Αγγελίες
Εισαγωγή: Silot’s Gear Acquisition Syndrome Chronicle.
Μαϊος 2004 – Νοέμβριος 2009.
Εκείνη την εποχή (χειμώνας 2004) είχα μια Les Paul special και έναν Trace Elliot Speed Twin C30. Και ήμουν μια χαρά.
Αλλα η δουλειά που ανέλαβα τον Απρίλιο του ίδιου έτους (mainstream μπάντα με φρέσκο hit και πολλά live) ήθελε μπόλικο sound design με αρκετά εφέ και πολλές διαφορετικές χροιές. Δίνω λοιπόν τη special και με μια PRS Custom 24 ξεκινάω πρόβες. Στην 3η πρόβα καταλαβαίνω (και μετά από πολύ κουβέντα με τα υπόλοιπα μέλη) πως η PRS δεν πολυκολλάει σε αντίθεση με κάτι πιο απλό και κλασικό. Όπως πχ μια Tele.
Δίνω λοιπόν τα πάντα, και παίρνω μια Melancon Vintage T κι ένα Korg πολυεφέ.
Και αρχίζουν τα live.
Το πρώτο σετ απ ήταν η Melancon tele με Duncan μαγνήτες, σε μια Korg AX1500G για delay και modulation με ένα MXR distortion + ή /και ένα Frantone The Sweet fuzz μπροστά της για γκάζια. Το πρόβλημα μετά από 5-6 live ήταν πως ο ήχος ήταν θολός. Δεν «πέρναγε» στη μίξη, και γενικά δεν υπήρχε σαφήνεια και ευκρίνεια.
Οκ, λόγος για αλλαγή.
Αγοραζω ένα H&K Tubeman, ένα carl martin hd&b mk3 και ένα carl martin Delayla. Παίρνω κι ένα micro amp (MXR) για solo boost κι ένα Dunlop 95Q Wah έτσι για να βρίσκεται. Ξεκινάμε live και διαπιστώνω πως οι μαγνήτες δεν μου πολυαρέσουν με το νέο σετ απ. Ηταν μάλλον hot για τα γούστα μου
Και πάμε : DiMarzio twang king set, Rio Grande Muy Grande set, Fender Noiseless – Texas Specials – vintage 52 – vintage 62 – am std – Nocaster sets, Alan Hamel ’59 custom set, Fralin stock set, Lawrence 290 set, Joe Barden D. Gatton set (δανεικο), OC Duff set, Haeussel tele set. Εκείνο το χειμώνα τα σωθικά της Melancon τα είχε μάθει όλη η γειτονιά... Grin
Νικητής οι τελευταίοι, Haeussel Harrybardens (προφανώς κόπιες των –τοτε- πανσπάνιων και πανακριβων bardens)
Τα πράγματα φτιάχνουν, κι ο ήχος βελτιώνεται πολύ, αλλά, χρειάζομαι κι άλλο όγκο και ίσως και τρέμολο στην κιθάρα.
Παίρνω λοιπόν μια PRS EG του 1991 με Fralin domino μαγνήτες. Super.
Η κιθάρα είναι απίστευτη ηχητικά αλλα έχει ένα θεματάκι το οποίο δεν συγχωρείται όταν κάνεις 50-60 εμφανίσεις το καλοκαίρι : είναι ασταθής. Δηλαδή ¨την ακούει¨ εύκολα στα ταξίδια και όταν αλλάζει δραστικά η υγρασία. Αποτέλεσμα: σε ένα live στη Σύρο (σχεδόν ¨πάνω¨στη θάλασσα) η κιθάρα έχει γίνει τόξο και θέλει δουλειά.
Χμμ, μάλλον χρειάζομαι κάτι πιο σταθερό.
Φεύγει λοιπον η κατά τα άλλα υπέροχη prs, και παίρνω μια Gibson LP std Doublecut, με 24 τάστα κτλ, κτλ.
Στο τρίτο Live η κιθάρα αποδεικνύεται ανεξέλεγκτη (ή τουλάχιστον δεν μπορώ εγώ να την κάνω κράτει ) Ποοοοολύς όγκος, πολλά χαμηλομεσάια, και γενικά ακουγόμουνα μόνο εγώ πάνω ση σκηνή.
Στο μεταξύ το Tubeman έχει πάρει πόδι γιατί δεν έχει αρκετά μεσαία και τα καθαρά του είναι πολύ «πλαστικα» και τη θέση του έχει πάρει ένα Mesa V-twin πλαισιωμένο από ένα phase 90, ένα Fulltone Distortion Pro, κι ένα carl martin hydra boost που είναι πιο καθαρό από το micro amp.
Την ίδια εποχή κορυφώνονται και οι αναγκες των studio sessions που κάνω και γι’ αυτό παίρνω και μια ακουστική (Martin 0015),
....και παίρνω κι ένα ακόμη V-Twin σε ένα δεύτερο pedaltrain με άλλα ¨περιφερειακά¨ (βλ φωτο), κι ένα boogie Studio Preamp μαζί με ένα TC G-major.
Στο μεταξύ επίσης, πωλείται η Melancon γιατί μαζεύει σκόνη, και δίνω και τη Gibson μια που προφανώς δεν μου κανει, και αρχίζει η αναζητηση η οποία τερματίζει με μια Gretsch Duo-Jet του 87-88.
Πραγματικά, αρχίζω να πιστεύω πως σχεδόν το έχω. Η Jet με το V-twin-ο-κεντρικό σετ απ ακούγεται καταπληκτικά και παρά τις αστάθειες στο κούρδισμα (sperzels εντός 2 μηνών και πάει κι αυτό) έχει έναν fat & twangy χαρακτήρα που μου αρέσει πολύ και κολλάει και με το υλικό που παίζω.
Παραλληλα από το πάτωμα περνάνε δεκάδες od’s και distortions με αξιομνημόνευτες συμμετοχές στο pedalboard αυτές των Visual Sound R66, Jacques Tube Blower, MI Audio Tube Zone & Blues Pro, Fulltone full-drive 2, ‘69 ,’70, octafuzz & soulbender fuzzes, lovepedal 200lbs, stamps drive-o-matic και πολλά άλλα που τώρα μου διαφεύγουν…
H Gretsch πραγματικά είναι κιθαράκλα, αλλα μετά από περίπου 200 εμφανίσεις και πολλά sessions χρειάζεται τάστα. Φέυγει λοιπον για επισκευή και επιμένω πως δεν θέλω να ξαναμπούν τα original spec τάστα, αλλα κάποια πιο μεγάλα και βολικά και έτσι επιλέγω ένα πακέτο original Gibson fretwire. Ο μάστορας διαφωνεί αλλα εγώ δεν του δίνω καμία απολύτως σημασία.
Στο μεταξύ μένω χωρίς κιθάρα, και άρα πρέπει να πάρω μια αντικαταστάτρια όσο η Jet θα αναρρώνει.
Πέφτει λοιπον στα χέρια μου, και τελικά αγοράζω, μια PRS Custom 24 του 87. Αυτή, για όσους δεν είναι οικείοι με την ιστορία των prs, είναι σα να λέμε η αντίστοιχη 1959 les paul του Smith.
...Pre-factory, full handmade, B&T pickups, Brazilian r/wood, κτλ, κτλ.
Πραγματικά συγκλονιστική κιθαρα. Υπερ-σταθερή από live σε live, φοβερή παρουσία στη μίξη, πανέμορφη, πανάλαφρη και γενικά it ticks every box που λένε και οι αμερικάνοι.
Εκτός από ένα.
Σαν γνήσιο προιόν της εποχής που σχεδιάστηκε, το μπράτσο της είναι slim. Αλλα πολύ slim όμως. Φανταστείτε μια am std strat, και βγάλτε κι ένα 10-15% ξύλο ακόμα…. Κάτι το οποίο δεν μπορώ να συνηθίσω με τίποτα, αν και το προσπαθώ ειλικρινά.
Τελος παντων, να μην τα πολυλογώ, την κιθάρα μου τη ζητάει ένα επιφανές μέλος του prs forum επιμόνως, Και για να με δελεάσει, μου προτείνει ανταλλαγή με μια από τις πολλές (και εννοώ πολλές) custom shop Les Paul που έχει. Ενδίδω, και πραγματοποιώ μια υπερατλαντική ανταλλαγή με την goldtop του avatar μου. Ο λόγος ? Πρόκειται για μια Cloud 9 series δηλαδή μια εντελώς hollow Les Paul, κάτι το οποίο ήταν ιδιαίτερα δελεαστικό για τον ταλαιπωρημένο από χρονια τενοντίτιδα ώμο μου. Συν ότι –γιατι να το κρύψωμεν άλλωστε- η 57 goldtop είναι στην κορυφή των dream guitars μου
Είμαι λοιπον κατενθουσιασμένος με την ανταλλαγή (δεν δίνω βάρος στο ότι η PRS μου τελικά πουλήθηκε απο τον νέο της ιδιοκτήτη για περίπου 6 χιλιαδες dollars) και με τη πρώτη ευκαιρία βγάζω τη Goldtop στα live. To αποτέλεσμα: ο drummer (γνωστός παραγωγός και ηχολήπτης) μου λέει ευθέως να πετάξω όλες τις υπόλοιπες (νόμιζε πως έχω ολόκληρη συλλογή κρίνοντας από το ρυθμό που άλλαζα σετ απ) και να φέρνω μόνο αυτή στα live. Αλλα αυτό δε γίνεται γιατί αισθάνομαι ανασφαλής να εκθέτω στα live μια κιθάρα που μου αρέσει υπερβολικά και δεν υπάρχει (ευκολη) περίπτωση να αντικατασταθεί αν πάθει κάτι (θεός φυλάξοι !)
Γι’ αυτό βρίσκω και παίρνω μια πανάλαφρη και uber-twangy 52 reissue Tele του ’96 η οποία πραγματικά κελαηδάει !
Δικαιωμένος, παραλαμβάνω την ανανεωμένη Jet που επιστρέφει με νέα τάστα !
Αλλα όχι τον ίδιο ήχο…
Τα νέα, μεγαλύτερα τάστα, την έχουν, πώς να το πώ, την έχουν κάνει υπερβολικά fat, κάτι το οποίο ναι μεν μου αρέσει, αλλα απ’ την άλλη με ξενίζει γιατί δεν είναι ο ίδιος ήχος που είχα μάθει.
Παράλληλα εξελίσσεται ένα δεύτερο σετ απ το οποιο είναι το direct recording σύστημα (Mesa Studio Preamp / G-Major) το οποίο με την προσθήκη ενός controller γίνεται ένα εναλλακτικό live rig που δοκιμάζεται με την Goldtop και τα πηγαίνει μια χαρα. Τον ίδιο καιρό ανακαλύπτω την ευφυέστατη λύση που αποτελούν τα Palmer για τα live, αποφασίζω λοιπόν να χρησιμοποιήσω δικό μου ενισχυτή στα live και ξέροντας πόσο καλά τα πηγαίνουν με πεταλάκια οι silverface Fender ψάχνω και βρίσκω έναν Bassman του 1970.
Μετά από 4-5 μήνες παίρνω κι έναν του 68 για backup. Και άλλα 3 palmer μεταξυ των οποίων και το rack PDI-03.
Η Tele όμως δεν χρησιμοποιείται αρκετά κι επειδή δεν μπορώ να κρατάω κιθάρες μόνο για να τις βλέπω, αποφασίζω να την δώσω. Το ίδιο και τη Martin.
Το pedalboard από την άλλη, με τα λεφτά των …αποχωρήσαντων έχει αποκτήσει τεράστιες διαστάσεις με την προσθήκη των Eventide timefactor, Lovepedal e6, TC VPD1, Cusack tap-a-whirl (μακράν το καλύτερο τρέμολο ever) AKG wireless (x2, το ένα backup).
Όλα αυτά μπαίνουν σε ένα pedaltrain pro hard case. Δεν ξέρετε τι σημαίνει κουβάλημα αν δεν έχετε βγεί για 10-15 live με ένα τέτοιο case συνοδευόμενο από ένα Bassman, μια θήκη με ένα κάρο spare parts, καλώδια, DI’s κτλ, και την κιθάρα παραμάσχαλα.
Α, ναι, η κιθάρα. Στο μεταξύ εχω αποφασίσει να πουλήσω την Jet και έχω πάρει μια PRS Mira. Αλλά δε μου έκαναν κλικ οι μαγνήτες της και εντός κάποιων εβδομάδων αλλαχτήκαν με έναν fralin neck και έναν Barden bridge.
H Mira κράτησε ένα ολόκληρο καλοκαίρι (30-35 live) και κατά τον Σεπτέμβρη ήρθε η ώρα της γιατί κατάλαβα πως έπρεπε να βρώ κάτι πιο twangy !!
Ανταλλάσσεται λοιπόν μια μια καταπληκτικότατη Strat του 1972-73 σε ένα εξαιρετικό blonde χρώμα (thanks Playloud Wink ). Φυσικά μπαίνουν και σε αυτή νέοι μαγνήτες.
Ταυτόχρονα ξεφορτώνομαι το pedaltrain – τερας και τους Bassmans γιατί α) κάποια στιγμή πλήρωσα €350 πρόστιμο overweight σε κάποιο αεροδρόμιο και σοκαρίστηκα, και β) συνειδητοποίησα πως χρειαζόμουν cash.
Και χρειαζόμουν αρκετό cash είναι η αλήθεια γιατί μετά από παααααρα πολύ ψάξιμο κατέληξα στο ότι το 98% των ήχων που χρησιμοποιούσα έβγαινε ευκολότατα από τον ελαφρύτατο και μικρότατο συνδυασμό Triaxis/G major και αποφάσισα να (ξανα) επενδύσω στο τέρας της Boogie (το είχα για ένα μικρό διάστημα πρίν το 1999) .
Ο συνδυασμός της Strat με το Triaxis ήταν καταλυτικός. Μπορούσα να έχω πάντοτε τους πλέον χρήσιμους ήχους, να είμαι ευέλικτος και παραλληλα να ακούγομαι εγώ, δηλαδή να έχουν οι ήχοι μου τον χαρακτηρα που θέλω.
Αν δεν προέκυπταν οικονομικά στριμώγματα η Strat θα είχε μείνει εδώ αλλά αναγκαστικά έφυγε μετά από 5 μήνες έναντι εξευτελιστικού οικονομικού αντιτίμου…
Μένω λοιπόν με την μακροβιότερη κιθάρα που έμεινε ποτέ δίπλα μου, την Goldtop, και μια που εχω σταματήσει τα live για να επενδύσω χρόνο στα sessions αισθάνομαι πως μου λείπει πάλι μια καλή tele. Και αποφασίζω να βρώ μια 52 reissue με παχύ μπράτσο, ή μια Nocaster…..
….τα υπόλοιπα για τις nocaster θα σας τα πεί ο Longshadow ….. Grin Grin
Αυτή την εποχή που το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου αναλώνεται σε sessions και σε μικρές δουλειές που παίρνω για το σπίτι, τα ¨εργαλεία¨ είναι μια us reissue 52 Tele με fralin stock μαγνήτες, μια 50’s μεξικάνικη Esquire με έναν μαγνήτη Novak, μια PRS Starla που σκέφτομαι πολύ σοβαρά να την κρατήσω (δανεική γαρ) γιατί συνδυάζει τα καλύτερα των πωληθέντων Duo Jet και Mira, και φυσικά η Goldtop με το φρεσκοφορεμένο της Bigsby.
H αλήθεια είναι πως βαριεμαι εύκολα τις κιθάρες. Και πάντοτε θα βρεθεί κάτι νέο μπροστά μου που θα μου δώσει την εντύπωση πως μου είναι χρήσιμο, ή πως έχει μια γοητευτικά έντονη προσωπικότητα, άξια να της δώσω σημασία βάζοντας την στις δουλειές που συμμετέχω.
Το ισχυρότερο κίνητρο όμως πίσω από την τάση μου να αλλάζω κιθάρες και περιφερειακά με τέτοιο ρυθμό (ειδικά τα τελευταία 3 χρόνια) είναι πως
Α) η σχέση μου με τη μουσική έχει σοβαρέψει αρκετά και συνδυασμένη με την έντονη έμφυτη τάση μου να θέλω να μάθω από πρώτο χέρι πώς θα ακούγεται ένα rig σε live ή / και studio συνθήκες και πόσο roadworthy μπορεί να είναι, αποτελεί δραστικότατο κίνητρο για να θέλω να παίζω με νέα πράγματα, και,
Β) δεν έχω την άνεση να κρατάω την προηγούμενη όταν μου κάνει κλικ η επόμενη, οπότε αναγκαστικά θα μπώ στο γαϊτανάκι των αγοραπωλησιών ευκολότατα, και επιπλέον δεν είμαι fan των συλλογών μια που δεν μου αρέσει να έχω όργανα που δεν χρησιμοποιώ….
ΥΓ: Δυστυχώς (για την τσέπη μου), δεν ήταν μόνο αυτά που περάσαν από τα χέρια μου. Υπήρξαν κι άλλα, τα οποία δεν ανέφερα επειδή ή δεν κατάφερα να τα κρατήσω γιατί κατάλαβα σχετικά νωρίς πως είναι μακριά από αυτό που φανταζομουν, ή δεν πρόλαβα να τα εκτιμήσω δεόντως γιατί αμέσως μετα την απόκτηση τους προέκυπτε κάποια ανάγκη κι έπρεπε να φύγουν άμεσα…
Τα πιο τρανταχτά από αυτά ήταν μια Tele του 1982, δύο παλιές Strat (1979 & 1976), ένας Boogie DC-3 και η Ricky που τώρα έχει ο Fleamail…
Μαϊος 2004 – Νοέμβριος 2009.
Εκείνη την εποχή (χειμώνας 2004) είχα μια Les Paul special και έναν Trace Elliot Speed Twin C30. Και ήμουν μια χαρά.
Αλλα η δουλειά που ανέλαβα τον Απρίλιο του ίδιου έτους (mainstream μπάντα με φρέσκο hit και πολλά live) ήθελε μπόλικο sound design με αρκετά εφέ και πολλές διαφορετικές χροιές. Δίνω λοιπόν τη special και με μια PRS Custom 24 ξεκινάω πρόβες. Στην 3η πρόβα καταλαβαίνω (και μετά από πολύ κουβέντα με τα υπόλοιπα μέλη) πως η PRS δεν πολυκολλάει σε αντίθεση με κάτι πιο απλό και κλασικό. Όπως πχ μια Tele.
Δίνω λοιπόν τα πάντα, και παίρνω μια Melancon Vintage T κι ένα Korg πολυεφέ.
Και αρχίζουν τα live.
Το πρώτο σετ απ ήταν η Melancon tele με Duncan μαγνήτες, σε μια Korg AX1500G για delay και modulation με ένα MXR distortion + ή /και ένα Frantone The Sweet fuzz μπροστά της για γκάζια. Το πρόβλημα μετά από 5-6 live ήταν πως ο ήχος ήταν θολός. Δεν «πέρναγε» στη μίξη, και γενικά δεν υπήρχε σαφήνεια και ευκρίνεια.
Οκ, λόγος για αλλαγή.
Αγοραζω ένα H&K Tubeman, ένα carl martin hd&b mk3 και ένα carl martin Delayla. Παίρνω κι ένα micro amp (MXR) για solo boost κι ένα Dunlop 95Q Wah έτσι για να βρίσκεται. Ξεκινάμε live και διαπιστώνω πως οι μαγνήτες δεν μου πολυαρέσουν με το νέο σετ απ. Ηταν μάλλον hot για τα γούστα μου
Και πάμε : DiMarzio twang king set, Rio Grande Muy Grande set, Fender Noiseless – Texas Specials – vintage 52 – vintage 62 – am std – Nocaster sets, Alan Hamel ’59 custom set, Fralin stock set, Lawrence 290 set, Joe Barden D. Gatton set (δανεικο), OC Duff set, Haeussel tele set. Εκείνο το χειμώνα τα σωθικά της Melancon τα είχε μάθει όλη η γειτονιά... Grin
Νικητής οι τελευταίοι, Haeussel Harrybardens (προφανώς κόπιες των –τοτε- πανσπάνιων και πανακριβων bardens)
Τα πράγματα φτιάχνουν, κι ο ήχος βελτιώνεται πολύ, αλλά, χρειάζομαι κι άλλο όγκο και ίσως και τρέμολο στην κιθάρα.
Παίρνω λοιπόν μια PRS EG του 1991 με Fralin domino μαγνήτες. Super.
Η κιθάρα είναι απίστευτη ηχητικά αλλα έχει ένα θεματάκι το οποίο δεν συγχωρείται όταν κάνεις 50-60 εμφανίσεις το καλοκαίρι : είναι ασταθής. Δηλαδή ¨την ακούει¨ εύκολα στα ταξίδια και όταν αλλάζει δραστικά η υγρασία. Αποτέλεσμα: σε ένα live στη Σύρο (σχεδόν ¨πάνω¨στη θάλασσα) η κιθάρα έχει γίνει τόξο και θέλει δουλειά.
Χμμ, μάλλον χρειάζομαι κάτι πιο σταθερό.
Φεύγει λοιπον η κατά τα άλλα υπέροχη prs, και παίρνω μια Gibson LP std Doublecut, με 24 τάστα κτλ, κτλ.
Στο τρίτο Live η κιθάρα αποδεικνύεται ανεξέλεγκτη (ή τουλάχιστον δεν μπορώ εγώ να την κάνω κράτει ) Ποοοοολύς όγκος, πολλά χαμηλομεσάια, και γενικά ακουγόμουνα μόνο εγώ πάνω ση σκηνή.
Στο μεταξύ το Tubeman έχει πάρει πόδι γιατί δεν έχει αρκετά μεσαία και τα καθαρά του είναι πολύ «πλαστικα» και τη θέση του έχει πάρει ένα Mesa V-twin πλαισιωμένο από ένα phase 90, ένα Fulltone Distortion Pro, κι ένα carl martin hydra boost που είναι πιο καθαρό από το micro amp.
Την ίδια εποχή κορυφώνονται και οι αναγκες των studio sessions που κάνω και γι’ αυτό παίρνω και μια ακουστική (Martin 0015),
....και παίρνω κι ένα ακόμη V-Twin σε ένα δεύτερο pedaltrain με άλλα ¨περιφερειακά¨ (βλ φωτο), κι ένα boogie Studio Preamp μαζί με ένα TC G-major.
Στο μεταξύ επίσης, πωλείται η Melancon γιατί μαζεύει σκόνη, και δίνω και τη Gibson μια που προφανώς δεν μου κανει, και αρχίζει η αναζητηση η οποία τερματίζει με μια Gretsch Duo-Jet του 87-88.
Πραγματικά, αρχίζω να πιστεύω πως σχεδόν το έχω. Η Jet με το V-twin-ο-κεντρικό σετ απ ακούγεται καταπληκτικά και παρά τις αστάθειες στο κούρδισμα (sperzels εντός 2 μηνών και πάει κι αυτό) έχει έναν fat & twangy χαρακτήρα που μου αρέσει πολύ και κολλάει και με το υλικό που παίζω.
Παραλληλα από το πάτωμα περνάνε δεκάδες od’s και distortions με αξιομνημόνευτες συμμετοχές στο pedalboard αυτές των Visual Sound R66, Jacques Tube Blower, MI Audio Tube Zone & Blues Pro, Fulltone full-drive 2, ‘69 ,’70, octafuzz & soulbender fuzzes, lovepedal 200lbs, stamps drive-o-matic και πολλά άλλα που τώρα μου διαφεύγουν…
H Gretsch πραγματικά είναι κιθαράκλα, αλλα μετά από περίπου 200 εμφανίσεις και πολλά sessions χρειάζεται τάστα. Φέυγει λοιπον για επισκευή και επιμένω πως δεν θέλω να ξαναμπούν τα original spec τάστα, αλλα κάποια πιο μεγάλα και βολικά και έτσι επιλέγω ένα πακέτο original Gibson fretwire. Ο μάστορας διαφωνεί αλλα εγώ δεν του δίνω καμία απολύτως σημασία.
Στο μεταξύ μένω χωρίς κιθάρα, και άρα πρέπει να πάρω μια αντικαταστάτρια όσο η Jet θα αναρρώνει.
Πέφτει λοιπον στα χέρια μου, και τελικά αγοράζω, μια PRS Custom 24 του 87. Αυτή, για όσους δεν είναι οικείοι με την ιστορία των prs, είναι σα να λέμε η αντίστοιχη 1959 les paul του Smith.
...Pre-factory, full handmade, B&T pickups, Brazilian r/wood, κτλ, κτλ.
Πραγματικά συγκλονιστική κιθαρα. Υπερ-σταθερή από live σε live, φοβερή παρουσία στη μίξη, πανέμορφη, πανάλαφρη και γενικά it ticks every box που λένε και οι αμερικάνοι.
Εκτός από ένα.
Σαν γνήσιο προιόν της εποχής που σχεδιάστηκε, το μπράτσο της είναι slim. Αλλα πολύ slim όμως. Φανταστείτε μια am std strat, και βγάλτε κι ένα 10-15% ξύλο ακόμα…. Κάτι το οποίο δεν μπορώ να συνηθίσω με τίποτα, αν και το προσπαθώ ειλικρινά.
Τελος παντων, να μην τα πολυλογώ, την κιθάρα μου τη ζητάει ένα επιφανές μέλος του prs forum επιμόνως, Και για να με δελεάσει, μου προτείνει ανταλλαγή με μια από τις πολλές (και εννοώ πολλές) custom shop Les Paul που έχει. Ενδίδω, και πραγματοποιώ μια υπερατλαντική ανταλλαγή με την goldtop του avatar μου. Ο λόγος ? Πρόκειται για μια Cloud 9 series δηλαδή μια εντελώς hollow Les Paul, κάτι το οποίο ήταν ιδιαίτερα δελεαστικό για τον ταλαιπωρημένο από χρονια τενοντίτιδα ώμο μου. Συν ότι –γιατι να το κρύψωμεν άλλωστε- η 57 goldtop είναι στην κορυφή των dream guitars μου
Είμαι λοιπον κατενθουσιασμένος με την ανταλλαγή (δεν δίνω βάρος στο ότι η PRS μου τελικά πουλήθηκε απο τον νέο της ιδιοκτήτη για περίπου 6 χιλιαδες dollars) και με τη πρώτη ευκαιρία βγάζω τη Goldtop στα live. To αποτέλεσμα: ο drummer (γνωστός παραγωγός και ηχολήπτης) μου λέει ευθέως να πετάξω όλες τις υπόλοιπες (νόμιζε πως έχω ολόκληρη συλλογή κρίνοντας από το ρυθμό που άλλαζα σετ απ) και να φέρνω μόνο αυτή στα live. Αλλα αυτό δε γίνεται γιατί αισθάνομαι ανασφαλής να εκθέτω στα live μια κιθάρα που μου αρέσει υπερβολικά και δεν υπάρχει (ευκολη) περίπτωση να αντικατασταθεί αν πάθει κάτι (θεός φυλάξοι !)
Γι’ αυτό βρίσκω και παίρνω μια πανάλαφρη και uber-twangy 52 reissue Tele του ’96 η οποία πραγματικά κελαηδάει !
Δικαιωμένος, παραλαμβάνω την ανανεωμένη Jet που επιστρέφει με νέα τάστα !
Αλλα όχι τον ίδιο ήχο…
Τα νέα, μεγαλύτερα τάστα, την έχουν, πώς να το πώ, την έχουν κάνει υπερβολικά fat, κάτι το οποίο ναι μεν μου αρέσει, αλλα απ’ την άλλη με ξενίζει γιατί δεν είναι ο ίδιος ήχος που είχα μάθει.
Παράλληλα εξελίσσεται ένα δεύτερο σετ απ το οποιο είναι το direct recording σύστημα (Mesa Studio Preamp / G-Major) το οποίο με την προσθήκη ενός controller γίνεται ένα εναλλακτικό live rig που δοκιμάζεται με την Goldtop και τα πηγαίνει μια χαρα. Τον ίδιο καιρό ανακαλύπτω την ευφυέστατη λύση που αποτελούν τα Palmer για τα live, αποφασίζω λοιπόν να χρησιμοποιήσω δικό μου ενισχυτή στα live και ξέροντας πόσο καλά τα πηγαίνουν με πεταλάκια οι silverface Fender ψάχνω και βρίσκω έναν Bassman του 1970.
Μετά από 4-5 μήνες παίρνω κι έναν του 68 για backup. Και άλλα 3 palmer μεταξυ των οποίων και το rack PDI-03.
Η Tele όμως δεν χρησιμοποιείται αρκετά κι επειδή δεν μπορώ να κρατάω κιθάρες μόνο για να τις βλέπω, αποφασίζω να την δώσω. Το ίδιο και τη Martin.
Το pedalboard από την άλλη, με τα λεφτά των …αποχωρήσαντων έχει αποκτήσει τεράστιες διαστάσεις με την προσθήκη των Eventide timefactor, Lovepedal e6, TC VPD1, Cusack tap-a-whirl (μακράν το καλύτερο τρέμολο ever) AKG wireless (x2, το ένα backup).
Όλα αυτά μπαίνουν σε ένα pedaltrain pro hard case. Δεν ξέρετε τι σημαίνει κουβάλημα αν δεν έχετε βγεί για 10-15 live με ένα τέτοιο case συνοδευόμενο από ένα Bassman, μια θήκη με ένα κάρο spare parts, καλώδια, DI’s κτλ, και την κιθάρα παραμάσχαλα.
Α, ναι, η κιθάρα. Στο μεταξύ εχω αποφασίσει να πουλήσω την Jet και έχω πάρει μια PRS Mira. Αλλά δε μου έκαναν κλικ οι μαγνήτες της και εντός κάποιων εβδομάδων αλλαχτήκαν με έναν fralin neck και έναν Barden bridge.
H Mira κράτησε ένα ολόκληρο καλοκαίρι (30-35 live) και κατά τον Σεπτέμβρη ήρθε η ώρα της γιατί κατάλαβα πως έπρεπε να βρώ κάτι πιο twangy !!
Ανταλλάσσεται λοιπόν μια μια καταπληκτικότατη Strat του 1972-73 σε ένα εξαιρετικό blonde χρώμα (thanks Playloud Wink ). Φυσικά μπαίνουν και σε αυτή νέοι μαγνήτες.
Ταυτόχρονα ξεφορτώνομαι το pedaltrain – τερας και τους Bassmans γιατί α) κάποια στιγμή πλήρωσα €350 πρόστιμο overweight σε κάποιο αεροδρόμιο και σοκαρίστηκα, και β) συνειδητοποίησα πως χρειαζόμουν cash.
Και χρειαζόμουν αρκετό cash είναι η αλήθεια γιατί μετά από παααααρα πολύ ψάξιμο κατέληξα στο ότι το 98% των ήχων που χρησιμοποιούσα έβγαινε ευκολότατα από τον ελαφρύτατο και μικρότατο συνδυασμό Triaxis/G major και αποφάσισα να (ξανα) επενδύσω στο τέρας της Boogie (το είχα για ένα μικρό διάστημα πρίν το 1999) .
Ο συνδυασμός της Strat με το Triaxis ήταν καταλυτικός. Μπορούσα να έχω πάντοτε τους πλέον χρήσιμους ήχους, να είμαι ευέλικτος και παραλληλα να ακούγομαι εγώ, δηλαδή να έχουν οι ήχοι μου τον χαρακτηρα που θέλω.
Αν δεν προέκυπταν οικονομικά στριμώγματα η Strat θα είχε μείνει εδώ αλλά αναγκαστικά έφυγε μετά από 5 μήνες έναντι εξευτελιστικού οικονομικού αντιτίμου…
Μένω λοιπόν με την μακροβιότερη κιθάρα που έμεινε ποτέ δίπλα μου, την Goldtop, και μια που εχω σταματήσει τα live για να επενδύσω χρόνο στα sessions αισθάνομαι πως μου λείπει πάλι μια καλή tele. Και αποφασίζω να βρώ μια 52 reissue με παχύ μπράτσο, ή μια Nocaster…..
….τα υπόλοιπα για τις nocaster θα σας τα πεί ο Longshadow ….. Grin Grin
Αυτή την εποχή που το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου αναλώνεται σε sessions και σε μικρές δουλειές που παίρνω για το σπίτι, τα ¨εργαλεία¨ είναι μια us reissue 52 Tele με fralin stock μαγνήτες, μια 50’s μεξικάνικη Esquire με έναν μαγνήτη Novak, μια PRS Starla που σκέφτομαι πολύ σοβαρά να την κρατήσω (δανεική γαρ) γιατί συνδυάζει τα καλύτερα των πωληθέντων Duo Jet και Mira, και φυσικά η Goldtop με το φρεσκοφορεμένο της Bigsby.
H αλήθεια είναι πως βαριεμαι εύκολα τις κιθάρες. Και πάντοτε θα βρεθεί κάτι νέο μπροστά μου που θα μου δώσει την εντύπωση πως μου είναι χρήσιμο, ή πως έχει μια γοητευτικά έντονη προσωπικότητα, άξια να της δώσω σημασία βάζοντας την στις δουλειές που συμμετέχω.
Το ισχυρότερο κίνητρο όμως πίσω από την τάση μου να αλλάζω κιθάρες και περιφερειακά με τέτοιο ρυθμό (ειδικά τα τελευταία 3 χρόνια) είναι πως
Α) η σχέση μου με τη μουσική έχει σοβαρέψει αρκετά και συνδυασμένη με την έντονη έμφυτη τάση μου να θέλω να μάθω από πρώτο χέρι πώς θα ακούγεται ένα rig σε live ή / και studio συνθήκες και πόσο roadworthy μπορεί να είναι, αποτελεί δραστικότατο κίνητρο για να θέλω να παίζω με νέα πράγματα, και,
Β) δεν έχω την άνεση να κρατάω την προηγούμενη όταν μου κάνει κλικ η επόμενη, οπότε αναγκαστικά θα μπώ στο γαϊτανάκι των αγοραπωλησιών ευκολότατα, και επιπλέον δεν είμαι fan των συλλογών μια που δεν μου αρέσει να έχω όργανα που δεν χρησιμοποιώ….
ΥΓ: Δυστυχώς (για την τσέπη μου), δεν ήταν μόνο αυτά που περάσαν από τα χέρια μου. Υπήρξαν κι άλλα, τα οποία δεν ανέφερα επειδή ή δεν κατάφερα να τα κρατήσω γιατί κατάλαβα σχετικά νωρίς πως είναι μακριά από αυτό που φανταζομουν, ή δεν πρόλαβα να τα εκτιμήσω δεόντως γιατί αμέσως μετα την απόκτηση τους προέκυπτε κάποια ανάγκη κι έπρεπε να φύγουν άμεσα…
Τα πιο τρανταχτά από αυτά ήταν μια Tele του 1982, δύο παλιές Strat (1979 & 1976), ένας Boogie DC-3 και η Ricky που τώρα έχει ο Fleamail…
