Πίνακας συμμετοχής

Η ιστορια (και αυτη, και εδω) ειναι σα να καθεσαι στην ακροθαλασσια και να βλεπεις τα κυματα ναρχονται. Αλλοτε ειναι μικρα, ησυχα, σχεδον ανυπαρκτα, αλλοτε αγριεμενα, θηριωδη, σχεδον απειλητικα. Η εμπνευση και η διαθεση δεν ακολουθουν γεωμετρικη η αλλου τυπου μαθηματικη προοδο. Σε ολους συμβαινει. Πανω-κατω, μεσα-εξω, δεξια-αριστερα. Το παθος ομως για να παιζεις σβηνει χωρις την καλλιεργεια. Ν' ακους μουσικη, να ψαχνεις και το πιο απομακρυσμενο σημειο στο οργανο, να το κοιτας απο διαφορετικες γωνιες, να αφουγκραζεσαι τις αντιδρασεις, να νοιωθεις τους παλμους του να μπερδευονται και να αυξομειωνονται με τους δικους σου, να χαστουκιζεις και να χαϊδευεις. Με εναν απωτερο στοχο...να βρεις τη φωνη σου. Παντα, εκεινο που ειχε - και εχει - σημασια στην τεχνη ειναι να υπαρχει κατι να πεις. Δεν ειναι ευκολο, το αντιθετο. Δεν μπορουμε ολοι να ειμαστε καινοτομοι και ριζοσπαστικοι, μπορουμε ομως να προσπαθησουμε να γινουμε ενα μικρο κομματι ενος γιγαντιαιου παζλ και να νοιωσουμε καπως, καποτε, πως συμπληρωνουμε το ολον. Ο τροπος με τον οποιο θα πεις εκεινο που σε καιει ειναι προσωπικο θεμα του καθενος. Αλλοι διαλεγουν νοτες, πολλες η ελαχιστες, καποιοι λεξεις τραγουδισμενες, ρυθμους πολυποικιλλους η μονοδιαστατους, μελωδιες ρηξικελευθες η παραδοσιακες, καποιοι αναζητουν την εφευρετικοτητα η απολαμβανουν περιπατους σε πατημενους ομαλους δρομους, αλλοι γυρευουν την ανατροπη η αποζητουν την ηρεμια. Το ταξιδι και η διαδικασια ειναι εκεινα που κραταν το παθος ζωντανο, οπως ο αερας και το νερο με την τροφη τους ανθρωπους. Και θελουν ψαξιμο, κυνηγι αδιακοπο, αφοσιωση, αμφισβητηση, ερευνα, μελετη, εμβαθυνση, κατανοηση, επινοηση, κλαμα, πονο, πανηγυρι, γελιο, οργη, απελπισια, οργασμο, παραιτηση, ανεγερση, πεισμα, θλιψη, μελαγχολια, απομονωση, μοιρασμα, χαρα, ζωη. Αν νοιωθεις πως χωρις την κιθαρα σου - ειτε αυτη βρισκεται καποιες φορες κρεμασμενη σε τοιχο ειτε την εχεις αγκαλια - δεν μπορεις (η δεν θελεις) να ζησεις, εισαι παθιασμενος. Δεν εξυπακουεται πως θα βρεις εκεινη τη μοναδικη προσωπικη φωνη σου ουτε και με καποιο μαγικο τροπο θα πεις κατι ομορφο και καινοφανες, ομως μπορεις να ζεις μια υπεροχη και γεματη ζωη και να εισαι περηφανος.

Δηλαδή σου γράφει και τρίμηνη συνταγή για φιάλες? Έλα ρε συ! Έχω και κάβα συμβεβλημένη λαίμαι.

