Πίνακας συμμετοχής

Liverpool Αγγλία, έτος 1996. Είμαι φοιτητής και τα Σάββατα κάνω βόλτες στο κέντρο της πόλης όπου περνάω τον περισσότερο χρόνο μου εντός μουσικομάγαζων δοκιμάζοντας κιθάρες. Στο μικροσκοπικό δωμάτιο της εστίας υπάρχει ήδη ένας no name, solid state (εννοείται) ενισχυτής και μια strat made in mexico που πήρα στην φθήνια μαζί με κάποια ανταλλαγή από έναν άγγλο συμφοιτητή. Επίσης ένα τετρακάναλο κασσετόφωνο κι ένα μικρόφωνο της κακιάς ώρας. Το μεγαλύτερο κιθαρομάγαζο της πόλης τότε έχει τοποθετημένες πλαγίως σε stand ένα κάρο strats, κάποιες standard american, άλλες mim και μερικές deluxe, ίσως και ακριβότερα μοντέλα αλλά δε θυμάμαι καλά. Εμένα το μάτι μου από τις πρώτες φορές έχει καρφωθεί σε μια sunburst american standard με rosewood neck γιατί αφού έχω παίξει σχεδόν με όλες, η συγκεκριμένη μου ψιθυρίζει λόγια ερωτικά όποτε την ακουμπάω. Τα λεφτά όμως που έρχονται απ' την Ελλάδα είναι τσίμα τσίμα και μια αμερικάνικη στρατ, ακόμα και σε τιμή Αγγλίας (οι τιμές τότε στην Ελλάδα ήταν φωτιά), είναι άπιαστο όνειρο. Ο υπάλληλος με τον οποίο έχουμε γίνει φίλοι πια έχει καταλάβει ότι υπάρχει χημεία με την κιθάρα όμως. Κι έτσι ένα μοιραίο Σάββατο που έβρεχε καρέκλες κι εγώ έχω βρει ξανά καταφύγιο μέσα στο μαγαζί, με πλησιάζει μ' ένα πλαστικό κύπελλο μαύρο καφέ και μου λέει (περίπου έτσι) αυτές τις κουβέντες που θα μείνουν στην ιστορία: "Λοιπόν έχω να σου κάνω μια πρόταση, τσέκαρα και με τον boss και είναι εντάξει. Αν θες, αποσύρω τη στρατ από τις προς πώληση και στην κρατάω. Μου δίνεις όσα λεφτά μπορείς, όποτε μπορείς. Όταν συμπληρώσεις το φουλ ποσό, την παίρνεις σπίτι". Και μου δίνει τον πιο πικρό καφέ που είχα γευτεί ποτέ αλλά ταυτόχρονα και τον ωραιότερο. Δε σκέφτηκα τίποτα, απλά είπα ναι και κόντεψα να τον αγκαλιάσω, πράγμα που εκείνος κατάλαβε και έφυγε προς τα εσώτερα του καταστήματος. Έβρεχε stratocasters όλη νύχτα στον ύπνο μου. Μη σας κουράζω, ακολούθησε ένα εξάμηνο αιματηρών οικονομιών και περιστασιακής εργασίας ως βοηθός ενός καθηγητή. Κι όταν λέεω βοηθός δεν εννοώ ότι δίδασκα αλλά κουβαλούσα