Πίνακας συμμετοχής

Ευχαριστω για την ειλικρινη σου αποψη. Ειναι αληθεια οτι παιζω μουσικη καθαρα για την πλακα μου, σα χομπυ. Καριερα, παντως, δεν νομιζω να φτιαξω. Επεσες, επισης, μεσα στο οτι δεν εχω πολλες ακομα προσδοκιες απο τη μουσικη. Και το οτι εχω καταφερει αυτο "θλιβερο" επιτευγμα, ηταν απλα ενα παιδικο ονειρο που πραγματοποιησα. Και εδω που ειμαι να μεινω και να σταματησω, δεν θα ειχα παραπονο. Ειναι σημαντικο να κανεις πραγματικοτητα τα (πολλες φορες παιδικα) ονειρα σου, και σου ευχομαι κατι αντιστοιχο, λιγοτερο "θλιβερο" βεβαια. Οι γνωσεις, οι ικανοτητες και ο χρονος που διαθετω στη μουσικη δεν μου επιτρεπουν να κανω κατι παραπανω, αλλα απο καπου πρεπει να ξεκινησει κανεις. Σπουδαιος δε μπορω να πω οτι νιωθω παιζοντας μουσικη μπροστα σε φιλους και γνωστους. Σπουδαιος νιωθω σιγουρα με αλλα επιτευγματα που εχω καταφερει στη ζωη μου, οχι με αυτο. Πιο πολυ το βλεπω ως εκφραση και αναγκη εκτονωσης. Με κανει να αισθανομαι "νεο παιδι". 2019 εχουμε?? Στην επαρχια που ζω, και ειδικα σε καποια χωρια, ο χρονος εχει παγωσει. Αυτο με τον κωλο και τα δακτυλα μου αρεσει παντως. Μυαλο δεν εχουμε...

Συγχαρητήρια για την ΑΠΟΛΥΤΗ αστική ευγένεια που αν και "από χωριό" επιδεικνύεις ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ καλύτερα από τον μέσο Ελληνα "πρωτευουσιάνο" ΒΑΖΙΒΟΥΖΟΥΚΟ (τοσο στο ιντερνετ οσο και εκει εξω στη ζουγκλα). ΚΟΣΜΕΙΣ το φορουμ μας και,μια και απο οτι εχω καταλαβει εισαι νεο παιδι,μας ΔΙΝΕΙΣ ΕΛΠΙΔΑ οτι κατι ΜΠΟΡΕΙ και να ΑΛΛΑΞΕΙ σε αυτο το πρωκτοχανείο και σε αυτους τους παλαβους καιρους που ζουμε οπου εχουμε χασει καθε εννοια ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ,ΜΕΤΡΟΥ,ΗΘΙΚΗΣ,ΣΕΒΑΣΜΟΥ & ΛΟΓΙΚΗΣ. Και αυτά απο εμένα που δεν εχω παίξει ΠΟΤΕ στη ζωη μου ουτε ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ "διασκευες" (εννοω ροκ διασκευες γιατι απο.....λαϊκα να φανε και οι κοτες ? ) ,ουτε το Satisfaction δεν κΣερω να παιξω

Δύο λόγια κι από μένα για τους AC/DC. Από τους πρώτους δίσκους ever που είχα πάρει μικρός ήταν το back in black. Τα μέχρι τότε ακούσματά μου, status quo, zep, purple, κλπ, ήμανε της σκληρής σχολής., Βάζω το πρώτο κομμάτι (από την β΄πλευρά κι εγώ, νομίζοντας ότι είναι η α΄), και μόλις ακούω το αρχικό ριφφ και το σόλο, λέω "εδώ είμαστε". Κοφτές βαριές κιθάρες (για το δεδομένα μου εκείνης της εποχής), στακάτος ρυθμός, σόλα του κιαρατά (όπως μου άρεσαν, πολλά και παραμορφωμένα, με τέλεια σηκώματα, γρήγορα αλλά όπως και όταν έπρεπε), και "εύκολα" ρυθμικά ιδανικά για headbanging. Το σύνολο, r'n'r (προσέξτε, δεν λέω rock, που χωράει πολλά μέσα, από prog μέχρι ... λέω r'n'r) δυνατότερο από τα μέχρι τότε ακούσματά μου Άρχισα να τους ψάχνω, να διαβάζω γι' αυτούς, και πήρα ένα - ένα τα παλιότερα album τους με τον Bon Scott. Άλλη τρέλα ο Bon, πιο πολύ μου άρεσε. Τι μου έκανε εντύπωση. Ακούγοντας το back in black, δεν βρήκα ούτε ένα κομμάτι που να μην μου αρέσει (περίεργο αυτό). Τότενες λέγαμε "έχει δυό - τρία καλά μερικά μέτρια, και κάποια που δεν μου αρέσουν", για τους δίσκους που πέρναμε. Σ' αυτόν όλα ήταν από καλά, ως καταπληκτικά. Όταν άρχισα να παίρνω παλιότερους δίσκους τους, συνειδητοποίησα ότι αυτό υπήρχε σε όλους τους. Δεν έβρισκα κομμάτι που να μην μου αρέσει. Έβαζα ρε παιδί μου την βελόνα στην αρχή, τελείωνε η πλευρά, μετά η άλλη πλευρά ολόκληρες, και ήθελα να ξανακούσω τον δίσκο ολόκληρο. Οι υποσχέσεις που μου άφηναν τα πρώτα κομμάτια (χιτάκια) πραγματοποιούνταν. Βάλτε σ' αυτά και την εμφάνιση (τα ρούχα που φορούσαν κάθε μέρα εκτός του Angus που όμως ήταν τα ρούχα που φορούσε όταν πήγαιναν για πρόβες μετά το σχολείο), ούτε καρφιά, ούτε δέρματα, την παρεϊστικη μορφή της μπάντας, την αμεσότητα της μουσικής τους; και του προφίλ των μελών (όχι σουπεργκρουπιές, με λιμουζίνες, με τρελά πάρτυ σε ακριβά ξενοδοχεία, κλπ), που ήταν πολύ εύκολο να ταυτιστεί μαζί τους ο όποιος νεαρός έπαιζε δύο ακκόρντα (ή ονειρευόταν να τα παίξει). Για μένα όμως οι AC/DC τελείωσαν λίγο μετά το for those about to rock. Ίσως φταίω εγώ, ίσως αυτοί, ίσως και οι δύο πλευρές. Τα κατοπινά τους μου φαινόταν ανέμπνευστα, flat, αναμασήματα, λιγότερο φλογερά και άμεσα. Πιο επαγγελματικά ας πούμε, πράγμα που ερχόταν σε σύγκρουση με τα συναισθήματά μου γι' αυτούς. Η παιδική αφέλεια που έβγαζαν στο παρελθόν, η ακατέργαστη αμεσότητα, είχε πια χαθεί. Αυτά.

ΜΗΝ απαντάτε γιατι ΟΛΟΙ κΣΕΡΟΥΝ γιατι.. Ειναι το GONG στο 0.13 stupid...?

Εντάξει παιδιά, μπήκε ένας άνθρωπος στο forum και τα πρώτα του posts ήταν για να κάνει κάποιον άλλον να νιώσει άσχημα. Κακώς του δόθηκε σημασία. Κι εγώ όταν ξεκίνησα να παίζω με τους παιδικούς μου φίλους covers κάναμε και στο τσακίρ κέφι να είχαμε μέσα στη λίστα 1-2 δικά μας κομμάτια. Όλοι έτσι ξεκινάνε και πολλοί επαγγελματίες έτσι βιοπορίζονται. Ανέβασε χθες ο Pete Thorn ένα βίντεο που μέσα σε πολλά πράγματα μιλάει και για το πώς οι παικταράδες που βρίσκονται στον κύκλο του κάνουν cover gigs. Ωραία παιγμένα τα κομμάτια Γιώργο, βασικά πάρα πολύ ωραία παιγμένα για 2 χρόνια ενασχόλησης. Εγώ μετά από 2 χρόνια ίσα ίσα ήξερα να παίζω πολύ αποτυχημένα το Paranoid και το Iron Man.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα καλά σας λόγια! Η αλήθεια είναι πως κι εγώ σκέφτηκα τη διάρκεια όταν το τελείωνα γιατί αρχικά είχε βγει γύρω στα 3.5 λεπτά αλλά ένιωσα ότι πλατειάζω. Προς το παρόν μπαίνει στον πάγο και αν κάποια στιγμή μου έρθει κάποιο θέμα που θα μπορούσε να μπλεχτεί με τα ήδη υπάρχοντα θα το πιάσω. Ενώ η απότομη αλλαγή ήταν μέρος της αντίθεσης/ατμόσφαιρας που ήθελα να δημιουργήσω, συμφωνώ ότι γίνεται ένα κλικ πιο απότομα απ'όσο θα ήθελα. Σκέφτηκα και το ενδεχόμενο να παίξω κούφιες πριν μπω στο distorted riff, αλλά δε μπορούσα να γράψω τα drums όπως πρέπει για τέτοια αλλαγή με τίποτα! Χαχαχαχα η αλήθεια είναι πως ο τίτλος βγήκε τελείως συνειρμικά, τελείωσα να γράφω και να mixάρω (πιο πολλή ώρα μου πήρε το mixάρισμα εννοείται) και είπα να μην το πολυσκεφτώ, ό,τι μου έβγαινε πρώτο ως vibe. Δε σταματάει η μελέτη, τώρα που τελειώνει και η πρέσα με τα διαβάσματα θα συνεχίσω κανονικά, με πολλή θεωρία ενδιάμεσα γιατί επιτέλους με ενδιαφέρει η μελέτη της και βλέπω ότι θα μου ανοίξει πολύ τα μάτια σχετικά με το γράψιμο. Παίρνει ακόμα σίγουρα, απλά ήμουν αρκετά αναποφάσιστος και το είχα ήδη παιδέψει αρκετά στο μυαλό μου. Έπαιρνε σίγουρα ένα καθαρό θέμα ακόμα με μία διαφορετική μελωδία, ένα breakdown και ίσως ένα solo. Το κυριότερο εμπόδιο ήταν το θεωρητικό/αρμονικό κομμάτι, γιατί κόλλησα και δεν είχα τη γνώση για να μπω σε ένα μπούσουλα μετατροπίας. Ο Buckethead πάντα θα υπάρχει μέσα μου, οπότε άθελά μου βγαίνει προς τα έξω, ειδικά στην αισθητική γύρω από clean σημεία. Είχα βάλει και ένα distorted part το οποίο μέσα στο context έφερνε ακόμα πιο πολύ, αλλά εν τέλει κόπηκε. Το παράξενο είναι ότι δεν ακούω καμία από αυτές τις 2 μπάντες. Πιο μικρός είχα ακούσει λίγο Linkin Park, αλλά τα mainstream κομμάτια τους. Η αλήθεια είναι πως οι ιδέες πρέπει να μου ήρθαν ακούγοντας Buckethead και Karnivool.

Εγώ πάνω σ'αυτό έχω να πω το εξής: big statements create great expectations. Δε μπορεί να περιμένει ο κόσμος να ακούσει ένα setlist που θα ακροβατεί στο χείλος του σύγχρονου ηλεκτρονικού ήχου αν το λάιβ έχει τίτλο "τα αγαπημένα μας Ροκ τραγούδια". (και το ανάποδο) Βρές αυτό που λέει η καρδούλα σου, στοιχειοθέτησε το, όρισέ το, δήλωσέ το, και βγες να παίξεις κρατώντας στο ένα χέρι τη κιθάρα και στο άλλο τα καλαμπαλίκια σου (ανα)γνωρίζοντας τι πρέπει να κάνεις. Άλλωστε έχει αποδειχθεί πολλάκις (δυστυχώς ή ευτυχώς): ότι δηλώσεις είσαι. Το μόνο που μένει είναι να φροντίσεις να τηρήσεις την υπόσχεσή σου (σε αντίθεση με πολλούς άλλους). Κοινώς, ναι, μπορείς να κάνεις οτι τραβάει η ψυχούλα σου. Έκφραση είναι η ρημάδα η τέχνη και δε πρέπει να ξεχνάμε οτι δεν εκφραζόμαστε παντού και πάντα με τον ίδιο τρόπο....

Διαφωνώ σε όλα. Ούτε όλοι θέλουν να κάνουν μουσική καριέρα, ούτε όλοι είναι συνθέτες, ούτε όλοι έχουν διάθεση/ικανότητα να πειραματιστούν/γράψουν κάτι δικό τους. Και δε θα πρέπει να πιεστεί κανένας να βγάλει κάτι original ούτε να αισθάνεται μειονεκτικά αν δεν μπορεί. Αν και όταν έρθει η στιγμή, θα εμφανιστεί η ανάγκη και θα είναι τόσο δυνατή που δε θα κρατιέται. Αλλά και ποτέ να μη γίνει αυτό, in my book που λένε και στο χωριό, δεν κατατάσσεσαι σε καμία "θλιβερή" κατηγορία.

AC/DC: H μία από τις τρεις πιο αγαπημένες και πιο πολυακουσμένες μου μπάντες. Εξακολουθώ να τους ακούω με την ίδια ζέση και τον ίδιο παροξυσμό. Η γνωριμία με αυτούς ήρθε κάπου early 90s μέσω μιας διαφήμισης όπου έπαιζε το Hey Mr Businessman, όπου η "καλή μου ανατροφή" δεν επέτρεπε να ακούω "heavy metal", όπως λανθασμένα τους απέδιδαν τότε οι αδαείς (κι εμείς τσιμπούσαμε). Λίγο αργότερα (κι αφού ήμασταν οι οutcasts του σχολείου που ακούγαμε extreme μουσικές-δηλ, κανα άιρομέηντε κανα νιρβάνα) άκουσα όλο το Razor's Εdge. Eκεί ξεκίνησε ο κατήφορος και είπα, χέστηκα για τη φωνή, αυτοί εδώ κάνουν την καρδιά μου να φτερουγίζει. Τι σκατά, πώς? Κι έπειτα παρέα με έναν φίλο πιο μυημένο, κάναμε ακροάσεις δίσκων σπίτι του, όπου μου γνώρισε Bon Scott, δεκαετία 70 κλπ. Εκεί κατάλαβα ότι πρόκειται για μια pure rock n roll μπάντα με feelgood factor στη μουσική τους. Κάθε δίσκος, κάθε κομμάτι, κάθε riff, κάθε powerchord και χτύπημα. Ρυθμικές κιθάρες που ώρες ώρες άγγιζαν τα όρια του brass section ηχητικά, πολύ punky feel, απίστευτο swing από τον phil rudd, η πένα του Malcolm που ήταν σαν να παίζει με μενίρ, όπως έλεγε κι ένας φίλος και η καρικατούρα που άκουγε στο όνομα Angus, τον οποίο ενώ δεν είχα σε ιδιαίτερη υπόληψη ως κιθαρίστα τότε, όσο περνούν τα χρόνια και τον ακούω πιο ψύχραιμα, ανακαλύπτω πόσο σπουδαία παιξίματα έχει κάνει. Μπορεί στην κυκλοθυμία της ακρόασης μουσικής να περνάω από πολλά στάδια (πότε rock, πότε pop, πότε punk, πότε jazz και blues) αλλά οι AC/DC είναι μία από τις homecoming εμπειρίες μου και δεν με απογοητεύουν ποτέ, όποτε επιστρέφω σε αυτούς. Φυσικά, ο καλύτερος δίσκος τους είναι το POWERAGE, με όλους τους υπόλοιπους 70s να έρχονται δεύτεροι με μικρή διαφορά. H Brian Johnson εποχή δεν μου είναι και τόσο συμπαθής, παρ' όλα αυτά ένα BACK IN BLACK, ένα FOR THOSE ABOUT TO ROCK και αρκετά αργότερα το RAZOR's EDGE είναι μέσα στο playlist των δίσκων τους που παίζονται ολόκληροι. Το γιατί έγιναν super μπάντα δεν μπορώ να το εντοπίσω, μάλλον το προφανές ότι είχαν εξαιρετικό υλικό και φυσικά απίστευτη ενέργεια στα live. Toυς είδα live στο Wembley το 2009. Περισσότερο με εξέπληξε το ίδιο το Wembley παρά το live (για δικούς μου φιλοσοφικούς λόγους-δεν μου αρέσουν τα στάδια ως χώροι ακρόασης μουσικής) και δεν μου αρέσουν τα υπερβολικά στυλιζαρισμένα show, γιγάντιας κλίμακας. Δεν μπόρεσα να συμμετάσχω. Hail-Hail Rock n Roll

Ρε τους γύφτους, πώς παίζουν! Μερικά τέρατα της gypsy jazz (Birelli Lagrene, Dorado Schmitt, Stochelo Rosenberg, Tchavolo Schmitt, Angelo Debarre), παίζουν το κλασσικό "μαύρα μάτια". Τους φαντάζομαι όλους γύρω από μια φωτιά, και τα κρασιά και οι μπύρες να πηγαινοέρχονται. Φωνές, ουρλιαχτά, τραγούδια, γέλια, κι εγώ από μια μεριά να τους βλέπω. Μα δεν μπορείς να καθήσεις ακίνητος, αδιάφορος μπροστά σ' αυτό τον χείμαρο. Βάλτε να πιούμε παιδιά!

Πολλές φορές αναρωτιόμουν ,τι έκανε τους Duran Duran να γεμίζουν στάδια για περίπου τρείς δεκαετίες. Πιστεύω οτι δεν φτάνει μια μπαντα τυχαια σε αυτα τα επιπεδα για τοσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Την απάντηση την βίωσα πριν μερικά χρόνια σε ενα ταξίδι μου στην Αγγλια...οπου πινοντας ενα ποτο σε μια ησυχη Pub...ξαφνικα αρχισε να παιζει ενα κομμάτι τους. Με εκπληξη ειδα 60 χρονους να σηκωνονται απο τη θεση τους με την καλη τους και να αρχιζουν να χτυπιουνται χορευοντας το Hungry like the Wolf Eκει καταλαβα οτι...Oι Duran Duran ειναι ...Ποπ... Στο μυαλο μου σημερα, εχουν εφευρει ενα δικο τους στυλ. Dance rock η κάτι τετοιο θα το ονοματιζα..γιατι η μουσικη τους αν κ καθαρο rock, ειναι καθαρα χορευτικη!! Αυτο το απλο beat σχεδον σε ολα τα κομματια τους, σε συνδιασμο με φοβερα ριφ και ωραιες κ απλες μελωδιες κανει την μουσικη τους...απλα..dance. Oi Duran Duran..δεν νομιζω οτι ηθελαν ποτε να προβληματισουν στιχουργικα τους fan τους. Ηθελαν να κανουν το κοσμο να χτυπηθει- να ξεδωσει και να χορεψει.. Αυτος νομιζω ειναι κ ο λογος που εφτασαν να γεμιζουν σταδια. Ο κοσμος περναει καλα με την μουσικη τους - χορευει. Σαν παιχτες θεωρω οτι ειναι ολοι τους εξαιρετικοι μουσικοι στο ειδος που παιζουν ..Απο τον John Taylor και τον Roger μεχρι τον Nick Rhodes και τον Simon Le Bon...νομιζω οτι πραγματικα ειναι ολοι τους ένας κ ενας. Η αποψη σας?

Το παραγγειλα και είναι στο δρόμο, θα ενημερώσω όταν το λάβω!

πλάκα πλάκα παίδες (Γιώργο θα το μαρτυρήσω....) πριν κανα χρόνο ο Γιώργος μου έστελνε μηνύματα και ρωτούσε πως να βελτιώσει το παίξιμό του και πως να εμπλουτίσει τα σόλα του και ζητούσε να του στείλω κομμάτια να πάρει ιδέες για αυτοσχεδιασμό... Και πλέον στέκεται μόνος του σε τρίο ουστιαστικά ΚΑΙ τραγουδάει.... προσωπικά τον θαυμάζω

Οχι δεν σκεφτηκα αυτο. Απλα ηθελα να δω αν κανατε μονο το κεφι σας. Απο την απαντηση σου ομως φαινεται πως οχι. Και το κεφι σας κανατε και ο κοσμος γουσταρε απο οτι ακουσα και πηρατε και μια ανταμοιβη για τους κοπους και τα εξοδα σας και το μαγαζι ειχε κινηση. Υγιές ακουγεται. win-win-win-win φαση. Το μονο μειονεκτημα οτι δεν γεννηθηκαν οι επομενοι Beatles με το δικο τους υλικο, στην Κρητη.

https://web.musicaficionado.com/main.html#!/article/duran_duran_were_always_great_by_lyndseyparker Τα εξηγεί όλα. Σίγουρα οι εξωφρενικά ακριβές παραγωγές τους, τα ακόμα πιο εξωφρενικά ακριβά βίντεοκλιΨ τους, η ΟΜΟΡΦΑΔΑ τους (ενα κουνημα της καγκουροχαιτης του Andy Taylor προκαλουσε μαζικες λιποθυμίες στον γυναικείο πληθυσμο) , ο ΝΙLE RODGERS στο τιμόνι της παραγωγής (οι κακές γλώσσες λένε οτι στους δίσκους επαιζαν οι CHIC αλλά τους ειχα δει live τοτε και επαιζαν το ιδιο καταπληκτικα ) & σχεδον ολη η ΕΜΙ και ο αμερικάνικος και βρεττανικός τύπος να τους προμοταρει συνέχεια ΒΟΗΘΗΣΑΝ... Αλλα αν δεν ειχαν και το "κατι τις" τους δεν θα γινονταν τοσο huge. Ειναι σιγουρα η απολυτη εκφραση μιας εποχης της ΑΠΟΛΥΤΗΣ υπερβολης στο image και στο "στυλ" και ως τετοια εχουν αναμφισβήτητα σημαδέψει πολυ κόσμο. To "Notorious" (με τον κιθαριστα του Φρανκ Ζαππα Warren Cuccurullo & τον ιδιο τον Nile στις κιθαρες και τον Steve Ferone στα ντραμς ειναι ενα μνημειο της 80s ποπ (και μια απο της reference audio παραγωγες ever).

Kαι ωραια φωνη επισης,ωραια χροια εχειςgkourmoul1 .

Linkin park-ικό θα έλεγα. H και limb bizkit-ικό! Μοντέρνο. Πολύ καλό.

Kαι πολυ καλα κανεις,δε χρειαζεται να δινεις λογαριασμο σε κανεναν. Για την παρτη μας το κανουμε κι αφου γουσταρεις,δωστου! Ωραιο τα κομματια απο το λαιβ και με τον καιρο θα γινουν σιγουρα καλυτερα,δε σταματαει ποτε η δουλεια ακομα και παιζοντας μονο για το κεφι σου.

Ολοι οι απατεώνες δεν σέβονται τον κόπο σου. Οχι μόνο όσοι προέρχονται απο την Γεωργία και την Νιγηρία. Και δυστυχώς υπάρχουν παντού, όπου υπάρχουν άνθρωποι.

Και όλα αυτά επειδή κάποιος απο την Δ. Αφρική έγραψε πως είναι απο την Γεωργία.

Οι AC/DC είναι οι καθαροί απόγονοι του r'n'r των 50s του Little Richard, του Jerry Lee Lewis και πολλών άλλων (λιγότερο του Elvis επειδή εκεί έμπαινε και το στοιχείο της εμφάνισης). Άμεση σύνδεση με το θυμικό του ακροατή που θέλει απλή, ανόθευτη από τεχνικές και μαγκιές, μουσική διασκέδαση. Απλοί groovy ρυθμοί (σε όλα τα όργανα), με μόνο κερασάκι τον Angus και χαβαλέ στίχοι για γκόμενες με μια χαρακτηριστική φωνή που δεν μπορείς να την μπερδέψεις με άλλη.

Αμα εισαι Django βεβαιως και παιζονται.

Κινηματογραφικότατο... εντάξει τα μέρη θα μπορούσαν να είναι μεγαλύτερα και η ένταση μεταξύ των ήρεμων και "άγριων" πιο κοντά μεταξύ τους. Η μετάβαση τους, στα αυτιά μου, ακούστηκε μια χαρά (πέρα από την διαφορά στην ένταση του ήχου που προείπα). Ίσως το κομμάτι να ζητάει ακόμα ένα, διαφορετικό απ'τα υπόλοιπα, μέρος (έτσι για να τριτώσει....). Σόλο μην βάζεις, μην ακούς τις σειρήνες (λέγε με Στράτο...?), θα "χαλάσεις" το όποιο mood αποπνέει το κομμάτι! Εύγε.

Σιγά...! Παίζονται και με δύο (2) δάχτυλα.... ?

τον είδα στη Θεσσαλονίκη στο Μύλο το 2006. Ήμουν τυχερός και βρέθηκα απ έξω όταν ερχότανε, και έγινα επιτροπή υποδοχής, αγκαλιές πράγματα, τον πήγα μέσα, συζητήσαμε, λίγο στα όρθια, μου υπέγραψε αυτόγραφο, και μετά στο σεμινάριο απάντησε ευγενικά σε όλες τις χαζές μου ερωτήσεις. Και ήταν killer εμφάνιση με την μπάντα που έγραψε το live in Paris. Ξέσκισε. Είτε με την ακουστική είτε με την L5....

Τα ποτα επρεπε να ειναι Free Για την καπνα επρεπε να εχει εξαερισμο το καταστημα Για τα αυτια υπαρχει αυτο https://www.thomann.de/gr/alpine_musicsafe_pro_silver_edition.htm?ref=intl&shp=eyJjb3VudHJ5IjoiZ3IiLCJjdXJyZW5jeSI6IjIiLCJsYW5ndWFnZSI6ImVuIn0%3D

Κάτσε ρε συ, ποτέ κυκλοφόρησε σε VHS το Green Book και το αγόρασες;

Nα πω οτι τους ακουσα στα ντουζενια τους. Για καποια χρονια ηταν βασιλιαδες της Brit/ european Pop σκηνης. Η μονη μου διαφωνια με το "εξαιρετικο" ποστ σου..ειναι οτι δεν νομιζω οτι ηταν ποτε rock.. Kαθαροαιμη Ποπ εκαναν τα παιδια. Εξαιρετικη κιολας..με ωραιες μελωδιες - εκμεταλλευτηκαν στο επακρο την μοδα του Mtv αλλα και των music videos..ριχνοντας τρελα φραγκα στα κλιπ τους. Βοηθησε θεωρω οτι ηταν ολοι τους κ ωραια αγορια!! Για καποια χρονια ημουν φαν τους. Μετα μεγαλωσα κ αρχισα να ακουω πιο ροκ / μεταλ μουσικες κ τους παρατησα. Αλλα ακομα θυμαμαι κατι wild boys.. a view to a kill , Rio, Come undone...κλπ Ωραιες μουσικες- ωραιο flash back.

κοίτα έρχεται καλοκαίρι!

Φανταστική ταινία. Έπαιξαν φοβερά και ο Viggo και ο Ali.

Συνέχισε να κάνεις αυτό που γουστάρεις και να βελτιώνεσαι. Και μόνο ο τρόπος που του απάντησες,(εγώ δεν θα ήμουν τόσο ψύχραιμος)δείχνει την ποιότητα σου. Φαντάζομαι να ρωτάει κάποιος"σύγχρονος"έναν σολίστ βιολιού που μόλις έχει παίξει το κονσέρτο για βιολί του Beethoven: Καλά εν έτει 2019 μ'αυτή τη μουσική ασχολείστε...;

Σε σημειο που το αγορασα κι αυτο.

Παρα πολυ ωραιο ειναι. Και του λογου μου νομιζω οτι παιρνει ακομα,αλλα ειπαμε,οι γνωμες ειναι σαν τις τρυπες της ακουστικης....? Τωρα που το ξανακουω ομως μπορει να λεω και μπουρδες. Και οντως εχει Buckethead μεσα πραγμα που ειναι καλο βεβαιως. Μπραβο Μπιλ και παλι μπραβο.

thumbs down (all the way) Παρ'όλα αυτά, μαζί με το τί πιστεύεις οτι ακούει ο κόσμος, θα με ενδιέφερε να μάθω τι ακούς/παίζεις εσύ.

Μου αρεσε πολυ και ο ηχος και η κιθαρα, αλλα και η ατμοσφαιρα που εβγαζε. Το μονο που μπορω να σχολιασω ειναι οι αποτομες μεταβασεις απο clean σε distorted ηχο και αναποδα. Πολυ αποτομα και βιαια ψηλωνει και χαμηλωνει το κομματι. Μια λυση ειναι να υπαρχει μια κορυφωση πριν ξεκινησουν τα power chords. Μια αλλη λυση ειναι να σταματησει το αρπισμα, να υπαρχει μια παυση (και να ακους το παρατεταμενο delay να σβηνει), και τοτε να μπουν τα γκαζια. Καλη προσπαθεια. Πιστευω σε κανα χρονο, οταν μου φυγει η βαρεμαρα, να ανοιξω υπολογιστη και να ξεκινησω να κανω αναλογες εγγραφες. Καλη αρχη!

Πολύ μου άρεσε Βασίλη. Η εναλλαγή είναι όλα τα λεφτά. Ίσως ήθελε ακόμη κανά δίλεπτο ανάπτυξη καθώς τα κομμάτια αυτού του ύφους πάνε μακριά και συνήθως έχουν και τουλάχιστον μια μετατροπία. Εσύ ξέρεις όμως καλύτερα. Αυτή είναι η καλύτερη μελέτη που υπάρχει, να το ξέρεις. Ειδικά αν σπρώχνεις τον εαυτό σου σε ανεξερεύνητα μονοπάτια.

Θυμάμαι πρίν κάτι χρόνια στο Φακανά,τον ιδρώτα που είχε ρίξει ένας συμπαθής τύπος, που τον ακομπανιάρει συχνά.

Δεν είμαι αυτός που τα παίζει, αλλά .... θα ήθελες να πεις τι ακούει ο κόσμος?

Και μια και πιασαμε προτιμησεις,ακομα και στους θεωρουμενους ως μετριους δισκους τους ειχαν μερικα κομματια που "εκοβαν". Οπως το αποκατω.

Το οποιο Back in black(lp) εβαζα παντα στο πικαπ αρχιζοντας απο το ομωνυμο. Ως ηλιθιος που ημουν,νομιζα οτι αυτη ειναι η πρωτη πλευρα Οταν πηρα το cd καταλαβα τη ....κια.

Κάπως βαριά και ελαφρά την καρδία μου ακούγονται τα παραπάνω κι έχουμε πάρει ολόκληρη χώρα και την ξεκατινιάζουμε με γενικεύσεις ρε παίδες. Μπαμ κάνει το Nigerian scam αφου ακόμα και ο αποστολέας λέγεται imole ayo! Σας θυμίζει καθόλου Καχιασβίλι; Ο καθένας μπορεί να στείλει mail απο οπουδήποτε και να λέει πως είναι απο την Νότιο Πόλο. Διαβάζουμε καλά το μήνυμα γιατί συνήθως είναι προφανής η απάτη κάπου στο κείμενο ή στα στοιχεία και όσο δελεαστική κι αν φαίνεται η πρόταση για το λεμόνι που πουλάμε αποφεύγουμε να πουλάμε εκτός Ελλάδας όπως λένε ρητά οι οδηγίες των αγγελιών.

Το αυτονόητο: τρομερή μπάντα. Ίσως η top hard rock'n'roll μπάντα όλων των εποχών με λίγο πιο πίσω τους motorhead (η σειρά καθαρά από εμπορική σκοπιά). Κατ' εμέ τουλάχιστον. Το τι τους έκανε τόσο popular είναι μια πληθώρα πραγμάτων που δεν ξέρω αν πολυέχει νόημα να προσπαθήσουμε να τα εντοπίσουμε. Το σίγουρο είναι ότι είχαν πάντα ένα ιδιαίτερο groove που βασιζόταν στο συνδυασμό μάλλον απλών drum parts και κοφτών κιθαριστικών ριφ που άφηναν αρκετό ελεύθερο χώρο. Φυσικά και οι δύο τραγουδιστές τους έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο στην επιτυχία της μπάντας με πολύ ιδιαίτερες φωνητικές ικανότητες που τερμάτιζαν το κοντέρ με την ένδειξη "τσαμπουκάς". Και πολλά άλλα.

Σωστό. Αλλά τα κάλαντα θα τα μάθεις, είτε σου αρέσουν είτε όχι. Η μουσική, εκτός από διασκέδαση, είναι και δουλειά.