτω...αν χρειαστείς κάτι......ή κάπως έτσι.

Μήπως καμιά φορά είναι κατάρα? Μήπως κάποιες δεν μπορεί να απολαύσει ένα μουσικό έργο σαν ακροατής?

best Greek song eva.............

Τον συναντουσα τα καλοκαιρια στην Χιλιαδου. Τα ειχαμε πει κανα δυο φορες..Θυμαμαι τον ρωτουσα για το Καμπιγκ.. Ωραιος τυπος. Κριμα...

Η εκτέλεση είναι υπέροχη,η ΣΥΝΘΕΣΗ όμως είναι του Χατζηνάσιου. Εδώ όλη η ταινία για όποιον θέλει να την ξαναδεί

Και εδώ 19 χρονών με ένα άλλο χρέπι εμφανισιακά που όμως πηγαινε καλά, μηχανολογικά ήταν προσεγμένο και το έχω ακόμα στο υπόγειο. Που έχει πάει αυτό....................... Ήμουν πολύ ανώμαλος από τότε χαχαχαχααχαχαχχαχα Πέντε χρόνια το κράτησα στην κυκλοφορία και μετά πήρα το ΚLE και με αυτό έμεινα.

Βαγγέλη, μόνο καλά λόγια έχω να πω για τα Beverley. Στα 120 χλμ πάει αέρας -δεν το ακούς καν στο ταξιδι, σηκώνει δυο άτομα ξεκούραστα (ο συνοδηγός πατάει όλο του το πόδι και έχει οπτική επαφή με την πορεία), εχει φαρδιές σέλες να μην πιάνεσαι, δύναμη στο γκάζι. Θα ήθελα να είχε και ταχύτητες, αλλά τότε θα μιλάγαμε για άλλη μηχανή... Όταν επαιζα dj στη Ραφήνα, έκανα το Ραφήνα-Εξάρχεια 20-25 λεπτά, υπό βροχή. Τι να λέμε... Κάτι Πήλια και Καλαμάτες, τα έχει για πλάκα το μηχάνημα. Κι εμείς πηγαίναμε δυο άτομα με μπαγκάζια και σακ βουαγιάζ όρθια μπροστά και τον σκύλο μαζί να κάθεται ανάμεσά μας ολόκληρος. Είναι πολυ΄παρεξηγημένα ως "σκούτερ" αλλά δεν είναι "πολυθρόνες με ρόδες" όπως με πειράζουν οι φίλοι μου, αλλα πολύ περισσότερο. Προσωπικά, δεν είχα αγοράσει το 500, πήρα το 400άρι, αφενός μεν γιατί δεν μου άρεσε το φανάρι πάνω -είναι πολύ old fashioned για τα γούστα μου- και αφετέρου, επειδή το 400 φοροάει ακριβώς τα ίδια (λάστιχα, εξατμίσεις, εγκέφαλο κλπ) με το 500άρι, αλλά είναι πιο οικονομικό. Αξιόπιστα ώς εκεί που δεν παίρνει. Αν σου άρεσε το παλιό μοντέλο, το καινουριο της Piaggio (με την τάπα βενζίνης αεροπορικού τύπου) θα το λατρέψεις. Πολύ θα το ήθελα να αναβαθμίσω στο νέο μοντέλο, αλλα δε νομίζω να το σκοτώσω για 1500 ευρώ αυτό -διότι τόσο πιάνουν πλέον μεταχειρισμένα...

Το δικο σου ειναι ενα all-around εργαλειο, με εμφαση στον τουρισμο λογω πληρους ανεμοκαλυψης. Στα 200κατι κιλα, κανεις μια ροπατη, ανετη και ασφαλη βολτα. Εαν ομως συγκρινεις (μονο) τις τουριστικες του δυνατητες με μια πχ hd electra που ζυγιζει τα διπλα κιλα, θα απογοητευεις. Το βαρος διδει εντελως αλλη ανεση και χωρους. Η θεση του συνεπιβατη ειναι σαν πολυθρονα. Εχει μια αλλη αισθηση σε σχεση με τις συμβατικες μοτοσυκλετες, οπου εχει πολλους φανατικους. Οπως ειναι και πολλοι φανατικοι με τα xt...

εχω κανει ταξιδι με αεροπλανο..με τρενο με πλοιο κ με αυτοκινητο.. Η εμπειρια να ταξιδευεις με μηχανη..ειναι απλα "κατι αλλο" που μονο οποιος το εχει ζησει μπορει να το καταλαβει. Φυσικα δεν ειναι για ολους. Η Harley ειναι εμπειρια....αν κ αυτη που ειχα οδηγησει εγω...μετεφερε πολλους κραδασμους στο σωμα μου κ με κουρασε. Η bmw που οδηγαω τα τελευταια χρονια ειναι απιστευτη ταξιδιαρα.. ξεκουραστη θεση οδηγησης..με εξαιρετικη ροπη οταν την χρειαζομαι, built in σιντιερα να ακουμε ταξιδιαρικα κομματακια κ αλλα πολλα gadjet οπως cruise control...κλπ...

Sorry για το hijack, το πιο κοντινό που είχα ποτέ σε μηχανή είναι η πριονοκορδέλα, αλλά έχω ακούσει από πολλούς "σοβαρούς" και "ορκισμένους" βετεράνους μοτοσυκλετιστές, να περιγράφουν την εμπειρία βόλτας με μια Harley ως "guilty pleasure". Έλεγαν πόσο ευχαριστήθηκαν, αλλά δεν το φώναζαν, σαν να το θεωρούσαν πάντα "ξεπεσμό".

Το οπλο σου σκοτωνει! Στην πενα το 'χεις!

Και εγώ στην αρχή 10ρες θεωρούσα τις πρώτες, σε κάποια φάση στην μέση δεν μπορούσα να αποφασίσω με σιγουριά (ωραίο παίξιμο). Το θέμα είναι να παίζεις φυσικά με αυτό που σε βολεύει, και γιατί όχι να ''κλέβεις'' και να παίζεις πιο ξεκούραστα. 9ρες ftw

Οπως δυο, αγνωστοι μεταξυ τους και απο αλλη χωρα, μουσικοι μπορουν να "συνεννοηθουν" μεταξυ τους παιζοντας μουσικη παρεα, ετσι και δυο μοτοσυκλετιστες μπορουν να επικοινωνησουν με ενα νευμα και με την συμπορευση. Και στις δυο περιπτωσεις υπαρχει επικοινωνια διοτι τα συναισθηματα που επικρατουν (παιζοντας παρεα μουσικη, και βολταροντας) ειναι κοινα.

Επειδή εγώ δε μπορώ να ακολουθήσω (τα θέλω τα πιστόνια) δώστε μου συντεταγμένες, να έρθω διαγώνια. CR250 (αδυναμια μου μεγαλη) KXF 250 (καλό, αλλα να παει να γ.......)

Φρέσκο άλμπουμ και αντάξιο του Remarkably Human θα έλεγα...?

Kιθαρες/Μηχανάκια/Μουσική,όλα έμειναν κάπου στο 1990

Hayabusa 2005. Στο γκαράζ λόγω ζημιάς.

Να πω εδώ και κάτι άλλο. Ανεβάζουν πολλά παιδιά από το φόρουμ μουσικές. Πατάω το play, αράζω, κι ακούω μουσική. Εκείνη η πρώτη ακρόαση, είναι ότι πιο κοντά μπορεί να υπάρξει για μένα (που δεν είμαι μουσικός, κι όμως ...) στο άκουσμα του απλού ακροατή. Ακούω το όλον, το κομμάτι, δεν επικεντρώνομαι σε τεχνικά. Λοιπόν τις περισσότερες φορές το κομμάτι μου αρέσει (περισσότερο ή λιγότερο), είμαι ικανοποιημένος από αυτό που άκουσα. Διαβάζω τα σχόλια, το ταμπούρο έτσι, το μπάσο αλλιώς, τα ακκόρντα αλλιώτικα, κλπ, και το ξανακούω πιο προσεκτικά ως προς τα τεχνικά. Και εκεί όντως κάποια πράγματα μου χτυπάνε και τα γράφω. Ε, αυτό ήταν. Δεν μπορώ να ξανακούσω το κομμάτι χωρίς να μου "χτυπήσουν" αυτά πάλι. Η ικανοποίηση του ακροατή χάθηκε. Δεν είναι κρίμα?

Μονο με μηχανες για παρα πολλα χρονια και μεχρι το 2002. Δεν εχω κρατησει ουτε μια φωτο, ουτε κοιταω αλλων, γιατι "αρρωσταινω" και δεν πρεπει. (και εδω εκανα γρηγορα σκρολ χαμηλα μονο για να γραψω ?) Μετα απο 4 τρακαρισματα (τα οποια και ηταν απο απροσεξια οδηγων 3 αυτοκινητων και μιας μπολντοζας), συνειδητοποιησα με ενα κλικ, οτι μπορει να μη σκοτωθω ποτε, ή να μην μεινω αναπηρος σε ενα κρεββατι για ολη μου τη ζωη (τα οποια βαθεια μεσα μου τα ειχα δεχθει ως πιθανοτητες - για τετοια αρρωστια λεμε), αλλα μπορει να μου παθει ας πουμε μια μικρη αναπηρια το μικρο δαχτυλακι που αυτο για αλλους μπορει να μην σημαινει τιποτα. Κατι πολυ απλο και λογικο κι ομως δεν μου ειχε περασει απο το μυαλο. Ετσι λοιπον τέθηκε μεσα μου το θεμα "κιθαρα ή μηχανη"? Και φυσικα νικησε η μεγαλυτερη αρρωστια.

Μου αρεσουν πολυ οι μηχανες. Μετα που απεκτησα οικογενεια, εχω περιορισει πολυ τις βολτες. Τωρα εχω ενα tdm900 του 2003, και ενα παπακι x-cite 135. Εχω και ενα R850R παροπλισμενο στο γκαραζ.

Η δική μου γριούλα.

fazer 600 04 τα τελευταια δεκα χρονια μου κανει ολα τα χατηρια κ τις ψυχοθεραπιες μου !!!!!!!

Κώστας πάντα μοναδικος. στο είδος του. Τα πάντα όλα.Μπράβο φίλε και να μην εξαφανϊζεσαι πολύ. Λεϊπεις εδω στο forum.

Δύο κιθάρες, άντε τρεις (άντε δεκατρείς ? ) το πολύ είναι μια χαρά. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν τρία ενδεχόμενα: είτε είσαι συλλέκτης, είτε είσαι επαγγελματίας που πρέπει να έχει back up όργανα ειδικά αν παίζει σε σχεδόν καθημερινή βάση, είτε (το πιο σύνηθες) έχεις G.A.S. (και έχεις πέσει θύμα marketing, έχω μείνει ΧΑΖΟΣ από το level του marketing που έχει φτάσει η συγκεκριμένη βιομηχανία). Ας μην γελιόμαστε. Αν μπεις στο τριπάκι πχ να πεις ''έχω strat, έχω tele, έχω lp αλλά μου λείπει ένα... ταυράκι'' και μετά πεις ''έχω strat, έχω tele, έχω lp, έχω ταυράκι αλλά μου λείπει ένα.. σκάφος'' και μετά πεις ''έχω strat, tele, lp, SG, σκάφος αλλά μου λείπει και μια strat με τους τάδε μαγνήτες'' και μετά ''έχω μπλα μπλα μπλα αλλά ωραία θα ήταν και μια PRS, είναι κάτι διαφορετικό'' και μετά πας και σε flying V, firebird, Jazzmaster, explorer, 80's superduper shredding guitar, κτλ μεριά, ε, κάπου καταλαβαίνεις το μάταιο του κόσμου ετούτου Ο λόγος της αέναης αυτής αναζήτησης είναι ότι στην ουσία, κάθε όργανο (μοντέλο) ακούγεται διαφορετικό, όχι ''καλύτερο'' από ένα άλλο και επιζητούμε να έχουμε και το διαφορετικό, ενώ έχουμε ξεχάσει ότι και αυτά που έχουμε στην κατοχή μας, σε σχέση με άλλα όργανα, ''διαφορετικό'' ακούγεται ούτως ή άλλως, και ακόμα και 1.000 κιθάρες να αποκτήσει κάποιος, πάντα θα υπάρχει αυτό το διαφορετικό σε όλες τις άλλες. Πάνω από τρεις διαφορετικές καλές κιθάρες είναι πραγματικά ΜΑΤΑΙΟ να πεις ότι ''χρειάζεσαι'' επιπλέον. Απλά, ομολογείς στον εαυτό σου ότι έχεις g.a.s. (αν δεν ανήκεις στις άλλες δυο κατηγορίες), το αποδέχεσαι και με αυτό ζεις και πορεύεσαι (έτσι κάνω εγώ τουλάχιστον ? )

Πρέπει κάποια στιγμή να σας δείξω τη φωτογραφία με την έκφραση του προσώπου μου όταν μου είπαν στο musicstore "ξέρετε κύριε,πρέπει να κλείσουμε" ?