Πίνακας συμμετοχής

Δεν υπάρχουν βιομηχανικές προδιαγραφές που ανακηρύσσουν ένα σετ ηχείων σε ηχείο αναφοράς, studio ή reference monitor. Υπάρχουν όμως δύο σημαντικά σκέλη για την επιλογή τους. Το υποκειμενικό, αν έχει «καλό» ήχο και το τεχνικό βάσει προδιαγραφών. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι εάν ένα ηχείο ακολουθεί τις παρακάτω τεχνικές προδιαγραφές, είναι πολύ κοντά στο να έχει και τον ζητούμενο υποκειμενικά «καλό» ήχο. Και αυτό διότι ένα σωστό ηχείο είναι ο καθρέφτης της ηχογράφησης, που φανερώνει τα λάθη και δεν τα καλύπτει, ούτε τα ομορφαίνει, ώστε να μπορούμε να τα διορθώνουμε. Τα τεχνικά χαρακτηριστικά Ένα ηχείο αναφοράς (reference monitor) θα πρέπει να πληρεί κάποιες προδιαγραφές στις ακόλουθες παραμέτρους. Distortion (Παραμόρφωση) Επειδή περνάμε πολλές ώρες μπροστά στα monitor, αν έχουν ψηλή παραμόρφωση θα κουράσουν τα αυτιά μας εύκολα. Η παραμόρφωση πέρα από το ότι κουράζει έχει και σοβαρές συνέπειες στη διαύγεια, και την στερεοφωνική εικόνα. Ένα monitor λοιπόν πρέπει να έχει χαμηλό δείκτη παραμόρφωσης με σημείο αναφοράς γύρω στα 96 db/m. Frequency response (Απόκριση Συχνότητας) Ιδανικά ότι μπαίνει στην είσοδο πρέπει να βγαίνει στα μεγάφωνα ατόφιο. Αυτό ονομάζουμε επίπεδη συμπεριφορά (flat response) και είναι δυστυχώς άπιαστο όνειρο. Ένα monitor αναφοράς όμως πρέπει να έχει στο maximum μια διακύμανση +/-3 db στο εύρος του ακουστικού φάσματος που καλύπτει, σύμφωνα με τον όγκο του. Σε ένα κοινό ηχείο αυτές οι διακυμάνσεις είναι πολύ μεγαλύτερες με αποτέλεσμα να μην είναι τονικά ισορροπημένα. Δηλαδή όσο βαθύτερες είναι οι λακκούβες και ψηλότερα τα βουνά στην καμπύλη, τόσο περισσότερο απέχουν από το πιστό και αυτό αποκαλούμε χρωματισμένο. Ιδανικά θα έπρεπε να είναι μια ευθεία με μια αποκοπή (roll-off) εκεί που το περιορίζει ο όγκος του. Dispersion (Διασπορά) Λόγω του ότι μαζί με την πηγή του ήχου ακούμε και τις αντηχήσεις του που προέρχονται από την κονσόλα, τους τοίχους κλπ, είναι σημαντική η συμπεριφορά των χαρακτηριστικών διασποράς των μεγαφώνων (off axis polar response). Τι απόκλιση έχουν στις 30 μοίρες απο το το κέντρο του μεγαφώνου (on axis); Όταν είναι ισορροπημένη συμπεριφορά χωρίς μεγάλες κορυφές και κοιλάδες, το αυτί δεν ξεγελιέται και συντονίζεται στην πηγή. Power handling (Ισχύς) Επειδή στην διαδικασία της ηχογράφησης ακούμε ασυμπίεστα όργανα (μπάσο, κιθάρα, synthesizer που κατεβαίνει στα 20hz) με μεγάλη δυναμική συμπεριφορά και όχι συμπιεσμένο πρόγραμμα που έχει υποστεί mastering, ένα καλό monitor πρέπει να διαθέτει αποθέματα ισχύος (Peak power handling) και καλή συμπεριφορά στις κορυφώσεις (transients). Ένα monitor αναφοράς θα πρέπει να διατηρεί τα χαρακτηριστικά του σε όλες τις εντάσεις και να μην υφίσταται φαινόμενα συμπίεσης (Power compression) από υπερθέρμανση των πηνίων. Οι άλλες παράμετροι Όταν λοιπόν, λαμβάνοντας τις παραπάνω παραμέτρους υπ' όψη, καταλήξουμε σε μερικά πιθανά ηχεία που συγκεντρώνουν τις minimum προδιαγραφές, ένα συγκριτικό τεστ κάτω από κοινές συνθήκες (χώρου και προγράμματος) θα είναι αυτό