Πίνακας συμμετοχής

Αντε καλές γιορτές σε όλους "παιδιά" ? . Να έχετε υγεία

τι εφευρεση αυτο το you tube..

Να ξεχωρίσουμε τη σύνθεση απο τα "παιξιματα". Θα συμφωνήσω με πνοή οτι ο ήχος και το όργανο σε περιορίζει συνθετικά και θα πω κι ως παράδειγμα μια απάντηση του Michael Kamen στο ερώτημα που του έγινε, ποιος τον βοήθησε περισσότερο στη ζωή του (ως συνθέτης). Απαντησε "με βοηθησε Χατζιδάκις, ο οποιος με συμβουλεψε να μην συνθετω πάνω στο όργανο που ξέρω καλα" (δλδ το πιάνο). Στη σύνθεση μπορείς να παίρνεις ιδέες απο ήχους κλπ, αλλα δεν πρέπει να αφήνεις να σε περιοριζουν ούτε οι τεχνική πάνω στο όργανο σου ούτε ο ήχος κλπ.

Ανάλογα το μαστόρι. Σε πιστοποιημένο υπευθυνο επαγγελματία γύρω στο 40% upcharge. Ηχητικά εγώ προσωπικά βρίσκω αμελητέα διαφορά (όσο αμελητέα είναι τα variables στο παίξιμο ενός κιθαρίστα και στον ήχο του-ενισχυτές,chips, γερμάνια, gain, παλαιότητα χορδών, θερμοκρασία κλπ.) Για μένα το μεγαλύτερο ατού είναι η αίσθηση ασφάλειας. Ότι δηλ. δεν θα χρειαστεί να αλλαχτούν τάστα για πάααρα πολύ καιρό. Τελικά, ίσως χρειαστεί να αλλαχτούν όσες φορές θα άλλαζαν και τα νικελ, σε μια κιθάρα, αλλά η αίσθηση ασφάλειας είναι υπαρκτή.

Aυτό που λες είναι δεδομένο και συμφωνώ απόλυτα. Και το πάω παραπέρα, αντιμετωπίζοντας κάθε διαφορετικό πετάλι ως διαφορετικό όργανο πχ. Fuzz, modulations, time fx κλπ. To ίδιο και με το είδος κιθάρας. Στην (cover) μπάντα που παίζω πχ, έχουμε δύο setlist, ένα full ηλεκτρικό κι ένα ακουστικό. Τα μισά κομμάτια του ηλεκτρικού τα παίζουμε και στο ακουστικό, αλλά εκεί η αντιμετώπιση είναι εντελώς διαφορετική. Υπάρχει και η παγίδα όμως. Το να παγιδευτείς σε ένα ηχόχρωμα και να σου υπαγορεύσει σε στενά περιθώρια τι θα παίξεις, με αποτέλεσμα να σε περιορίσει, δημιουργικά. Έχω μάθει κιθάρα σε ακουστική και έπαιζα με ακουστική τα πάντα, τα πρώτα τρία χρόνια. Στο μυαλό μου "φανταζόμουν" άλλον ήχο από αυτόν που έπαιζα και αυτό με ώθησε στο να εστιάσω στο παίξιμο αυτό καθεαυτό και όχι στο ηχόχρωμα ή την ηχητική αλυσίδα. Γενικά, από δημιουργικής άποψης ό,τι δικό μου, βγαίνει συνήθως στο μυαλό, μετά στην ακουστική (ή σε ηλεκτρική unplugged) και έπειτα "φτιασιδώνεται" ή προσαρμόζεται αναλόγως το ύφος που θέλω ή του ταιριάζει. Όταν φτιάχνω κάτι δικό μου με βάση τον( ή έναν) ήχο, συνήθως υπολείπεται μουσικής έμπνευσης ή είναι κοινότοπο αρμονικά/μελωδικά.

Και οχι μονο ο ηχος αλλα και το διαφορετικο οργανο θα σε οδηγησει αλλου. Ακομα κι αν παιξεις με τον ιδιο ηχο που επαιξες με αλλο οργανο, θα παιξεις αλλα πραγματα.

αφου πιασαμε την κουβεντα για ταμπουρα δεν ξερω αν εχεις δει αυτο το βιντεο για τα solid ταμπουρα της Dw.. Πολυ ενδιαφερον ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

Προσωπικά το έχω γράψει αρκετές φορές. Η αναζήτηση του ωραίου ήχου δεν είναι για τα αυτιά του κόσμου ή μάλλον είναι και για τα αυτιά του κόσμου δευτερευόντως όμως. Το βασικό και πιο σημαντικό είναι οι πόρτες που ανοίγει στο παίξιμο και στη δημιουργικότητά μας. Όπως τα λέει ο gkourmou δηλαδή. Αυτά όσον αφορά το τι ακούμε εμείς παίζοντας. Όμως το θέμα του ωραίου ήχου δε σταματά εκεί γιατί υπάρχει κι ένα επόμενο βήμα που έχει να κάνει με το πώς αποτυπώνουμε σε μια ηχογράφηση όσο πιστότερα γίνεται αυτό που εμείς ακούμε. Είναι ίσως ξεχωριστό θέμα μια και άπτεται της ηχοληπτικής επιστήμης αλλά προσωπικά το θεωρώ ίσως εξίσου σημαντικό καθότι ένας πολύ καλός ήχος θα τραβήξει την προσοχή του ακροατή. Έχω παρατηρήσει ότι ακόμα και σε "απαίδευτους" ακροατές (που αποτελούν την πλειοψηφία του κοινού ούτως ή άλλως δηλαδή), ένας ωραίος ήχος λειτουργεί ως κράχτης ας πούμε για ολόκληρο το κομμάτι. Το μεγαλύτερο κομπλιμέντο για μένα είναι όταν μου λένε άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με τη μουσική ότι τους άρεσε ο ήχος μου. Και μια ψιλογκρίνια: δυστυχώς οι ηχολήπτες που ξέρουν πώς να δημιουργήσουν τις συνθήκες ώστε να επιτευχθεί μια πιστή αποτύπωση είναι πολύ λίγοι. Συνήθως θα αρκεστούν να πάρουν έναν πολύ generic ήχο ο οποίος περιέχει έλαχιστα ή και καθόλου από όλα αυτά τα ποιοτικά στοιχεία που καθορίζουν αυτό που λέμε εμείς οι κιθαρίστες "ωραίος ήχος".

Ναι τον αλλάζει,στο στούντιο έχουμε δύο πενταρια supraphonic ,το ένα κανονικό και το άλλο hammered,είναι της ίδιας χρονολογίας ,το hammered είναι πιο μαζεμένο και πιο focussed και κόβει καλύτερα στη μίξη. Σαν να του έχεις βάλει die cast hoops αλλά χωρίς να χάνονται τόσες αρμονικές.

Κοίτα, μέχρι ενός σημείου είναι όλα καθαρά και τακτοποιημένα και με πολύ όμορφο τρόπο. Τα πάντα συχνότητες είναι, εκεί που το βρίσκω τραβηγμένο είναι στην σύγκριση με τα χρώματα στους πίνακες. Δίνει ένα μεταφυσικό ύφος και δεν εξηγεί καθαρά τι θέλει να πει. Η αρμονία είναι όμορφη σε αυτά που βλέπουμε και σε αυτά που ακούμε, ο λόγος που βρίσκουμε αρμονία σε αυτό που ακούμε είναι διαφορετικός από τον λόγο που βρίσκουμε αρμονικό αυτό που βλέπουμε, τουλάχιστον αυτή είναι η άποψή μου. Την αλλάζω πάντως, με πειστικά επιχειρήματα και πολλά, πολλά data Χρειάζονται πολλές ειδικότητες να συμφωνήσουν σε ένα τέτοιο επιχείρημα ,παρόλα αυτά είναι ενδιαφέρον και σηκώνει πολύ κουβέντα.

Πριν κάποιες ώρες επισκέφτηκα το εργαστήριο του Φάνη “Πνοή και Νύξη” με τον Πέτρο Λαγόντζο και Αλέξη Βεργή και είχαμε ένα χορταστικό σεσσιον δοκιμασίας δύο στρατ, της δικιάς μου Hendrix tribute και της πολύ υψηλού επιπέδου Superstrat του Φάνη. Ευελπιστώ να καταφέρουμε σύντομα να βρεθούμε για τη Jazzmaster και παραθέτω μινι φωτορεπορταζ, νομίζω ο Φάνης έχει και κάποια videoz.

Μπορεί να πέρασε ένα εννιάμηνο, γιατί προέκυψαν διάφορα, αλλά το project πέτυχε... Έχω μια stratocaster που στο headstock γράφει telecaster, και είμαι καλά

Δεν νομίζω ότι θα διαφωνήσει κανείς μαζί σου στο ότι ο ήχος δίνει έμπνευση. Ξεκλειδώνει μνήμες και ακούσματα. Εκεί που δεν νομίζω πως συμφωνώ είναι στην εξέλιξη. Με μία απλή κλασική κιθάρα μπορείς να παίξεις τόσα διαφορετικά πράγματα που μια ζωή δεν σε φτάνει να εξερευνήσεις.

veryyyy nice...?