Συντεκνοι για το Μπερκλι δε ξερω αλλα απο προσωπική πείρα αρκετών ετών σε πανεπ. ιδρύματα Ελλάδας, Αμερικής και Ευρώπης μπορω να επιβεβαιώσω ότι οι διαφορές είναι χαοτικές. Φίλε Μπιλ αν σου δωθει η ευκαιρία να πας σε ενα απο αυτά τα τρία (ή και σε αλλα) να πας χωρις δεύτερη σκέψη. Πέρασα 1 χρονο στο Princeton (και 4 χρόνια συνεργασίας) και θα σου έλεγα πως δεν είναι μονο το θεμα της τεχνικής μόρφωσης αλλα και η αύρα που εισπράττεις γνωρίζοντας τον κοσμο εκει. Θυμάμαι να προσπαθώ να εξηγήσω σε φίλο εκει οτι τα σχολεία και τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα ειναι under occupation καποιες περιόδους. ? Βεβαια αυτα ειναι ελιτιστικα σχολεία. Ακομα ομως και τα second tier αμεροκανικα πανεπιστήμια ειναι κλάσεις ανωτέρα απο το 80% των Ευρωπαϊκων και ετη φωτος μπροστά από τα ελληνικά. Και ξαναλέω δεν είναι μονο το τεχνικο κομμάτι. Αυτη την αηδία με τα τραπεζάκια και τις αφίσσες των κομμάτων στο ελληνικό πανεπιστημιο δε θα τη ξεχάσω ποτέ. Σορρυ για το οφτοπικ.

Αν σας πω ότι δεν καταλαβαίνω μεγάλο μέρος της λογικής με την οποία ανοίχτηκε το θέμα θα με πιστέψετε? Να πω και γιατί. Από ότι έχω καταλάβει μέχρι τώρα, έχουμε τα εξής δεδομένα. - Το Berklee είναι καλό, αλλά είναι ακριβό. - Υπάρχουν άλλες φθηνότερες εναλλακτικές αντίστοιχης ποιότητας - Δεν αξίζει τον κόπο να επενδύσεις σε κάτι τέτοιο, από την στιγμή που δεν φέρνει απαραίτητα την επαγγελματική τακτοποίηση, αλλά και το πιθανότερο είναι να μην πάρεις πίσω τα χρήματα που σου κόστισε. - Αν μιλάμε για την Ελλάδα ... το ξεχνάς. - Αν μιλάμε για μουσική ... θα πεινάσεις, οπότε δεν αξίζει το κόστος. Και άλλα τέτοια. Να ρωτήσω εγώ (γιατί δεν κατάλαβα αν συμφωνείτε όλοι σ' αυτό), τελικά αξίζει το Berklee όσο θεωρείται παγκόσμια ότι αξίζει? Και να κάνω εδώ και μια παρατήρηση. Όλοι είμαστε τόσο αλλοτριωμένοι, που να θεωρούμε την εκπαίδευση υψηλού επιπέδου ως επένδυση για επαγγελματική αποκατάσταση. Δεν συμφωνώ. Δυστυχώς βέβαια, έτσι έχει καταντήσει το πράγμα, αλλά σίγουρα στην δική μου οπτική αυτό είναι λάθος. Δηλαδή, αν αποσυνδέσουμε την υψηλού επιπέδου εξειδικευμένη θεματικά εκπαίδευση από την αγορά εργασίας, κανείς μας δεν θα σπούδαζε? Γιατί θα σπούδαζαν όσοι το έκαναν, αν δεν ήταν αυτό εφόδιο για την επαγγελματική/οικονομική αποκατάσταση? Το γεγονός ότι μας ενδιαφέρουν πράγματα, ότι θέλουμε να γίνουμε καλοί σε κάποιο αντικείμενο που μας ενδιαφέρει, να το σπουδάσουμε δηλαδή, δεν μετράει? Η γνώμη μου είναι ότι αν είχα την ευκαιρία, και την δυνατότητα να "επενδύσω" σε γνώση/πρακτική πάνω σ' ένα θέμα που με ενδιαφέρει πολύ (πχ μουσική) όταν ήμουν σε μικρότερη ηλικία (γιατί τώρα αισθάνομαι κουρασμένος), φυσικά και θα έτρεχα. Υπάρχουν κι άλλα τέτοια ιδρύματα που να μπορούσα να πάω αλλά φθηνότερα? Θα πήγαινα κι εκεί. Και μέσω skype θα έκανα μαθήματα με μουσικούς που εκτιμώ. Παντού θα πήγαινα, γιατί θα με τραβούσε το ενδιαφέρον να εμβαθύνω κι άλλο στο αντικείμενο. Όμως (όπως πολύ σωστά έγραψε ο alter) το να λέμε ότι "αυτό το μαθαίνω και από το σπίτι μου ψάχνοντας" είναι δώρο άδωρο. Ναι, το μαθαίνεις .... αλλά δεν το ξέρεις ποτέ. Ας πάρω παράδειγμα τον εαυτό μου εδώ. Δεν πιστεύω ότι αν πήγαινα στο Berklee θα μάθαινα κάτι που δεν ξέρω. Καμιά καινούρια πληροφορία δεν θα έπαιρνα. Όμως ένα οργανωμένο πρόγραμμα σπουδών, κάνει τις πληροφορίες χρηστικές, τις κάνει γνώση, και εφαρμοσμένη μάλιστα. Θα ήμουν ικανός να καθήσω πάλι με την ντο ματζόρε απ' την αρχή. Τα ίδια θα μου έλεγαν που ξέρω, αλλά αλλιώς. Έτσι προέκυψε το τραγικό γεγονός, όλοι οι δάσκαλοι "μοντέρνας" κιθάρας (το 90% τουλάχιστον) κάποτε, να έχουν τυφλοσούρτη τα βιβλία του Berklee, και να τα ακολουθούν κατά γράμμα σαν βίβλο, διαφημίζοντας ότι ακολουθούν το σύστημα Berklee (αν είναι δυνατόν), και ψαρώνανε οι μαθητάδες. Είναι και το γεγονός του περιβάλλοντος, ανθρώπινου, και υλικού, καθώς και της ψυχολογίας που δημιουργείται σε κάποιον που όλη την ημέρα ζει και αναπνέει το αντικείμενο μουσική, μαζί με άλλους που έχουν περίπου τις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς, και βρίσκονται διαδραστικά με ανθρώπους που παίζουν στα δάχτυλα το αντικείμενο, αλλά και την ψυχολογία του φοιτητή. Ναι, παιδί σε ζαχαροπλαστείο, να δοκιμάσω από όλα τα ζαχαρωτά. Τέλος να πω ότι συμφωνώ στα περισσότερα (αν όχι όλα) που έγραψε ο alter.

μάλλον θα πάρω του Allan, και ας ακούγομαι όπως λάχει...

Ευτυχως που δεν εχω συχνα λαιβ.....

Σύμφωνοι, αλλά πολλά κομμάτια είχαν ενδιαφέρον, με καλή χρήση του "απρόβλεπτου", ακόμα κι αν ήταν στο ύφος των samples.

κανένα καινούργιο διαγωνισμό δεν έχει? από προχτες έκλεισα το cubase και δεν έχω πιάσει όργανο !

Φιαλες διδει οταν υπαρχει χρονια προβλημα...

Μπορείς να μου δώσεις το τηλέφωνο του γιατρού που σου υπέδειξε τα ουϊσκάκια? Θέλω να μου γράψει συνταγή για φιάλη.

Εγώ γενικά δεν πολυ-παίζω σπίτι. Δεν έχει νόημα να ενοχλώ καθημερινά τους γείτονες (συνήθως ''δοκιμάζω'' τον εξοπλισμό μου όταν παίζω, οπότε ε, δεν γίνεται να το έχεις και σε ένταση ψιθύρου..). Ένας άλλος σοβαρός λόγος είναι ότι δεν ηχογραφώ, δεν είμαι της δημιουργίας, δεν γράφω ''δικά μου πράγματα'' (είναι εγκεφαλικά αδύνατον μάλλον, αλλά δεν με ενδιαφέρει κιόλας ιδιαίτερα). Αυτό που μου αρέσει κυρίως είναι η live μουσική. Όχι μόνο να παίζω, αλλά και να ακούω κιόλας. Προτιμώ να βγω σε ένα μπαράκι που να έχει μέσα 15-20 νοματαίους και να δω ένα live σχήμα, παρά σε κάποιο ''in'' μαγαζί να κάθομαι να κοιτάω τους τοίχους. Νομίζω ότι όσο αντέχω, θα μου αρέσει να παίζω σε κοινό, ή να πηγαίνω να βλέπω σαν ακροατής. Ακόμα και αν σταματήσουν να με βαστούν τα πόδια μου, πιστεύω ότι πάλι θα ήθελα μια στο τόσο.

Δεν νομιζω οτι απο τα 14 που αρχισα να ασχολουμαι σοβαρα με τη μουσικη να εχει περασει εστω και ΜΙΑ ημερα χωρις να...σκεφτω μουσικη,να παιξω μουσικη,να γραψω μουσικη ,να ακουσω μουσικη και να....ζησω μουσικη. Ουτε ΜΙΑ ημερα. Με αΦτο ξυπνω και με αΦτο κοιμαμαι.

Robbie Williams ψήσου

Για μένα, ναι. Αν είχα την ευκαιρία-πιτσιρικάς-θα πήγαινα χωρίς δεύτερη κουβέντα, για τους λόγους που λέει ο Στράτος και ο Αποστόλης. Υπάρχουν φυσικά οι σχολές στην Ευρώπη,αναφέρθηκε πιο πάνω η Ολλανδία, που είναι μια χαρά, αλλά imho σε καμία περίπτωση στο επίπεδο του Berklee ή του NEC. Να πω κι εγώ πως όσοι απόφοιτοι του Berklee έχουν βρεθεί στο δρόμο μου μου έχουν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Η άποψη δε πως μπορεί κάποιος να πάρει τέτοιου επιπέδου πανεπιστημιακή μόρφωση από το ωδείο της γειτονιάς του, μου φαίνεται αστεία.

Ωραία τα λένε οι συνάδελφοι από πάνω και αυτό αποδεικνύει βέβαια ότι δεν υπάρχει μία και μοναδική απάντηση στην ερώτηση του νήματος. Εξαρτάται από τον άνθρωπο δηλαδή. Σε κάποιους σβήνει κάποια στιγμή, σε κάποιους η φλόγα κάνει διαλείμματα, σε άλλους δε σβήνει ποτέ και καθόλου. Επίσης αυτό που ονομάζεται "πάθος", όπως και όλα τα τα συναισθήματα, δεν είναι ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά το ίδιο για όλους. Αν μιλήσω προσωπικά θα πω ότι η ενεργή ενασχόληση με τη μουσική ξεκίνησε ως πάθος και κατέληξε να είναι ανάγκη. Κι όταν λέω ανάγκη δεν εννοώ για οικονομικούς λόγους ούτε με εκβιάζει κανένας αλλά παίζω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι κάποιου είδους εθισμός που μου ισορροπεί την ψυχολογία και χωρίς τον οποίο θα ήμουν απόλυτα δυστυχής.

Εγω αποφοιτησα απο το Berklee πριν χρονια, και εγραψα την αποψη μου πιο πανω. Το βασικο ατου για την αμερικανικη αγορα του Berklee συγκεκριμενα , ειναι οτι θεωρειται κορυφαιο πτυχιο, οχι για το performance division, το παιξιμο δηλαδη, αλλα για αλλες ειδικοτητες οπως το music teaching, music therapy, music production & eng, film scoring και τετοια. Και επισης οτι το μεγεθος του ειναι μοναδικη περιπτωση, με οτι συνεπαγεται αυτο σε δυνατοτητα προγραμματος σπουδων, εξοπλισμων, κτλ. (τα στουντιο που εχουν ας πουμε δεν παιζονται, λογω χρηματων και sponsoring δεν μπορουν να τους ανταγωνιστουν μικροτερα ιδρυματα). Απο τους 4000+ που φοιτουν στο Berklee, ζητημα να ασχολουνται σοβαρα με παιξιμο οι 500. Οι υπολοιποι κανουν αλλες ειδικοτητες, που στην αγορα της ευρωπης και αμερικης εχουν ζητηση (στην ελλαδα οχι), η κανουν απλα καποια εξαμηνα στα πλαισια γενικοτερων art studies. Και το κοστος σπουδων ειναι συγκρισιμο με οποιοδηποτε καλο πανεπιστημιο η κολλεγιο στην αμερικη. Συγκεκριμενα τωρα για παιξιμο, υπαρχουν σχολες με πολυ καλυτερο επιπεδο, κυριως γιατι παιρνουν λιγοτερους, οποτε τα στανταρτς ειναι πιο ψηλα, δεν εχουν αρχαριους, μετριους και καλους παικτες, αλλα μονο καλους και πανω. Σχολες οπως το New England Conservartory στη βοστωνη (το τζαζ τμημα), τα New School, Manhattan school of music στη νεα υορκη κ.α. Αλλα γενικως, η συγκριση ελληνικων και ξενων πανεπιστημιων... εμενα μονο θλιψη μου προκαλει. Αν μπεις σε πανεπιστημιο εδω, πολυτεχνειο, σχολη καλων τεχνων, κτλ, παθαινεις σοκ. Εγω αναρωτιομουν οχι πως εχουμε κριση, αλλα και πως υπαρχουμε ακομα σα χωρα ? . Και οσον αφορα τη νοοτροπια και το πως λειτουργουν, πηγαινοντας κατευθειαν για μουσικες σπουδες εξω μετα απο πολυτεχνειο εδω.. Ας μη πω για ντροπη παλι, αλλα σαφως καταλαβαινεις γιατι εμεις ειμαστε στα χαλια μας και αυτοι οχι.. Πολυς δρομος διαφορα!

