Πίνακας συμμετοχής

Ο ήχος είναι σχετικός. Έχουν διαφορά αλλά απειροελάχιστη Η αίσθηση slickness είναι η βασική διαφορά. Σε κάποιους αρέσει πχ. το vibrato να έχει μια καλή δόση abrassiveness ώστε να να "αυτοτροφοδοτείται". (πχ Foxy Lady τύπου). Σε ένα Stainless αυτό είναι λίγο πιο ζόρικο να επιτευχθεί. Εϊναι απόλυτα θέμα γούστου, τρόπου παιξίματος και "τακτικής". Ανά δυο-τρία χρόνια τάστα έχω δει να αλλάζουν μόνο επαγγελματίες της ταβέρνας/μπουατ/εντέχνου (δηλ. 4-5 μέρες/εβδομάδα σε 4ωρο μεροκάματο) και μόνο για cowboy refrets (τα πρώτα 5) και για τάστα στενά. Αν γίνεται λείανση και γυάλισμα τακτικά, ο χρόνος επιμυκήνεται. Και όντως ισχύει το 1 full refret/διάρκεια κατοχής ενός οργάνου. Κάποιοι το χρειάζονται στα 7-8 χρόνια, κάποιοι στα 15-20.

νεα εκδοχη (ειμουνα λιωμα απο μπυρες), μικρο punk κοματι, αποψης... lyrics: when i wake up this mornig and my feelings are good when i wake up this morning play guitar this is cool so waiting for the night for the show  so waiting for the night for the girls so waiting for the night for the girls and the show after morning is the same play guitar and thats the way Επεξεργασμένο πριν 21 ώρες από nickrahm

μικρο κοματι δικο μου παιδια, αποψης... lyrics: when i wake up this mornig and my feelings are good when i wake up this morning play guitar this is cool so waiting for the night for the show so waiting for the night for the girls so waiting for the night for the girls and the show after morning is the same play guitar and thats the way

Τα ατσάλινα είναι λίγο πιο πρίμα

συμφωνώ με πνοή πάντως και το χέρι παίζει μεγάλο ρολο σε κιθάρα που έπαιξε απο το 92 έως το 2008 με μέσο ορο 25-30 ώρες την εβδομαδα, και απο τοτε μεχρι σήμερα πιο χαλαρα 10 ωρες την εβδομαδα, έχω αλλάξει μια φορά τάστα το 2000. ειναι κάνα δυο χρονια τωρα που ζητάει ταστα

Γιατί ακόμα και μέσα στο δικό μας κύκλο, το χοντρό ποντάρισμα πέφτει στο στοίχημα "0-1 refret ανά κιθάρα". Ή ακόμα πιο ρεαλιστικά στο "0-1 refret ανά κιθαρίστα όσες κιθάρες κι αν περάσουν απ' τα χέρια του". (Κάπου εδώ θα έρχονταν οι πολυλογάδες και θα μας έλεγαν για τα δεκαεφτά refret που έχει κάνει ο καθένας τους, κάποιοι μάλιστα με τα δόντια, νύχτα και κάτω από εχθρικά πυρά ??)

Έχουν αρκετά διαφορετικό ήχο από τα παραδοσιακά τάστα οπότε πολύς κόσμος δεν τα προτιμά και για αυτόν το λόγο.

1.Πιο smooth και τα bends γλυστρανε καλύτερα. 2.Πιο πολλά $$$$

ναι οττο εγω

Παντα ελεγα οτι η μουσικη ειναι απλα μαθηματικα...

Μεγάλη παικτάρα ο Emil Werstler και απ'ό,τι φαίνεται είναι και πολύ καλός συνθέτης. Άκουσα πρόσφατα το δίσκο που έκανε με αυτό το project και ήταν πολύ ιδιαίτερος. Να η μπάντα που έπαιζε πριν κάνει τους Verlorener

Ξέρεις ότι αντιπαθώ τις "superstrats" και γενικώς ότι αποκλίνει από τα "πρωτότυπα", αλλά επειδή τη συγκεκριμένη την έχω δει από πολύ κοντά και σε αρκετά από τα στάδια της δημιουργίας της ...τη συμπάθησα! ? Η γνωστή σου εμμονή με τη λεπτο(και όχι λεφτο)_μέρεια, και πάλι απέδωσε τα μέγιστα. Το Logo/σφραγίδα το βρήκα πολύ artistic και η ατέλεια στην κατανομή της μπογιάς κάνει πολύ καλό contrast με την συνολική... OCD_οσύνη. ...και σαν παιδί κι εγώ θα ήθελα να ακούσω και τη φωνή της. Εύγε και πάλι εύγε!