που σύμφωνα με το υποκειμενικό μας πλέον κριτήριο θα αναδείξει το monitor της επιλογής μας. Ιδανικά μία σοβαρή σειρά monitor θα πρέπει να έχει την ίδια συμπεριφορά σε όλη της τη γκάμα (από το μικρό 5-ιντσο μέχρι και 15-ιντσο) με μόνη διαφορά την αποκοπή των χαμηλών δεδομένου του όγκου. Για τις ανάγκες ενός project studio, ένα σετ close-range monitor (6,5 - 8 ιντσών γούφερ) είναι ιδανικά λόγω του ότι ο περιορισμένος χώρος μας επιβάλει να καθόμαστε σε μικρή απόσταση από αυτά. Η πληροφορία που μεταφέρει ένα σωστό ηχείο είναι ενδεικτική, αν όχι αρκετή για όλο το φάσμα (αν και μπορεί να υπολείπεται στα χαμηλά) και παράλληλα λόγω της μικρής απόστασης που έχουμε μαζί τους, επηρεάζονται στο ελάχιστο από τις αντηχήσεις των πίσω και πλαϊνών τοίχων. Τα active (αυτοενισχυόμενα) είναι προτιμότερα καθώς οι ενισχυτές τους έχουν φτιαχτεί για τις συγκεκριμένες μονάδες (μεγάφωνα) και έχουν το απόλυτο ζευγάρωμα. Σε διαφορετική περίπτωση αν προτιμήσουμε passive (παθητικά) που αποτελούν την συντριπτική μειονότητα, θα χρειαστούμε ενισχυτή ο οποίος θα πρέπει να τα οδηγεί σωστά. Κάτι που θέλει κάποια γνώση και περισσότερη έρευνα για την απόκτηση του. Εταιρίες με ιστορία στην κατασκευή monitor όπως ATC, Adam, Meyer, Genelec, PMC, JBL, Klein & Hummel, Dynaudio, Focal, κ.α. δεν είναι τυχαίες και παρά το γεγονός ότι κάποιο μοντέλο μπορεί να μη σταθεί στο ύψος του ονόματος που κουβαλάει, αυτό θα είναι εξαίρεση και δύσκολα θα πέσει κανείς έξω στην επιλογή του αγοράζοντας ένα σετ, αν και θα πρέπει να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη. Υπάρχουν επίσης πολλές σοβαρές προτάσεις από εταιρίες όπως Tascam, Yamaha, M-Audio, Samson, Blue Sky, Tannoy, KRK, Event, Mackie, κ.α. που στοχεύουν σε ρηχότερη τσέπη με αξιοπρεπή μοντέλα.

Πολλές φορές, νέοι συνήθως μαθητές με ρωτάνε, πως μπορεί να συνδυάζει και να συντονίζει με τόση ανεξαρτησία τα μέλη του ο drummer, με αποτέλεσμα να βγαίνει ο ρυθμός από τόσα διαφορετικά τύμπανα και πιατίνια ταυτοχρόνως. Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να αναλύσω τι συμβαίνει στον εγκέφαλο κάθε drummer κάθε φορά που παίζει και πως σκέφτεται ένα ρυθμό. Πως συμβαίνει η ανεξαρτησία; Ενώ, ένας drummer την ώρα που παίζει, ενδέχεται να χρησιμοποιεί και τα τέσσερα του μέλη..στη ουσία μπορεί να σκεφτεί μόνο..ένα. Τι εννοώ. Ο εγκέφαλος κάθε ανθρώπου, έχει την δυνατότητα να σκεφτεί κ να αυτοσχεδιάσει ένα και μόνο μέλος κάθε φορά. Έχει όμως την δυνατότητα να κάνει «αυτοματισμούς» με τα υπόλοιπα τρία, βάζοντας τα να παίξουν συγκεκριμένα πράγματα. Mπορεί ακόμα και να προσθέσει σαν πέμπτο μέλος την..φωνή. {Στην περίπτωση που ο drummer τραγουδάει, σχεδόν όλο το drum part πρέπει να γίνει αυτοματισμός για να του επιτρέψει «χώρο» να σκεφτεί στίχους- μελωδία- φόρμα κλπ.} Την ώρα που παίζει ο drummer, τα μέλη του λοιπόν, χωρίζονται σε μηχανικά και αυτοσχεδιαστικά. Ο εγκέφαλος ενός εκπαιδευμένου drummer έχει μάθει να κρατάει σταθερές και μηχανικές κινήσεις ανάμεσα στα μέλη αλλά και να εναλλάσσει { το λεγόμενο «ping pong»}την προσοχή του στις αυτοσχεδιαζόμενες, πάρα πολύ γρήγορα. Για παράδειγμα, ενώ το το ride του, μπορεί να είναι μηχανική κίνηση με το ταμπούρο και την κάσα να εναλλάσσονται - ο drummer μπορεί να μετατρέψει την κάσα και το ταμπούρο σε μηχανική κίνηση και να αρχίσει να αυτοσχεδιάζει στο ride. Μπορεί επίσης να κάνει δύο ή κ τρία μέλη μηχανικά κ ένα αυτοσχεδιαστικό, και όλο αυτό το παιχνίδι να εναλλάσσεται συνέχεια. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά από τους drummer στην Jazz , σε afrocuban ή latin μoυσικές. Τι είναι αυτοματισμός. Αυτοματισμός των μελών κάθε drummer είναι οι μηχανικές και απόλυτα επαναλαμβανόμενες διεργασίες που δεν καταλαμβάνουν «μνήμη» στον εγκέφαλο του, την ώρα που παίζει. Κινήσεις που ο drummer πλέον δεν σκέφτεται και έχουν να κάνουν με ώρες μελέτης και επανάληψης. Ένα beat που βλέπουμε ότι ο drummer παίζει 8α στο ride με το δεξί του χέρι , αν παρατηρήσετε καλύτερα θα δείτε ότι δεν το πολυ-πειράζει - το κρατάει σταθερό. Το ίδιο ισχύει και με το δεξί του χέρι στο Jazz feel - το samba right hand Ride pattern κλπ. Όλα αυτά ανήκουν στις μηχανικές κινήσεις που ο drummer πλέον..δεν τα σκέφτεται. Είναι εκεί σαν μετρητές – επιτρέπουν στον drummer να υποδιαιρέσει πάνω σε αυτές το συνολικό του παίξιμο, αλλά καταλαμβάνουν μηδενικό χώρο στη ram του και του επιτρέπουν να σκεφτεί το μέλος που θέλει να αυτοσχεδιάσει. ‘Ολο αυτό το παιχνίδι προβάλει στο θεατή ότι το παίξιμο του drummer είναι τελείως ανεξάρτητο. Όχι δεν είναι – απλά αυτές οι αλλαγές ανάμεσα στις μηχανικές – αυτοσχεδιαζόμενες κινήσεις, συμβαίνουν τόσο γρήγορα που απλά φαίνεται έτσι. Φυσικά τέτοιου είδους ανεξαρτησία απαιτεί πολλά χρόνια εκπαίδευσης κ μελέτης αλλά θεωρώ ότι είναι εφικτή από όλους όσους έχουν σκοπό να φτάσουν το όργανο σε ένα advanced επίπεδο. Βιβλία που θεωρώ ότι θα αναπτύξουν τέτοιου είδους ανεξαρτησία είναι φυσικά το New Breed του GaryChester αλλά και το Syncopation αρκεί να το κοιτάξετε με πολλούς κ διαφορετικούς τρόπους, δίνοντας το melody σε όλα τα μέλη. Κάτι άλλο που θεωρώ ότι κάνει καλό σε κάθε drummer που θέλει να φτάσει την ανεξαρτησία του σε τέτοια επίπεδα, είναι η παρουσία ostinatos σε ότι μελετάει. Ακόμα κι αν μελετάτε stick control δοκιμάστε μια ρυθμική βάση{οστινάτο} στα πόδια {ή στα χέρια - ανάλογα με ποια μέλη παίζουν τα ρυθμικά patterns}. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το Ritual του Alan Dawson που ο ίδιος περνάει όλα τα rudiments με ένα sambafeel οστινάτο στα πόδια. Ενδιαφέρον έχει να το δείτε κ με άλλα οστινάτος π.χ Montuno κλπ. Yπάρχουν αρκετοί drummers εκεί έξω με απίστευτη ανεξαρτησία αλλά αυτό που κάνει ο Josh Dion είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο. Τσεκάρετε τον. Ενα καλό παράδειγμα που θα σας βοηθήσει να καταλάβετε την διαφορά ανάμεσα σε αυτοματισμούς κ αυτοσχεδιαζόμενες κινήσεις είναι αυτος. Κάποια στιγμή μέσα στο κομμάτι, ο drummer παίζει στο μεταλόφωνο μια συγκεκριμένη μελωδία..αλλά με το υπόλοιπα του μέλη εξακολουθεί να παίζει το βασικό ρυθμό του τραγουδιού. Θα χαρώ να απαντήσω σε τυχόν ερωτήσεις σας. Βαγγέλης Μουλακάκης.