Μουσική VS Διασκέδαση (το μέλλον της μουσικής)

[jimmie99]

Νομιζω οτι ακομα δεν γνωριζουμε γιατι δημιουργηθηκε η αναγκη για την μουσικη...

 

Είναι το μόνο που θα διαφωνήσω μαζί σου. Η μουσική δεν είναι δημιούργημα του ανθρώπου. Η εξέλιξή της ειναι ανθρώπινο δημιούργημα. Η μουσική είναι μια βιολογική ανάγκη του ανθρώπου εγγεγραμένη στο dna του και συνυφασμένη με την αίσθηση της ακοής, του συναισθήματος, της έκφρασης, της αναζήτησης κοκ. Όπως η ζωγραφική και οι άλλες μορφές τέχνης που ξεκινούν απο τα σπήλαια (ίσως και νωρίτερα) ακόμη όταν οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να αρθρώσουν καλά καλά.

[mustafank]

Δεν διαλέγεις την μουσική που θα παίξεις, αλλά το κοινό στο οποίο θέλεις να απευθυνθείς - όλες οι άλλες αποφάσεις έπονται αυτής της πρώτης.

 

Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση!

 

:)

[trolley]

Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση!

 

:)

 

Ευχαριστώ. Πιστεύω πως ισχύει. :)

 

 

[AuditoryDriving]

Ευχαριστώ. Πιστεύω πως ισχύει. :)

 

Προσωπικα* πιστευω οτι αν φτασεις σε αυτο το σημειο, εχεις αποτυχει ως δημιουργος.  Πιστευω πως το παρακατω αποσπασμα απο συνεντευξη του Wilson (παροτι διαφωνω με πολλα που εχει πει και δεν ειμαι μεγαλος φαν αλλα αναγνωριζω το ταλεντο του) ειναι πιο κοντα σ αυτο που σκεπτομαι:

 

"So would you say you feel a sort of emotional responsibility towards your fans?

 

No, I feel an emotional responsibility towards myself.  And that sounds very selfish, but here’s the thing: I think the responsibility of every true artist is ultimately to be selfish, to make something that they themselves believe 100 percent in and not to ever think about what other people want from them. No one is going to tell me that Picasso painted paintings to please other people, I don’t believe it! I think great artists make things in a very selfish way, and lesser artists think about their fans and try and provide something to please them. For me, those people are not really artists, they’re entertainers. I don’t mean that in a patronizing way; I have a lot of respect for people who can entertain. But being an artist is all about being selfish, about being true to yourself."

 

(από : Steven Wilson: ‘Being an Artist is All About Being Selfish’ - | Rolling Stone India)

 

 

(*εκτός και αν καταλαβα λάθος αυτο που ηθελες να πεις)

[trolley]

(*εκτός και αν καταλαβα λάθος αυτο που ηθελες να πεις)

 

Κοίτα, όταν φτάσει κάποιος να δίνει συνεντεύξεις σε τέτοια περιοδικά, το ζήτημα του προσδιορισμού του κοινού στο οποίο απευθύνεται, έχει λυθεί προ πολλού. Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρξε ποτέ.

 

Η ευτυχία του να ασχολείσαι με τις τέχνες στις χώρες του δυτικού κόσμου, είναι πως είναι ευκολότερο να αποκτήσεις αίσθηση του κοινού σου, είτε λόγω "ταξικής" καταγωγής, είτε λόγω χρώματος στο δέρμα, είτε επειδή πατέρας σου μπορεί να είναι ένας θρύλος της τζαζ κ.ο.κ.

 

Απ' την άλλη, δεν είπα (και δεν υπαινίχθηκα) πως η διαδικασία προσδιορισμού του κοινού πρέπει να γίνει άπαξ. Είναι πιθανό (και έχω στο νου μου διάφορα παραδείγματα) ανθρώπων που επιδίωξαν (και κατάφεραν) αλλαγή ακροατηρίου. Όμως, πρώτα το αποζήτησαν και μετά αποφάσισαν για όλα τα υπόλοιπα, όπως έγραψα και παραπάνω.

 

[jimmie99]

 

"I have a lot of respect for people who can entertain. But being an artist is all about being selfish, about being true to yourself."

 

(από : Steven Wilson: ‘Being an Artist is All About Being Selfish’ - | Rolling Stone India)

 

 

 

 

Πολύ καλή παράθεση.

Καίρια πάνω στο θέμα. Αυτό είναι και το ερώτημα που παραθέτω (ως προς το ένα σκέλος) και με βρίσκει προσωπικά μιλώντας, σύμφωνο ως προς την πρόθεση (τουλάχιστον!) δημιουργίας της μουσικής μου.

[Holystone]

Δυσκολη ερώτηση, και πιο δυσκολη η απαντηση καθως αυτα τα δυο δεν εχουν στεγανα...

 

Η μουσική και οι διασκεδαση νοουνται διαφορετικα αναλογα με το πώς και που εφαρμοζονται/ δημιουργούνται..

 

Πχ, η μουσική οπως και η διασκέδαση ειναι μια αναγκη του ανθρωπου. Αναγκη για αυτον που την γραφει/ δημιουργει, αλλα και αναγκη για αυτόν που την ακουει/ απολαμβανει, αρα διασκεδαζει.

