Πίνακας συμμετοχής

Κάπως καθυστερημένος στο πάρτυ, αλλά τώρα κατάφερα να ακούσω το τεμάχιο. Ό,τι ήταν να ειπωθεί έχει ήδη ειπωθεί, τα είπαν μια χαρά οι συνάδελφοι. Μου άρεσε πολύ το θέμα/εισαγωγή και η κιθάρα στο σόλο. Το μέρος του synth flute το βρίσκω θεμελιωδώς προβληματικό κι αν ήμουν ο Manfred Eicher θα σου έκανα μούτρα μέχρι να το βγάλεις. Το βασικό πρόβλημα όμως, είναι το εξής...Όσο έξυπνο κι είναι το στήσιμο, πρόκειται για μια απομίμηση της πραγματικότητας. Αυτή η μουσική φτιάχνεται μέτρο μέτρο σε πραγματικό χρόνο και ο κύριος λόγος που ένα κομμάτι τέτοιας διάρκειας στέκει, είναι πως κάθε του μικροστιγμή είναι εμποτισμένη από την ευφυία, την ευαισθησία, την εφευρετικότητα και την προσωπικότητα αληθινών μουσικών. Το ξέρεις, φυσικά, και το ξέρω πως το ξέρεις και το ξέρεις πως το ξέρω πως το ξέρεις, το αναφέρω απλά ως γενικότερο προβληματισμό με αφορμή το κομμάτι. Ακόμα κι αν το στήσεις με απίστευτη λεπτομέρεια, παραμένει παγίδα γιατί εξακολουθείς να είσαι εσύ που αντιδράς σε αυτά που εσύ παίζεις. Ο Μήτσος θα αντιδρούσε διαφορετικά-με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Προσωπικά, θα προτιμούσα να άκουγα το κομμάτι με ένα κακό αλλά αληθινό rhythm section ή στημένο με τέτοιο τρόπο ώστε η διάδραση σε πραγματικό χρόνο να μην είναι τόσο ζωτικής σημασίας όσο σε αυτή τη μουσική. Εννοείται, φυσικά, πως όλα τα παραπάνω λέγονται με μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση και να κλείσω πως ναι, επειδή πρόκειται για το στυλ μουσικής που κυρίως ακούω, μπορώ να φανταστώ το τεμάχιο στον πραγματικό κόσμο και σίγουρα πρόκειται για ένα ωραιότατο πόνημα.

Πολυ μ αρεσε αδερφε Τραγουδι να ξεκινας τη μερα σου για να σου πανε ολα καλα

Response from the author: Τώρα για το δεύτερο μέρος...πλησιάζεις.. - Πέτυχα το όργανο τουλάχιστον ή όχι; Μιλάμε δηλαδή για Archie Shepp και Miles Davis ? Ή για Larry Coryell φάση ?