Η Επανάσταση της Υποκρισίας, η Εξέγερση του Καναπέ

[IxNiLaTiS]

Πρός Mods:

Το παρακάτω κείμενο μπορεί να αναφέρει τα επεισόδια στην Αθήνα, αλλά τα χρησιμοποιεί ώς αφορμή

για να θίξει το βαθύτερο συνειδησιακό πεόβλημα σε συνάρτηση με το πρόβλημα της ποιότητας παιδείας.

 

Κατανοώ πως είναι ακατόρθωτο να ακολουθήσει μια συζήτηση ακολουθώντας το επίπεδο του κειμένου,

και ως εκ τούτου καλό θα ήταν να κλειδωθεί, αλλά όχι να διαγραφεί,

γιατί αξίζει να διαβαστεί και να προβληματίσει.

 

Καλές Γιορτές με Υγεία, Χαρά, Ευδαιμονία.

 

 

Από το blog http://atuxeisfilosofies.blogspot.com/

 

Η Επανάσταση της Υποκρισίας, η Εξέγερση του Καναπέ

 

Πολλοί λένε πως αυτή η γεννιά που βγήκε στους δρόμους, οι 15άρηδες είναι η γεννιά του φραπέ, αλλά να κοιτάξτε τους, ξύπνησαν! Δεν ειναι αυτή η γεννιά του καφέ (αυτή είμαστε εμείς, μη κλέβετε δεν παίζω!) είναι η γεννιά του playstation και των internet cafes και της κακόγουστης μουσικής (μη ξεχνιώμαστε). Και μου τη δίνει που αναφέρεται σε αυτούς η κοινωνία ως "η νέα γενιά". Δηλαδή εμείς οι 25αρηδες τι σκατά είμαστε; Οι Κωλόγεροι;

 

Αυτά είναι παιδιά, ΠΑΙΔΙΑ, πως να το κάνουμε δηλαδή; Εχουν κηδεμόνες και την ευθύνη τους τη φέρουν αποκλειστικά αυτοί. Εμείς, όμως, η πραγματική ένδοξη γενιά του φραπέ, είμαστε η νέα γενιά. Εμείς τρώμε τη πούτσα για την ανευθυνότητα, τη δειλεία, την ανικανότητα, το ξεπούλημα της προηγούμενης(-ων) γενιάς(-ιών). Εμείς θα φτιάξουμε τις καταστάσεις και τις συνθήκες για αυτά τα μαμόθρεφτα. Τα ελάχιστα παιδιά που βγήκαν στις τηλεοράσεις να μιλήσουν παπαγαλίζανε, πιπιλίζανε καραμέλες, παπαγαλίζανε εκφράσεις και λέξεις που ακούνε στις ειδήσεις, και αυτό σε μας τους έκπληκτους μεγαλύτερους μας εντυπωσίαζε. "Κοίτα τι λέει ο πιτσιρικάς! Καλά τα λέει". Εντάξει, ας ηρεμίσουμε. Και εμείς όταν πετάγαμε καμιά ατάκα και γινόμασταν cool οι μεγαλύτεροι μας σνόμπαραν. Έτσι γινόταν πάντα και έτσι θα γίνεται πάντα.

 

Τώρα, δεν τους κατηγορώ βέβαια που βγήκαν στους δρόμους. Δολοφόνησε ένας μπάτσος, ένα εξουσιόπληκτο γουρούνι με τη μικρή του μπλέ στολή και το πιστολάκι του ένα παιδί. Ότι και αυτό να έκανε, είτε προκάλεσε είτε όχι, το σκότωσε! Και καλά κάνανε τα παιδιά (με τους γονείς τους τα περισσότερα και μπράβο στους γονείς τους για αυτό γιατί αλλιώς θα κλαίγαμε κι άλλους) και βγήκανε στους δρόμους να διαδηλώσουν για αυτή τη κατάσταση.

