Επί σκηνής...

[npap]

δεν θυμάμαι να το εχω ξανακάνει αλλά αφού και άκουσα και είδα, αναδημοσιεύω ατόφια μια facebookιά μου γιατί πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο οι θεατρόφιλοι εξ ημών να παρακολουθήσετε αυτή την παράσταση...
===============================================================================================================================================
 

 
ένας "πίνακας" που εμπνεύστηκα από την παράσταση "Την Τρίτη στο Σούπερ Μάρκετ" του Εμμανουέλ Νταρλέ, με τον Φαίδωνα Καστρή (Phaedon Kastris) να ερμηνεύει έναν βραβευμένο μονόλογο, ύμνο στην αποδοχή της διαφορετικότητας...



 
σε όσες παραστάσεις με μονoλόγους παραβρέθηκα μέχρι τώρα στη ζωή μου, είχα συνηθίσει να παρακολουθώ έναν ηθοποιό να βρίσκεται "κάτω" από ένα κείμενο, προσπαθώντας (με διάφορα ποσοστά επιτυχίας) να αγγίξει τα όριά του...



 
αυτή την φορά βρέθηκα για πρώτη φορά σαν θεατής απέναντι σε έναν ηθοποιό που κινήθηκε "πάνω" από το κείμενο φέρνοντας αυτά τα όρια σε αποστάσεις που δεν εσώκλεισαν το θυμικό μου δημιουργώντας μου κλειστοφοβικά συναισθήματα απόρροια αγωνιωδών κραυγών καλλιτεχνικής έκφρασης...



 
αντίθετα, έγινα πολύ γρήγορα με απόλυτα φυσικό τρόπο, έτερος σε μια παρέα με μια συνειδητή γυναίκα να μου εξομολογείται με ρέοντα λόγο τον τρανς βίο της (σε διάφορες εκφάνσεις και κοινωνικές διαδράσεις του)...
 



και εκεί που ήμουν αφημένος στην αφήγηση της, μέσα από τις "παύλες" των εικονικών διαλόγων της, ξεφεύγει (με μαγικό αυτήν την φορά τρόπο) ο άντρας πατέρας σε ολόγραμμα (που αποτύπωσα όπως φαντάστηκα στον πίνακα) και συμμετέχει πια στην παρέα ως πραγματικός... ένας "δεύτερος" ηθοποιός όχι ως μεταμφιεσμένος virtual κλώνος, αλλά ως οντότητα που δίνει πρόσθετη ζωή στο δρώμενο... υπέροχη αίσθηση μιας σπάνιας ερμηνευτικής δεξιότητας...
 



έτσι ταξιδεύοντας στον χρόνο μέσα στην γοητευτική ατμόσφαιρα, φτάνουμε στο τέλος και στην ανατροπή... μια ανατροπή που περίμενα μεν αλλά παρόλα αυτά με αιφνιδίασε... δεν θα μιλήσω παραπάνω για αυτήν για να αποφύγω το spoiler αλλά θα περιγράψω την στιγμή κάτω από το αόρατο παλκοσένικο...
 



στο τραπέζι μου στην διπλανή καρέκλα η Σοφία κλαίει με λυγμούς και ξεκινά να με ρωτά πως μου φάνηκε η παράσταση και παράλληλα να μου λέει την δική της άποψη (πάντα κλαίγοντας)...
 



κι εγώ;... εγώ αναπάντεχα βουρκωμένος να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη... ένα σοκ που δεν μπορώ να εξηγήσω... μια αίσθηση από γνώριμες μου κρίσεις πανικού... ένα απροσδιόριστο τρίγκερ κάποιας καταπιεσμένης μου ανάμνησης άραγε;...



τι να πω... η αίσθηση αυτή λυτρώθηκε με την δημιουργία αυτής της παράλληλης εικαστικής μου έκφρασης μετά από μέρες... συναισθηματικό σημείο στίξης μιας καταλυτικής καλλιτεχνικής πρότασης... μια τελεία.
 



κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ και ΤΡΙΤΗ στον πολυχώρο "Show what?" στο Παγκράτι... κάντε αυτήν την παράσταση δώρο στον εαυτό σας...

 

[Κβαντική Διεμπλοκή]

Νηστεία και προσευχή.

 

[cos_dr]

που εμπνεύστηκα από την παράσταση "Την Τρίτη στο Σούπερ Μάρκετ"

θυμικό μου δημιουργώντας μου κλειστοφοβικά συναισθήματα απόρροια αγωνιωδών κραυγών καλλιτεχνικής έκφρασης

κλαίει με λυγμούς κ

Αν δεν γίνει κάτι με την ακρίβεια και την αισχροκερδεια στα σούπερ μάρκετ φοβάμαι θα έχουμε χειρότερα???

 Πλάκα κάνω ε? 

 Το κείμενο μου κέντρισε το ενδιαφέρον για την παράσταση. Θα κοιτάξω να πάω να τη δω

 

[npap]

Αν δεν γίνει κάτι με την ακρίβεια και την αισχροκερδεια στα σούπερ μάρκετ φοβάμαι θα έχουμε χειρότερα???

μην ανησυχείς... το εισιτήριο έχει μπει στο καλάθι της νοικοκυράς...? 10€ είσοδος...

Το κείμενο μου κέντρισε το ενδιαφέρον για την παράσταση. Θα κοιτάξω να πάω να τη δω

χαίρομαι Κωστή γιατί πραγματικά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο...