Χάνεται η απόλαυση ? Η μόνο σε μένα συμβάινει?

[dimicupo]

Οταν ακούω κάτι λατρεμένο όπως το i have always thought of you και δεν μπορώ να το βγάλω με το αυτί...ε,ναι,καλα...το παλεύω με παρτιτούρα.Το ερώτημα μου είναι το εξής.Ισως ο κόπος και ο χρόνος ή κάτι άλλο που δεν έχω εντοπίσει,έαν καί όταν κατακτήσω τουλάχιστον τεχνικά το κομμάτι,μετά του συμπεριφέρομαι κάπως...μηχανικά.Πασχίζω να βάλω αίσθημα,δε με συγκινεί το ίδιο,και αισθάνομαι κάπως κενός και μηδενιστής.

Δεν παύω να στέκομαι ταπεινά στις μεγάλες δημιουργίες,αλλά κάτι χάνω σαν απλός ακροατής απο εκει και πέρα.

Πρόκειται για προσωπική...ανωμαλία λέτε ή σας έχει συμβεί ??

[arpegios]

Όχι.

Κι εγώ (χρόνια το λέω κιόλας) όταν βγάζω ένα κομμάτι, σταματάει να με πωρώνει πια...

[mageiras]

Πάντως έχω παρατηρήσει ότι όσο πιο πιστος είσαι στο αυθεντικό τόσο πιο πολύ το βαριέσαι/απομυθοποιείς στην τελική... Αν παλεύεις για ώρα να βγάλεις "ακριβώς αυτό το feeling" που όταν άκουγες σε πόρωνε, τότε κάποια στιγμή όταν τελικά το μιμηθείς, λες "αυτό ήταν;"

 

Αλλά κάτι φορές έχει πλάκα να παίζεις πάνω σε αυτό που σε πορώνει χωρίς να στοχεύεις στην 100% επανεκτέλεση...

 

Βέβαια το να παίξεις δικά σου πάνω στο stairway to heaven καποιοι θα το έλεγαν ιεροσυλία :lol: :lol: :lol: :lol:

[Acanthor]

Είναι φυσιολογικό να το βαριέσαι από ένα σημείο κι έπειτα. Μ

ετά όμως προσωπικά έγώ το ξαναλατρεύω όταν σε λάηβ δω ότι έχει αποδοχή από το κοινό.

Και μιλάω για κάποια κομμάτια που τα παίζω τα τελευταία 3 χρόνια σε λάηβ και παρ'όλ'αυτά όταν βλέπω ότι ο κόσμος ανταποκρίνεται και χορεύει τότε τα γουστάρω όπως στην αρχή (και μη σου πω περισσότερο!)...

[pastelius]

Αλλά κάτι φορές έχει πλάκα να παίζεις πάνω σε αυτό που σε πορώνει χωρίς να στοχεύεις στην 100% επανεκτέλεση...

 

+1 Ολες τις φορες, ομως..Εγω βαζω τον θειο James Brown και παιζω

απο πανω! :lol: Papa's got a brand new bag! 8)

[Betty The Raccoon]

Εγώ πιστεύω είναι λίγο και το δέος που σου προκαλεί ένα κομμάτι.Αν ανέβεις στο Εβερεστ ας πούμε υπάρχει περίπτωση να συγκινηθείς με τη σκέψη του απο εκεί και μετά;; :wink:

[sonap]

Πάντως έχω παρατηρήσει ότι όσο πιο πιστος είσαι στο αυθεντικό τόσο πιο πολύ το βαριέσαι/απομυθοποιείς στην τελική... Αν παλεύεις για ώρα να βγάλεις "ακριβώς αυτό το feeling" που όταν άκουγες σε πόρωνε' date=' τότε κάποια στιγμή όταν τελικά το μιμηθείς, λες "αυτό ήταν;"

 

Αλλά κάτι φορές έχει πλάκα να παίζεις πάνω σε αυτό που σε πορώνει χωρίς να στοχεύεις στην 100% επανεκτέλεση...

 

Βέβαια το να παίξεις δικά σου πάνω στο stairway to heaven καποιοι θα το έλεγαν ιεροσυλία :lol: :lol: :lol: :lol:[/quote']

 

Ακριβώς. Είναι σαν να κυνηγάς την γκόμενα για καιρό, να γουστάρεις τρελά και όταν τελικά "γίνει η δουλειά" να λές "αυτό ήταν όλο δηλαδή, γι αυτό χτυπιόμουνα;".

 

Anyway, αυτά συμβαίνουν όταν ασχολείσαι αποκειστικά και μόνο με διασκευές και επαναξαναπαιξίες γνωστών κομματιών. Γι αυτό επιμένω τόσο στην δημιουργία. Κάποια στιγμή βγάζεις τα πάντα μέσα σε 1 λεπτό το πολύ και κάθεσαι και κοιτάς μετά.

[dimicupo]

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις αρχικά,μάλλον συμφωνώ λίγο .....κατσούφικα ότι η κατάκτηση φέρνει αυτό το δυσάρεστο...

Και η δημιουργία ,άλλος μεγάλος πόνος...Οτι και να κάνω όταν το ακούσω

μου φαίνεται για να μη πώ βαρειά κουβέντα...λίγο

Και χωρίς να κομπάζω,εντάξει παίζω έστω για πάρτη μου 25 χρόνια..

Τελικά ο...εκκλησιαστής είχε δίκιο....¨Οστις προσθέτει γνώσιν,προσθέτει πόνον.." ε ?? :roll: :roll: :roll: :roll:

[Dimisas]

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις αρχικά' date='μάλλον συμφωνώ λίγο .....κατσούφικα ότι η κατάκτηση φέρνει αυτό το δυσάρεστο...

Και η δημιουργία ,άλλος μεγάλος πόνος...Οτι και να κάνω όταν το ακούσω

μου φαίνεται για να μη πώ βαρειά κουβέντα...λίγο

Και χωρίς να κομπάζω,εντάξει παίζω έστω για πάρτη μου 25 χρόνια..

Τελικά ο...εκκλησιαστής είχε δίκιο....¨Οστις προσθέτει γνώσιν,προσθέτει πόνον.." ε ?? :roll: :roll: :roll: :roll:[/quote']

 

Αυτά είναι τα πάθη και η πλάνη του ανθρώπου. Κυνηγάμε το συναίσθημα. Νομίζει οτι θα βρει την ευχαρίστηση και την ευτυχία κάπου (όπου νομίζει) ενθουσιάζεται και όταν το κάνει (κατακτήσει) λέει (μάλλον πολύ σωστά) και τί κατάλαβα; Θες πλούτη, γυναίκες, δόξα; Στο τέλος τί θα καταλάβεις;

Ο σκοπός όλων αυτών είναι η ικανοποίηση ενός ψεύτικου συναισθήματος (πάθος :D) και μόνο.

 

Και εγώ, αμαν να συνθέσω μουσική. Και μετά τι... Και;

Καλά είναι, αλλά να μην δίνουμε την καρδιά μας σε αυτά.

[menelaos]

Και πού να κάνεις ανάλυση στην αρμονία του, και "γιατί" βγάζει τα συναισθήματα που βγάζει κλπ.... Μεγάλο ξενέρωμα.... Αλλά μου αρέσει :lol: Πάντως το The Show Must Go On όσο και να το αναλύσω και να το κοιτάξω κι από εδώ και από εκεί πάντα μένω με το στόμα ανοιχτό!

 

Πρέπει πάντως να τα κοιτάμε και λίγο παραπέρα τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή ακούω ένα κομάτι που ηχογράφησα πρόχειρα προχθές, έχει παράλληλα δύο φωνητικές γραμμές. Ακούγεται φανταστικό. Πάω χθες να το ξαναγράψω (μόνο τα δύο vocal tracks) πιο προσεκτικά. Τα γράφω. Αποτέλεσμα; ΑΠΑΙΣΙΟ!!!!! ¶ντε βρες τώρα γιατί, και εδώ επιβάλλεται να το βρω, για να μπορώ να κάνω μια ηχογράφηση της προκοπής στο κομάτι. Η όλη "μαγεία" πάντως σίγουρα χάνεται....