Αγγελίες
Η ιστορία ξεκινά πίσω στα μακρινά '70s. Στην εποχή που οι Ιάπωνες έβγαζαν σωρηδόν κόπιες (άλλες καλύτερες, άλλες χειρότερες) από αμερικανικές κιθάρες εταιρειών όπως η Fender, η Gibson η ακόμα και Martin.
Στα πρώτα στάδια οι Αμερικάνοι δεν έδωσαν και πολύ σημασία στους Ιάπωνες. Όμως η κατάσταση ανατράπηκε όταν τα ιαπωνικά αντίγραφα ανέβασαν τόσο την ποιότητά τους, ένα γεγονός που σε συνδυασμό με το πολύ χαμηλότερο κόστος αυτών των οργάνων άρχισε να «βαράει καμπανάκια»στις αμερικανικές εταιρείες που άρχισαν να χάνουν σημαντικά έσοδα.
Και κάπως έτσι η κατάσταση πήρε τη νομική οδό και οδήγησε στις «διαβόητες» πλέον,«lawsuit guitars» και την «lawsuit era».
Ο παράγοντας Τokai που έθεσε σε κίνηση τα «γρανάζια»
Η εταιρεία που προκάλεσε τη μήνη της Fender ήταν η Tokai. Και ο λόγος δεν ήταν άλλος από την «Springy Sound» stratocaster της που κυκλοφόρησε το 1977. Οι Ιάπωνες είχαν παρουσιάσει την κόπια μιας stratocaster της «χρυσής εποχής», με vintage headstock και spaghetti logo στο οποίο το«with synchronized tremolo» είχε αντικατασταθεί με το «this is the exactreplica of the good old strat»! Επίσης το«original contour body» της Fender, έδωσε τη θέση στο «oldies but goldies».
Μόλις η «Springy Sound» άρχισε να διαφημίζεται στη Βρετανία - ξεφεύγοντας από τα στενά όρια της ιαπωνικής αγοράς-η Fender κατάλαβε ότι έπρεπε να πατήσει πόδι στην Ιαπωνία και την αγορά της εκ των έσω.
O Dan Smith, ο τότε marketing director της εταιρείας που μόλις είχε βγει από την CBS περίοδό της, ήταν ο πρώτος που κατάλαβε ότι παρ' όλο το νομικό κυνηγητό, δεν θα μπορούσαν να σταματήσουν τους Ιάπωνες. Η λύση ήταν να δημιουργηθεί μια Fender Japan, η οποία θα έβγαζε όργανα με βάση τα χαμηλότερα από τα αμερικανικά κόστη,στοχεύοντας αρχικά την ιαπωνική αγορά για να χτυπήσει καταρχάς τους εγχώριους κατασκευαστές / αντιγραφείς στη βάση τους, όπου και είχαν τα μεγαλύτερα κέρδη τους.
Παράλληλα,η Tokai και οι υπόλοιποι αρχίζοντας να έχουν απώλειες στο εσωτερικό, θα αναγκαζόντουσαν να αυξήσουν τις τιμές στα προς εξαγωγή όργανα για να παραμείνουν σε κερδοφορία, χάνοντας το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα έναντι της μητρικής Fender.
Και εγένετο Fender Japan
H Fender είχε παρουσία στην Ιαπωνία από το 1963, καθώς η Yamano Music είχε τη διανομή των προϊόντων της αλλά το δίκτυο λιανικής της ήταν περιορισμένο. Αυτό ώθησε τους Αμερικάνους ενόψει της προσπάθεια δημιουργίας της Fender Japan να αναζητήσουν νέο συμπαίκτη στην Ιαπωνία. Αυτός βρέθηκε στο πρόσωπο της Kanda Shokai.
Όταν η κουβέντα στις διαπραγματεύσεις έφτασε στο όνομα του εργοστασίου που θα κατασκεύαζε τις ιαπωνικές Fender, η πλευρά της Kanda Shokai πρότεινε αυτό της... Tokai. Οι Αμερικάνοι το απέρριψαν άμεσα καθώς η αντιπάθεια τους για την Tokai ήταν τεράστια.
Τότε έπεσε στο τραπέζι το Fujigen Gakki που βρισκόταν στο Ματσουμότο, περί τα 200 χλμ βόρεια του Τόκιο. Η μονάδα είχε τεράστια εμπειρία στην κατασκευή οργάνων, καθώς από τηγ γραμμή παραγωγής της έβγαιναν όργανα για την Greco,την Ibanez και πολλά άλλα ιαπωνικά brands που πουλούσαν αφειδώς... κόπιες.
Και κάπως έτσι στις 11 Μαρτίου 1982 στο Grand Palace Hotel στο Κουντανσίτα του Τόκιο έπεσαν οι υπογραφές της συμφωνίας και η Fender Japan έγινε πραγματικότητα.
Η γέννηση της Squier
Στο deal συμμετείχαν η FMIC (η αμερικανική Fender),η Kanda Shokai, η Fujigen Gakki καθώς και η Yamano Music.Το νέο brand υπό την επωνυμία Squier (by Fender), θα παρείχε όργανα για εξαγωγή σε ΗΠΑ και Ευρώπη, καθώς και άλλα αμιγώς για την ιαπωνική αγορά τα οποία μπορεί να είχαν διαφοροποιήσεις από τα εξαγωγικά μοντέλα.
Ο αντίκτυπος στον ανταγωνισμό ήταν άμεσος - και για την Tokai - καθώς οι εταιρείες που κατασκεύαζαν κόπιες άρχισαν να χάνουν μερίδιο της αγοράς. Η αναγραφή του ονόματος της Fender στο headstock των Squier αποτέλεσε«μαγνήτη» και έπαιξε καταλυτική σημασία.
Η Custom Edition
Όμως οι Ιάπωνες δεν έμειναν στην γραμμή παραγωγής των Squier.Μετά τα μέσα της δεκαετίας του '80 και σε συνεννόηση με την FMIC ξεκίνησαν το δικό τους custom shop για την παραγωγή περιορισμένου αριθμού οργάνων υπό την επωνυμία Fender Custom Edition.
Κινητήριος μοχλός του εγχειρήματος ο Makamoto«Nick»Sugimoto, ένας luthier με τεράστια πείρα στον χώρο, ο οποίος πλαισιώθηκε με μια ομάδα υψηλών δεξιοτήτων. Η Custom Edition κατασκεύαζε όργανα χρησιμοποιώντας τα κορυφαία υλικά και δεχόταν τις παραγγελίες της από κιθαρίστες και μπασίστες που ζητούσαν κάτι το«διαφορετικό» και πολύ ποιοτικό.
Το πέρασμα σε Crafted In Japan
Περίπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, η Fender Japan θέλησε να διαφοροποιήσει τα όργανα της από τις άλλες ιαπωνικές εταιρείες που χρησιμοποιούσαν και αυτές τον όρο Made In Japan (MIJ).
O Sam Sekihira-τότε πρόεδρος της Fender Japan- προσέγγισε το Fujigen Gakki με την ιδέα τα ιαπωνικά όργανα της Fender να φέρουν πλέον το Crafted In Japan και όχι MIJ. Η εξέλιξη ερχόταν σε μια περίοδο που λόγω των αυξημένων παραγγελιών της Fender Japan, το Fujigen Gakki είχε αρχίσει να μένει πίσω στην παραγωγή, μια κατάσταση που ανάγκασε την εταιρεία να δώσει μέρος της παραγωγής στο εργοστάσιο Dyna Gakki, στο Τσίνο της επαρχίας του Ναγκάνο, το οποίο στο παρελθόν κατασκεύαζε όργανα για την Greco και φυσικά κόπιες.
Τα πρώτα όργανα της Fender Japan με το Crafted In Japan ξεκίνησαν να βγαίνουν από τη γραμμή παραγωγής το 1996. Το επόμενο έτος το Fujigen Gakki αποχώρησε από τη συνεργασία του με τη Fender, με το 1997 να είναι η τελευταία χρονιά που το θρυλικό εργοστάσιο κατασκεύασε Crafted In Japan όργανα.
Και εδώ δημιουργήθηκε μια... ενδιαφέρουσα εξέλιξη: Μέχρι το Dyna Gakki να μπορεί να αντεπεξέλθει στο μηνιαίο όριο κατασκευής 5.000 οργάνων, η μητρική Fender έδωσε την άδεια στη «μισητή» Tokai να κατασκευάζει έναν περιορισμένο αριθμό οργάνων για να καλύψει το σύνολο της παραγωγής. Η κατάσταση κράτησε μόνο λίγους μήνες, καθώς το Dyna Gakki σύντομα έπιασε τους στόχους.
Οι διαβόητες JV
Από μια αναφορά στην Fender Japan δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι πρώτες κιθάρες που παρουσίασε: Οι διαβόητες πλέον JV Squier stratocaster. Τα αρχικά JV παραπέμπουν στο Japan Vintage και αυτό καθότι οι κιθάρες που παρουσιάστηκαν τον Απρίλιο του 1982 ήταν βασισμένες στις stratocaster του 1957 και του 1962.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Dan Smith,«όταν τις είδαμε μαζί με τους συνεργάτες μου, θέλαμε να βάλουμε τα κλάματα. Αυτές οι ιαπωνικές κιθάρες ήταν τόσο καλές.Ήταν αυτό που προσπαθούσαμε τόσο καιρό να φτιάξουμε».
Αρχικά,οι JV προοριζόντουσαν μόνο για την ιαπωνική αγορά. Όμως η Fender αποφάσισε να τις εξάγει και στην ευρωπαϊκή αγορά και αυτές έκαναν αρχικά την εμφάνισή τους στη Βρετανία. Προς τα τέλη του 1983 οι VJ έφτασαν και στην αμερικανική αγορά, παρά τους φόβους ότι μπορεί να υπήρχε«σύγκρουση» με τις made in USA stratocaster
Σχεδόν παράλληλα έκανε την εμφάνισή της καιμια νέα stratocaster,η SQ (όνομα προερχόμενο από το Squier) με μεγάλο αλά εποχής CBS headstock, bullet trusrod και τρίβιδη.
Η SQ διαφημίστηκε στο MTV και έκανε θραύση, καθώς η τιμή της ξεκινούσε από 169 δολάρια.
Οι JV από την πλευρά τους, έγιναν κιθάρες που πέρασαν στη σφαίρα του μύθου. Όμως δεν ήταν όλες το ίδιο. Κορυφαίες θεωρούνται οι πρώτες που κατασκευάστηκαν για την ιαπωνική αγορά. Πρόκειται για τις ST-115 που ήταν η top of the line, με αμερικανικά εξαρτήματα (μαγνήτες, κλειδιά, τρέμολο) και nitro finish, ST-85 με την διαφοροποίηση ότι κάποια εξαρτήματα ήταν ιαπωνικά, ενώ έπεται η ST-65 με λεπτό finish πολυεστέρα και αμερικανικούς μαγνήτες- μια διάταξη όμοια με τις πρώτες κιθάρες προς εξαγωγή.
Στην πορεία παρουσιάστηκαν ακόμα φτηνότερα μοντέλα, τα SST-45 και SST-30, που απέχουν πολύ από την ST-115, την κιθάρα που έχτισε τον μύθο των JV Squier.
Στα πρώτα στάδια οι Αμερικάνοι δεν έδωσαν και πολύ σημασία στους Ιάπωνες. Όμως η κατάσταση ανατράπηκε όταν τα ιαπωνικά αντίγραφα ανέβασαν τόσο την ποιότητά τους, ένα γεγονός που σε συνδυασμό με το πολύ χαμηλότερο κόστος αυτών των οργάνων άρχισε να «βαράει καμπανάκια»στις αμερικανικές εταιρείες που άρχισαν να χάνουν σημαντικά έσοδα.
Και κάπως έτσι η κατάσταση πήρε τη νομική οδό και οδήγησε στις «διαβόητες» πλέον,«lawsuit guitars» και την «lawsuit era».
Ο παράγοντας Τokai που έθεσε σε κίνηση τα «γρανάζια»
Η εταιρεία που προκάλεσε τη μήνη της Fender ήταν η Tokai. Και ο λόγος δεν ήταν άλλος από την «Springy Sound» stratocaster της που κυκλοφόρησε το 1977. Οι Ιάπωνες είχαν παρουσιάσει την κόπια μιας stratocaster της «χρυσής εποχής», με vintage headstock και spaghetti logo στο οποίο το«with synchronized tremolo» είχε αντικατασταθεί με το «this is the exactreplica of the good old strat»! Επίσης το«original contour body» της Fender, έδωσε τη θέση στο «oldies but goldies».
Μόλις η «Springy Sound» άρχισε να διαφημίζεται στη Βρετανία - ξεφεύγοντας από τα στενά όρια της ιαπωνικής αγοράς-η Fender κατάλαβε ότι έπρεπε να πατήσει πόδι στην Ιαπωνία και την αγορά της εκ των έσω.
O Dan Smith, ο τότε marketing director της εταιρείας που μόλις είχε βγει από την CBS περίοδό της, ήταν ο πρώτος που κατάλαβε ότι παρ' όλο το νομικό κυνηγητό, δεν θα μπορούσαν να σταματήσουν τους Ιάπωνες. Η λύση ήταν να δημιουργηθεί μια Fender Japan, η οποία θα έβγαζε όργανα με βάση τα χαμηλότερα από τα αμερικανικά κόστη,στοχεύοντας αρχικά την ιαπωνική αγορά για να χτυπήσει καταρχάς τους εγχώριους κατασκευαστές / αντιγραφείς στη βάση τους, όπου και είχαν τα μεγαλύτερα κέρδη τους.
Παράλληλα,η Tokai και οι υπόλοιποι αρχίζοντας να έχουν απώλειες στο εσωτερικό, θα αναγκαζόντουσαν να αυξήσουν τις τιμές στα προς εξαγωγή όργανα για να παραμείνουν σε κερδοφορία, χάνοντας το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα έναντι της μητρικής Fender.
Και εγένετο Fender Japan
H Fender είχε παρουσία στην Ιαπωνία από το 1963, καθώς η Yamano Music είχε τη διανομή των προϊόντων της αλλά το δίκτυο λιανικής της ήταν περιορισμένο. Αυτό ώθησε τους Αμερικάνους ενόψει της προσπάθεια δημιουργίας της Fender Japan να αναζητήσουν νέο συμπαίκτη στην Ιαπωνία. Αυτός βρέθηκε στο πρόσωπο της Kanda Shokai.
Όταν η κουβέντα στις διαπραγματεύσεις έφτασε στο όνομα του εργοστασίου που θα κατασκεύαζε τις ιαπωνικές Fender, η πλευρά της Kanda Shokai πρότεινε αυτό της... Tokai. Οι Αμερικάνοι το απέρριψαν άμεσα καθώς η αντιπάθεια τους για την Tokai ήταν τεράστια.
Τότε έπεσε στο τραπέζι το Fujigen Gakki που βρισκόταν στο Ματσουμότο, περί τα 200 χλμ βόρεια του Τόκιο. Η μονάδα είχε τεράστια εμπειρία στην κατασκευή οργάνων, καθώς από τηγ γραμμή παραγωγής της έβγαιναν όργανα για την Greco,την Ibanez και πολλά άλλα ιαπωνικά brands που πουλούσαν αφειδώς... κόπιες.
Και κάπως έτσι στις 11 Μαρτίου 1982 στο Grand Palace Hotel στο Κουντανσίτα του Τόκιο έπεσαν οι υπογραφές της συμφωνίας και η Fender Japan έγινε πραγματικότητα.
Η γέννηση της Squier
Στο deal συμμετείχαν η FMIC (η αμερικανική Fender),η Kanda Shokai, η Fujigen Gakki καθώς και η Yamano Music.Το νέο brand υπό την επωνυμία Squier (by Fender), θα παρείχε όργανα για εξαγωγή σε ΗΠΑ και Ευρώπη, καθώς και άλλα αμιγώς για την ιαπωνική αγορά τα οποία μπορεί να είχαν διαφοροποιήσεις από τα εξαγωγικά μοντέλα.
Ο αντίκτυπος στον ανταγωνισμό ήταν άμεσος - και για την Tokai - καθώς οι εταιρείες που κατασκεύαζαν κόπιες άρχισαν να χάνουν μερίδιο της αγοράς. Η αναγραφή του ονόματος της Fender στο headstock των Squier αποτέλεσε«μαγνήτη» και έπαιξε καταλυτική σημασία.
Η Custom Edition
Όμως οι Ιάπωνες δεν έμειναν στην γραμμή παραγωγής των Squier.Μετά τα μέσα της δεκαετίας του '80 και σε συνεννόηση με την FMIC ξεκίνησαν το δικό τους custom shop για την παραγωγή περιορισμένου αριθμού οργάνων υπό την επωνυμία Fender Custom Edition.
Κινητήριος μοχλός του εγχειρήματος ο Makamoto«Nick»Sugimoto, ένας luthier με τεράστια πείρα στον χώρο, ο οποίος πλαισιώθηκε με μια ομάδα υψηλών δεξιοτήτων. Η Custom Edition κατασκεύαζε όργανα χρησιμοποιώντας τα κορυφαία υλικά και δεχόταν τις παραγγελίες της από κιθαρίστες και μπασίστες που ζητούσαν κάτι το«διαφορετικό» και πολύ ποιοτικό.
Το πέρασμα σε Crafted In Japan
Περίπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, η Fender Japan θέλησε να διαφοροποιήσει τα όργανα της από τις άλλες ιαπωνικές εταιρείες που χρησιμοποιούσαν και αυτές τον όρο Made In Japan (MIJ).
O Sam Sekihira-τότε πρόεδρος της Fender Japan- προσέγγισε το Fujigen Gakki με την ιδέα τα ιαπωνικά όργανα της Fender να φέρουν πλέον το Crafted In Japan και όχι MIJ. Η εξέλιξη ερχόταν σε μια περίοδο που λόγω των αυξημένων παραγγελιών της Fender Japan, το Fujigen Gakki είχε αρχίσει να μένει πίσω στην παραγωγή, μια κατάσταση που ανάγκασε την εταιρεία να δώσει μέρος της παραγωγής στο εργοστάσιο Dyna Gakki, στο Τσίνο της επαρχίας του Ναγκάνο, το οποίο στο παρελθόν κατασκεύαζε όργανα για την Greco και φυσικά κόπιες.
Τα πρώτα όργανα της Fender Japan με το Crafted In Japan ξεκίνησαν να βγαίνουν από τη γραμμή παραγωγής το 1996. Το επόμενο έτος το Fujigen Gakki αποχώρησε από τη συνεργασία του με τη Fender, με το 1997 να είναι η τελευταία χρονιά που το θρυλικό εργοστάσιο κατασκεύασε Crafted In Japan όργανα.
Και εδώ δημιουργήθηκε μια... ενδιαφέρουσα εξέλιξη: Μέχρι το Dyna Gakki να μπορεί να αντεπεξέλθει στο μηνιαίο όριο κατασκευής 5.000 οργάνων, η μητρική Fender έδωσε την άδεια στη «μισητή» Tokai να κατασκευάζει έναν περιορισμένο αριθμό οργάνων για να καλύψει το σύνολο της παραγωγής. Η κατάσταση κράτησε μόνο λίγους μήνες, καθώς το Dyna Gakki σύντομα έπιασε τους στόχους.
Οι διαβόητες JV
Από μια αναφορά στην Fender Japan δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι πρώτες κιθάρες που παρουσίασε: Οι διαβόητες πλέον JV Squier stratocaster. Τα αρχικά JV παραπέμπουν στο Japan Vintage και αυτό καθότι οι κιθάρες που παρουσιάστηκαν τον Απρίλιο του 1982 ήταν βασισμένες στις stratocaster του 1957 και του 1962.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Dan Smith,«όταν τις είδαμε μαζί με τους συνεργάτες μου, θέλαμε να βάλουμε τα κλάματα. Αυτές οι ιαπωνικές κιθάρες ήταν τόσο καλές.Ήταν αυτό που προσπαθούσαμε τόσο καιρό να φτιάξουμε».
Αρχικά,οι JV προοριζόντουσαν μόνο για την ιαπωνική αγορά. Όμως η Fender αποφάσισε να τις εξάγει και στην ευρωπαϊκή αγορά και αυτές έκαναν αρχικά την εμφάνισή τους στη Βρετανία. Προς τα τέλη του 1983 οι VJ έφτασαν και στην αμερικανική αγορά, παρά τους φόβους ότι μπορεί να υπήρχε«σύγκρουση» με τις made in USA stratocaster
Σχεδόν παράλληλα έκανε την εμφάνισή της καιμια νέα stratocaster,η SQ (όνομα προερχόμενο από το Squier) με μεγάλο αλά εποχής CBS headstock, bullet trusrod και τρίβιδη.
Η SQ διαφημίστηκε στο MTV και έκανε θραύση, καθώς η τιμή της ξεκινούσε από 169 δολάρια.
Οι JV από την πλευρά τους, έγιναν κιθάρες που πέρασαν στη σφαίρα του μύθου. Όμως δεν ήταν όλες το ίδιο. Κορυφαίες θεωρούνται οι πρώτες που κατασκευάστηκαν για την ιαπωνική αγορά. Πρόκειται για τις ST-115 που ήταν η top of the line, με αμερικανικά εξαρτήματα (μαγνήτες, κλειδιά, τρέμολο) και nitro finish, ST-85 με την διαφοροποίηση ότι κάποια εξαρτήματα ήταν ιαπωνικά, ενώ έπεται η ST-65 με λεπτό finish πολυεστέρα και αμερικανικούς μαγνήτες- μια διάταξη όμοια με τις πρώτες κιθάρες προς εξαγωγή.
Στην πορεία παρουσιάστηκαν ακόμα φτηνότερα μοντέλα, τα SST-45 και SST-30, που απέχουν πολύ από την ST-115, την κιθάρα που έχτισε τον μύθο των JV Squier.
