Αγγελίες
Εισαγωγή: Η απάντηση στο κλασικό ερώτημα που απασχολεί πολλούς, συνήθως άπειρους, συναδέλφους. Το παρόν δεν αποτελεί τον απόλυτο οδηγό, αλλά είναι μια αρχή...
Για να δούμε λοιπόν κάποια δεδομένα πριν καταλήξουμε στην απάντηση του ερωτήματος. Θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο, το πώς πρέπει να κουρδίζουμε τα τύμπανα μας σωστά και αν δεν γνωρίζουμε, πρέπει να το μάθουμε.
Ας υποθέσουμε πως γνωρίζουμε έστω τα στοιχειώδη για το κούρδισμα των τυμπάνων. Δεν φτάνει αυτό όμως.
Πρέπει να αναλύσουμε-συνδέσουμε, και άλλα πράγματα, όπως το τι δέρματα φοράμε στα τύμπανα, τη συχνότητα χρησιμοποίησης των τυμπάνων, την κατάσταση του κελύφους των τυμπάνων, το στυλ παιξίματος (soft, hard κ.λ.π.), και την κατάσταση του περιβάλλοντος χώρου όπου έχουμε στήσει το set.
Εξηγώντας, θα ήθελα να πω, ότι τα τύμπανα δεν παίζονται όλα με την ίδια συχνότητα, παίρνοντας ως μέτρο σύγκρισης το ταμπούρο. Το ταμπούρο, είναι το τύμπανο, που στατιστικά, παίζεται κατά 3πλάσια χτυπήματα περισσότερο από τα toms. Δηλαδή για κάθε 100 χτύπους στα toms έχουμε 300 χτύπους στο πάνω δέρμα του ταμπούρου μας. Ανάλογα πάει και στη κάσα μας. Βλέπουμε λοιπόν πως η αλλαγή δέρματος είναι ανάλογη για το κάθε τύμπανο του set ξεχωριστά και εξαρτάται από τη χρήση. Έτσι δεν χρειάζεται σε κάποια αλλαγή που θέλουμε να κάνουμε, να αντικαθιστούμε, όλα τα δέρματα του set.
Συμπερασματικά, αυτό το τύμπανο που θα μας ζητήσει αλλαγή και μάλιστα συχνά είναι το ταμπούρο μας.
Αναλυτικότερα, μπαίνουμε στο διαχωρισμό των δερμάτων ως batter (άνω) και resonant (κάτω), σημειώνοντας πως τα resonant, χρειάζεται να αντικατασταθούν αραιότερα από τα batter, για ευνόητους λόγους.
Όσον αφορά το στυλ παιξίματος, είναι αυτονόητο, πως ο μουσικός όπου έχει ασχέτου είδους μουσικής, σκληρότερο παίξιμο, θα φθείρει γρηγορότερα τα δέρματα σε σχέση με αυτό το μουσικό όπου παίζει ελαφρύτερα.
Για την κατάσταση του κελύφους του τύμπανου, δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά εκτός από το να αντικαταστήσουμε το set, ή το τύμπανο που είναι προβληματικό. Το δέρμα, όσο και ακριβό να είναι, στραβοκάθεται στο κέλυφος και παραμορφώνεται. Η ζημιά και οι συνέπειες είναι πολλαπλές και πάντα αρνητικές, καθώς και δύσκολα επισκευάσιμες. Ο γύρο χώρος και συγκεκριμένα ή θερμότητα και η υγρασία, είναι ένας παράγοντας φθοράς, αλλά μικρής σημασίας για το πλαστικού υλικού δέρμα, εκτός και έχουμε ακραία φαινόμενα, όπως παράδειγμα, τύμπανα που τα χρησιμοποιούμε σε live ανοιχτούς χώρους κ.λ.π.
Ποια είναι τα σημεία όμως που θα μας οδηγήσουν στο να μπούμε στη διαδικασία αλλαγής;
Οι άπειροι drummer και αυτοί που δεν γνωρίζουν τη σωστή διαδικασία τοποθέτησης, pre-stretching και κουρδίσματος, θα είναι τα πρώτα αθώα «θύματα». Όπως συμβαίνει και στους έγχορδους, οι νέες χορδές θέλουν στρώσιμο πριν το παίξιμο. Το ίδιο και στα δέρματα. Όταν τοποθετηθούν στο τύμπανο χωρίς να ακολουθείται ενδεδειγμένος τρόπος και μια στοιχειώδη διαδικασία, το σοκ στο δέρμα θα μειώσει τη διάρκεια ζωής του κατά 15% χωρίς ούτε καν να έχουμε παίξει. (Η διαδικασία, αναφέρεται σε προηγούμενο άρθρο).
Τα σημεία που θα παρατηρήσουμε παλιοί και νέοι για να υποψιαστούμε πως κάποιο δέρμα θέλει αλλαγή, είναι πολύ εύκολα να τα διακρίνουμε. Εδώ τα διαχωρίζω σε στάδια για πληροφοριακούς λόγους και μόνο.
Πρώτα, έχουμε τη γνωστή φθορά του επιστρώματος, στα δέρματα βέβαια όπου είναι coated. Φυσικά, η επιλογή ενός coated δέρματος, δεν έχει να κάνει μόνο με το μάζεμα, σε μικρό βαθμό, των κάποιων αρμονικών που παράγονται, αλλά κυρίως για τη χρήση με τα γνωστά σκουπάκια μας. Όταν το δέρμα δεν κάνει πια για το σκοπό που το πήραμε είναι λογικό να πρέπει να αντικατασταθεί.
Επόμενο στάδιο είναι η εμφάνιση μικρών βαθουλωμάτων και κυριότερα αυτών που βρίσκονται στο κέντρο. Αν είναι αυξημένη και πυκνή, αυτού του είδους η φθορά ιδιαίτερα στο κέντρο, το δέρμα είναι πια «νεκρό».
Η κυριότερη όμως διαπίστωση, θα γίνει και θα μας λύση την απορία, αν το δέρμα αφαιρεθεί από το τύμπανο και διαπιστώσουμε πως κεντρικά έχει δημιουργηθεί μεγάλο βαθούλωμα (κρατήρας). Η συμβουλή μου είναι να μην ξανατοποθετηθεί το δέρμα πουθενά, παρά μόνο στο καλάθι αχρήστων, ή να κοπεί περιμετρικά, ώστε να δημιουργήσουμε το γνωστό o-ring για μαφλάρισμα! (Το λέω ανακύκλωση και είναι μια φθηνή λύση).
Αυτές οι οδηγίες, έχουν να κάνουν για όλα τα batter δέρματα μηδενός εξαιρουμένου, είτε είναι μονά, είτε διπλά. Για να καταλάβουμε, η φθορά σε ένα pinstripe της Remo, όπου έχουμε δύο δέρματα με περιμετρικό δαχτυλίδι (δεν είναι λαδιού αυτά πια), αν κοιτάξουμε προσεκτικά ένα τέτοιο ταλαιπωρημένο δέρμα θα διακρίνουμε το ελαφρό τσαλάκωμα και το ανασήκωμα του επάνω δέρματος ενώ το κάτω θα είναι κανονικά κουρδισμένο.
Τι κάνουμε όμως με τα resonant δέρματα;
Αυτά φυσικά και χρειάζονται αλλαγή αλλά σίγουρα αραιότερα. Πότε όμως θα αλλαχτούν; Αν υποθέσουμε πως αλλάξαμε τα batter μας αλλά ο ήχος παρά τις όλες προσπάθειές μας, δεν είναι ικανοποιητικός, πρέπει να τα αντικαταστήσουμε. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως το αποκαμωμένο resonant, δεν πάλεται σωστά και δεν παράγει τις αρμονικές καθώς και δεν προάγει τη σωστή αντήχηση και τόνο του τυμπάνου, εργασία που για αυτή είναι προορισμένο. Η συχνότητα αλλαγής θέλει εμπειρία και σε γενικές γραμμές καθορίζεται από το μουσικό. Ίσως θα ήταν καλή μια λύση της αντικατάστασης κάθε 3 φορές που αλλάζουμε το batter. Όσο και να μας φαίνεται δευτερεύων ο ρόλος του resonant head, αποτελεί ένα ενεργό δέρμα αφού και αυτό κινείται από την πίεση του αέρα που προσφέρει το batter, άρα καταπονείται, άρα δεν μπορεί να μας προσφέρει εκείνη τη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά, τόσο στο παίξιμο, όσο και στο κούρδισμα.
Η μεγάλη μας ξεχωριστή προσοχή, θα πρέπει να δίνεται στα δέρματα του ταμπούρου.
Πιστέψτε με πως για να αποδώσει ένα δέρμα ιδίως resonant, θα πρέπει να αρχίσει να εμφανίζει πάνω του, τα σημάδια της χορδιέρας. Από εκεί και πέρα αρχίζει να δίνει τα μέγιστα. Το ιδιαίτερο αυτό δέρμα, ενώ δεν υποφέρει από τις μπακέτες μας, έχει άλλους δύο παράγοντες που το φθείρουν. Ο ένας είναι ο γνωστός συντονισμός που αναφέραμε παραπάνω, και ο άλλος είναι η επαφή του με τις μεταλλικές χορδές.
Σε αργή κίνηση, μπορούμε να φανταστούμε τις κινήσεις του. Όταν η μπακέτα χτυπήσει το πάνω δέρμα, ο αέρας σπρώχνει προς τα κάτω το resonant, όπου με τη σειρά του προσκρούει στο μέταλλο και η κίνηση επαναλαμβάνεται σε κλάσματα δευτερολέπτου προς τα επάνω με αντίθετη κίνηση ώσπου να σταματήσει ο συντονισμός. Το ταμπούρο καταπονείται πολύ και το resonant δέρμα, μπορούμε να το βάλουμε με κάποιο είδος υπερβολής όμως, πως καταπονείται όπως και το batter.
Υπάρχει όμως μια άγραφη ας το πούμε οδηγία που μας λέει ότι η αντικατάσταση θα πρέπει να γίνεται κάθε χρόνο. Θα συμφωνήσω, αλλά θα σημειώσω πως η αντικατάσταση θα πρέπει να γίνεται μέσα σε ένα χρόνο. Πολλοί μουσικοί αλλάζουν resonant κάθε 3 ή 5 αλλαγές του πάνω δέρματος, αλλά η συχνότητα αυτή εξαρτάται κατά πολύ από τη χρήση του οργάνου. Ο μουσικός που παίζει επαγγελματικά και χρησιμοποιεί το set του 100-150 ώρες το μήνα, έχει άλλες ανάγκες και απαιτήσεις αλλαγών δερμάτων από τον μουσικό, που μελετά μόνο στο set του και προβάρει ή γράφει στο studio.
Για να μαζέψουμε λίγο το θέμα, αλλάζουμε δέρματα, όταν το τύμπανο δεν κουρδίζεται με τίποτα ή έχει αρχίσει να εμφανίζει σημεία «αρνητικά». Αυτό γίνεται αφού έχουμε αποκλείσει κάθε άλλη αιτία.
Αλλάζουμε όταν το δέρμα εμφανίσει φθορές και αλλοιώσεις στην επιφάνεια του (δεν συζητάμε για σκίσιμο, όπου η αλλαγή γίνεται χωρίς δεύτερη κουβέντα).
Αλλάζουμε κάθε δέρμα που έχουμε τεντωμένο εξ αρχής από απειρία τέρμα όσο δεν πάει, άσχετα σε ποιο τύμπανο είναι, ακόμα κι αν το βάλαμε χθες. (Θα δούμε πως δεν περισσεύουν και στροφές στα κλειδιά…)
Ως προτεραιότητα, έχουμε στο νου μας το ταμπούρο.
Παχύτερα δέρματα έχουν περισσότερες αντοχές, αλλά δεν σημαίνει πως τα κακομεταχειριζόμαστε γιατί το τραβάνε. Η επιλογή τέτοιων δερμάτων γίνεται για το ηχητικό αποτέλεσμα και όχι για το κοπάνημα.
Έχουμε πάντα υπόψη πως τα δέρματα περνάνε μια περίοδο προσαρμογής, αποδίδουν ζουν και πεθαίνουν. Το πότε, είναι δική μας επιλογή.
Τα φρέσκα δέρματα αναδεικνύουν το παίξιμο μας και τη χροιά του τυμπάνου μας.
Το set μας αποδίδει ως σύνολο και όλα έχουν το ρόλο τους. Μην παραμελούμε τις λεπτομέρειες…
Και ένα tip για να κλείσουμε: Ένας πολύ πρακτικός τρόπος να δούμε αν κάποιο δέρμα έχει αχρηστευθεί είναι να το βγάλουμε από το τύμπανο και να το κρατήσουμε από το στεφάνι του κάθετα. Θα παρατηρήσετε ότι αν είναι εντελώς καινούριο, με το χτύπημα του δακτύλου στο κέντρο θα παράγει έστω και χαλαρό που είναι ένα τόνο, ένα ήχο. Συνήθως μπάσο που δεν ακούγεται εύκολα σε θορυβώδες περιβάλλον. Αν το δέρμα είναι μεταχειρισμένο αλλά παράγει ακόμα κάποιο τόνο, έχει ψωμιά ακόμα. Αν είναι εντελώς κούφιο, πετάχτε το.
Rockdrum
Για να δούμε λοιπόν κάποια δεδομένα πριν καταλήξουμε στην απάντηση του ερωτήματος. Θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο, το πώς πρέπει να κουρδίζουμε τα τύμπανα μας σωστά και αν δεν γνωρίζουμε, πρέπει να το μάθουμε.
Ας υποθέσουμε πως γνωρίζουμε έστω τα στοιχειώδη για το κούρδισμα των τυμπάνων. Δεν φτάνει αυτό όμως.
Πρέπει να αναλύσουμε-συνδέσουμε, και άλλα πράγματα, όπως το τι δέρματα φοράμε στα τύμπανα, τη συχνότητα χρησιμοποίησης των τυμπάνων, την κατάσταση του κελύφους των τυμπάνων, το στυλ παιξίματος (soft, hard κ.λ.π.), και την κατάσταση του περιβάλλοντος χώρου όπου έχουμε στήσει το set.
Εξηγώντας, θα ήθελα να πω, ότι τα τύμπανα δεν παίζονται όλα με την ίδια συχνότητα, παίρνοντας ως μέτρο σύγκρισης το ταμπούρο. Το ταμπούρο, είναι το τύμπανο, που στατιστικά, παίζεται κατά 3πλάσια χτυπήματα περισσότερο από τα toms. Δηλαδή για κάθε 100 χτύπους στα toms έχουμε 300 χτύπους στο πάνω δέρμα του ταμπούρου μας. Ανάλογα πάει και στη κάσα μας. Βλέπουμε λοιπόν πως η αλλαγή δέρματος είναι ανάλογη για το κάθε τύμπανο του set ξεχωριστά και εξαρτάται από τη χρήση. Έτσι δεν χρειάζεται σε κάποια αλλαγή που θέλουμε να κάνουμε, να αντικαθιστούμε, όλα τα δέρματα του set.
Συμπερασματικά, αυτό το τύμπανο που θα μας ζητήσει αλλαγή και μάλιστα συχνά είναι το ταμπούρο μας.
Αναλυτικότερα, μπαίνουμε στο διαχωρισμό των δερμάτων ως batter (άνω) και resonant (κάτω), σημειώνοντας πως τα resonant, χρειάζεται να αντικατασταθούν αραιότερα από τα batter, για ευνόητους λόγους.
Όσον αφορά το στυλ παιξίματος, είναι αυτονόητο, πως ο μουσικός όπου έχει ασχέτου είδους μουσικής, σκληρότερο παίξιμο, θα φθείρει γρηγορότερα τα δέρματα σε σχέση με αυτό το μουσικό όπου παίζει ελαφρύτερα.
Για την κατάσταση του κελύφους του τύμπανου, δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά εκτός από το να αντικαταστήσουμε το set, ή το τύμπανο που είναι προβληματικό. Το δέρμα, όσο και ακριβό να είναι, στραβοκάθεται στο κέλυφος και παραμορφώνεται. Η ζημιά και οι συνέπειες είναι πολλαπλές και πάντα αρνητικές, καθώς και δύσκολα επισκευάσιμες. Ο γύρο χώρος και συγκεκριμένα ή θερμότητα και η υγρασία, είναι ένας παράγοντας φθοράς, αλλά μικρής σημασίας για το πλαστικού υλικού δέρμα, εκτός και έχουμε ακραία φαινόμενα, όπως παράδειγμα, τύμπανα που τα χρησιμοποιούμε σε live ανοιχτούς χώρους κ.λ.π.
Ποια είναι τα σημεία όμως που θα μας οδηγήσουν στο να μπούμε στη διαδικασία αλλαγής;
Οι άπειροι drummer και αυτοί που δεν γνωρίζουν τη σωστή διαδικασία τοποθέτησης, pre-stretching και κουρδίσματος, θα είναι τα πρώτα αθώα «θύματα». Όπως συμβαίνει και στους έγχορδους, οι νέες χορδές θέλουν στρώσιμο πριν το παίξιμο. Το ίδιο και στα δέρματα. Όταν τοποθετηθούν στο τύμπανο χωρίς να ακολουθείται ενδεδειγμένος τρόπος και μια στοιχειώδη διαδικασία, το σοκ στο δέρμα θα μειώσει τη διάρκεια ζωής του κατά 15% χωρίς ούτε καν να έχουμε παίξει. (Η διαδικασία, αναφέρεται σε προηγούμενο άρθρο).
Τα σημεία που θα παρατηρήσουμε παλιοί και νέοι για να υποψιαστούμε πως κάποιο δέρμα θέλει αλλαγή, είναι πολύ εύκολα να τα διακρίνουμε. Εδώ τα διαχωρίζω σε στάδια για πληροφοριακούς λόγους και μόνο.
Πρώτα, έχουμε τη γνωστή φθορά του επιστρώματος, στα δέρματα βέβαια όπου είναι coated. Φυσικά, η επιλογή ενός coated δέρματος, δεν έχει να κάνει μόνο με το μάζεμα, σε μικρό βαθμό, των κάποιων αρμονικών που παράγονται, αλλά κυρίως για τη χρήση με τα γνωστά σκουπάκια μας. Όταν το δέρμα δεν κάνει πια για το σκοπό που το πήραμε είναι λογικό να πρέπει να αντικατασταθεί.
Επόμενο στάδιο είναι η εμφάνιση μικρών βαθουλωμάτων και κυριότερα αυτών που βρίσκονται στο κέντρο. Αν είναι αυξημένη και πυκνή, αυτού του είδους η φθορά ιδιαίτερα στο κέντρο, το δέρμα είναι πια «νεκρό».
Η κυριότερη όμως διαπίστωση, θα γίνει και θα μας λύση την απορία, αν το δέρμα αφαιρεθεί από το τύμπανο και διαπιστώσουμε πως κεντρικά έχει δημιουργηθεί μεγάλο βαθούλωμα (κρατήρας). Η συμβουλή μου είναι να μην ξανατοποθετηθεί το δέρμα πουθενά, παρά μόνο στο καλάθι αχρήστων, ή να κοπεί περιμετρικά, ώστε να δημιουργήσουμε το γνωστό o-ring για μαφλάρισμα! (Το λέω ανακύκλωση και είναι μια φθηνή λύση).
Αυτές οι οδηγίες, έχουν να κάνουν για όλα τα batter δέρματα μηδενός εξαιρουμένου, είτε είναι μονά, είτε διπλά. Για να καταλάβουμε, η φθορά σε ένα pinstripe της Remo, όπου έχουμε δύο δέρματα με περιμετρικό δαχτυλίδι (δεν είναι λαδιού αυτά πια), αν κοιτάξουμε προσεκτικά ένα τέτοιο ταλαιπωρημένο δέρμα θα διακρίνουμε το ελαφρό τσαλάκωμα και το ανασήκωμα του επάνω δέρματος ενώ το κάτω θα είναι κανονικά κουρδισμένο.
Τι κάνουμε όμως με τα resonant δέρματα;
Αυτά φυσικά και χρειάζονται αλλαγή αλλά σίγουρα αραιότερα. Πότε όμως θα αλλαχτούν; Αν υποθέσουμε πως αλλάξαμε τα batter μας αλλά ο ήχος παρά τις όλες προσπάθειές μας, δεν είναι ικανοποιητικός, πρέπει να τα αντικαταστήσουμε. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως το αποκαμωμένο resonant, δεν πάλεται σωστά και δεν παράγει τις αρμονικές καθώς και δεν προάγει τη σωστή αντήχηση και τόνο του τυμπάνου, εργασία που για αυτή είναι προορισμένο. Η συχνότητα αλλαγής θέλει εμπειρία και σε γενικές γραμμές καθορίζεται από το μουσικό. Ίσως θα ήταν καλή μια λύση της αντικατάστασης κάθε 3 φορές που αλλάζουμε το batter. Όσο και να μας φαίνεται δευτερεύων ο ρόλος του resonant head, αποτελεί ένα ενεργό δέρμα αφού και αυτό κινείται από την πίεση του αέρα που προσφέρει το batter, άρα καταπονείται, άρα δεν μπορεί να μας προσφέρει εκείνη τη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά, τόσο στο παίξιμο, όσο και στο κούρδισμα.
Η μεγάλη μας ξεχωριστή προσοχή, θα πρέπει να δίνεται στα δέρματα του ταμπούρου.
Πιστέψτε με πως για να αποδώσει ένα δέρμα ιδίως resonant, θα πρέπει να αρχίσει να εμφανίζει πάνω του, τα σημάδια της χορδιέρας. Από εκεί και πέρα αρχίζει να δίνει τα μέγιστα. Το ιδιαίτερο αυτό δέρμα, ενώ δεν υποφέρει από τις μπακέτες μας, έχει άλλους δύο παράγοντες που το φθείρουν. Ο ένας είναι ο γνωστός συντονισμός που αναφέραμε παραπάνω, και ο άλλος είναι η επαφή του με τις μεταλλικές χορδές.
Σε αργή κίνηση, μπορούμε να φανταστούμε τις κινήσεις του. Όταν η μπακέτα χτυπήσει το πάνω δέρμα, ο αέρας σπρώχνει προς τα κάτω το resonant, όπου με τη σειρά του προσκρούει στο μέταλλο και η κίνηση επαναλαμβάνεται σε κλάσματα δευτερολέπτου προς τα επάνω με αντίθετη κίνηση ώσπου να σταματήσει ο συντονισμός. Το ταμπούρο καταπονείται πολύ και το resonant δέρμα, μπορούμε να το βάλουμε με κάποιο είδος υπερβολής όμως, πως καταπονείται όπως και το batter.
Υπάρχει όμως μια άγραφη ας το πούμε οδηγία που μας λέει ότι η αντικατάσταση θα πρέπει να γίνεται κάθε χρόνο. Θα συμφωνήσω, αλλά θα σημειώσω πως η αντικατάσταση θα πρέπει να γίνεται μέσα σε ένα χρόνο. Πολλοί μουσικοί αλλάζουν resonant κάθε 3 ή 5 αλλαγές του πάνω δέρματος, αλλά η συχνότητα αυτή εξαρτάται κατά πολύ από τη χρήση του οργάνου. Ο μουσικός που παίζει επαγγελματικά και χρησιμοποιεί το set του 100-150 ώρες το μήνα, έχει άλλες ανάγκες και απαιτήσεις αλλαγών δερμάτων από τον μουσικό, που μελετά μόνο στο set του και προβάρει ή γράφει στο studio.
Για να μαζέψουμε λίγο το θέμα, αλλάζουμε δέρματα, όταν το τύμπανο δεν κουρδίζεται με τίποτα ή έχει αρχίσει να εμφανίζει σημεία «αρνητικά». Αυτό γίνεται αφού έχουμε αποκλείσει κάθε άλλη αιτία.
Αλλάζουμε όταν το δέρμα εμφανίσει φθορές και αλλοιώσεις στην επιφάνεια του (δεν συζητάμε για σκίσιμο, όπου η αλλαγή γίνεται χωρίς δεύτερη κουβέντα).
Αλλάζουμε κάθε δέρμα που έχουμε τεντωμένο εξ αρχής από απειρία τέρμα όσο δεν πάει, άσχετα σε ποιο τύμπανο είναι, ακόμα κι αν το βάλαμε χθες. (Θα δούμε πως δεν περισσεύουν και στροφές στα κλειδιά…)
Ως προτεραιότητα, έχουμε στο νου μας το ταμπούρο.
Παχύτερα δέρματα έχουν περισσότερες αντοχές, αλλά δεν σημαίνει πως τα κακομεταχειριζόμαστε γιατί το τραβάνε. Η επιλογή τέτοιων δερμάτων γίνεται για το ηχητικό αποτέλεσμα και όχι για το κοπάνημα.
Έχουμε πάντα υπόψη πως τα δέρματα περνάνε μια περίοδο προσαρμογής, αποδίδουν ζουν και πεθαίνουν. Το πότε, είναι δική μας επιλογή.
Τα φρέσκα δέρματα αναδεικνύουν το παίξιμο μας και τη χροιά του τυμπάνου μας.
Το set μας αποδίδει ως σύνολο και όλα έχουν το ρόλο τους. Μην παραμελούμε τις λεπτομέρειες…
Και ένα tip για να κλείσουμε: Ένας πολύ πρακτικός τρόπος να δούμε αν κάποιο δέρμα έχει αχρηστευθεί είναι να το βγάλουμε από το τύμπανο και να το κρατήσουμε από το στεφάνι του κάθετα. Θα παρατηρήσετε ότι αν είναι εντελώς καινούριο, με το χτύπημα του δακτύλου στο κέντρο θα παράγει έστω και χαλαρό που είναι ένα τόνο, ένα ήχο. Συνήθως μπάσο που δεν ακούγεται εύκολα σε θορυβώδες περιβάλλον. Αν το δέρμα είναι μεταχειρισμένο αλλά παράγει ακόμα κάποιο τόνο, έχει ψωμιά ακόμα. Αν είναι εντελώς κούφιο, πετάχτε το.
Rockdrum