Μερσί για τα σχόλια. Περί κομβίων επειδή αναφέρθηκε, η αρχική σκέψη ήταν να μπουν amber αλα les paul αλλά τελικά πάνω στο όργανο δεν έκατσαν. Κουμπιά σε vintage copper υπάρχουν αλλά επειδή αλλού ήταν η αρχική ιδέα, δεν επαραγγέλθησαν και όταν αποφασίσαμε "no" στα amber ήταν ήδη αργά. (Φυσικά μπορούν να αγοραστούν ανά πάσα στιγμή). Απλά και τα υπάρχοντα υπεβλήθησαν σε ένα πρότσεσινγκ (τρίψιμο, stain) για να μην είναι κάργα nickel. (όπως και το output jack). Στη φωτογράφιση δεν έχω ιδιαίτερο ταλέντο και δεν πολυφαίνεται. Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις δύσκολα μένει το όργανο για καιρό στο εργαστήριο γιατί ήδη έχει προηγηθεί μεγά(ααα)λη αναμονή και προσμονή από τον (εκάστοτε) ιδιοκτήτη. Θα προσπαθήσω έστω να στήσω ένα ηχητικό, αν το επιτρέψει ο χρόνος (και αν αντέχετε να υποστείτε το παίξιμό μου). @RayDTutto & @dimsonic για το logo και τα markings μάλλον έχεις δίκιο (πού να δεις αυτά που δεν φαίνονται...) αλλά τα περισσότερα είναι επιθυμία του παραγγελιοδόχουδότη (πιθανόν την ώρα που θα γίνει το τελικό bye-bye να μην υπάρχουν κάποια). Για το ευανάγνωστο του πράγματος, σκοπός μου δεν είναι να διαβάζεται εύκολα αλλά να είναι ένα καλαίσθητο σχέδιο. Εξάλλου στα περισσότερα όργανά μου έχω είτε κενό, είτε ένα σκέτο "a". Η παράδοση στην οργανοποιία δεν επιτάσσει φωνακάδικες ταμπέλες (ειδικά στην ευρωπαϊκή). To logo πάντως είναι κάτι που αλλάζει, ανάλογα το όργανο και τη διάθεσή μου. Μπορεί μεθαύριο να μην μου αρέσει κι έμένα. Το καλό είναι ΄ότι δεν θα έχω κανέναν ενδοιασμό να το αλλάξω. Πάντως την παρατήρηση περί "στυλό" την έκανε και το έτερον ήμισι (στο εργαστήριο και στη ζωή) και πιθανόν έχετε δίκιο. ("μα δεν είναι στυλό, είναι καλλιτεχνικός ακρυλικός μαρκαδόρος και το έκανα στο χέρι" της έλεγα, "δεν πειράζει" μου έλεγε, σαν στυλό φαίνεται). Στο scratchplate είναι engraved και δεν το αλλάζω. Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν θα πρέπει να φτιάχνω επιμέρους στοιχεία του οργάνου (logo, plates, inlays) με βιομηχνικό τρόπο (πχ σε προηγούμενα όργανά μου ήταν laser etched) ή αν θα πρέπει να βρώ έναν απλό και εφικτό χειροπιαστό τρόπο. Tο hand inlay είναι υπερβολικά χρονοβόρο και δεν μου αρέσει η μετακύληση κόστους σε κάτι προφανές, όπως το logo. To χρησιμοποιώ μόνο στο πιο απλό "a" που κάνω. Το αυτοκόλλητο μου φαίνεται υπερβολικά "φτηνό" ως λύση. Η κατασκευή custom σφραγίδας με το logo μου φάνηκε μια αρκετά "καλλιτεχνική" και στα πλαίσια του "χειροπιαστού" επίσης, λύση. Την έχω δει και σε άλλα χειροποίητα και μου άρεσε σαν ιδέα. @Earendil η αρχική μου ιδέα για το nut ήταν για βαφή σε κόκκινο (για να ταιριάξει με τα κόκκινα παντού) αλλά και απέτυχε ( το κόκκαλο είναι ανισόπυκνο και κάποια σημεία γίναν κόκκινα, ενώ κάποια έμειναν άσπρα ), άσε που ήταν και υπερβολικό. Οπότε είπα να το ταιριάξω με το μαύρο accent line που έχω γύρω από την ταστιέρα και το έριξα σε μαύρο stain για μερικές ώρες. Όντως εμποτίστηκε, αφού παρέμεινε μαύρο και μετά το buffing. Το switch tip δεν μου άρεσε ούτε μαύρο, ούτε άσπρο, ούτε κρεμ, ούτε ένα ροζουλί που βρήκα. Οπότε πήρα ένα άσπρο, το έτριψα ελαφρώς και το ψέκασα χρυσό, μετά κόκκινο και τέλος ματ διάφανο. Πάντως χαίρομαι που η κριτική είναι όντως εποικοδομητική και οι σκέψεις που κατά καιρούς κάνω ως προς το "αν θα περάσουν" κάποια πράγματα στο κοινό επίσης δεν είναι μάταιες. Θα προσπαθήσω κι ένα ηχητικό

Καλησπέρα. Αφού το επιβάλλει η ατμόσφαιρα ποστάρω ενα παλιό βιντεάκι που είχα κάνει με τα δύο "παιδάκια" μου πρό ετών.

Μια εκτελεση μονο με κιθαρα, απο τη βραδυα σολο τζαζ κιθαρας τον προηγουμενο μηνα στο Jazzet, οπου μοιραστηκαμε τη σκηνη με τον Τακη Μπαρμπερη και τον Μακη Αμπλιανιτη. Η κιθαρα ειναι μια Elferink Tonemaster, καρφι σε εναν προιστορικο Fender Princeton reverb. και το playlist με μερικα παραπανω βιντεος απο το σετ

Κατι διαφορετικο απο τα συνηθισμενα μας πονηματα.

Ενα βιντεο απο ενα προσφατο λαιβ μας στο Jazzet. Το κομματι ειναι του Rod Stewart (αλλα εγω για να ειμαι ειλικρινης μονο απο Van Morrison το χω ακουσει! ? ). Στο hammond και στη φωνη ο Γιαννης Μονος, στα τυμπανα ο Βασιλης Πουσαιος.

Αν δεν με απατά η μνήμη μου, το original πρέπει να ήτανε το πρώτο κομμάτι που είχα ποστάρει στο αγαπητό φόρουμ, στο μακρινό 2008...:) Δέκα χρόνια μετά, ήρθαν έτσι τα πράματα και πλέον το ντύνουμε ως power trio (σε ευθεία συνέχεια από το προηγούμενο video), κάπως έτσι: Ευχαριστώ για το χρόνο, τα αυτιά και τα σχόλια που θα (αν) του δώσετε και καλή συνέχεια! Σπύρος ?

Προσπάθεια να παίξω ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι