Πίνακας συμμετοχής

Όσον αφορά τα DAW: λίγο πολύ όλα σου δίνουν τις ίδιες δυνατότητες περίπου, ειδικά αν μπλέξεις με 3rd party plugins. Κάποια υπερέχουν σε κάποιους τομείς, άλλα σε άλλους. Είναι ξεκάθαρα ζήτημα επιλογής (και τύχης). Προσωπικά δουλεύω reaper, που το βρίσκω ιδιαίτερα φιλικό και ευέλικτο σαν περιβάλλον, είναι πρακτικά free, εξαιρετικά customisable, και ΠΑΝΑΛΑΦΡΟ!!! Μπορώ βέβαια να πω ότι από τα built in plugins δουλεύω μόνο το 5%-15%. Αν έχεις ένα basic οικειακό pc, συνιστώ reaper χωρίς δεύτερη σκέψη, καθώς οτιδήποτε άλλο θα στο γονατίσει πιθανότατα. ΤΙΠ: το πιο δύσκολο είναι αυτό που δεν ξέρεις. σε κάθε περίπτωση, όπου επιλέξεις να δαπανήσεις χρόνο θα σου επιστραφεί σε γνώση και εμπειρία. Καλά κουράγια. PS. ό,τι χρειαστείς σε σχέση με το reaper, feel free to contact me

Μιας και με πήγε ο Αετός μια βόλτα στο παρελθόν χθες, σήμερα θυμήθηκα κάτι παλιά ... Καληνύχτα για σήμερα!

θα είμαι ειλικρινής :

Εκανες τον κοπο να πατησεις το ΒUΥ NOW?

Καλημέρα! Εφόσον δεν είσαι αποκλειστικά μπασίστας, θα σου πρότεινα αυτό που έκανα. Πάρε ένα Harley Benton γύρω στα 150 ευρώ και άλλαξε τους μαγνήτες. Το τελευταίο δεν είναι και απολύτως απαραίτητο, γιατί και με έναν μέτριο κομπρέσσορα, μπορείς να κάνεις τη δουλειά. Μ' ένα σωστό σετάρισμα, παίζουν μια χαρά. Προσωπικά έχω το Harley Benton JB-75MN NA Vintage Series και είμαι πολύ ευχαριστημένος. Κρατάει κούρδισμα και είναι στιβαρή κατασκευή. Τώρα όσον αφορά αυτά που λες περί βάρους και αργής ταστιέρας, ίσως θα έπρεπε να πάρεις κάποιο short scale μπάσο, μικρότερης δηλαδή κλίμακας (μικρότερο μανίκι).

Εχεις μαλλον χασει επεισοδια https://www.bandlab.com/products/cakewalk

Τις έχω σχεδόν μάθει και μερικά από τα σχήματα της μινόρε πεντατονικής τα χρησιμοποιώ σαν ασκήσεις για τα δάχτυλα. Κάπως έτσι το πάω. Για παράδειγμα το Animal Instinct, παρότι δεν μου πολυαρέσει είναι καλό για να μάθω ρυθμό σε συνδυασμό με αλλαγές βασικών ανοιχτών συγχορδιών (ποπό, πως κατάφερα και το άρθρωσα αυτό!).

Καλησπέρα και σε σένα. Τι εννοείς "plug and play με καλώδιο"? Το καλώδιο που θα το καρφώσεις? Συγγνώμη για τις ερωτήσεις, αλλά όταν διάβασα το "έχω το amplitube 3" που δεν είναι DAW, και μετά το "ενώ το σέταρα σωστά εχω συνέχεια παραμόρφωση στον ήχο μου", το μυαλό μου πήγε στο ότι δεν καρφώνεις το καλώδιο εκεί που πρέπει (σε audio interface δηλαδή) και στο ότι μπερδεύεις το amplitube με DAW, αναζητώντας εναλλακτική σ' αυτό. Αν κάνω λάθος και πάλι συγγνώμη (οι δύο από πάνω μου μια χαρά τα έγραψαν), αν όχι, απάντησε στις παραπάνω ερωτήσεις μήπως πάρεις την βοήθεια που ζητάς.

Μore photos here: https://www.facebook.com/EchelonGuitars/

Εμένα στα... πέτρινα χρόνια των 70ς μου άνοιξε τον δρόμο ένα συνομήλικο παιδί απο την παρέα, που μου έδειξε τα ακόρντα που παιζόταν το House of the rising sun. Τα έχει σχεδόν όλα τα βασικά. Ενα μάθημα στην αυλή δηλαδή. Απο εκεί και πέρα έπαιζα δεκάωρα κλεισμένος στο δωμάτιο μου. Θεωρώ πως χρειάζεσαι κάποιον που θα σε βάλει σε μια σωστή αρχή. Αν δεν στο έχει κάνει το Youtube πήγαινε σε δάσκαλο.

Από ένα γρήγορο μάτι στο site warmanguitars.co.uk/ που έστειλες, μόνο από τις τιμές μπορώ να πω με σιγουριά ότι οι μαγνήτες είναι εισαγωγής απλά με το logo της εταιρίας. Βέβαια αυτό δεν λέει τίποτα απολύτως για το αν είναι καλοί ή όχι. Ένας μαγνήτης, όσο απλή διαδικασία και αν είναι θεωρητικά να φτιαχτεί (ο οποίος γίνεται στο χέρι με συγκεκριμένα υλικά κτλ), δεν παύει να είναι μία μορφή τέχνης, όπως ακριβώς και η οργανοποιία, η ζωγραφική κτλ. Δεν σημαίνει από την άλλη ότι, επειδή φτιάχνεται στο χέρι είναι σώνει και καλά καλός. Το καλός βέβαια είναι υποκειμενικό. Άλλος ακούει ένα Duncan JB και γουστάρει και άλλος όχι, τον βρίσκει πολύ πρίμο κτλ (τώρα τι ακούει ο καθένας άλλη ιστορία χωρίς να θέλω να θίξω ούτε τη μία ούτε την άλλη πλευρά). Προσωπικά βλέπω το ηλεκτρικά σε ένα όργανο ως σύνολο και όχι επιμέρους (pots, μαγνήτες, πυκνωτές κτλ) παίζουν τεράστιο ρόλο σε αυτό που ακούμε. Όπως σε όλα τα πράγματα η τιμή ενός προϊόντος βγαίνει από πολλούς παράγοντες, όπως κόστος υλικών/κατασκευής, manhours, έξοδα επιχείρησης/προσωπικού, logistics, branding, marketing fees κτλ. Στο παράδειγμα των Gibson στα 2.000 ευρώ προφανώς και το κόστος που ζητάει ο πωλητής έχει να κάνει με το μυθική διάσταση του brand και σε καμία περίπτωση με το πραγματικό κόστος τους. Έχει τύχει να πιάσω φθηνές σειρές από όργανα με OEM κινέζικους μαγνήτες, και κάποιοι δεν είναι καθόλου άσχημοι, ίσα ίσα! Είμαι από αυτούς που "τρώω" και λίγο το mojo της φάσης, μου αρέσει ο x handwired/handmade μαγνήτης με τα τάδε specs από ένα αντίστοιχο Duncan ή Dimarzio. Αν βέβαια μου ακούγονται και οι 2 εξίσου καλά, και το επιτρέπει η τσέπη, θα πάω με τον χειροποίητο για πολλούς λόγους (mojo, στήριξη στον κατασκευαστή, ποιότητα υλικών, παρεχόμενες υπηρεσίες κτλ). Προσωπικά, δεν υπάρχουν Holy grails, ούτε ο τάδε μαγνήτης του 1960 με το τάδε σύρμα που είναι old style θα δώσει το αποτέλεσμα που κανένας άλλος μαγνήτης παραγωγής δεν μπορεί να δώσει. Αυτά τα "άσε μη το ψάχνεις, σαν τους PAF τους original δεν θα βρεις", ""μη ρωτάς τι και πώς απλά άκου", "κάτσε και ψάξου, Super 3 Νάξου" τα ακούω βερεσέ. Στην εποχή μας βγαίνουν τα καλύτερα όργανα ever, και μάλιστα σε μία γκάμα από τιμές ξεφτίλα μέχρι όπου μπορεί να φτάσει το μυαλό του καθενός. Στην vintage αγορά αγοράζεις την ιστορία, όχι απαραίτητα τον ήχο. Όπως σε όλα τα πράγματα έτσι και στα κιθαριστικά, ακόμη και στα πιο φθηνά το qc έχει ανέβει μέσα στα τελευταία 10-15 χρόνια εκθετικά. Αν υπήρχε η τεχνογνωσία που υπάρχει σήμερα στις τιμές που υπάρχει σήμερα και στην ποσότητα που υπάρχει σήμερα θα έκλαιγε από τη χαρά του Jimi Hendrix αλλά και ο κάθε άσημος Hendrix της εποχής που πλήρωνε μία περιουσία τότε για όργανα, μαγνήτες, αναλώσιμα (από τις 5 επιλογές που είχε έναντι χιλιάδων πλέον). Τέσπα επειδή εκτροχιάστηκα πολλάκις. Το αν είναι κινέζικος ή όχι ο μαγνήτες δεν λέει τίποτα στο αν είναι καλός ή όχι, το ίδιο και αν είναι χειροποίητος. Το αποτέλεσμα μετράει. Αν σου ακούγεται καλά εσένα και σου κουμπώνει ένα χαμόγελο, είναι τέλειος. Το ίδιο ισχύει και για κάποιον που μπορεί και τα σκάει τρελά για ένα σετ vintage 50s PAFs από εκείνους τους καλούς του originals. Μαγκιά του και μαζί του και τον γουστάρω το ίδιο αρκεί να δω το ίδιο χαμόγελο στα μούτρα του. Το θέμα είναι το ένα ή το άλλο, να μην γίνεται αυτοσκοπός της κιθαριστικής ζωής μας, να απολαμβάνουμε τη μουσική, να παίζουμε και να γουστάρουμε.