Ουτως η αλλως, αν το ενδιαφερον ειναι τα λεφτα η το να φτιαξεις τη ζωη σου δεν υπαρχει καμμια περιπτωση να σπουδαζες μουσικη

Ο διαγωνισμός έφτασε στο τέλος του. Οι συμμετοχές ξεπέρασαν τις εκατό! Την επόμενη εβδομάδα θα ανακοινωθούν οι 3 νικητές. Ευχαριστώ πολύ όλους τους συμμετέχοντες.

όλα τα fulltone τα συμπαθώ λόγω Robin

Ηταν να γίνει η αρχή. Θα βάλουν καναν διαγωνισμό τζαζ, ροκ, έντεχνο. Ολοι θα πάρουμε. Τι θα πάρουμε είναι άλλο θέμα. χαχαχαχαχαχαχα

ησουν τυχερος βρε που ηταν στο ιδιο υφος

Όχι, έτσι ακούγεται μόνο ο Andy Timmons. Ενδιαφέρον πετάλι όμως, ευέλικτο.

Θέλω να προσθέσω κι εγώ πως πολλά κομμάτια είχαν ενδιαφέρον, με καλή χρήση του "απροβλεπτου", ακόμα και αν ήταν στο ύφος των samples και πως θα έλεγα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κομματιών ήταν ακριβώς πάνω στο ύφος που υπαγόρευαν τα samples. Τεράστια δε η παρουσία των Keyboards.

οτι θέλω θα λέω. Ειμαι μποξέρ στα 93 κιλα. Κανεις δεν μπορεί να μου κάνει τίποτα χααχαχαχαχαχαχαχα Για πάντα ΑΝΩΡΙΜΟΣ!!!!! Για πάντα ΝΕΟΣ!!!!!

Όλα στον καιρό τους παλικάρι μου.

Τι ειστε ειπατε? ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ?

Δεν εχω παει μπερκλι για να εχω αποψη. Η μονη εμπειρια μου επι του θεματος, ειναι η συνεργασια με μουσικους που εχουν αποφοιτησει απο εκει. Μαλλον θα ημουν ατυχος γιατι δεν ηταν κανενας μεσα στη "λιστα" με τους καλυτερους μου συνεργατες. Μαλλον ηταν περισσοτερο μεσα στην αλλη "λιστα". Βεβαια μπορει κι εγω να ειμαι στη αλλη "λιστα" τους. Μπορει να κανω και λαθος και να ηταν καποιος απο την καλη μου λιστα, που ηταν αποφοιτος ή εστω περασε καποιο καιρο εκει, και δεν το γνωριζω ή το εχω ξεχασει. Απλα μου ειχαν μεινει χαραγμενες οι εντυπωσεις της φασης "τι ξερουμε για τον καινουριο;", "ηρθε απο μπερκλι, θα γ..αει" και μετα μας επεφτε.? Μπορει λοιπον σαν μουσικοι να μη με ενθουσιασαν, αλλα ειναι τουλαχιστον επαγγελματιες. Οργανωμενοι, τεχνικη, πριμαβιστες κλπ. Αυτα τους τα μαθαινουν καλα.

άσε θα βρει τον δρόμο του μόνος του. Αν είναι να πάει να καεί δίπλα σ αυτούς.... πρόσφατα βγήκε ο πρωτος δίσκος (αν και ήδη οι συνεργασίες είναι πολλές) https://www.allmusic.com/album/enjoy-jazz-mw0003201458

Πολύ Καλό. Από τα φαβορί του διαγωνισμού πιστεύω.

Πολύ όμορφο Νίκο!

800

Η μελωδια φερνει το ψωμι, Το σολο φερνει τη δοξα.

Δεν είναι πόλεμος, είναι παιχνίδι.

Τίποτα περιττό...

Μιλάς για Ελλάδα φαντάζομαι...γιατί στο εξωτερικό, μιά χαρά ζουν αυτά τα επαγγέλματα.

Το Berklee αξίζει για μουσικούς με σημαντικό ταλέντο που είναι εξίσου φιλόδοξοι. Ή για πλούσιους που δεν έχουν πρόβλημα επιβίωσης. Αν πας Berklee και γυρίσεις να παίζεις με τα μεγάλα έντεχνα ονόματα ή στις μεγάλες πίστες... τζάμπα λεφτά. Π.χ. ο φίλος μας ο Mayer το παράτησε με το πρώτο έτος. Γύρισε όμως να δώσει μια διάλεξη και μνημόνευε τι έμαθε εκείνο το έτος (εντάξει, διαφήμιση) αλλά και πάλι... Θυμάμαι στο αντίστοιχο βίντεο μιλάει για τον καθηγητή που τους δίδασκε πώς να γράφουν στίχους - τον έψαξα και το άτομο φαίνεται τέρας στον τομέα του. Τεσπαν, οι καθηγητές είναι κορυφαίοι. Και kate me δεν μπορείς να βρεις αντίστοιχους καθηγητές ούτε στην Άρτα ούτε στα Γιάννενα επειδή οι καθηγητές στο Berklee πλάστηκαν μέσα σε μια μουσική κοινωνία και μια μουσική academia που έχει χαώδη διαφορά επιπέδου και ανταγωνιστικού περιβάλλοντος σε σχέση με οπουδήποτε όχι στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Δεύτερον είναι το περιβάλλον. Αναπτύσσεσαι και ανταγωνίζεσαι ανθρώπους που θα γίνουν οι αυριανοί Vai, Sco, Di Meola, Colaiutta, Zawinul κ.α. Μόνο να μιλάς και να παίζεις με αυτούς τους ανθρώπους σε κάνει καλύτερο μουσικό. Στην τελική βέβαια όλα είναι επένδυση. Που είτε αποδίδει είτε όχι. Πάντως για μένα αξίζει αν έχεις τα προσόντα. Προσόντα πάνω από αυτά που απαιτούνται για να σε κάνουν δεκτό.

Και ομως!Απλα προεκυψε ετσι το συγκεκριμενο. ;)

Άμα είναι να τελειώσεις το Berklee για να διδάξεις σε ωδεία... Κατά τ'άλλα δεν έχω άποψη για το θέμα, απλά δε θα έβαζα 300k από την τσέπη μου για να γυρίσω να ασχολούμαι με ωδεία. Από τη στιγμή που δε σου εξασφαλίζει ό,τι εξασφαλίζει το Harvard, μάλλον δεν αξίζει. Αναφέρω το Harvard γιατί τόσα χρόνια το Berklee πλασάρεται ως αντίστοιχου μεγέθους πανεπιστημιακό ίδρυμα στο χώρο της μουσικής.

Πάρα πολύ ωραία παραγωγή και το idea orchestration!

Επειδή έχω κάποιες αμφιβολίες για την μίξη-παραγωγή του εν λόγο τεμαχίου, πέστε βρε παιδιά καμιά γνώμη. Έχω ενδοιασμούς περισσότερο για το μπάσο και το ταμπούρο...όχι ότι τα άλλα δεν έχουν πρόβλημα! Όσο για το κομμάτι, πρώτη φορά γράφω κάτι με λούπες οπότε το είδα περισσότερο σαν δοκίμιο...