βιβλία, τσάντες και συγγράμματα και έστηνα προτζέκτορες. Περιχαρής βέβαια. Οι μήνες δεν περνούσαν με τίποτα αλλά τελικά πέρασαν. Κι αφού έδινα κάθε τόσο ένα ποσό στον μπρο μου στο μαγαζί, έφτασε η στιγμή που πήρα τη στρατ στη θήκη της, δώρο πένες και στραπ κι ένα χαμόγελο με χτύπημα στην πλάτη από τον Harry. Φυσικά έτρεξα στην εστία και κούμπωσα την κιθάρα και δεν πρέπει να έχω ευχαριστηθεί τόσο πολύ στη ζωή μου αθλιότερο ήχο από αυτόν που έβγαζε ο απαράδεκτος ενισχυτής μου. Ευτυχία. Η κιθάρα είναι εννοείται ακόμα στην κατοχή μου και είναι πολεμικό εργαλείο με τα μέρη όπου έχει βρεθεί και με το ξύλο που έχει φάει. Έχουν αλλαχθεί πολλάκις οι μαγνήτες αλλά πλην αυτού δεν έχει γίνει κάποια επέμβαση, ακόμα και τα ταστα είναι τα ίδια. Είναι μοντέλο της χρονιάς που την αγόρασα (1996) κι έχει μικρο-ρελικιάσει στα χέρια μου. Το σώμα δεν έχει σχεδόν τίποτα αλλά στο πίσω μέρος του μπράτσου έχει φύγει το λούστρο κι εντός του ξύλου έχει εισβάλλει ο ιδρώτας του αριστερού μου χεριού, ζωγραφίζοντας μια υπέροχη μαυρίλα. Επίσης πάνω στο fingerboard έχει ανεξίτηλο σημάδι τις περιελίξεις της μπάσας μι από μια ιστορική σαβούρδα που έφαγε και "κατέβηκε" στα γρήγορα έναν όροφο με τις σκάλες. Δεν μασάνε τίποτα οι στρατ, απλά γίνονται ομορφότερες. Fast forward 22 χρόνια μετά. Τελευταίες μέρες του 18 μιλάω με γνωστό άρρωστο gear freak τραγουδιστή-κιθαρίστα και μέλος του φόρουμ και μου ανακοινώνει ότι περιμένει μια custom shop strat από Αγγλία μετά από ανταλλαγή. Μου στέλνει και το λινκ της σελίδας του καταστήματος να θαυμάσω το όργανο. Κι εκεί που κοιτάζω τις φωτογραφίες της κιθάρας, πέφτει το μάτι μου στο όνομα του καταστήματος το οποίο κάτι μου θυμίζει. Μετά βλέπω Liverpool στη διεύθυνση και θυμάμαι. Ναι η custom shop έρχεται από το μαγαζί που αγόρασα την αγαπημένη μου στρατ. Όταν φτάσει η κιθάρα, λέω να την δανειστώ να κάνω ένα συγκριτικό. Ίσως ανοίξω κανά θέμα κι εδώ. Δηλαδή και μόνο ότι η κιθάρα έρχεται από το συγκεκριμένο μαγαζί έχει για μένα τεράστια σημασία. Βέβαια έχει να ανταγωνιστεί προσωπική μουσική ιστορία 2 δεκαετιών. Για να δούμε...

Έψαχνα στα κιτάπια μου αλλά είναι σε κάτι backup παμπάλαια που θέλουν decompression οπότε πάρε φρέσκες.

Στο σπίτι καρφί στον Mesa Lonestar Special με την μικρή καμπίνα παίζω και είμαι τρισευτυχισμένος. Η ένταση ορίζεται γραμμικά και όταν λέμε 2 είναι 2. Χαμηλά δηλαδή. Το drive είναι γλυκό και τόσο, όσο... ενω οι δυναμικές του ασύλληπτες. Στα live σκίζει αλλά είναι και 20 κιλά το κεφάλι... Αυτόν θα έπαιρνα σε ένα ερημικό νησί και αυτόν έχω. Είμαι τυχερός. Ενας άλλος ενισχυτής που έπαιξα καρφί και μου έμεινε, είναι ο Peavey Classic 2x12 με το tweed που μου δάνεισε μια βραδιά ο Δημήτρης Παναγόπουλος. Δεν ξέρω αν ήταν ο δικός του ειδικά αλλά έβγαζε μια γλυκιά παραμόρφωση (καθαρά δεν έπαιζε) που δεν έχω ακούσει με κανένα πεταλάκι!

Δηλαδή να είσαι έμπορος, να μην ξέρεις πότε θα πάρεις τα χρήματά σου, για ένα προϊόν που έχεις ήδη πουλήσει, και άρα δεν είναι πλέον στα προς πώληση (κι ας το έχεις εσύ)? Δεν κάνει τον κουμπαρά του πελάτη, κάνει την αποθήκη του και τον security, και μάλιστα χωρίς κέρδος. Ενώ μπορεί με μια πιστωτική σήμερα, να πληρωθεί άμεσα, να ξεφορτωθεί το εμπόρευμα, να επανεπενδύσει σε άλλο εμπόρευμα, και να αφήσει την τράπεζα να κάνει τον κουμπαρά (με το αζημίωτο φυσικά). "Κυκλοφοριακή ταχύτητα αποθεμάτων" λέγεται, και είναι ένας από τους βασικότερους χρηματοοικονομικούς αριθμοδείκτες.

Αυτός εδώ καρφί παίζει στον Marshall, ή έχει βάλει και κομπρέσορα?

Εστω και καθυστερημενα,ανταποδιδει λιγο ροκενρολ στον γιγαντα νονο,που ειχε κι αυτος χτες γενεθλια(δια αντιπροσωπου).

Ωραίο ποστ. Θα γίνει ακόμα καλύτερο με ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ...

Έχουμε και λέμε: Αριστερά έχουμε μία (κακιά) μαιμού. Δεξιά έχουμε έναν κένταυρο. Ο κένταυρος είναι “μπου-τίκ”. Η μαιμού είναι “μπου…χέσε-mesa”. H (κακιά) μαιμού κοστίζει €40. O κένταυρος όσο… 50 (κακιές) μαιμούδες. O κιθαρίστας ονόματι μαιμουδιδης έδωσε €2,000 και αγόρασε εναν κένταυρο, ενώ ο κιθαρίστας ονόματι κενταυρίδης έδωσε €40 και αγόρασε μία μαιμού. Ο πρώτος -μετά λύπης του- διαπίστωσε ότι ο κενταυρος δεν ήταν αυτό που ήθελε/έψαχνε τελικά. Ο δεύτερος δε, αν και ευχαριστημένος σε γενικές γραμμές , τον τρώει η περιέργεια να μάθει αν ο κενταυρος (ή ο κάθε "μπουτικ κένταυρος") είναι 2-5-10-50 φορές καλύτερος από την ταπεινή -πλην κακιά- μαιμού του… Προφανώς από αυτό το -ακραίο- παράδειγμα καταλαβαίνεις ότι συνηθως υποτιμούμε ένα βασικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσεως: την απληστία με την γενικότερη και όχι απαραιτήτως αρνητική έννοιά της, τουλάχιστον στην συγκεκρμένη περίπτωση. Αυτό που λένε οι Αμερικανοί “the grass is always greener on the other side”. Και οι δύο κιθαρίστες του παραδείγματος το πιθανότερο είναι ότι “πάνω-κατω” τα ίδια χρηματα θα δώσουνε τελικά για να ικανοποιήσουνε (αν και όποτε…) την “απληστία” τους. Αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μάθουνε και τελικά θα γίνουν “σοφότεροι” και οι δύο μέσω αυτής της -ευχάριστης- διαδικασιας. Για μένα αυτή είναι η ουσία. Θες ακόμα ένα κλισε? “It’s the chase that matters, not the catch” Και για να απαντήσω στο ερώτημά σου, όχι δεν θα διαπιστώσουνε απαραιτήτως ότι συμφέρουν τα “μπουτίκ” πετάλια. Τα πετάλια που βλέπεις στη φωτογραφία τα χρησιμοποίησα σε μερικές πρόβες πριν μερικές μέρες και μπορώ να σου πω ότι μια χαρά με βόλεψε η ταπεινή -πλην κακιά- μαιμού και σε ορισμενες περιπτώσεις/εφαρμογές μπορώ να σου πω πως μου ακουγότανε και “καλύτερα” από το klon. Και σε καμία περίπτωση δεν ακουγότανε το klon… “50 φορές καλύτερο”. Παρεμπιπτόντως, o όρος “boutique” έχει ψιλοξεφτιλιστεί στις μέρες μας. Για μένα ο Bill Finnegan ουσιαστικά ανοιξε εν πολλοίς -αν όχι ολοκληρωτικά- τον δρόμο για όλους τους “μπουτικαδες” εντός ή εκτός εισαγωγικών. (Ο Pete Cornish είναι σε εντελώς άλλη κατηγορία και επίπεδο και θα τον αδικουσαμε ακόμα και “μπουτικά” να τον λέγαμε) +1000

Καλησπερα! Καιρο ειχα να κανω βιντεακι με τον φιλτατο Dhalif Ali και ηρθε η ωρα. Πηραμε τις Kiesel μας και καναμε ενα ροκ τζαμαρισμα πανω σε ενα backing track που εγραψα. Ελπιζω να σας αρεσει. Ο ηχος ειναι straight απο AxeFx2 εμενα και AX8 του Dhalif.

Το πραγματικο προβλημα ειναι να εχεις footswitch και να μην εχεις ενισχυτη. Ολα τα αλλα λυνονται! Καλοριζικο!

Στον Λευτεράκο μου το γλυκύτατο βαφτιστήρι μου που σήμερα 11/01/2019 κλείνει τα 14 αφιερώνω αυτά.

Όσες φορές το είχα προτείνει σε εμπόρους (σαν -πολύ- νέος και αφελής) με κοιτούσαν σαν να είχα κατέβει από το τριπλό άστρο του Σείριου.

Φοβερη ιστορια!! Ειναι σχετικα απλο. Ρισκαρει δυστυχως. Ρισκαρει ρισκαρει να χασει εναν πελατη που θα το πληρωσει "ντουκου", εαν εχει κανει το προιον κρατηση. Ρισκαρει να μην πουλησει τα προιοντα στην ωρα τους, με ενδεχομενη αδυναμια πληρωμης υποχρεωσεων. Φαντασου να το κανει αυτο σε ολους. Δεν θα μεινει κανενα προιον διαθεσιμο προς αμεση αγορα.

thanks για το post

Ρε συ είναι σε άψογη κατάσταση για τα χρόνια της! Ωραία ιστορία btw, το ξέρεις ήδη αλλά καλό είναι να το ξαναπώ!

Όχι αλλά ευελπιστώ πως ο "nickrahm" θα κάνει το "κονέ" αφού υπογράψει το συμβόλαιό του.

Εννοειται παιζει! Ειναι παιχταρας! Μου ειπε σημερα οτι ειχε κατι σαν μια νευρικη αδυναμια στο δακτυλο κ καπως του ηταν δυσκολο να το διατηρησει στην θεση του. Αλλα κανει καποιες ασκησεις με λαστιχακια, τις ανεβασε κιολας σημερα στο προφιλ του, δειχνοντας οτι το προσπαθει για να επανελθει το δακτυλο σε φυσιολογικη θεση. Παρολαυτα ειναι παιχταρας.

Αυτό κάνει αυτός εδώ με έναν Lazy J40 και με ένα μόνο κανάλι. Αν βάλουμε και τα βρώμικα στην εξίσωση αλλά χωρίς πετάλια, χρησιμοποιώντας όμως την ίδια λογική (vol/tone της κιθάρας), ένας από τους πιο ευέλικτους (από πολύ καθαρά μέχρι πολύ βρώμικα), είναι αυτός..... .... μαζί με τους mark ii, iii, iv, v της mesa boogie. Για όποιον δεν ενδιαφέρεται για hi gain, οι λύσεις είναι πολύ περισσότερες. Πολλοί περισσότεροι mesa, marshall, vox, fryette, hiwatt κλπ. Από εκεί και πέρα βέβαια, όπως σωστά ειπώθηκε, αν τα θέλεις όλα σε ένα, πας για axefx, kemper, bias amp.

Πολλοί μεγαλύτεροι το ξέρουν. Ίσως και νεώτεροι. Πιθανότατα ελάχιστοι νεώτεροι. Πάντως από τα covers και τα ξεπατικώματα στο νετ χορτάσαμε και πολλές φορές αλλάξαμε κανάλι. Εδώ ο Ρικ, όχι μόνο αναλύει (όσο γίνεται σε 17 λεπτά - κανονικά θέλει ώρες) αλλά παίζει σωστά και μονοκοπανιά το ασύλληπτο σόλο του Larry Carlton και κερδίζει για άλλη μια φορά τον θαυμασμό μου. Και έξτρα μπόνους στο τέλος με Bernard Purdie...μια ζωντανή drum machine...

1987x

Πιστεύω ότι (...σχεδόν) όλα τα πετάλια έχουν ένα ή περισσότερα "sweet spots", υποκειμενικά ή αντικειμενικά. Πάντα όταν δοκιμάζουμε ένα πετάλι περνάμε χρόνο ψάχνοντας τη ρύθμιση που μας βολεύει, που μας δίνει "τον ήχο που έχουμε στο κεφάλι" κλπ που έχουμε δει γραμμένα κατά καιρούς. Ένα "καλό" πετάλι (από "αντικειμενικής" απόψεως) αναμένεται να έχει αρκετά ή πολλά sweet spots, ενώ ένα "της πλάκας" από _με το ζόρι_ ένα έως λίγα, ανάλογα και με την ...υποκειμενική θεώρηση του παίχτη. Εκεί είναι και το κρίσιμο σημείο της τελική επιλογής, δοθέντος ότι μπορούν να αποκτηθούν όλα τα υπό εξέταση πετάλια και όχι μόνο τα προσιτά, με την κλασσική παραδοχή: "ντάξει, για τα λεφτά του καλό είναι"... Σίγουρα ένας καλός (για μας) ήχος μας βελτιώνει παικτικά, αλλά ποτέ δεν θα μας κάνει Hendrix ή __your favorite layer here__. Και θεωρώ (από προσωπική πείρα) οτι μας βελτιώνει γιατί δεν χάνουμε χρόνο να σπαζόμαστε μέχρι να βρούμε ήχο, συν φυσικά το γεγονός ότι συμβάλει στην δημιουργικότητα. Άρα τελικά, αξίζουν τα boutique? Άν μπορείς να τα πάρεις και σου δίνουν αυτό που ψάχνεις, ναι. Αν δεν μπορείς να τα πάρεις βρες τα sweet spots σου σε πιο προσιτές επιλογές. Για την ιστορία, το μοναδικό "boutique" πετάλι που έχω (και το μόνο που δεν έχω σκαλίσει από μέσα ποτέ) είναι το Fulltone Fulldrive II, που παρόλο που έχει ενα κάρο sweet spots το έχω σε μια ρύθμιση απο το 2002...

χαραμοιζαισαι. παραι τιλ. εδο. (Αν δαιν το σικωσουναι ξαναπρωσπαθεισαι. Ωταν τω σηκωσουναι μη ποισ τοιποτα, παιξαι απλα τω κωματοι σου) Rick Rubin American Recordings 8920 Sunset Boulevard Los Angeles, CA 90069 Phone: 310-276-4500 https://www.thehoudiniestate.com/

αυτό λέγεται αρνητική αντιγραφή... το καταγγέλω

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.

Παντα ελεγα οτι η μουσικη ειναι απλα μαθηματικα...

Μπορεί να είναι από το τσιγάρο.