 

Ξαφνικά μιλάνε όλοι για τον "Αλέξη". Γιατί Αλέξη; Τον ξέρατε; Σας ήξερε; Τι οικιότητες είναι αυτες; Τι αμερικανιές; Τι μαϊμουδισμοί; Πήγε και ο άλλος ο γελοίος και έκανε ειρηνική δήθεν διαδήλωση με κεριά. Που ζούμε; Στο Αμέρικα; Έτσι εκφράζεται ο Έλληνας; Τι φραγκισμοί είναι αυτοί; Που είναι η πυγμή μας; Που το πάθος μας για την αλήθεια, τη πραγματική δράση; Θόλωσαν όλα αυτά όπως και το μυαλό μας από τα σκατά που μας ταϊζουν στις τηλεοράσεις ως πολιτικά ορθές δράσεις, χάθηκαν όπως και οι ψυχές μας στο κόσμο όπου μας αναγκάζουν να εστιάζουμε τυφλά στο χρήμα, την επιβίωση, τη καλοπέραση, τον υλισμό, στην ΑΝΑΓΚΗ.

 

Βγήκαν μετά κάποιοι και καπηλεύτηκαν τη μνημη του παιδιού, είτε παίζοντας το πληγωμένοι, λες και χάσανε τον ύπνο τους (ιδίως οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι) είτε οι κουκουλοφόροι που δεν σταμάτησαν να καίνε και να σπάνε πράγματα ακόμα και κατα τη διάρκεια της κηδείας, τιμώντας έτσι δήθεν το θύμα της κοινωνικής ανευθυνότητας μας. Οι μόνοι που δεν καπηλεύτηκαν ήταν οι διαδηλωτές εργαζόμενοι την μεθεπόμενη μέρα και αυτό επειδή είχαν προγραμματίσει τη πορεία τους αρκετό καιρό πριν το συμβάν.

 

Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις κύριοι. Και αυτό που έγινε είναι μια γενίκευση. Και δε ζούμε ούτε στη δεκαετία του 70 ούτε σε καμιά καταναγκαστική χώρα. Ζούμε το 2008 και όλοι έχουμε τη ψευδαίσθηση ότι έχουμε εκσυγχρονιστεί, εχουμε εξελιχθεί, έχουμε μεταλλαχθεί σε κάτι καλύτερο. Όπως ακριβώς κάναμε και μετά τη κατάκτηση του Euro, όπως ακριβώς κάναμε και μετά τους "καλύτερους ολυμπιακούς", όπως κάνουμε πάντα, σαν μαϊμούδες που περιμένουμε μετα το σόου να μας πούνε οι ξένοι παρατηρητές μπράβο και να μας πετάξουν το κοκκαλάκι μας υπο τη μορφή του τουρισμού. Και μετά γίνεται κάτι τέτοιο και απογητευόμαστε και πέφτουμε απ τα σύννεφα. Μετά ανεβαίνουν οι φόροι, ανεβαίνει η βενζίνη, ακριβαίνουν τα πάντα (όπως παντού στο κόσμο άλλωστε) αλλά εμείς δεν είμαστε προετοιμασμένοι ψυχολογικά για κάτι τέτοιο. Μέχρι χθές ήμασταν εξελιγμένοι, πρώτοι, γαμάτοι. Μας χειροκρότησαν στο τσίρκο για τη παράστασή μας εξάλλου οι ξένοι τη προηγούμενη νύχτα.

Και τώρα αποχαυνωνόμαστε από την δραματική αλλαγή και τα χάνουμε και απογοητευόμαστε και γεμίζουμε ένταση και "οργή" και δυσπιστία. Και ψάχνουμε αφορμή να ξεσπάσουμε. Αλλά επειδή είμαστε κότες περιμένουμε τον από μηχανής θεό να εμφανιστεί να επαναστατήσει, να ΔΡΑΣΕΙ, που έλεγα σε άλλο note, για να βγούμε και εμείς έξω και να δηλώσουμε συμπαράσταση. Όπως οι αμόρφωτοι και άπλυτοι και φοβισμένοι άνθρωποι ακολουθούν τον φαντασμένο τρελό που ακούει φωνές γιατί δεν έχουν να προτείνουν μόνοι τους μια λύση. ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ λοιπόν, ποτέ δε δρούμε. Αν είχε βγεί όλη η Ελλάδα έξω και τα έκαιγε, τα έσπαγε, έδειχνε ότι είναι πράγματι οργισμένος ο Έλληνας, ότι πραγματικά "ως εδώ και μη παρέκει" τότε δε θα λέγαμε "καταδικάζουμε τα γεγονότα". Δε θα υπήρχαν ούτως οι άλλως αυτά τα βγδελιγματα οι δημοσιογράφοι να μας γεμίζουν τα αυτιά με κενές εκφράσεις εντυπωσιακές αλλά που δε σημαίνουν τίποτα. Αν ήμασταν οργισμένοι, θα βγαίναμε όλοι έξω. Αλλά δεν ήμασταν. Είματε απογοητευμένοι από τον εαυτό μας, απλά φοβόμαστε να το παραδεχτούμε. Και για αυτό είμαστε παθητικοί. Και για αυτό είμαστε κομπλεξικοί. Και για αυτό φταίνε οι γονείς μας. Και η έλλειψη παιδείας μας.

 

Εξηγώ...

 

Οι τελευταίες τρείς-τέσσερις γεννιές μεγαλώσανε ακουγοντας συνέχεια για το πόσο ηρωική ήταν η γενιά του πολυτεχνείου (οι γονείς τους δηλαδή), πόσο ηρωική ήταν η προηγούμενη γενιά που αντιστάθηκε στο γερμανό, που πολέμησε τον ιταλό (κάποιοι μέσα στη μιζέρια τους είναι υπερήφανοι που συμετείχαν σε έναν εμφύλιο σε οποιαδήποτε πλευρα, τέτοια η ξεφτύλα μας), η ακόμα πιο προηγούμενη γενια είχε και αυτή τους ήρωές της στους Βαλκανικούς και σιγά σιγά φτάνουμε μέχρι τη τουρκοκρατία.Ιδίως η προηγούμενη γενιά χωρίς να ξέρουμε πως και γιατί όλοι τους σχεδόν κάναν αντίσταση κατά της χούντας. (Μη ξεχνάμε ότι αν ρωτήσουμε το κόσμο σε λίγο θα μετρήσουμε πως στο πολυτεχνείο μέσα ήταν ο μισός πληθυσμός του κράτους μας. Τέτοια υποκρισία. Τέτοια ανάγκη για συμετοχή σε κάτι μεγάλο, σε κάτι να έχουμε να λέμε "ήμουν και εγώ εκεί" με υπερηφάνια και σνομπ για αυτούς που δήθεν δεν ήταν). Βλέπουμε λοιπόν έντονο το αίσθημα του "ηρωισμού" του "αγώνα" της "αντίστασης" του "συμμετέχω σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό μου" από πατέρα σε γιο και μάνα σε κόρη. Οι τελευταίες γενιές δεν έχουν κάτι τέτοιο. Έχουν όμως μεγαλώσει με αυτές τις ιδέες που πέρασαν από πατέρα σε γιο. Δεν συμβαίνει όμως κάτι μεγάλο. Δεν γίνεται κάποιος πόλεμος. Δεν έχουμε κάποια κατοχή. Δεν έχουμε κάποιον καταπιεστή να αποτινάξουμε το ζυγό του. Δεν έχουμε αιτία να αγωνιστούμε και το σημαντικότερο: ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΩΘΟΥΜΕ. Οπότε ψάχνουμε αφορμή, ψάχνουμε την αιτία. Για ψύλλου πήδημα (ιδίως αν συγκρίνουμε τις αφορμές με άλλους ξεσηκωμούς) "επαναστατούμε", "αγωνιζόμαστε", "αντιδρούμε", και το αγαπημένο μου "αντιστεκόμαστε". Τη στιγμή που ΕΜΕΙΣ ανεβάζουμε στην εξουσία τα ίδια άτομα, από τους ίδιους κύκλους, από τα ίδια κοινωνικά στρώματα, με τις ίδιες σάπιες απαρχαιωμένες ιδέες. Ξέρουμε κατά βάθος ότι φταίμε εμείς οι ίδιοι αλλά πως να επαναστατήσεις, να αγωνιστείς, να αντιδράσεις και να επαναστατήσεις εναντίον του ίδιου σου του εαυτού; Πρέπει όμως να βρούμε και εμείς κάτι, όπως το οφείλουμε στην παράδοση του έθνους μας να βρούμε ως γενιά ένα γεγονός μεγαλύτερο από εμάς τους ίδιους για να συμμετασχουμε και να έχουμε να λέμε "ήμουνα και εγώ εκεί".Με αυτό το κόμπλεξ κατωτερότητας μεγαλώσανε και τα παιδιά μας.

 

Όταν όμως συμβαίνουν τέτοια γεγονότα, επειδή τα αντανακλαστικά μας είναι σκουριασμένα, δεν το αντιλαμβανόμαστε και δε δρούμε. Ολισθαίνουμε στην αντίδραση. Ολισθαίνουμε σε ηλίθιες μαϊμουδίστικες "αντιδράσεις" χωρίς νήμα, ουσία και αντίκτιπο. Επί μια δεκαετία σφάζανε τους Σέρβους και εμείς το μόνο που κάναμε σαν λαός ήταν πορείες. Επί μια διετία στέλναν στρατεύματα μέσα από τη θεσσαλονίκη και εμείς το μόνο που κάναμε ήταν πορείες και διαμαρτυρίες. Επί 30 χρόνια εκλέγουμε κυβερνήσεις νοθείας που κυβερνούν έχοντας πάντοτε λιγότερο από το 50% της ανοχής του σώματος των ψηφοφόρων. Επί 30 χρόνια ο ανειδίκευτος και αμόρφωτος ανηψιός του βουλευτή παίρνει τη δουλειά σου μέσα από τα χέρια σου. Επί 30 χρόνια σπουδάζεις σε πανεπιστήμια στο εξωτερικό, φτάνεις σε επίπεδο να σου παίρνουν πιπες για να μείνεις εκει και να δουλέψεις για αυτούς και επιστρέφεις στην ελλάδα και δε σου αναγνωρίζουν το πτυχιο σου και την αξία σου επειδή δεν δέχτηκες να συμμετάσχεις στο ΛΟΤΤΟ των πανελληνίων-πανελλαδικών. Επί 30 χρόνια σε καλούν να πας φαντάρος χωρίς να σε πληρώνουν για το χρόνο που σπαταλάς και καις και σαπίζεις κανοντας απολύτως τίποτα το δημιουργικό. Ούτε καν την στρατιωτική εκπαίδευση. Επί 30 χρόνια ανέχεσαι 100 δημοσιογράφους να παίρνουν αφθαίρετα το ρόλο του δάσκαλου, εκπαιδευτή, αναλυτή, πολιτκού, προπονητή, ιατρού, ντετέκτιβ, ιστορικού, μαθηματικού γεννετικού και πάει λέγοντας και εσύ τους ακούς και δέχεσαι χωρίς αντίδραση τη μασημένη τροφή. Επί 30 και βάλε χρόνια γενιές, κράτος, οργανισμοί χρεώνουν τον ιδρώτα τους σε τραπεζικούς λογαριασμούς, και προχωρούν σε μια ανένδοτη δανειοληψεία χωρίς ποτέ να θυμούνται ότι δε χρειάζεσαι το δεύτερο αμάξι, το εξοχικό, τις διακοπές στη μύκονο και όλες τις άλλες υπερυλιστικές παγίδες. Επί 30 χρόνια στέλνετε τα παιδιά σας σε σχολεία που οι καθηγητές, οι δάσκαλοι, οι φροντιστές είναι εκεί όχι για να διδάξουν αλλά για να συμπληρώσουν τις 5 έως 15 ώρες της βάρδιας τους και να τσεπώσουν τον ίδιο μισθό που βγάζει ο οικοδόμος σε 3 μήνες. Επί 30 χρόνια οι πολιτικοί ταγοί, οι ηγέτες, οι φυσιογνωμίες που ανεβοκατεβάζετε στις καρέκλες, σας κλέβουν, σας ληστεύουν, σας κορϊδεύουν και εσείς τους ξαναβγάζατε. Μην νομίζετε ότι μονο οι σημερινοί κλέβουν. Απλά σήμερα τα ΜΜΕ βρήκαν το κόλπο. "Θα μου κάνεις τη χάρη; Όχι; Βγάλε ένα βατοπαίδι στη φόρα". Επι 30 χρόνια με λεφτά δικά μας χτίζουν και φτιάχνουν το εθνικό μας δίκτυο και κάθε χρόνο σκοτώνονται οικογένειες. Ποιανού τα μούτρα σπάσατε για τα παιδιά που σκοτώθηκαν στα Τέμπη; Ποιανού το σπίτι κάψατε για τα παιδιά που σκοτώθηκαν στο Μαλιακό; Για τα ατυχήματα που γίνανε οχι από απροσεξία του οδηγού αλλά από τη κακή ποιότητα του αξίας δισεακτομυρίων οδοστρόματος;

 

Εσείς λοιπόν τι κάνατε; Βγήκατε στους δρόμους και κάνατε πορείες. Κοροϊδέψατε τον εαυτό σας και τώρα κάθεστε στο καναπέ σας βλέπετε τα επισόδεια και κατακεραυνώνετε ή επιδοκιμάζετε. Κάποιοι απο εσάς πάτε και στις πορείες μαϊμουδίζοντας. Επισόδεια τα οποία είχαν μια αφορμή μια δολοφονία ενός παιδιού από έναν μπάτσο. Τον οποίον μπάτσο τον συνέλλαβαν και τον πετάξανε μέσα. Και ας βάλουν 5 Κούγιες να του ελαφρύνουν τη θέση, θα τιμωρηθεί. Δηλαδή η δικαιοσύνη θα αποδωθεί. Αντιδράσατε λοιπόν για έναν λόγο τον οποίο συγκριτικά με όλους του παραπάνω λόγους είναι ασήμαντος. Ναι κύριοι ασήμαντος. Γιατί εσείς εξεγερθήκατε για έναν "Αλέξη" αλλά όλους τους άλλους "Αλέξηδες" τους γράψατε στα αρχίδια σας. Για αυτό είστε όλοι υποκριτές. Όσοι μυξοκλαίγατε, όσοι φωνάζατε, και φαρισαϊκά διαριγνύατε τα ιμάτιά σας. Επειδή έτσι είναι η σωστή αντίδραση, επειδή έτσι είναι πολιτικά ορθό, επειδή "έτσι κάνουν όλοι", επειδή σαν υποκατάστατο του "και εγώ ήμουνα εκεί" μπορείτε να λέτε "και εγώ στεναχωρήθηκα και εγώ έκλαψα και εγώ συγκλονίστικα". Τι κάνατε; ΑΝΤΙΔΡΑΣΑΤΕ! Δεν ΔΡΑΣΑΤΕ. Και εγώ τους αντιδρώντες, τους ετερόφωτους, τους μαϊμουδιάρηδες, τη μάζα, τις ανίκανες μοναχικές μονάδες τους θεωρώ γλοιώδεις. Και σε αυτή τη γλίτσα ευθύνεται η αποτυχία της "κοινωνίας" μας. Γιατί αντί για κοινωνία που βλέπει το στραβο και το διορθώνει με αλλαγή συμπεριφοράς και πλεύσης, γίναμε όχλος με κανόνες έκφραση και αντίδρασης και όποιος κινείτε διαφορετικά απομονώνεται και εξοστρακίζεται. Και οι κουκουλοφόροι σας είναι οι ήρωες της νέας σας γενιάς, όπως και για εσάς οι συμετέχοντες σε πορείες ήταν οι ήρωές σας, όπως και για τους γονείς σας οι εντός του πολυτεχνείου ήταν οι ήρωές τους. Αλλα όπως και οι γονείς σας έτσι και εσείς αντιδράσατε, σαν προβατάκια δεχτήκατε τη πορεία, την τρομοκρατία του κουκουλοφόρου, σαν αντιδραση "λαθασμένη μεν αλλά αντίδραση που σηματοδοτεί μια νέα εποχή, μια αντίδραση που είναι η αιχμή του δόρατος της οργής του λαού".