 

Από εκει και περα, μιας και ειναι πολύ γενικη η τοποθετηση του ΟΡ, αν θελουμε να μπουμε σε διαφορα ειδη μουσικής ή διαφορα ηδη διασκεδασης, τοτε ειμαστε πολυ εκτος  :-X

 

Δηλαδη, το μεγαλειο της μουσικης ειναι αυτο ακριβως! Με 7 νοτες κτλ, στηνεται ενας κολοσσος απο μουσικες ιδεες, που δεν χωραει στεγανα για διαφοροποιηση τους.

 

Παραδειγμα, εγω μπορει να θεωρω ποιοτική μουσική την μουσική των Deep Purple και Iron Maiden και να βαζω ενα δισκο και να ακουω και να γουσταρω, ενω ο αδερφος μου πχ να ακουει house και pop κτλ, και να ακουει και να διασκεδαζει.

 

Αντιστοιχα, εγω να βλεπω τους πινακες του Πικασο και να μου γυρναει το στομαχι, ενω ολοι να λενε οτι ειναι απο τα καλυτερα εργα που εχουν γινει ποτε.

 

Ποιοι μπορουν να κανουν τον διαχωρισμο;;; Ποιοι εχουν δικιο, αν βαλεις ο ενας να δει/ ακουσει ενδιαφεροντα του αλλου;

 

 

[jimmie99]

 

Αντιστοιχα, εγω να βλεπω τους πινακες του Πικασο και να μου γυρναει το στομαχι, ενω ολοι να λενε οτι ειναι απο τα καλυτερα εργα που εχουν γινει ποτε.

 

Ποιοι μπορουν να κανουν τον διαχωρισμο;;; Ποιοι εχουν δικιο, αν βαλεις ο ενας να δει/ ακουσει ενδιαφεροντα του αλλου;

 

Σίγουρα είναι δύσκολο ερώτημα γι αυτό και προυπάρχει αιώνες τώρα.

 

Τώρα η άποψή σου για τον Πικάσο, θα πρέπει να είναι εμπεριστατωμένη για το αν είναι τέχνη και γιατί διαφωνείς μ'αυτούς που λένε οτι είναι υψηλή μορφή τέχνης. Εκτός αν εννοείς οτι δεν το καταλαβαίνεις και δεν σε εκφράζει αισθητικά (οχι σαν τέχνη αλλά σαν διασκέδαση πλέον).

 

Όσο για τον διαχωρισμό υπάρχουν οι κριτικοί τέχνης πχ. που έχουν σπουδάσει και δουλέψει στο τομέα αυτό για όλη τους τη ζωή. Δεν είναι οπως οι δημοσιογράφοι που εκφράζουν τα "δεδομένα" της στιγμής και ΚΥΡΙΩΣ την προσωπική τους άποψη χωρίς σταθμισμένα φίλτρα.

 

[Holystone]

.... Εκτός αν εννοείς οτι δεν το καταλαβαίνεις και δεν σε εκφράζει αισθητικά (οχι σαν τέχνη αλλά σαν διασκέδαση πλέον).

 

Όσο για τον διαχωρισμό υπάρχουν οι κριτικοί τέχνης πχ. που έχουν σπουδάσει και δουλέψει στο τομέα αυτό για όλη τους τη ζωή....

 

 

Ακριβως αυτο ισχυει. 

 

Και με την μουσική ομως αυτο ισχυει, γιατι το μεγαλυτερο κοινο που θα την ακουσει δεν θα ειναι εμπειρος επαγγελματιας (δηλ. αντιστοιχος κριτικος τεχνης), αλλα απλος ακροατης, που κατα την δική του γνώμη μπορει να κρινει αν του προσφερει διασκεδαση ή αν ειναι ποιοτική μουσική.

 

 

Πχ, εμενα υποκειμενικα αν με ρωτήσεις, μουσικα και ηχοληπτικά, το αγαπημενο μου αλμπουμ ειναι το Infinite των Stratovarius. Ψαχνοντας λιγο το πώς ηχογραφήθηκε και αγοραζοντας το εχγειριδιο του Timo Tolkki με συμβουλες ηχογραφησης. μιξης, εμεινα αναυδος!

 

Ομως, ποιο το νοημα και η σημασια για ενα εργο, αν μπορουσε να το κρινει και να το εκτιμησει μονο ενας εμπειρος του χώρου; Ενώ οι χιλιαδες αλλοι απλοι αποδεκτες της τεχνης (οποια και να ειναι) έχουν αλλη άποψη;

 

Και ανοιγοντας την ψαλίδα του thread: "Κατι ειναι ποιοτικό ή/και διασκεδαστικό αναλογα με την δημοτικότητα ή/και την διεισδυση της κάθε μορφής τέχνης στο ευρύ κοινο;"

[jimmie99]

Και ανοιγοντας την ψαλίδα του thread: "Κατι ειναι ποιοτικό ή/και διασκεδαστικό αναλογα με την δημοτικότητα ή/και την διεισδυση της κάθε μορφής τέχνης στο ευρύ κοινο;"

 

…Και πολύ καλά έπραξες ανοίγοντας την ψαλίδα  ;), γιατί ουσιαστικές απαντήσεις μόνο μέσα απο κριτική σκέψη και αντίδραση δίνονται.

 

Προσωπικά πιστεύω πως όσον αφορά στην "ποιότητα", μονολεκτικά, όχι. Όσον όμως αφορά στη διασκέδαση (εξ'ου και το thread "music vs entertainment"), ναι. Κάτι γίνεται διασκεδαστικό όταν εισχωρήσει στο ευρύ κοινό (εξ'ου και ο Bustin Jieber και χιλιάδες άλλα...)