 

Λοιπόν, οι επαναστάσεις με και χωρίς εισαγωγικά, ξεκινούν πάντα από κάποιο γεγονός. Το θέμα είναι ποιοι τις καπηλεύονται. Και αυτοί είναι πάντα αυτοί που στο τέλος της ιστορίας κερδίζουν. Όπως και στη γαλλική επανάσταση που έγινε για το λαό και τελικά κατέληξε κράτος τρομοκρατίας που αρκούσε να κοιτάξεις στραβά κάποιον για να χαρακτηριστείς αντικαθεστωτικός και να χάσεις το κεφάλι σου. Όπως και στην ελληνική επανάσταση του 1821, άλλοι πολέμησαν για να κυβερνήσουν άλλοι μετά και να κλείσουν στη φυλακή τον Κολοκοτρώνη.

 

Έχουμε έλλειψη παιδείας και αυτή η παιδεία δεν ξεκινάει από τα σχολεία, αλλά από τους κομπλεξικούς, ψευτο-δεξιους, ψευτο-αριστερούς, ψευτο-ιδεολόγους γονείς μας, που ξεπουλήσαν το τομάρι τους αμέτρητες φορές με τη δικαιολογία ότι το κάναν για να εξασφαλίσουν εμάς μιλώντας όμως υπερήφανα για την προσωπική τους επανάσταση στο εκάτοτε χουντικο, νεοδημοκρατικο, πασοκικό, μητσοτακικό, σημιτικό ή καραμανλικό κατεστημένο. Και γίναμε όλοι κομπλεξικοί. Και οργισμένοι, χωρίς να έχουμε καλλιεργήσει τη κριτική δυναμη να εντοπίζουμε το πρόβλημα και να το λύνουμε, αλλα πάντοτε κατηγορούμε τον διπλανό μας και ποτέ εμάς ή αυτούς που στηρίζουμε. Όπως κάνουμε με τις αγαπημένες μας ομάδες ποδοσφαίρου, άσχετα αν όλες είναι για το πούτσο εμείς είμαστε ικανοί να σκοτωθούμε για αυτές σε μια συζήτηση.

 

Σας λέω λοιπόν και το δηλώνω υπεύθυνα πώς όλοι είναι, είστε, είμαστε υποκριτές σε αυτή την ιστορία. Και όσο πιο δυνατά φωνάζουμε αντιδρώντας δήθεν για τη δολοφονία του μικρού παιδιού τόσο πιο υποκριτές είμαστε.

 

Γιατί ένας τράβηξε το όπλο, αλλά τη σκανδάλη την πατήσαμε όλοι μαζί.

[Yannis Methenitis]

Φίλε IxNiLaTiS δεν είσαι ο μόνος με ανησυχίες για το τι γίνεται γύρω μας. Αν σύχναζες περισσότερο θα είχες διαβάσει πια είναι η στάση της κοινότητας μας στο θέμα. Κι εγώ ΚΑΙΓΟΜΑΙ να γράψω την άποψη μου για τα γεγονότα!

Τέλος πάντων το κείμενο δεν είναι δικό σου, είναι ανδημοσίευση και χωρίς να συμφωνώ πλήρως, χαίρομαι που κάποιοι καταλαβαίνουν, έστω μερικώς, ότι η κοινωνία μας ασθενεί και έχει το πρόβλημα.